Πριν ξεκινήσω να πω οτιδήποτε για την ταινία, θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση. Η συγκεκριμένη ταινία ανήκει στην κατηγορία love/hate για τα δικά μου δεδομένα. Και εξηγούμαι. Είναι μια από της ταινίες που είτε θα τις απολαύσει είτε θα τις μισήσει ο θεατής. Οπότε, ενδεχομένως σε μεγάλο βαθμό να μην εκφραστεί ο αναγνώστης από αυτό το review.
Όπως στις περισσότερες ταινίες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, οι συμβολισμοί δεν λείπουν από την συνταγή. Η μεγάλη διαφορά με τα προηγούμενά του έργα είναι ότι αυτή την φορά δεν κρατάει τους συμβολισμούς στο background μιας αρμονικά δοσμένης ιστορίας, παρά τους φέρνει στο προσκήνιο, με κόστος την πλήρη καρατόμηση της αλληλουχίας της ροής. Με απλά λόγια, δημιούργησε μια ταινία πιο δύσπεπτη όσον αφορά το στόρι, καταρρίπτοντας αρκετά από τα στοιχεία των τρίπρακτων ταινιών που έχουμε συνηθίσει, για να πετύχει πιο έντονους συμβολισμούς.
Το casting της ταινίας είναι έξυπνα επιλεγμένο, με τον Robert Pattinson (Twilight) να μην δίνει οσκαρική ερμηνεία αλλά να στέκεται αρκετά καλά στο απαιτητικό ομολογουμένως ρόλο του. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η Sarah Gadon (A Dangerous Method) όταν αναλογιστήκαμε λίγο τον ρόλο της και βέβαια ο εκπληκτικός Paul Giamatti (The Ides of March, The Illusionist κ.α.) δικαίωσε την φήμη του για άλλη μια φορά.
Όσον άφορά το στόρι, λίγο πολύ τα αναφέραμε πιο πάνω. Θα σταθώ λίγο στη αλληγορία της ταινίας, όπως την αντιλήφθηκα εγώ. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δείξει ένα κομμάτι της πορείας του καπιταλισμού στην ιστορία και πιο συγκεκριμένα το τελευταίο κομμάτι, όπου κατά πολλούς φαίνονται και οι αδυναμίες του. Ενώ το σύστημα φαινομενικά είναι πανέξυπνο και θα έπρεπε να λειτουργεί, μια ασυμμετρία είναι εκείνη που τελικά φέρνει την κατάρρευσή του. Στην πορεία προς τον γκρεμό, φαίνεται και η σχέση του συστήματος με τις τέχνες, το κράτος, την διανόηση, την τρομοκρατία και διάφορες άλλες πτυχές της κοινωνίας μας, ενώ τελικά καλείται να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ταινία είναι γενικά ανοιχτή σε ερμηνείες και θέλω να τονίσω πως η παραπάνω ερμηνεία είναι προσωπική. Από μόνη της αυτή η ιδέα την κάνει ελκυστική, αλλά μην περιμένετε ότι θα δείτε μία κοινότυπη παραγωγή ή μια εύπεπτη ταινία. Η πρόταση του συντάκτη είναι να την δείτε με παρέα έτσι ώστε να μπορείτε να συζητήσετε στη συνέχεια. Αλλά γενικά αξίζει να την δείτε. Και αν θελήσετε, οι δικές σας σκέψεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες στα σχόλια του άρθρου μας!
Τρέιλερ:
Όπως στις περισσότερες ταινίες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, οι συμβολισμοί δεν λείπουν από την συνταγή. Η μεγάλη διαφορά με τα προηγούμενά του έργα είναι ότι αυτή την φορά δεν κρατάει τους συμβολισμούς στο background μιας αρμονικά δοσμένης ιστορίας, παρά τους φέρνει στο προσκήνιο, με κόστος την πλήρη καρατόμηση της αλληλουχίας της ροής. Με απλά λόγια, δημιούργησε μια ταινία πιο δύσπεπτη όσον αφορά το στόρι, καταρρίπτοντας αρκετά από τα στοιχεία των τρίπρακτων ταινιών που έχουμε συνηθίσει, για να πετύχει πιο έντονους συμβολισμούς.
Το casting της ταινίας είναι έξυπνα επιλεγμένο, με τον Robert Pattinson (Twilight) να μην δίνει οσκαρική ερμηνεία αλλά να στέκεται αρκετά καλά στο απαιτητικό ομολογουμένως ρόλο του. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η Sarah Gadon (A Dangerous Method) όταν αναλογιστήκαμε λίγο τον ρόλο της και βέβαια ο εκπληκτικός Paul Giamatti (The Ides of March, The Illusionist κ.α.) δικαίωσε την φήμη του για άλλη μια φορά.
Όσον άφορά το στόρι, λίγο πολύ τα αναφέραμε πιο πάνω. Θα σταθώ λίγο στη αλληγορία της ταινίας, όπως την αντιλήφθηκα εγώ. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δείξει ένα κομμάτι της πορείας του καπιταλισμού στην ιστορία και πιο συγκεκριμένα το τελευταίο κομμάτι, όπου κατά πολλούς φαίνονται και οι αδυναμίες του. Ενώ το σύστημα φαινομενικά είναι πανέξυπνο και θα έπρεπε να λειτουργεί, μια ασυμμετρία είναι εκείνη που τελικά φέρνει την κατάρρευσή του. Στην πορεία προς τον γκρεμό, φαίνεται και η σχέση του συστήματος με τις τέχνες, το κράτος, την διανόηση, την τρομοκρατία και διάφορες άλλες πτυχές της κοινωνίας μας, ενώ τελικά καλείται να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ταινία είναι γενικά ανοιχτή σε ερμηνείες και θέλω να τονίσω πως η παραπάνω ερμηνεία είναι προσωπική. Από μόνη της αυτή η ιδέα την κάνει ελκυστική, αλλά μην περιμένετε ότι θα δείτε μία κοινότυπη παραγωγή ή μια εύπεπτη ταινία. Η πρόταση του συντάκτη είναι να την δείτε με παρέα έτσι ώστε να μπορείτε να συζητήσετε στη συνέχεια. Αλλά γενικά αξίζει να την δείτε. Και αν θελήσετε, οι δικές σας σκέψεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες στα σχόλια του άρθρου μας!
Τρέιλερ: