Η ώρα είναι 21.10 και είμαστε έξω από το συναυλιακό χώρο Stage Volume 1 (έχουμε αργήσει, ένεκα καθημερινής και δη, εργάσιμης ημέρας). Αν και ο χώρος μού έχει δώσει την αφορμή να τον επισκεφτώ και το προηγούμενο διάστημα (π.χ.στη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα ή του Παύλου Παυλίδη), τελικά είναι η πρώτη μου φορά και είμαι έτοιμος να αποκτήσω τη δικιά μου άποψη για το συγκεκριμένο χώρο.
Μπήκαμε μέσα, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη ουρά στην είσοδο. Η πρώτη μου εντύπωση για τον χώρο: ένα ωραίο κλασσικό ψηλοτάβανο κτήριο με δυο ορόφους για αυτούς που θέλουν να δουν τη συναυλία από ψηλά, ωραία διαμορφωμένο, αλλά μικρό.
Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι ο χώρος είναι μικρός για ένα τέτοιο συγκρότημα και φοβήθηκα ότι στη συνέχεια ίσως η κατάσταση να γίνει ανυπόφορη, αν γεμίσει ασφυκτικά. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει η αρένα, ενώ είχε κόσμο και στα πάνω διαζώματα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση: ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να χορεύει σε ρυθμούς gipsy - punk. Η Dj Spery με ένα special balkan set, είχε ήδη αρχίσει να ξεσηκώνει τον κόσμο με τη μουσική και με τον ρυθμό που μετέδιδε. Το πλήθος φαινόταν ότι είχε πολύ καλή διάθεση και αυτό προμήνυε μια πολύ ωραία συναυλία.
Η ώρα είναι 22.10, η Dj Spery, αφού ζέστανε για τα καλά το κοινό, αποσύρθηκε (γύρω στις 21:55), η αυλαία έπεσε, για να ξανανοίξει μετά και να δούμε τους Gogol Bordello καθόλα έτοιμους επί σκηνής. Ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο, όμως προσωπικά, θεωρώ ότι είχε όσο κόσμο χρειαζόταν. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έρχονταν ακόμα 100-200 άτομα, αλλά για τον κόσμο που υπήρχε, ο χώρος ήταν σχεδόν ιδανικός. Η πολύ μικρή απόσταση από τη σκηνή μέχρι και τον πιο απομακρυσμένο θεατή, σου έδινε την εντύπωση ενός παρεΐστικου κλίματος. Η αρένα είχε γεμίσει με ψυχές που ανυπομονούσαν να χτυπηθούν σε τσιγγάνικους, και όχι μόνο, ρυθμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς, διένυαν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Υπήρχαν και τα άλλα 2 επίπεδα, για αυτούς που ήθελαν να δουν τη συναυλία πιο ήρεμα. Βέβαια το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι στα επάνω διαζώματα, μόνο αυτοί που ήταν μπροστά στα κάγκελα του εξώστη, μπορούσαν να δουν, οι υπόλοιποι απλά αρκούνταν στον ήχο. Μου έκανε εντύπωση που παρά τον πολύ κόσμο που είχε, η εξαέρωση ήταν πολύ καλή, ώσπου κοίταξα στο ταβάνι του κτηρίου και συνειδητοποίησα ότι ήταν ...φυσική. Η σκεπή ήταν ανοικτή, γι' αυτό και η ατμόσφαιρα δεν ήταν αποπνικτική. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το πανί να σκεπάζει τη μισή σκεπή και να κρύβει τον Αθηναϊκό ξάστερο ουρανό να ήταν ακόμη καλύτερα.
Ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μέλη του συγκροτήματος. Οι φωνές του κόσμου άρχισαν να δυναμώνουν, ιδιαίτερα όταν ο συμπαθέστατος βιολίστας βγήκε στη σκηνή, ενώ τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Eugene Hutz, το κοινό άρχισε να παραληρεί. Πρώτο τραγούδι το "We rise again", από τον τελευταίο τους δίσκο. Ο ήχος στην αρχή μέτριος (χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο τραγούδι η συμπαθέστατη κινεζούλα Elizabeth Sun, δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου). Γρήγορα ο ήχος βελτιώθηκε, το γεγονός όμως ότι οι φωνές των τραγουδιστών ακούγονταν χαμηλά σε σχέση με τα όργανα, παρέμεινε έντονο καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Είναι τόσο περίεργοι όλοι τους, σκέφτηκα. Ο καθένας ένα δικό του ξεχωριστό στυλ, αλλά στο σύνολο ήταν ένα πολύ όμορφο παζλ με όλα του τα κομμάτια ενωμένα, χαρίζοντας μια πολύ όμορφη εικόνα. Συνέχεια στους ίδιους ρυθμούς με το πλήθος να ζεσταίνεται σιγά σιγά, ενώ όταν ακούστηκαν με τη σειρά τα: My companjera, Dig deep enough και Last one goes the hope αποθεώθηκαν από όλον τον κόσμο. Μια από τις καλύτερες στιγμές τους (αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια) ήταν το Pala tute, καθώς και το Start wearing purple, λίγο πριν κλείσουν το κύριο μέρος της συναυλίας με το Sally.
