Ποιοι: οι MGMT
Που: στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι
Ήχος: Καλός
Το κοινό: Αρκετό και ιδιαίτερα ποιοτικό. Ήρθαν κατά κύριο λόγο αυτοί που τους αρέσει η μουσική των MGMT πραγματικά.
Ξεκίνησαν: στις 10:17 μμ
Τελείωσαν: στις 11:30 μμ (με ένα encore)
Ξεχώρισαν: "The Handshake", "Electric feel" (video), "Time to pretend", "Of Moons, Birds & Monsters", "The Youth".
Λίγο μετά τις 9 χθες βράδυ, είχα ήδη χάσει τους Cyanna και άκουγα τα πρώτα τραγούδια των Future of the left. Να σας πω την αλήθεια, δε μου είπαν τίποτα οι οι τρείς τύποι από το Cardiff της Ουαλίας, σε αντίθεση με τον ody, που του άρεσαν. Κατά τη γνώμη μου δεν ταίριαζαν με τους MGMT.
Δεκαπέντε λεπτά πριν τις 10, το συγκρότημα αποχώρησε και η σκηνή άρχιζε να ετοιμάζεται για τους τύπους με τις "κελεμπίες". Μισή ωρίτσα μετά, δύο παιδάκια με τζιν μπουφάν (κι όχι κελεμπίες τελικά) εμφανίζονται στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων και μαζί τους οι υπόλοιποι τρεις μουσικοί, που τους πλαισιώνουν στις συναυλίες τους. "Μα, φαίνονται τόσο μικροί!!!" Κι όμως ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνηθίσει, οι μικροί δημιουργούν ως επί το πλείστον τις καλές μουσικές των χρόνων που διανύουμε. Έτσι, γινόταν και στις προηγούμενες δεκαετίες άλλωστε...
Είναι αλήθεια ότι αισθανθήκαμε κάπως περίεργα χθες βράδυ. Επιτέλους, βλέπαμε ένα νέο καλό συγκρότημα στα πρώτα του βήματα κι όχι στα τελειώματα του. Με ένα κράμα μουσικών οι οποίες στρέφονταν άλλοτε προς την ψυχεδέλια των 60s κι άλλοτε στο heavy rock των 70s, οι MGMT μας παρουσίασαν ένα άρτιο μουσικά set, το οποίο κατάφερε να μας βάλει στον "κόσμο" του σχετικά σύντομα.
Ο τραγουδιστής και δεύτερος κιθαρίστας Andrew James VanWyngarden είχε σίγουρα ένα δικό του παιδικό τρόπο να επικοινωνεί με το κοινό. Φωνητικά ήταν καλός, αν και σε κάποια σημεία καλυπτόταν η φωνή του από τα υπόλοιπα όργανα. Ο "πληκτράς" Ben David-Martin Goldwasser είχε κι αυτός το στυλάκι του με το μαύρο γυαλί και χωρίς να είναι επικοινωνιακός, έντυσε με το δικό του τρόπο τον ήχο των MGMΤ ("littlefluffyclouds": Ο Ben έμοιαζε με το Γ. Ρήγα από τα Τσακάλια). Άλλωστε, η φωνή του Andrew και τα πλήκτρα του Ben είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του συγκροτήματος.
Από τους υπόλοιπους τρεις, ξεχωρίζω το βασικό κιθαρίστα, ο οποίος ήταν "πολυμηχανή" και έπαιζε πέρα από τα δικά του solo στην κιθάρα, πλήκτρα και τύμπανα. Ακόμη, είχε πολύ καλή σκηνική παρουσίαση, όπως και ο έτερος μαλλιάς, ο drummer. Οι δυό τους μας θύμιζαν ενίοτε άλλες εποχές από τα 70s. Ο μπασίστας μπορεί να ήταν αθόρυβος, αλλά ήταν άριστος μουσικά. Τέλος, το πιο βασικό χαρακτηριστικό όλων τους ήταν ότι μας έδειχναν ότι το απολάμβαναν πραγματικά κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για να πάει καλά ένα live.
Για 1 ώρα και λίγα λεπτά, οι MGMT έπαιξαν όλο το "Oracular Spectacular" και τα δύο νέα τους τραγούδια "It's Working", "Song For Dan Treacy" (video). Κορυφαία στιγμή για τον littlefluffyclouds ήταν το "Handshake" και δε θα διαφωνήσω σε αυτό, προσθέτοντας και τα "Electric Feel", "The Youth". Πολύ ωραία η εκτέλεση του "Of Moons, Birds & Monsters" με super solo προς το τέλος. Στα "Time to pretend", "Electric Feel" και "Kids" έγινε χαμός όπως καταλαβαίνετε. Μάλιστα, στο "Kids", που ήταν το τελευταίο κομμάτι του set τους, οι MGMT άφησαν τα όργανα και σαν παιδιά "έπαιξαν" με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια. Το κομμάτι ήταν playback και σε κάποια σημεία υπήρξαν επεμβάσεις με τα όργανα τους, δημιουργώντας ενίοτε ένα όχι και τόσο καλό ηχητικό αποτέλεσμα.
Στο encore, το συγκρότημα τζάμαρε για λίγο παραπάνω από 10 λεπτά και μας αποχαιρέτησε, αφήνοντας μας όλους από ευχαριστημένους, μέχρι ενθουσιασμένους από την όλη εμφάνιση τους.
Πάει λοιπόν και αυτό το συναυλιακό καλοκαίρι... Άραγε ο χειμώνας θα είναι τόσο χάλια όπως πέρσι; Προς το παρόν πάντως, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, που έχουν γίνει, δε φαίνεται κάποιο φως στο τούνελ...
