Το "Mix Grill" ήταν στην πρεμιέρα του Λάκη Παπαδόπουλου και του Βασιλικού στο "Σταυρό του Νότου" και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους δύο τραγουδιστές για το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν του ελληνικού τραγουδιού αλλά και της καριέρας τους.
Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε όλα όσα μας είπε ο Λάκης Παπαδόπουλος, πάμε σήμερα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Βασιλικό!
-Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά.
Vassilikos: Κόβουμε τον πληθυντικό γιατί σηκώνομαι και φεύγω τώρα...
-Οκ ενικός τότε… Έχεις κάνει διασκευή των τραγουδιών του Herman Hermits, του Paul Anka, του Frank Sinatra και πρόσφατα του Τσιτσάνη. Τι σε γοητεύει στη διασκευή των τραγουδιών και όχι στη δημιουργία ενός τραγουδιού γράφοντας στίχους και μουσική από την αρχή;
Vassilikos: Η δημιουργία ενός νέου μουσικού κομματιού με γοητεύει έτσι και αλλιώς. Έχω δείξει συνθετικά τι μπορώ να κάνω τα τελευταία 20 χρόνια. Για μένα η διασκευή αποτελεί τέχνη ολοκληρωμένη που δεν της λείπει καθόλου το δημιουργικό στοιχείο. Για μένα το αίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο. Δημιουργικά αισθάνομαι το ίδιο καλά με το να γράφω καινούρια τραγούδια.
-Δε θα θελες να έχεις δικά σου, με δικό σου στίχο και δική σου μουσική;
Vassilikos: Αυτό έκανα για περίπου είκοσι χρόνια, πριν ξεκινήσω δηλαδή με τις διασκευές και τώρα επιστρέφω σε αυτό. Δηλαδή, είχα αρχίσει να κάνω τον επόμενο δίσκο μου, όταν έγινε η πρόταση για τον Τσιτσάνη και το άφησα λίγο στην άκρη για να το κάνω και τώρα επιστρέφω στη δομή μου για να συνεχίσω.
-Παρακολούθησα πρόσφατα μια συνέντευξη σου, όπου δήλωσες ότι σε «αγχώνει η διασκευή ελληνικών τραγουδιών». Είναι δηλαδή μεγαλύτερο το βάρος των ελληνικών τραγουδιών και όχι των ξένων;
Vassilikos: Είναι μεγαλύτερο το βάρος για μένα προσωπικά, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω ασχοληθεί κυρίως με το αγγλόφωνο τραγούδι. Έτσι, στη διασκευή που έκανα, στη μουσική του Τσιτσάνη, στην ουσία ήταν η πρώτη φορά, που ασχολήθηκα επισταμένα με κάτι καθαρά ελληνικό. Και αυτό για μένα είχε την αγωνία του καινούριου. Εν τω μεταξύ, η ελληνική προφορά απαιτεί άλλη τοποθέτηση της φωνής, την οποία εγώ δεν έχω συνηθίσει γιατί δεν τραγουδάω συνήθως ελληνικά.
-Πώς είναι να τραγουδάς στην αγγλική γλώσσα σε μια χώρα όπου ο περισσότερος πληθυσμός της διασκεδάζει με τα μπουζούκια;
Vassilikos: Πήγες από το ένα άκρο στο άλλο. Δεν είναι από τη μια άκρη τα αγγλικά και από την άλλη τα μπουζούκια. Ο περισσότερος κόσμοςόμως, γενικότερα δε με ενδιαφέρει. Σε όλα τα επίπεδα, γιατί ο περισσότερος κόσμος είναι δυστυχώς λίγο «βλαμμένοι». Με ενδιαφέρουν οι μειοψηφίες. Και στις τέχνες και στην καθημερινότητα και στη ζωή και σε όλα, επιλέγω να ασχολούμαι και να έχω να κάνω με ανθρώπους που αποτελούν μειοψηφία. Με αυτή τη λογική, αυτό που κάνω με το αγγλόφωνο τραγούδι έχει για μένα ιδιαίτερη αξία. Και το σημαντικότερο είναι ότι το κάνω, γιατί το κάνω καλά.
-Άρα το μαζικό δεν είναι καλό;
Vassilikos: Δε θα το έλεγα αυτό, αλλά στα επίπεδα που κινούμαι και λειτουργώ εγώ, ο πολύς κόσμος κάνει σε γενικό βαθμό λάθος.
