Βαθμολογία:
7
Τι θα ακούσετε:
alt pop, rock
"We gotta stand up
we gotta fight back
we got long way to go
wit to unfold
educate
cultivate
motivate, dare, act now, resonate"
Οι παραπάνω στίχοι, οι οποίοι συναντώνται κάπου προς τη μέση του ταξιδίου ακρόασης της νέας μουσικής πρότασης του Moa Bones, καθιστούν άμεσα σαφές και αποτυπώνουν με την κατάλληλη ένταση την ενέργεια γύρω από την οποία θα κυμανθεί ο ολόφρεσκος (μόλις ενός μήνα κυκλοφορίας περίπου) δίσκος του, "Gimme A Hand" (Gal&Pat Records, 2023). Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Ο Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones) αποτελεί έναν πληθωρικό μουσικό, την παρουσία του οποίου η εγχώρια μουσική σκηνή έχει σίγουρα ανάγκη. Από το 2001, όπου και πραγματοποιούσε τα πρώτα του βήματα ως κιθαρίστας των Modrec, έως το 2006 που εκκινεί τις προσωπικές του κυκλοφορίες, και από τον περισσότερο διαδεδομένο δίσκο του “Spun” (Inner Ear Records, 2015) έως τα opening acts σε συναυλίες των (μεταξύ άλλων) Wovenhand, Calexico και City of the Sun, η διαδρομή του μοιάζει να ακολουθεί αυτό που στο νέο τραγούδι του “Let ‘Em Go” περιγράφεται γλαφυρά ως εξής:
“There's no time to walk the same routes
to crawl behind yesterday’s shoes
life is wild and Sunday’s moon is always blue”.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου, στον οποίο και πάλι ξεπιδά η πολύπλευρη μουσική προσέγγιση του Moa. Τον συναντάμε στα φωνητικά, στις κιθάρες, στις ηλεκτρονικές πινελιές, τα synthesizers και τα drum machines, καθώς επίσης και στη στιχουργική των τραγουδιών (εκτός του "Younger Bones". που υπογράφει ο Βάνιας Απέργης). Όλη η παραπάνω επένδυση δεν θα μπορούσε να εξαντλείται και σε ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Στο "Gimme A Hand" θα συναντήσει κανείς τραγούδια όπως το "Inevitable", το οποίο εκκινεί τον δίσκο και σε εισάγει σε “δροσιστικά” και “βρώμικα” κιθαριστικά ηχοχρώματα τύπου Dan Auerbach, και άλλα περισσότερο σκοτεινά ή ατμοσφαιρικά, όπως τα "Nocturnal", "This Long Dusty Road" και "Let 'Em Go", τα οποία προσφέρουν απλόχερα τη δυνατότητα σε κάποιον να κλείσει τα μάτια και να διαδραματίσει στη φαντασία του εξαιρετικά videoclips που θα επένδυαν τον -ήδη πλούσιο- ήχο.
Η ποικιλία των προσεγγίσεων, όμως, δεν εξαντλείται εδώ. Τα "Monster" και "Nowhere Land" -τοποθετημένα προς τη μέση της διαδρομής- προσφέρουν στο δίσκο και συνάμα στους ακροατές του την ευκαιρία να “ξαποστάσουν” από τη συναισθηματική “βουή” των πιο έντονων μουσικών φράσεων, σπρώχνοντάς τους προς έναν περισσότερο εξωστρεφή και δυνατό χορό, απομακρυνόμενοι από την πιο βαθυστόχαστη ενδοσκόπηση -δίχως όμως η παρακίνηση αυτή να ωθεί στην “αφέλεια”. Αντίθετα, είναι εδώ που τονίζεται αβίαστα η δυναμική της κινητικής παρόρμησης μέσω της μουσικής.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως το σύνολο του "Gimme A Hand" αποτελεί μια εσωτερική συνομιλία του καλλιτέχνη με καθεμία από τις μουσικές επιρροές που θεμελίωσαν το προσωπικό και ιδιαίτερο ύφος του. Ακούγοντας τον δίσκο ξανά και ξανά, δίνεται η εντύπωση πως για κάθε μια από τις νότες που ο Moa Bones συνθέτει, συναντώνται ταυτόχρονα και διάσπαρτες στιγμές ενός βέβαια γεμάτου και πολύχρωμου μουσικού παρελθόντος, το οποίο όμως δεν προσκολλάται στον εαυτό του. Επιθυμεί, αντίθετα, να επαναπροσδιοριστεί και να ερμηνευθεί με καινούργιους τρόπους, συνομιλόντας με νέες επιρροές και αναζητήσεις. Η συνομιλία αυτή, όπως εκφράζεται μέσω του τελευταίου του δίσκου, αποτελεί μια ευχάριστη στάση στο έως τώρα μουσικό ταξίδι στον κόσμο του Moa Bones.