Πριν από περίπου ένα χρόνο είχαμε συνομιλήσει με τον Λάμπρο Φιλίππου με αφορμή μια (διαδικτυακή) παράσταση σε συνεργασία με τον Matt Darriau. Φέτος, ο τίτλος «Ο Χωρικός» εκείνης της παράστασης εξελίχθηκε σε κάτι που μοιάζει με επίρρημα και δίνει τον τίτλο «Πέζαντλυ» (ή "Peasantly") στον καινούργιο του δίσκο, που συνοδεύεται και από ένα βίντεο-παράσταση διαθέσιμο στο eStage.gr (μέχρι τις 13 Μαΐου). Ως χωρικός, λοιπόν, ή, εναλλακτικά, με χωρικό ή χωριάτικο τρόπο, παρουσιάζει εφτά διασκευές σε παραδοσιακά και παλιά ρεμπέτικα, αυτή τη φορά με ελληνική παρέα.
Το γνωστό και αγαπημένο «Η Ανδρονίκη» που είχαν ερμηνεύσει εξαιρετικά μαζί με τον Γιάννη Διονυσίου ως φιλοξενούμενοι στο στούντιο Αχός δεν είναι ένα από αυτά, αλλά υπάρχουν αντίστοιχα δημοφιλή και πολυδιασκευασμένα, όπως το «Πικροδάφνη», το «Άρωμα» και το «Μαργούδι». Η αγάπη και το ενδιαφέρον του για αυτά τα τραγούδια είναι μάλλον οικεία σε όσους παρακολουθούν την πορεία του. Αυτή δουλειά είναι η δική του συνδρομή στη διαρκή «διαστρέβλωση της πληροφορίας», όπως λέει κι ο ίδιος, που υπόκεινται τα τραγούδια. Τα τραγούδια που κάνουν παρέα στους ανθρώπους, τους παρηγορούν και χρησιμοποιούνται για να πουν ιστορίες, είτε σήμερα τα λέμε «παραδοσιακά» είτε κάπως αλλιώς.
Αρκεί αυτή η σύντομη παρουσίαση της παραπάνω προσέγγισης από τον Φιλίππου στο σχετικό βίντεο για να ανταμείψει όσες και όσους επιλέξουν να δουν την ωριαία παράσταση που συνοδεύει τον δίσκο. Όχι επειδή απαραίτητα κατέχει ή παρουσιάζει τη μία και μοναδική αλήθεια - ουδέποτε ισχυρίζεται κάτι τέτοιο - αλλά επειδή είναι μια ειλικρινής και ενδιαφέρουσα παρουσίαση. Δίνει με λίγα λόγια στοιχεία για τους μουσικούς και τις ηχογραφήσεις, ακούγονται όλα τα τραγούδια σε ζωντανή εκτέλεση, και μαζί με τα πλάνα από τη ζωή του στη Νέα Υόρκη υπάρχουν οι πινελιές-παρεμβάσεις από την Σαρανταποζαρούσα που δίνουν επιπρόσθετη αξία στο βίντεο. Παρεμπιπτόντως, το εξώφυλλο είναι σχέδιο της ίδιας.
Στα της μουσικής, τώρα, που έρχεται ως ηχογράφηση όπως ακούγεται στο βίντεο, δεν μπορεί να μην περάσει έστω φευγαλέα η απορία αν χρειαζόμαστε ακόμα έναν δίσκο με διασκευές σε παραδοσιακά τραγούδια. Η απάντηση μάλλον είναι πως δεν έχει τόση σημασία τι χρειαζόμαστε ή θέλουμε εμείς να ακούσουμε (καινούργια τραγούδια από τον ίδιο, τους Yianneis ή κάποιο άλλο σχήμα του για παράδειγμα), αλλά το τι θέλει ο ίδιος να τραγουδήσει. Όσα λέει στο τέλος του βίντεο, μερικά από τα οποία ανέφερα νωρίτερα, είναι μια ακόμα πιο πειστική απάντηση.
Πέρα από αυτό, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι ικανό να σταθεί παραπάνω από αξιοπρεπώς στον χώρο των διασκευών που όχι απλά μιμούνται, αλλά δουλεύουν δημιουργικά πάνω σε τέτοια τραγούδια. Η χρήση της φωνής του Λάμπρου Φιλίππου είναι ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό όλων των ηχογραφήσεων, που ενισχύεται από τις περιστασιακές διφωνίες («Άρωμα») με τον πιο μπάσο Τάσο Κουφοδήμου που παίζει και λαούτο. Ηχητικά κοντά στη φωνή του Φιλίππου, τη μουσική συμπληρώνουν με ισοδύναμα κυρίαρχο ρόλο το κλαρινέτο της Δάφνης Μέγγου και τα πνευστά του Παναγιώτη Σιωρά, ενώ συμμετέχουν επίσης ο Θοδωρής Σιούτης με το βιολί του και ο Γιώργος Λιβανός με pipe drums στο «Μαργούδι».
Εν κατακλείδι, τι; Ακόμα μια δουλειά με βάση κάποια παραδοσιακά τραγούδια; Ναι, αλλά ταυτόχρονα και «όχι μόνο». Μπορεί το «Πέζαντλυ» να μην ικανοποιεί όσες και όσους θέλουν να ακούσουν καινούργιες μουσικές και στίχους από τον Φιλίππου, αλλά μέχρι τότε η ζωή, η δημιουργία και μουσική συνεχίζεται. Κι αν τα δύο ρεμπέτικα της Αμερικής μοιάζουν «εκτός θέματος» - αν κανείς απλά κοιτάξει τη λίστα με τα εφτά τραγούδια - είναι η ζωή του εκεί που, μαζί με το βίντεο της παρουσίασης, συμπληρώνουν όποιο νόημα λείπει με την πρώτη ματιά. Δεν έχω καλύτερο τρόπο να κλείσω από αυτόν που κλείνει ο ίδιος: ...οι άνθρωποι θα συναντιούνται και θα λένε ιστορίες, και στη χαρά και στη λύπη τραγούδια θα λένε πάλι.