-Πριν ανέφερες ότι «η ελληνική γλώσσα απαιτεί διαφορετικό στήσιμο στο τραγούδι». Δε σε βοηθά, όμως, να εκφραστείς καλύτερα ως καλλιτέχνης αφού είναι η μητρική σου γλώσσα;
Vassilikos: Το θέμα της έκφρασης είναι λυμένο για μένα, γιατί γράφω στα ελληνικά. Απλά μέχρι τώρα δεν έχω εκδόσει πολλά πράγματα. Τα πιο γνωστά είναι στα αγγλικά. Έχω και υλικό στα ελληνικά, ιδιαίτερα αναπτυγμένο, που ακόμα δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας και δεν ξέρω αν θα το δει, γιατί δε με απασχολεί ιδιαίτερα. Τελευταία, έχω σκεφτεί ότι θα έχει ενδιαφέρον να γράψω για τον εαυτό μου στα ελληνικά. Έχω γράψει για άλλους στα ελληνικά, για τη Δήμητρα Γαλάνη, για την Ελένη Τσαλιγοπούλου, και θα είχε ενδιαφέρον να δω πώς θα ήταν να γράψω για μένα. Γι αυτό, ίσως, πειραματιστώ κάποια στιγμή.
-Νομίζω ότι είναι διαφορετική η ελληνική νοοτροπία με την ξένη.
Vassilikos: Είναι άλλος κόσμος τελείως.
-Έχεις ως «απωθημένο» τη διασκευή κάποιου τραγουδιού που άκουγες από μικρή ηλικία;
Vassilikos: Βασικά, τα απωθημένα μου τα έχω κάνει. Δηλαδή, ο δίσκος ,που έβγαλα, “Vintage”, ήταν μια συλλογή από 13 «απωθημένα».
-Έχεις συνεργαστεί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τώρα με το Λάκη Παπαδόπουλο. Δύο διαφορετικοί καλλιτέχνες. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Vassilikos: Η συνεργασία αυτή προέκυψε από κοινό γνωστό μας, γιατί δεν γνωριζόμασταν με το Λάκη, πριν από αυτή τη δουλειά, ο οποίος πρότεινε αυτή τη συνεργασία και το αντιμετωπίσαμε και οι δύο με έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό και ταυτόχρονα έναν δισταγμό γιατί η γλώσσα που μιλάμε μέσα από τη μουσική είναι αρκετά διαφορετική. Έχουμε αρκετά διαφορετικές πορείες, αρκετά διαφορετική ηλικία, αλλά όλο αυτό το διαφορετικό είναι η ίντριγκα. Είναι αυτό που στην ουσία καταλάβαμε ο Λάκης και εγώ. Έτσι, από την αρχή το είδαμε με ενδιαφέρον, λόγω αυτής της διαφορετικότητας. Αναφέρω τη διαφορετικότητα, γιατί και η διαφορετικότητα με τη Δήμητρα (σ.σ. Γαλάνη) μπορεί να ήταν ακόμη καλύτερη, αλλά με τον Λάκη ήταν πιο ιντριγκαδόρικη. Ο Λάκης είναι ένας ροκ άνθρωπος προηγούμενης γενιάς και σκεφτήκαμε και οι δυο ότι όλο αυτό θα δέσει καλά και τελικά, έδεσε.
-Δε σε «τρόμαξε» η λαϊκή πλευρά του Λάκη Παπαδόπουλου;
Vassilikos: Όχι γιατί ο Λάκης δεν άφησε το λαϊκό του κομμάτι να παίξει με μένα. Έχουμε βρει το σημείο, που «αγγιζόμαστε» και κάπως έτσι έχουμε φτιάξει όλο το πρόγραμμα.
-Υπάρχει κάποιος άλλος καλλιτέχνης που θα ήθελες να συνεργαστείς;
Vassilikos: Ναι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους και το έχουμε κουβεντιάσει ήδη.
-Έχεις συμμετάσχει σε συναυλία του “Schoolwave festival”. Πόσο πολύ ελπίζεις στους νέους;
Vassilikos: Πάρα πολύ. Ειδικά, με το Schoolwave εμπλέκομαι από την αρχή, γιατί ήμουν στην κριτική επιτροπή από την αρχή και συνεχίζω να είμαι. Μάλιστα έχω παίξει αρκετές φορές, και με τους “Raining Pleasure” αλλά και μόνος.