Που: στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι
Ήχος: Καλός
Το κοινό: Αρκετό και ιδιαίτερα ποιοτικό. Ήρθαν κατά κύριο λόγο αυτοί που τους αρέσει η μουσική των MGMT πραγματικά.
Ξεκίνησαν: στις 10:17 μμ
Τελείωσαν: στις 11:30 μμ (με ένα encore)
Ξεχώρισαν: "The Handshake", "Electric feel" (video), "Time to pretend", "Of Moons, Birds & Monsters", "The Youth".
Λίγο μετά τις 9 χθες βράδυ, είχα ήδη χάσει τους Cyanna και άκουγα τα πρώτα τραγούδια των Future of the left. Να σας πω την αλήθεια, δε μου είπαν τίποτα οι οι τρείς τύποι από το Cardiff της Ουαλίας, σε αντίθεση με τον ody, που του άρεσαν. Κατά τη γνώμη μου δεν ταίριαζαν με τους MGMT.
Δεκαπέντε λεπτά πριν τις 10, το συγκρότημα αποχώρησε και η σκηνή άρχιζε να ετοιμάζεται για τους τύπους με τις "κελεμπίες". Μισή ωρίτσα μετά, δύο παιδάκια με τζιν μπουφάν (κι όχι κελεμπίες τελικά) εμφανίζονται στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων και μαζί τους οι υπόλοιποι τρεις μουσικοί, που τους πλαισιώνουν στις συναυλίες τους. "Μα, φαίνονται τόσο μικροί!!!" Κι όμως ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνηθίσει, οι μικροί δημιουργούν ως επί το πλείστον τις καλές μουσικές των χρόνων που διανύουμε. Έτσι, γινόταν και στις προηγούμενες δεκαετίες άλλωστε...
Είναι αλήθεια ότι αισθανθήκαμε κάπως περίεργα χθες βράδυ. Επιτέλους, βλέπαμε ένα νέο καλό συγκρότημα στα πρώτα του βήματα κι όχι στα τελειώματα του. Με ένα κράμα μουσικών οι οποίες στρέφονταν άλλοτε προς την ψυχεδέλια των 60s κι άλλοτε στο heavy rock των 70s, οι MGMT μας παρουσίασαν ένα άρτιο μουσικά set, το οποίο κατάφερε να μας βάλει στον "κόσμο" του σχετικά σύντομα.Ο τραγουδιστής και δεύτερος κιθαρίστας Andrew James VanWyngarden είχε σίγουρα ένα δικό του παιδικό τρόπο να επικοινωνεί με το κοινό. Φωνητικά ήταν καλός, αν και σε κάποια σημεία καλυπτόταν η φωνή του από τα υπόλοιπα όργανα. Ο "πληκτράς" Ben David-Martin Goldwasser είχε κι αυτός το στυλάκι του με το μαύρο γυαλί και χωρίς να είναι επικοινωνιακός, έντυσε με το δικό του τρόπο τον ήχο των MGMΤ ("littlefluffyclouds": Ο Ben έμοιαζε με το Γ. Ρήγα από τα Τσακάλια). Άλλωστε, η φωνή του Andrew και τα πλήκτρα του Ben είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του συγκροτήματος.
Από τους υπόλοιπους τρεις, ξεχωρίζω το βασικό κιθαρίστα, ο οποίος ήταν "πολυμηχανή" και έπαιζε πέρα από τα δικά του solo στην κιθάρα, πλήκτρα και τύμπανα. Ακόμη, είχε πολύ καλή σκηνική παρουσίαση, όπως και ο έτερος μαλλιάς, ο drummer. Οι δυό τους μας θύμιζαν ενίοτε άλλες εποχές από τα 70s. Ο μπασίστας μπορεί να ήταν αθόρυβος, αλλά ήταν άριστος μουσικά. Τέλος, το πιο βασικό χαρακτηριστικό όλων τους ήταν ότι μας έδειχναν ότι το απολάμβαναν πραγματικά κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για να πάει καλά ένα live.
Για 1 ώρα και λίγα λεπτά, οι MGMT έπαιξαν όλο το "Oracular Spectacular" και τα δύο νέα τους τραγούδια "It's Working", "Song For Dan Treacy" (video). Κορυφαία στιγμή για τον littlefluffyclouds ήταν το "Handshake" και δε θα διαφωνήσω σε αυτό, προσθέτοντας και τα "Electric Feel", "The Youth". Πολύ ωραία η εκτέλεση του "Of Moons, Birds & Monsters" με super solo προς το τέλος. Στα "Time to pretend", "Electric Feel" και "Kids" έγινε χαμός όπως καταλαβαίνετε. Μάλιστα, στο "Kids", που ήταν το τελευταίο κομμάτι του set τους, οι MGMT άφησαν τα όργανα και σαν παιδιά "έπαιξαν" με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια. Το κομμάτι ήταν playback και σε κάποια σημεία υπήρξαν επεμβάσεις με τα όργανα τους, δημιουργώντας ενίοτε ένα όχι και τόσο καλό ηχητικό αποτέλεσμα.Στο encore, το συγκρότημα τζάμαρε για λίγο παραπάνω από 10 λεπτά και μας αποχαιρέτησε, αφήνοντας μας όλους από ευχαριστημένους, μέχρι ενθουσιασμένους από την όλη εμφάνιση τους.
Πάει λοιπόν και αυτό το συναυλιακό καλοκαίρι... Άραγε ο χειμώνας θα είναι τόσο χάλια όπως πέρσι; Προς το παρόν πάντως, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, που έχουν γίνει, δε φαίνεται κάποιο φως στο τούνελ...