Γειά σου τεράστιε ροκ επαναστάτη που έχεις κατεβάσει όλα τα τραγούδια των Rage Against the Machine και κοπανιέσαι μ' αυτά (ειδικά όταν σε βλέπουνε και τίποτα γκομενίτσες) και ανοιγοκλείνεις το στόμα με τους στίχους τους. Killing in the name και τα μυαλά στα κάγκελα. Κι εσύ απ' την άλλη που ακούς τον Τσακνή στο φεστιβαλ του Σύριζα και νομίζεις ότι αύριο το πρωί θα έχουμε παγκόσμια ειρήνη, τζάμπα παιδεία, φαγητό και ipad για όλους. Ή εσύ, με το μπλουζάκι με τη φάτσα του Che, που είσαι ανεξάρτητος και οι Rage σου φαίνονται σκληροί οπότε προτιμάς να σε νανουρίζει η ξυπόλυτη Cesaria Evora, έναντι πανάκριβου εισιτηρίου, και ονειρεύεσαι μια ειρηνική επανάσταση που θα φέρει παιχνίδια και γάλα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου και τον Μπαντέρας στην πόρτα της γκαρσονιέρας σου. Ή εσύ, αγάμητε μαθητή του γυμνασίου, που ακούς το Βασίλη να ''χλευάζει'' με τον εμετικό στόμφο του την εξουσία - ενώ ταυτόχρονα είναι στα τέσσερα και την πιπώνει - και νομίζεις ότι μόλις βγεις στον κόσμο θα πάρεις το σύστημα αμπάριζα. Ή εσύ που πας ν' ακούσεις το Τζιμάκο και σε στριμώχνουνε σα γίδι στο μπουζουξίδικο με φιάλες και ελάχιστη κατανάλωση. Μια τρύπα στο νερό έχετε κάνει όλοι. Αντί να έχετε κάνει τα μούτρα της εξουσίας κιμά μέχρι τώρα, αυτή σας κοιτάει και χαχανίζει. Και σας βάζει κι ένα έξτρα κωλοδάχτυλο.
Γιατί ρε γαμώτο, λες. Είναι πολύ απλό, εξηγώ εγώ.
Γιατί πας να πολεμήσεις τον καπιταλισμό... καταναλώνοντας. Καταναλώνεις σαν πούστης και δεν το 'χεις πάρει χαμπάρι, επειδή είσαι στην κοσμάρα σου, που δεν είναι καν δικιά σου αλλά σου την έχουνε δημιουργήσει άλλοι που χειρίζονται καλά το λόγο.
Eσύ που αγοράζεις την ακριβή στολή του σκέητερ για να ντύνεσαι όπως οι Rage Against the Machine, τα σκας για σφηνάκια-μπόμπες στο ροκ μπαρ, και τα χώνεις χοντρά για συναυλίες και CD, είσαι επαναστάτης μόνο μέσα στην κεφάλα σου. Στην ουσία δεν επαναστάτησες ποτέ εναντίον αυτών που σε χώνουνε σ' ένα καταγώγιο και σε τυφλώνουνε με μπόμπες παρέχοντάς σού ένα χώρο για να ζήσεις τη φαντασίωση της επαναστικότητάς σου, κοροϊδάρα. Κι εσύ κορίτσι που τα έσκασες χοντρά για να δεις τον επαναστάτη Manu Chao τρέχοντας στα κατσάβραχα της Μαλακάσας φορώντας πανάκριβα οικολογικά χαϊμαλιά, δεν είσαι καλύτερη. Πελάτισσα είσαι κι εσύ. Ή εσύ, σπυριάρη μαθητή που τρέχεις και πληρώνεις τσουχτερό εισιτήριο σαν πρόβατο στα live του Παπακωνσταντίνου. Ε, λοιπόν έχω νέα για όλους εσάς. Στην πραγματικότητα, είσαστε όλοι καταναλωτές ''επαναστατικών'' προϊόντων, και πολύ εύκολοι πελάτες μάλιστα. Sorry!
Τι διαφορά έχουν ένας τύπος που φοράει ένα t-shirt με τον Che και ένας άλλος που φοράει ένα t-shirt που δε γράφει τίποτα; Η μόνη διαφορά που έχουνε είναι 25 ευρώ. Άσε που το t-shirt αυτό κατά πάσα πιθανότητα έχει κατασκευαστεί από κάποιο ανήλικο σκλαβάκι στην Ασία. Κατάλαβες, επαναστάτη της κλανιάς; Τι νομίζεις, ότι είσαι πιο έξυπνος από κείνες τις μεγαλοφυίες που μετά το Γούντστοκ στήσανε μια ολόκληρη βιομηχανία για να πουλήσουνε εκείνο το vibe;
Και ποιος πληρώνει για όλα αυτά τα ''επαναστατικά'' προϊόντα; Μήπως, λέω, μήπως, τα πληρώνει ο μπαμπάς; Οπότε κάνε μόκο γιατί πάλι από κάτω είσαι. Kι αν ο μπαμπάς σου είναι φραγκάτος και σου δίνει αβέρτα για να ποζάρεις σαν επαναστάτης, πιθανότατα να είναι κι αυτός ένα απ' τα λαμόγια που κάνανε την Ελλάδα μπουρδέλο.
Πριν από αρκετά χρόνια, παίζανε οι Motorhead στο Ρόδον (R.I.P.) και θυμάμαι μια φοβερή στιχομυθία του πορτιέρη με δυό τύπους που θέλανε να μπούν τζάμπα. ''Ρε φίλε είναι ροκ συναυλία, είναι αναρχία, δε γίνεται να μας ζητάς λεφτά για μια ροκ συναυλία,'' λέγανε οι τύποι αλλά ο πορτιέρης ήταν ανένδοτος. Οι τύποι δε μου φανήκανε Αϊνστάιν και αυτά που λέγανε τα πιστεύανε. Οπότε έφτιαξα κι εγώ ένα σενάριο στο μυαλό μου όπου ο Lemmy μαζεύει τη μπάντα του και τους λέει: "Μάγκες, θα πάμε να παίξουμε στην Ελλάδα τζάμπα γιατί εκεί ζούνε ο Μπάμπης κι ο Σωτήρης που πιστεύουνε ότι το rock 'n' roll είναι επανάσταση. Θα πληρώσουμε απ' την τσέπη μας τα εισιτήρια, τη διαμονή, τα έξοδα της αίθουσας, τους ηχολήπτες, τους σεκιουριτάδες, τα πάντα όλα. Τι λέτε, φύγαμε;" Δε γίνεται ρε ζώον, δεν το καταλαβαίνεις; Τι σκατά σου έχουνε βάλει στην κεφάλα σου; Επειδή πήγες μια φορά να δεις κάποιους πουθενάδες να παίζουνε πανκ σε μια κατάληψη, νομίζεις ότι η μουσική είναι τζάμπα; Ο Lemmy, και ο κάθε Lemmy, ζει απ' αυτό. Kάνει πρόβες, γράφει κομμάτια, ταξιδεύει, ξενυχτάει. Με άλλα λόγια, δουλεύει, όσο ευχάριστη και να είναι η δουλειά του. Δεν έχει μπαμπά να τον χαρτζιλικώνει. Δεν κάνει καμιά επανάσταση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τις ρομαντικές μέχρι ανοησίας φαντασιώσεις σου. Και τι φταίει αυτός, σε τελική ανάλυση, αν ο γέρος σου είναι μπατίρης και δε σου δίνει αρκετό χαρτζιλίκι να πας ν' αγοράσεις ένα εισιτήριο σαν άνθρωπος; Ή αν δεν είσαι αρκετά έξυπνος ώστε να παρακάμψεις το σύστημα και να μπεις τζαμπέ;
Όλοι οι ροκ μουσικοί που έχουν εκφραστεί πολιτικά, από το Morrison μέχρι το Strummer, ή από τους Jefferson Airplane μέχρι τους New Model Army, ήταν - ή είναι ακόμα - επαγγελματίες μουσικοί και πληρώνονταν απ' αυτό. Στα δύο reunion tours που κάνανε οι Sex Pistols, o πρώην Rotten το είχε πει ξεκάθαρα: "Το κάνουμε για τα λεφτά". Και όλοι οι πανκ επαναστάτες φορέσανε τη στολή, φτιάξανε το μαλλί, πήρανε ένα πενηντάευρω απ' το μπαμπά και τρέξανε όλοι να καταθέσουνε στο λογαριασμό του Lydon, νομίζοντας ότι πάνε να ρίξουνε το κατεστημένο. Σιγά, θα σας φύγει κανά πριτσίνι απ' τη ζώνη. Eκείνη τη βραδιά, το σύστημα έτριξε συθέμελα και ο Dow Jones βούτηξε σαν το Λουγκάνη.