-Τι περιμένεις από τους νέους; Το κομμάτι της κοινωνίας, που θα αποτελέσουν το μέλλον της;
Vassilikos: Δεν περιμένω πολλά πράγματα. Το έχω δει το έργο. Οι μπάντες που φτιάχνονται, όσο ωραίες και αν είναι, τις διαλύει ή ο στρατός ή το πανεπιστήμιο είτε το «σεσιολινίκι». Αυτό που είναι ωραίο με τα παιδιά, που παίζουν στο schoolwave, είναι ότι βρίσκονται πάνω στη δημιουργική τους φάση. Έχουν πάρα πολλή όρεξη να δουλέψουν, έχουν πάρα πολλή όρεξη να παίξουν, να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τη μουσική και αυτό είναι θετικό, γιατί είναι πάρα πολύ υγιές να το βιώνεις. Τα παιδιά, δηλαδή έχουν αυτό που δεν έχουν οι καλλιτέχνες, που ωριμάζουν στη συνέχεια.
-Χάνουν οι καλλιτέχνες τη δημιουργικότητα τους δηλαδή;
Vassilikos: Χάνουν την ουσιαστική όρεξη.
-Μπορείς να δεις μέσα από το φεστιβάλ κάποια παιδιά, που στο μέλλον θα γίνει μεγάλοι μουσικοί καλλιτέχνες;
Vassilikos: Μπορώ, αλλά νομίζω ότι δε θα δω.. Είμαι λιγάκι απαισιόδοξος σε σχέση με το μέλλον της μουσικής των νέων στην Ελλάδα.
-Άρα το πρόβλημα και εδώ είναι ελληνικό;
Vassilikos: Καθαρά. Δυστυχώς.
-Τι πρέπει να δώσεις τελικά στον κόσμο ώστε να έχει το «σωστό» ερέθισμα ώστε να αποφευχθεί;
Vassilikos: Δε λείπουν ερεθίσματα, αλλά είναι πάλι το ίδιο κλισέ: ΠΑΙΔΕΙΑ. Όταν το πράγμα βρωμάει από το δημοτικό μετά δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα.
-Άρα λείπει η μουσική παιδεία;
Vassilikos: Και η παιδεία γενικότερα.
-Ελπίζετε σε κάτι καλύτερο;
Vassilikos: Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος με το μέλλον της παιδείας της χώρας, γενικότερα. Θα ήθελα να παίρνω ερεθίσματα, που να μου δίνουν αισιοδοξία αλλά δε λαμβάνω τέτοια ερεθίσματα.
-Πιστεύετε ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο ή περιορίζεται μόνο σε εθνικό επίπεδο;
Vassilikos: Υπάρχει ένα παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα της χώρας είναι ειδικό κυρίως. Είναι η «ελλαδίλα». Πριν λίγο μιλάγαμε με τους συνεργάτες μου για την «ελλαδίλα» στην Πάτρα , όπου τοπικά λέγεται «πατρινέλα» (γέλια). Μιλάγαμε για το πόσο ωραία πόλη είναι και το πόσο τη χαλάνε οι άνθρωποι της.
-Μια ευχή για αυτόν που σε παρακολουθεί και ακούει τη μουσική σου και έχει έστω και λίγο αισιοδοξία;
Vassilikos: Μια ευχή είναι να μην διαβάζει τις συνεντεύξεις μου. (γέλια) Βασικά, να προσπαθεί να θυμηθεί πως ήταν παιδί, γιατί έτσι είναι ακόμα και κρύβεται.
-Άρα είμαστε ακόμα παιδιά;
Vassilikos: Ναι, κατά λάθος μεγαλώνουμε. Νομίζω πως αν όλοι θυμηθούμε πως σκεφτόμασταν, πώς ήταν οι χαρακτήρες μας ως παιδιά εκεί θα βρούμε την ουσία μας, γιατί τότε ήμασταν απελευθερωμένοι. Την παιδικότητα τη χάνουμε έτσι και αλλιώς. Όταν ξεκινάει η «παιδεία» σε πάρα πολλά εισαγωγικά, τότε αρχίζει και χάνεται η ουσία του χαρακτήρα του καθενός. Το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε στο παρελθόν. Πιστεύω πάρα πολύ στο παρελθόν, το αγαπάω πάρα πολύ και καλλιτεχνικά, μέσω της επιστροφής, που κάνω και εγώ μέσα από τη μουσική μου νομίζω ότι είμαι μέσα σε αυτό το κλίμα σκέψης.
Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε όλα όσα μας είπε ο Λάκης Παπαδόπουλος, πάμε σήμερα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Βασιλικό!
-Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά.
Vassilikos: Κόβουμε τον πληθυντικό γιατί σηκώνομαι και φεύγω τώρα...
-Οκ ενικός τότε… Έχεις κάνει διασκευή των τραγουδιών του Herman Hermits, του Paul Anka, του Frank Sinatra και πρόσφατα του Τσιτσάνη. Τι σε γοητεύει στη διασκευή των τραγουδιών και όχι στη δημιουργία ενός τραγουδιού γράφοντας στίχους και μουσική από την αρχή;
Vassilikos: Η δημιουργία ενός νέου μουσικού κομματιού με γοητεύει έτσι και αλλιώς. Έχω δείξει συνθετικά τι μπορώ να κάνω τα τελευταία 20 χρόνια. Για μένα η διασκευή αποτελεί τέχνη ολοκληρωμένη που δεν της λείπει καθόλου το δημιουργικό στοιχείο. Για μένα το αίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο. Δημιουργικά αισθάνομαι το ίδιο καλά με το να γράφω καινούρια τραγούδια.
-Δε θα θελες να έχεις δικά σου, με δικό σου στίχο και δική σου μουσική;Vassilikos: Αυτό έκανα για περίπου είκοσι χρόνια, πριν ξεκινήσω δηλαδή με τις διασκευές και τώρα επιστρέφω σε αυτό. Δηλαδή, είχα αρχίσει να κάνω τον επόμενο δίσκο μου, όταν έγινε η πρόταση για τον Τσιτσάνη και το άφησα λίγο στην άκρη για να το κάνω και τώρα επιστρέφω στη δομή μου για να συνεχίσω.
-Παρακολούθησα πρόσφατα μια συνέντευξη σου, όπου δήλωσες ότι σε «αγχώνει η διασκευή ελληνικών τραγουδιών». Είναι δηλαδή μεγαλύτερο το βάρος των ελληνικών τραγουδιών και όχι των ξένων;
Vassilikos: Είναι μεγαλύτερο το βάρος για μένα προσωπικά, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω ασχοληθεί κυρίως με το αγγλόφωνο τραγούδι. Έτσι, στη διασκευή που έκανα, στη μουσική του Τσιτσάνη, στην ουσία ήταν η πρώτη φορά, που ασχολήθηκα επισταμένα με κάτι καθαρά ελληνικό. Και αυτό για μένα είχε την αγωνία του καινούριου. Εν τω μεταξύ, η ελληνική προφορά απαιτεί άλλη τοποθέτηση της φωνής, την οποία εγώ δεν έχω συνηθίσει γιατί δεν τραγουδάω συνήθως ελληνικά.
-Πώς είναι να τραγουδάς στην αγγλική γλώσσα σε μια χώρα όπου ο περισσότερος πληθυσμός της διασκεδάζει με τα μπουζούκια;
Vassilikos: Πήγες από το ένα άκρο στο άλλο. Δεν είναι από τη μια άκρη τα αγγλικά και από την άλλη τα μπουζούκια. Ο περισσότερος κόσμοςόμως, γενικότερα δε με ενδιαφέρει. Σε όλα τα επίπεδα, γιατί ο περισσότερος κόσμος είναι δυστυχώς λίγο «βλαμμένοι». Με ενδιαφέρουν οι μειοψηφίες. Και στις τέχνες και στην καθημερινότητα και στη ζωή και σε όλα, επιλέγω να ασχολούμαι και να έχω να κάνω με ανθρώπους που αποτελούν μειοψηφία. Με αυτή τη λογική, αυτό που κάνω με το αγγλόφωνο τραγούδι έχει για μένα ιδιαίτερη αξία. Και το σημαντικότερο είναι ότι το κάνω, γιατί το κάνω καλά.
-Άρα το μαζικό δεν είναι καλό;
Vassilikos: Δε θα το έλεγα αυτό, αλλά στα επίπεδα που κινούμαι και λειτουργώ εγώ, ο πολύς κόσμος κάνει σε γενικό βαθμό λάθος.
