Οι σειρές εποχής έχουν κατακλύσει το εγχώριο τηλεοπτικό σύμπαν και έχουν κερδίσει την προτίμηση του κοινού βάσει και της καταγεγραμένης τηλεθέασης. Σειρές που παρουσιάζουν κατά κύριο λόγο την «παλιά» Ελλάδα, η οποία εδρεύει είτε στον θεσσαλικό κάμπο, είτε στα ορεινά χωριά της Κρήτης, είτε σε χωριά της Μάνης. Λιγότερα φώτα της δημοσιότητας έχει συγκεντρώσει πάνω της η σειρά Καρτ Ποστάλ της ΕΡΤ, η οποία έχει ως γεωγραφικό σημείο αναφοράς τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Βασίζεται στα βιβλία της Βρετανίδας συγγραφέως Victoria Hislop "Cartes Postales From Greece" και "The Last Dance" και περιλαμβάνει δώδεκα αυτοτελείς ιστορίες.
Είναι μια σειρά που ξεχωρίζει, καθώς πρόκειται για πολύ καλογυρισμένη παραγωγή, με πολύ καλή σκηνοθεσία (του Γιώργου Παπαβασιλείου) και εξαιρετική φωτογραφία (από τον Γιάννη Δρακουλαράκο και τον Pete Rowe). Τα πολύ όμορφα τοπία της ανατολικής Κρήτης δίνουν μια κάπως απόκοσμη, αλλά ταυτόχρονα πολύ οικεία και νοσταλγική αίσθηση. Μια πρωτοτυπία αυτής της σειράς σε σχέση με τις υπόλοιπες ιστορίες που ξετυλίγονται στην ελληνική τηλεόραση είναι ότι ουσιαστικά υπάρχει ένας πρωταγωνιστής και συνδετικός κρίκος όλων των ιστοριών, ο καθηγητής αρχαιολογίας Τζόζεφ Μαρκάκης, μισός Άγγλος μισός Κρητικός, τον οποίο υποδύεται ο Ανδρέας Κωνσταντίνου.
Αν ήθελε κάποιος οπωσδήποτε να δώσει ένα κεντρικό θέμα σε αυτές τις δώδεκα ιστορίες θα έλεγε ότι είναι ο έρωτας, καμία σχέση όμως με τον έρωτα όπως προβάλλεται διαχρονικά στο ελληνικό τηλεοπτικό σύμπαν. Σε αυτό συμβάλλει βέβαια το σενάριο, οι ιστορίες δηλαδή της Victoria Hislop αλλά και οι πολύ αληθινές και ήπιες - σε σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει - ερμηνείες των ηθοποιών που περνούν από τη σειρά. Στο «Καρτ Ποστάλ» δεν θα συναντήσεις ούτε «ξεχειλωμένες» στερεοτυπικές αφηγήσεις, ούτε δραματικές υπερβολές, ούτε φωνές χωρίς λόγο, ούτε υστερίες από το πουθενά. Αντίθετα, η σειρά έχει μια συγκροτημένη δομή και αυτά που συμβαίνουν έχουν νόημα, δεν γίνονται δηλαδή για λόγους εντυπωσιασμού του κοινού. Αυτή η αίσθηση διαπερνά ολόκληρη την παραγωγή του «Καρτ Ποστάλ», είναι δηλαδή μια σειρά που δεν επιδιώκει απαραίτητα να αρέσει ή να εντυπωσιάσει και αυτό από μόνο του την καθιστά ξεχωριστή στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο.
Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του «Καρτ Ποστάλ» είναι ότι χρονικά μπορείς να το τοποθετήσεις οπουδήποτε. Τοποθετείται ουσιαστικά στη σύγχρονη εποχή, ωστόσο οι πρωταγωνιστές μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε ένα παλαιότερο χωροχρονικό σύμπαν. Αντίστοιχα και οι μικρές, κλειστές κοινωνίες της σειράς μοιάζουν να έρχονται από κάποια παλαιότερη εποχή και ο πρωταγωνιστής ο Τζόζεφ έρχεται επί της ουσίας στο προσκήνιο ως η σύγχρονη ματιά σε «παλιές» αντιλήψεις, συνδέοντας με αυτό τον τρόπο τις «διαφορετικές» εποχές. Επίσης, πρέπει να δοθεί ως credit στην συγκεκριμένη παραγωγή ότι ενέταξε και έδωσε κομβικούς ρόλους σε ανθρώπους από διάφορους χώρους της τέχνης από όλη την Κρήτη, ενώ η Hislop θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει «δικούς» της ανθρώπους και να στελεχώσει έτσι όλη την παραγωγή.
Συνολικά και παρότι σε επίπεδο θεματικής το «Καρτ Ποστάλ» δεν φέρνει κάποια επανάσταση, είναι μια παραγωγή που ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα μέσα στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι υπάρχουν πολλές και καλογυρισμένες σειρές και τη φετινή σεζόν, ωστόσο το «Καρτ Ποστάλ» αγγίζει αισθητικά τα επίπεδα της κινηματογραφικής τέχνης, κάτι που στη διεθνή τηλεόραση θεωρείται πια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση όπως συνέβαινε στο παρελθόν.