Με δυό λόγια, το rock 'n' roll όταν φτάνει στα αυτιά σου είναι κι αυτό ένα προϊόν του εμπορίου. Όσα επαναστατικά μηνύματα και να περιέχει ένας δίσκος των Clash, ας πούμε, μέχρι να φτάσει στα χέρια σου, έχει περάσει από μια ολόκληρη αλυσίδα παραγωγής που τον καθιστά εξ ορισμού καταναλωτικό προϊόν. Sad But True, που λένε κι οι Metallica. Το ίδιο ισχύει και για μια συναυλία. Υπάρχουνε δεκάδες άνθρωποι που μεσολαβούνε και δουλεύουνε για να παίξει ένα γκρουπ για την αφεντομουτσουνάρα σου και όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πληρωθούνε, παλιοτεμπέλη. Για ένα φεστιβάλ, πολύ περισσότεροι. Οπότε ξύπνα και σταμάτα να πουλάς μούρη. Έτσι κι αλλιώς ξέρουμε όλοι ότι, στατιστικά, σε μερικά χρόνια θα έχεις βρει καμιά χαζογκόμενα και θα τουρτουρίζετε μαζί στην ουρά κάποιου σκυλάδικου.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στο LayoutSparks.
Γιατί ρε γαμώτο, λες. Είναι πολύ απλό, εξηγώ εγώ.
Γιατί πας να πολεμήσεις τον καπιταλισμό... καταναλώνοντας. Καταναλώνεις σαν πούστης και δεν το 'χεις πάρει χαμπάρι, επειδή είσαι στην κοσμάρα σου, που δεν είναι καν δικιά σου αλλά σου την έχουνε δημιουργήσει άλλοι που χειρίζονται καλά το λόγο.
Eσύ που αγοράζεις την ακριβή στολή του σκέητερ για να ντύνεσαι όπως οι Rage Against the Machine, τα σκας για σφηνάκια-μπόμπες στο ροκ μπαρ, και τα χώνεις χοντρά για συναυλίες και CD, είσαι επαναστάτης μόνο μέσα στην κεφάλα σου. Στην ουσία δεν επαναστάτησες ποτέ εναντίον αυτών που σε χώνουνε σ' ένα καταγώγιο και σε τυφλώνουνε με μπόμπες παρέχοντάς σού ένα χώρο για να ζήσεις τη φαντασίωση της επαναστικότητάς σου, κοροϊδάρα. Κι εσύ κορίτσι που τα έσκασες χοντρά για να δεις τον επαναστάτη Manu Chao τρέχοντας στα κατσάβραχα της Μαλακάσας φορώντας πανάκριβα οικολογικά χαϊμαλιά, δεν είσαι καλύτερη. Πελάτισσα είσαι κι εσύ. Ή εσύ, σπυριάρη μαθητή που τρέχεις και πληρώνεις τσουχτερό εισιτήριο σαν πρόβατο στα live του Παπακωνσταντίνου. Ε, λοιπόν έχω νέα για όλους εσάς. Στην πραγματικότητα, είσαστε όλοι καταναλωτές ''επαναστατικών'' προϊόντων, και πολύ εύκολοι πελάτες μάλιστα. Sorry!Τι διαφορά έχουν ένας τύπος που φοράει ένα t-shirt με τον Che και ένας άλλος που φοράει ένα t-shirt που δε γράφει τίποτα; Η μόνη διαφορά που έχουνε είναι 25 ευρώ. Άσε που το t-shirt αυτό κατά πάσα πιθανότητα έχει κατασκευαστεί από κάποιο ανήλικο σκλαβάκι στην Ασία. Κατάλαβες, επαναστάτη της κλανιάς; Τι νομίζεις, ότι είσαι πιο έξυπνος από κείνες τις μεγαλοφυίες που μετά το Γούντστοκ στήσανε μια ολόκληρη βιομηχανία για να πουλήσουνε εκείνο το vibe;
Και ποιος πληρώνει για όλα αυτά τα ''επαναστατικά'' προϊόντα; Μήπως, λέω, μήπως, τα πληρώνει ο μπαμπάς; Οπότε κάνε μόκο γιατί πάλι από κάτω είσαι. Kι αν ο μπαμπάς σου είναι φραγκάτος και σου δίνει αβέρτα για να ποζάρεις σαν επαναστάτης, πιθανότατα να είναι κι αυτός ένα απ' τα λαμόγια που κάνανε την Ελλάδα μπουρδέλο.