-Πριν ανέφερες ότι «η ελληνική γλώσσα απαιτεί διαφορετικό στήσιμο στο τραγούδι». Δε σε βοηθά, όμως, να εκφραστείς καλύτερα ως καλλιτέχνης αφού είναι η μητρική σου γλώσσα;
Vassilikos: Το θέμα της έκφρασης είναι λυμένο για μένα, γιατί γράφω στα ελληνικά. Απλά μέχρι τώρα δεν έχω εκδόσει πολλά πράγματα. Τα πιο γνωστά είναι στα αγγλικά. Έχω και υλικό στα ελληνικά, ιδιαίτερα αναπτυγμένο, που ακόμα δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας και δεν ξέρω αν θα το δει, γιατί δε με απασχολεί ιδιαίτερα. Τελευταία, έχω σκεφτεί ότι θα έχει ενδιαφέρον να γράψω για τον εαυτό μου στα ελληνικά. Έχω γράψει για άλλους στα ελληνικά, για τη Δήμητρα Γαλάνη, για την Ελένη Τσαλιγοπούλου, και θα είχε ενδιαφέρον να δω πώς θα ήταν να γράψω για μένα. Γι αυτό, ίσως, πειραματιστώ κάποια στιγμή.
-Νομίζω ότι είναι διαφορετική η ελληνική νοοτροπία με την ξένη.Vassilikos: Είναι άλλος κόσμος τελείως.
-Έχεις ως «απωθημένο» τη διασκευή κάποιου τραγουδιού που άκουγες από μικρή ηλικία;
Vassilikos: Βασικά, τα απωθημένα μου τα έχω κάνει. Δηλαδή, ο δίσκος ,που έβγαλα, “Vintage”, ήταν μια συλλογή από 13 «απωθημένα».
-Έχεις συνεργαστεί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τώρα με το Λάκη Παπαδόπουλο. Δύο διαφορετικοί καλλιτέχνες. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Vassilikos: Η συνεργασία αυτή προέκυψε από κοινό γνωστό μας, γιατί δεν γνωριζόμασταν με το Λάκη, πριν από αυτή τη δουλειά, ο οποίος πρότεινε αυτή τη συνεργασία και το αντιμετωπίσαμε και οι δύο με έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό και ταυτόχρονα έναν δισταγμό γιατί η γλώσσα που μιλάμε μέσα από τη μουσική είναι αρκετά διαφορετική. Έχουμε αρκετά διαφορετικές πορείες, αρκετά διαφορετική ηλικία, αλλά όλο αυτό το διαφορετικό είναι η ίντριγκα. Είναι αυτό που στην ουσία καταλάβαμε ο Λάκης και εγώ. Έτσι, από την αρχή το είδαμε με ενδιαφέρον, λόγω αυτής της διαφορετικότητας. Αναφέρω τη διαφορετικότητα, γιατί και η διαφορετικότητα με τη Δήμητρα (σ.σ. Γαλάνη) μπορεί να ήταν ακόμη καλύτερη, αλλά με τον Λάκη ήταν πιο ιντριγκαδόρικη. Ο Λάκης είναι ένας ροκ άνθρωπος προηγούμενης γενιάς και σκεφτήκαμε και οι δυο ότι όλο αυτό θα δέσει καλά και τελικά, έδεσε.
-Δε σε «τρόμαξε» η λαϊκή πλευρά του Λάκη Παπαδόπουλου;
Vassilikos: Όχι γιατί ο Λάκης δεν άφησε το λαϊκό του κομμάτι να παίξει με μένα. Έχουμε βρει το σημείο, που «αγγιζόμαστε» και κάπως έτσι έχουμε φτιάξει όλο το πρόγραμμα.
-Υπάρχει κάποιος άλλος καλλιτέχνης που θα ήθελες να συνεργαστείς;
Vassilikos: Ναι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους και το έχουμε κουβεντιάσει ήδη.
-Έχεις συμμετάσχει σε συναυλία του “Schoolwave festival”. Πόσο πολύ ελπίζεις στους νέους;
Vassilikos: Πάρα πολύ. Ειδικά, με το Schoolwave εμπλέκομαι από την αρχή, γιατί ήμουν στην κριτική επιτροπή από την αρχή και συνεχίζω να είμαι. Μάλιστα έχω παίξει αρκετές φορές, και με τους “Raining Pleasure” αλλά και μόνος.
