Κεφάλαιο 11ο -Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι...
Μέρος 5ο
Η δεκαετία του '70 ξεκινά με τη βράβευση του Σοβιετικού ιστορικού, δραματουργού και μυθιστοριογράφου Aleksandr Solzhenitsyn. Το 1971 είναι η σειρά του πρωτοπόρου Χιλιανού Pablo Neruda - ψευδώνυμο που εμπνεύστηκε από έναν Τσέχο συγγραφέα που θαύμαζε, προκειμένου να κρύψει από τον πατέρα του την ενασχόλησή του με τη συγγραφή. Ο Neruda αποτέλεσε εξέχουσα προσωπικότητα της χώρας του και επηρέασε την πορεία της όσο λίγοι. Κατείχε υψηλές διπλωματικές θέσεις, ενώ προτάθηκε ως υποψήφιος για την προεδρία, αλλά τελικά στήριξε τον Salvador Allende, με τον οποίο συνεργάστηκε στενά. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε διάφορα μέρη, όπως το Παρίσι, το Buenos Aires, αλλά και το Capri, όπου έμεινε στη βίλλα του ιστορικού Edwin Cerio, περίδος στην οποία αναφέρεται η ταινία Il Postino (1994). Επηρεασμένος από τον ισπανικό εμφύλιο, προσκολλήθηκε υπερβολικά στο κομμουνιστικό κόμμα, πράγμα για το οποίο κατακρίθηκε, αφού αρνήθηκε να καταδικάσει ακόμα και την καταπίεση συναδέλφων του όπως ο Pasternak. Πέθανε σε ηλικία 69 ετών επί Pinochet, ο οποίος απαγόρευσε τη συγκέντρωση πλήθους στην κηδεία του, γνωρίζοντας την επιρροή του. Ωστόσο, οι Χιλιανοί υποστηρικτές του Neruda εκμεταλλεύτηκαν την περίσταση και μετέτρεψαν την τελετή στην πρώτη διαμαρτυρία κατά του δικτάτορα. Τα θέματα της ποίησής του ήταν ποικίλα, από ερωτικά έως πολιτικά.
Το 1972 βραβεύεται ο πρωτοπόρος Heinrich Boll, που πραγματικά ανανέωσε τη γερμανική λογοτεχνία. Την επόμενη χρονιά σειρά έχει ο Αυστραλός Patrick White για το ψυχαναλυτικό βάθος της αφήγησής του, ενώ το 1974 το Νόμπελ μοιράζονται δύο Σουηδοί, ο Eyvind Johnson και ο Harry Martinson. Ο Ιταλός ποιητής, μελετητής του T.S.EliotEugenio Montale βραβεύεται το 1975 και το 1976 κυριαρχεί το λαμπρό και ειρωνικό πνεύμα του Αμερικανού Saul Bellow. Η ισπανική ποίηση τιμάται για μια ακόμη φορά το 1977 στο πρόσωπο του Vicente Aleixandre, ενώ την επόμενη χρονιά ο Isaac Bashevis Singer γράφει στην εβραιογερμανική διάλεκτο Yiddish και παίρνει το Νόμπελ.
Η δεκαετία κλείνει πανηγυρικά για την Ελλάδα, με τη βράβευση του μοναδικού Οδυσσέα Ελύτη. Γεννημένος στο Ηράκλειο, συμμετείχε από τα γυμνασιακά του χρόνια στο περιοδικό Η Διάπλασης των Παίδων, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τον αθλητισμό και με οτιδήποτε τον έφερνε κοντά στη φύση. Στα χρόνια της χούντας έμεινε στο Παρίσι, όπου συναναστράφηκε με πρωτοπόρους καλλιτένες και διανοούμενους, όπως ο Matisse, ο Picasso, ο Sartre και ο Αξελός. Συμμετείχε στην εφημερίδα Νέα Γράμματα, για την οποία συνεργάστηκε με το Σεφέρη, το Θεοτοκά, το Σικελιανό, τον Πολίτη και πολλούς άλλους. Υπήρξε διεθυντής προγράμματος και πρόεδρος της ΕΡΤ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, σύμβουλος για το Φεστιβάλ Αθηνών και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολιτιστικούς οργανισμούς του εξωτερικού. Θεωρείται εκπρόσωπος του ρομαντικού μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού. Στην ποίησή του διακρίνονται εύκολα οι επιρροές από την αρχαία Ελλάδα, τη μυθολογία και το Βυζάντιο, ο ερωτισμός του, η αγάπη του για τη φύση και η μεταφυσική - σύμφωνα με τον ίδιο - λατρεία του για τον ήλιο. Πέθανε το 1996, σε ηλικία 85 ετών, αφήνοντας τεράστια πολιτιστική κληρονομιά για όλους μας.