Πριν από αρκετά χρόνια, παίζανε οι Motorhead στο Ρόδον (R.I.P.) και θυμάμαι μια φοβερή στιχομυθία του πορτιέρη με δυό τύπους που θέλανε να μπούν τζάμπα. ''Ρε φίλε είναι ροκ συναυλία, είναι αναρχία, δε γίνεται να μας ζητάς λεφτά για μια ροκ συναυλία,'' λέγανε οι τύποι αλλά ο πορτιέρης ήταν ανένδοτος. Οι τύποι δε μου φανήκανε Αϊνστάιν και αυτά που λέγανε τα πιστεύανε. Οπότε έφτιαξα κι εγώ ένα σενάριο στο μυαλό μου όπου ο Lemmy μαζεύει τη μπάντα του και τους λέει: "Μάγκες, θα πάμε να παίξουμε στην Ελλάδα τζάμπα γιατί εκεί ζούνε ο Μπάμπης κι ο Σωτήρης που πιστεύουνε ότι το rock 'n' roll είναι επανάσταση. Θα πληρώσουμε απ' την τσέπη μας τα εισιτήρια, τη διαμονή, τα έξοδα της αίθουσας, τους ηχολήπτες, τους σεκιουριτάδες, τα πάντα όλα. Τι λέτε, φύγαμε;" Δε γίνεται ρε ζώον, δεν το καταλαβαίνεις; Τι σκατά σου έχουνε βάλει στην κεφάλα σου; Επειδή πήγες μια φορά να δεις κάποιους πουθενάδες να παίζουνε πανκ σε μια κατάληψη, νομίζεις ότι η μουσική είναι τζάμπα; Ο Lemmy, και ο κάθε Lemmy, ζει απ' αυτό. Kάνει πρόβες, γράφει κομμάτια, ταξιδεύει, ξενυχτάει. Με άλλα λόγια, δουλεύει, όσο ευχάριστη και να είναι η δουλειά του. Δεν έχει μπαμπά να τον χαρτζιλικώνει. Δεν κάνει καμιά επανάσταση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τις ρομαντικές μέχρι ανοησίας φαντασιώσεις σου. Και τι φταίει αυτός, σε τελική ανάλυση, αν ο γέρος σου είναι μπατίρης και δε σου δίνει αρκετό χαρτζιλίκι να πας ν' αγοράσεις ένα εισιτήριο σαν άνθρωπος; Ή αν δεν είσαι αρκετά έξυπνος ώστε να παρακάμψεις το σύστημα και να μπεις τζαμπέ; Όλοι οι ροκ μουσικοί που έχουν εκφραστεί πολιτικά, από το Morrison μέχρι το Strummer, ή από τους Jefferson Airplane μέχρι τους New Model Army, ήταν - ή είναι ακόμα - επαγγελματίες μουσικοί και πληρώνονταν απ' αυτό. Στα δύο reunion tours που κάνανε οι Sex Pistols, o πρώην Rotten το είχε πει ξεκάθαρα: "Το κάνουμε για τα λεφτά". Και όλοι οι πανκ επαναστάτες φορέσανε τη στολή, φτιάξανε το μαλλί, πήρανε ένα πενηντάευρω απ' το μπαμπά και τρέξανε όλοι να καταθέσουνε στο λογαριασμό του Lydon, νομίζοντας ότι πάνε να ρίξουνε το κατεστημένο. Σιγά, θα σας φύγει κανά πριτσίνι απ' τη ζώνη. Eκείνη τη βραδιά, το σύστημα έτριξε συθέμελα και ο Dow Jones βούτηξε σαν το Λουγκάνη.Με δυό λόγια, το rock 'n' roll όταν φτάνει στα αυτιά σου είναι κι αυτό ένα προϊόν του εμπορίου. Όσα επαναστατικά μηνύματα και να περιέχει ένας δίσκος των Clash, ας πούμε, μέχρι να φτάσει στα χέρια σου, έχει περάσει από μια ολόκληρη αλυσίδα παραγωγής που τον καθιστά εξ ορισμού καταναλωτικό προϊόν. Sad But True, που λένε κι οι Metallica. Το ίδιο ισχύει και για μια συναυλία. Υπάρχουνε δεκάδες άνθρωποι που μεσολαβούνε και δουλεύουνε για να παίξει ένα γκρουπ για την αφεντομουτσουνάρα σου και όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πληρωθούνε, παλιοτεμπέλη. Για ένα φεστιβάλ, πολύ περισσότεροι. Οπότε ξύπνα και σταμάτα να πουλάς μούρη. Έτσι κι αλλιώς ξέρουμε όλοι ότι, στατιστικά, σε μερικά χρόνια θα έχεις βρει καμιά χαζογκόμενα και θα τουρτουρίζετε μαζί στην ουρά κάποιου σκυλάδικου.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στο LayoutSparks.