-Τι περιμένεις από τους νέους; Το κομμάτι της κοινωνίας, που θα αποτελέσουν το μέλλον της;
Vassilikos: Δεν περιμένω πολλά πράγματα. Το έχω δει το έργο. Οι μπάντες που φτιάχνονται, όσο ωραίες και αν είναι, τις διαλύει ή ο στρατός ή το πανεπιστήμιο είτε το «σεσιολινίκι». Αυτό που είναι ωραίο με τα παιδιά, που παίζουν στο schoolwave, είναι ότι βρίσκονται πάνω στη δημιουργική τους φάση. Έχουν πάρα πολλή όρεξη να δουλέψουν, έχουν πάρα πολλή όρεξη να παίξουν, να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τη μουσική και αυτό είναι θετικό, γιατί είναι πάρα πολύ υγιές να το βιώνεις. Τα παιδιά, δηλαδή έχουν αυτό που δεν έχουν οι καλλιτέχνες, που ωριμάζουν στη συνέχεια.
-Χάνουν οι καλλιτέχνες τη δημιουργικότητα τους δηλαδή;Vassilikos: Χάνουν την ουσιαστική όρεξη.
-Μπορείς να δεις μέσα από το φεστιβάλ κάποια παιδιά, που στο μέλλον θα γίνει μεγάλοι μουσικοί καλλιτέχνες;
Vassilikos: Μπορώ, αλλά νομίζω ότι δε θα δω.. Είμαι λιγάκι απαισιόδοξος σε σχέση με το μέλλον της μουσικής των νέων στην Ελλάδα.
-Άρα το πρόβλημα και εδώ είναι ελληνικό;
Vassilikos: Καθαρά. Δυστυχώς.
-Τι πρέπει να δώσεις τελικά στον κόσμο ώστε να έχει το «σωστό» ερέθισμα ώστε να αποφευχθεί;
Vassilikos: Δε λείπουν ερεθίσματα, αλλά είναι πάλι το ίδιο κλισέ: ΠΑΙΔΕΙΑ. Όταν το πράγμα βρωμάει από το δημοτικό μετά δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα.
-Άρα λείπει η μουσική παιδεία;
Vassilikos: Και η παιδεία γενικότερα.
-Ελπίζετε σε κάτι καλύτερο;
Vassilikos: Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος με το μέλλον της παιδείας της χώρας, γενικότερα. Θα ήθελα να παίρνω ερεθίσματα, που να μου δίνουν αισιοδοξία αλλά δε λαμβάνω τέτοια ερεθίσματα.
-Πιστεύετε ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο ή περιορίζεται μόνο σε εθνικό επίπεδο;
Vassilikos: Υπάρχει ένα παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα της χώρας είναι ειδικό κυρίως. Είναι η «ελλαδίλα». Πριν λίγο μιλάγαμε με τους συνεργάτες μου για την «ελλαδίλα» στην Πάτρα , όπου τοπικά λέγεται «πατρινέλα» (γέλια). Μιλάγαμε για το πόσο ωραία πόλη είναι και το πόσο τη χαλάνε οι άνθρωποι της.
-Μια ευχή για αυτόν που σε παρακολουθεί και ακούει τη μουσική σου και έχει έστω και λίγο αισιοδοξία;
Vassilikos: Μια ευχή είναι να μην διαβάζει τις συνεντεύξεις μου. (γέλια) Βασικά, να προσπαθεί να θυμηθεί πως ήταν παιδί, γιατί έτσι είναι ακόμα και κρύβεται.
-Άρα είμαστε ακόμα παιδιά;
Vassilikos: Ναι, κατά λάθος μεγαλώνουμε. Νομίζω πως αν όλοι θυμηθούμε πως σκεφτόμασταν, πώς ήταν οι χαρακτήρες μας ως παιδιά εκεί θα βρούμε την ουσία μας, γιατί τότε ήμασταν απελευθερωμένοι. Την παιδικότητα τη χάνουμε έτσι και αλλιώς. Όταν ξεκινάει η «παιδεία» σε πάρα πολλά εισαγωγικά, τότε αρχίζει και χάνεται η ουσία του χαρακτήρα του καθενός. Το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε στο παρελθόν. Πιστεύω πάρα πολύ στο παρελθόν, το αγαπάω πάρα πολύ και καλλιτεχνικά, μέσω της επιστροφής, που κάνω και εγώ μέσα από τη μουσική μου νομίζω ότι είμαι μέσα σε αυτό το κλίμα σκέψης.
Σχετικό θέμα