Η μουσική έχει τη δύναμη να «ντύνει» με τις νότες της πολλές στιγμές της ζωή μας, με αποτέλεσμα όταν μετά από πολλά χρόνια ακούς ένα παλιό τραγούδι αυτομάτως έρχονται στο νου σου αναμνήσεις από εκείνη την εποχή καθώς και συναισθήματα με τα οποία είχες συνδέσει αυτό το τραγούδι. Για μένα λοιπόν οι Tindersticks είναι συνυφασμένοι με την εφηβεία μου και μάλιστα με τη γκρίζα περίοδο των πανελληνίων. Τους είχα δει live και το 1998 στο Ρόδον και το 1999 στη Σφεντόνα όπου ήταν απλά συγκλονιστικοί.
Δέκα χρόνια μετά επιστρέφουν στην Αθήνα στο Badminton Theatre προσπαθώντας να αναθερμάνουν τη σχέση τους με τον κόσμο. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια όμως που μεσολάβησαν πολλά είχαν αλλάξει: οι Tindersticks είχαν φτάσει κοντά στη διάλυση και από τα ιδρυτικά μέλη παραμένουν μόνο οι Stuart Staples, Neil Fraser και David Boulter. Επίσης κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους (Can Our Love 2001, Waiting For The Moon 2003, The Hungry Saw 2008) με λιγότερες σύνθετες φόρμες απ’ ότι πριν και με περισσότερα soul στοιχεία μέσα στα πλαίσια φυσικά του γνώριμου ήχου τους. Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι μέτριοι και δε μπορούν να συγκριθούν με τις προηγούμενες δουλειές τους.
Το αθηναϊκό κοινό είχε κατακλύσει το τεραστίων διαστάσεων Badminton Theatre και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Οι Tindersticks βγήκαν στη σκηνή στις 10:30 με ένα πολύ θεατρικό τρόπο και έπαιξαν το Intro από το The Hungry Saw και ακολούθησαν το Yesterday Tomorrows και το The Flicker of a little girl και αυτά από τον τελευταίο δίσκο τους. Στην αρχή ήταν κάπως παγωμένοι και ένιωθες ότι δεν υπήρχε φυσική ροή στα τραγούδια τους που βέβαια είναι κατανοητό σε ένα σημείο καθώς είχαν πολλά μουσικά όργανα και έπρεπε να γίνονται αλλαγές. Στη συνέχεια όμως βρήκαν το ρυθμό τους και το κοινό ζεστάθηκε αρκετά. Έπαιξαν πολλά από το The Hungry Saw όπως το Feel the sun, E-Type, Hungry saw, και το Boobar come back to me ξεσηκώνοντας το κοινό, καθώς και άλλα από τους προηγούμενους δίσκους όπως She’s gone, Dying slowly, My oblivion σε μια κορυφαία εκτέλεση. Έκαναν δύο encore όπου στο πρώτο έπαιξαν δύο παλιές τους επιτυχίες το Her και το My sister και στο δεύτερο έκλεισαν τη συναυλία με το Τhe Not knowing.
Ο κόσμος ζητούσε να παίξουν περισσότερες παλιές τους επιτυχίες, δεν τους έγινε το χατήρι και αυτό βέβαια από τη μια μεριά είναι φυσικό καθώς δε μπορούν μέσα σε δύο ώρες να τα παίξουν όλα. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορείς να αγνοείς τραγούδια με τα οποία ο κόσμος σε έμαθε και σε αγάπησε όπως το Talk to me, Mistakes (το αγαπημένο μου), Whiskey&Water, Jism, Travelling Light. Επίσης θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είχαν παίξει πιο δυναμικά τις εκτελέσεις των τραγουδιών και να ξεσηκώσουν περισσότερο τον κόσμο. Ίσως αυτό έχει να κάνει ότι έπαιζαν σε θέατρο και όχι σε μουσική σκηνή και να επέλεξαν μια πιο ακουστική εκτέλεση. Όπως και να ‘χει οι Tindersticks ήταν πολύ καλοί και χαίρομαι που άκουσα από κοντά τη βραχνή φωνή του Stuart Staples.
P.S. Το wikipedia ισχυρίζεται ότι ο Stuart Staples εμπνεύστηκε το όνομα Tindersticks από ένα κουτάκι σπίρτα που είχε βρει πεταμένο σε μια παραλία στην Ελλάδα! Τι πράγμα? Εμείς πετάμε σκουπίδια στην παραλία? Άσε μας τώρα προβοκάτσια των Αμερικανών είναι!