Πέρασαν 4 χρόνια από το debut της Pip Brown (Ladyhawke), από το 2008 δηλαδή, που έγινε μια επέλαση συγκροτημάτων από την Ωκεανία με σπουδαία cd (Cut Copy, Presets, Van She e.t.c.). Κι εκείνο της Ladyhawke είχε την ομροφιά του, αφού αν και βουτούσε στα 80ς απροκάλυπτα, δεν ακουγόταν καθόλου αναχρονιστικό (σε αυτό μάλλον βοηθούσε κι η ιδιαίτερη ερμηνεία της). Και περιείχε μερικά από τα καλύτερα pop τραγούδια της εποχής, όπως τα “Magic”, “Paris is burning”, “Back of the Van”.
Ο τίτλος “Anxiety” νομίζω πως περιγράφει σαφέστατα τη 2η δισκογραφική
δουλειά της Ladyhawke, αφού είναι σαν να ακούς την αγωνία της, για το 2ο
βήμα της. Τα synth-ια παίζουν 2ο ρόλο αυτή τη φορά κι αφήνουν τις κιθάρες να πρωταγωνιστήσουν, αλλά η βάση της μουσικής της είναι όμοια με εκείνα του debut.
Αν κι η βουτιά αυτή τη φορά σε φέρνει πιο κοντά στα 90ς κι όχι στα 80ς (Garbage, Elastica, Sleeper e.t.c.). Το cd αποτελείται από 10 τραγούδια, που είναι πάνω του μέτριου, αλλά ουσιαστικά είναι μόνο αυτό. Δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερες εκπλήξεις και σίγουρα δε μπορείς να κολλήσεις μαζί τους. Βέβαια αν τα απομονώσεις, εύκολα θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις στις καλοκαιρινές σου συλλογές για το mp3 player σου και να τα ακούσεις ευχάριστα. Αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα “Sunday Drive” (τραγούδι που είναι περισσότερο κοντά ηχητικά στο debut), “Blue Eyes” και “Cellophane” (θυμίζει έντονα Blur) και “Gone Gone Gone”.
Όπως είπαμε το Anxiety, είναι ένα καλό cd, ίσως να είναι κι ένας δίσκος που
θα «μεγαλώσει» με τον καιρό και τα περισσότερα ακούσματα, έχει τις στιγμές του και καλά pop τραγούδια (indie pop αν θέλετε), αλλά σίγουρα δε μπορεί να διεκδικήσει και κάτι περισσότερο.
* Και κάτι ακόμα...μα είναι εξώφυλλο αυτό;
6,5 / 10
Ο τίτλος “Anxiety” νομίζω πως περιγράφει σαφέστατα τη 2η δισκογραφική
δουλειά της Ladyhawke, αφού είναι σαν να ακούς την αγωνία της, για το 2ο
βήμα της. Τα synth-ια παίζουν 2ο ρόλο αυτή τη φορά κι αφήνουν τις κιθάρες να πρωταγωνιστήσουν, αλλά η βάση της μουσικής της είναι όμοια με εκείνα του debut.
Αν κι η βουτιά αυτή τη φορά σε φέρνει πιο κοντά στα 90ς κι όχι στα 80ς (Garbage, Elastica, Sleeper e.t.c.). Το cd αποτελείται από 10 τραγούδια, που είναι πάνω του μέτριου, αλλά ουσιαστικά είναι μόνο αυτό. Δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερες εκπλήξεις και σίγουρα δε μπορείς να κολλήσεις μαζί τους. Βέβαια αν τα απομονώσεις, εύκολα θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις στις καλοκαιρινές σου συλλογές για το mp3 player σου και να τα ακούσεις ευχάριστα. Αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα “Sunday Drive” (τραγούδι που είναι περισσότερο κοντά ηχητικά στο debut), “Blue Eyes” και “Cellophane” (θυμίζει έντονα Blur) και “Gone Gone Gone”.
Όπως είπαμε το Anxiety, είναι ένα καλό cd, ίσως να είναι κι ένας δίσκος που
θα «μεγαλώσει» με τον καιρό και τα περισσότερα ακούσματα, έχει τις στιγμές του και καλά pop τραγούδια (indie pop αν θέλετε), αλλά σίγουρα δε μπορεί να διεκδικήσει και κάτι περισσότερο.
* Και κάτι ακόμα...μα είναι εξώφυλλο αυτό;
6,5 / 10
Σχετικό θέμα