Γύρω στις 23.40 βγήκαν για το encore, ξεκινώντας με το Lost innocent world και το Think locally f@ck globally. Στη συνέχεια έμεινε στη σκηνή μόνος του ο Eugene Hutz, κάνοντας μια από τις καλύτερες διασκευές του μοναδικού slow κομματιού της συναυλίας, το Alcohol. Προς το τέλος αυτού, ξαναμπήκαν οι υπόλοιποι τρελοί για να ξεσηκώσουν τον κόσμο για τελευταία φορά, λέγοντας το Ultimate, ενώ η συναυλία έκλεισε πολύ δυνατά γύρω στις δώδεκα με το Undestructible. Το πλήθος τους αποθέωσε, ενώ οι τελευταίες ελπίδες όλων για ένα ακόμα τραγούδι, έσβησαν όταν μπήκε η μουσική ενός θρυλικού τραγουδιού, το Redemption song του Bob Marley, που το τραγουδήσαμε όλοι μαζί σαν να είμαστε μια παρέα. Έφυγαν, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι τους άρεσε που έπαιξαν για ακόμα μια φορά στο ελληνικό κοινό. Άλλωστε η Elizabeth Sun, σε παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει στο Mixgrill (διαβάστε την εδώ), είχε δηλώσει ότι χαίρονται ιδιαίτερα να παίζουν στην Ελλάδα, καθώς το κοινό της ξέρει να διασκεδάζει με την ψυχή του.
Αν με ρωτούσε κάποιος να πω τη γνώμη μου για αυτό που έζησα με λίγες λέξεις, θα έλεγα ότι από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, τους έβλεπες να έχουν ενέργεια 20χρονων και απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι ορθά κατέχουν τον τίτλο του πιο τρελού συγκροτήματος στον κόσμο. Ίσως να θέλαμε να τους δούμε λίγο παραπάνω στη σκηνή. Όμως, η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιους ρυθμούς δεν ξέρω ποιος ανθρώπινος οργανισμός θα μπορούσε να αντέξει παραπάνω. Gogol, σας περιμένουμε ξανά την επόμενη φορά!!
Setlist
1. We rise again
2. Not a crime
3. Wonderlust king
4. Other side of Rainbow
5. Companjera
6. Dig deep enough
7. Last one goes the hope
8. Trans Continental Hustle
9. Immigraniada
10. Mishto
11. Name your ship
12. Pala toute
13. Malandrino
14. Illumination
15. Start wearing purple
16. Sally
17. Lost innocent world
18. Think locally f@ck globally
19. Alcohol
20. Ultimate
21. Undestructible
Μπήκαμε μέσα, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη ουρά στην είσοδο. Η πρώτη μου εντύπωση για τον χώρο: ένα ωραίο κλασσικό ψηλοτάβανο κτήριο με δυο ορόφους για αυτούς που θέλουν να δουν τη συναυλία από ψηλά, ωραία διαμορφωμένο, αλλά μικρό.
Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι ο χώρος είναι μικρός για ένα τέτοιο συγκρότημα και φοβήθηκα ότι στη συνέχεια ίσως η κατάσταση να γίνει ανυπόφορη, αν γεμίσει ασφυκτικά. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει η αρένα, ενώ είχε κόσμο και στα πάνω διαζώματα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση: ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να χορεύει σε ρυθμούς gipsy - punk. Η Dj Spery με ένα special balkan set, είχε ήδη αρχίσει να ξεσηκώνει τον κόσμο με τη μουσική και με τον ρυθμό που μετέδιδε. Το πλήθος φαινόταν ότι είχε πολύ καλή διάθεση και αυτό προμήνυε μια πολύ ωραία συναυλία.Η ώρα είναι 22.10, η Dj Spery, αφού ζέστανε για τα καλά το κοινό, αποσύρθηκε (γύρω στις 21:55), η αυλαία έπεσε, για να ξανανοίξει μετά και να δούμε τους Gogol Bordello καθόλα έτοιμους επί σκηνής. Ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο, όμως προσωπικά, θεωρώ ότι είχε όσο κόσμο χρειαζόταν. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έρχονταν ακόμα 100-200 άτομα, αλλά για τον κόσμο που υπήρχε, ο χώρος ήταν σχεδόν ιδανικός. Η πολύ μικρή απόσταση από τη σκηνή μέχρι και τον πιο απομακρυσμένο θεατή, σου έδινε την εντύπωση ενός παρεΐστικου κλίματος. Η αρένα είχε γεμίσει με ψυχές που ανυπομονούσαν να χτυπηθούν σε τσιγγάνικους, και όχι μόνο, ρυθμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς, διένυαν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Υπήρχαν και τα άλλα 2 επίπεδα, για αυτούς που ήθελαν να δουν τη συναυλία πιο ήρεμα. Βέβαια το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι στα επάνω διαζώματα, μόνο αυτοί που ήταν μπροστά στα κάγκελα του εξώστη, μπορούσαν να δουν, οι υπόλοιποι απλά αρκούνταν στον ήχο. Μου έκανε εντύπωση που παρά τον πολύ κόσμο που είχε, η εξαέρωση ήταν πολύ καλή, ώσπου κοίταξα στο ταβάνι του κτηρίου και συνειδητοποίησα ότι ήταν ...φυσική. Η σκεπή ήταν ανοικτή, γι' αυτό και η ατμόσφαιρα δεν ήταν αποπνικτική. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το πανί να σκεπάζει τη μισή σκεπή και να κρύβει τον Αθηναϊκό ξάστερο ουρανό να ήταν ακόμη καλύτερα.
Ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μέλη του συγκροτήματος. Οι φωνές του κόσμου άρχισαν να δυναμώνουν, ιδιαίτερα όταν ο συμπαθέστατος βιολίστας βγήκε στη σκηνή, ενώ τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Eugene Hutz, το κοινό άρχισε να παραληρεί. Πρώτο τραγούδι το "We rise again", από τον τελευταίο τους δίσκο. Ο ήχος στην αρχή μέτριος (χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο τραγούδι η συμπαθέστατη κινεζούλα Elizabeth Sun, δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου). Γρήγορα ο ήχος βελτιώθηκε, το γεγονός όμως ότι οι φωνές των τραγουδιστών ακούγονταν χαμηλά σε σχέση με τα όργανα, παρέμεινε έντονο καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.Είναι τόσο περίεργοι όλοι τους, σκέφτηκα. Ο καθένας ένα δικό του ξεχωριστό στυλ, αλλά στο σύνολο ήταν ένα πολύ όμορφο παζλ με όλα του τα κομμάτια ενωμένα, χαρίζοντας μια πολύ όμορφη εικόνα. Συνέχεια στους ίδιους ρυθμούς με το πλήθος να ζεσταίνεται σιγά σιγά, ενώ όταν ακούστηκαν με τη σειρά τα: My companjera, Dig deep enough και Last one goes the hope αποθεώθηκαν από όλον τον κόσμο. Μια από τις καλύτερες στιγμές τους (αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια) ήταν το Pala tute, καθώς και το Start wearing purple, λίγο πριν κλείσουν το κύριο μέρος της συναυλίας με το Sally.
Γύρω στις 23.40 βγήκαν για το encore, ξεκινώντας με το Lost innocent world και το Think locally f@ck globally. Στη συνέχεια έμεινε στη σκηνή μόνος του ο Eugene Hutz, κάνοντας μια από τις καλύτερες διασκευές του μοναδικού slow κομματιού της συναυλίας, το Alcohol. Προς το τέλος αυτού, ξαναμπήκαν οι υπόλοιποι τρελοί για να ξεσηκώσουν τον κόσμο για τελευταία φορά, λέγοντας το Ultimate, ενώ η συναυλία έκλεισε πολύ δυνατά γύρω στις δώδεκα με το Undestructible. Το πλήθος τους αποθέωσε, ενώ οι τελευταίες ελπίδες όλων για ένα ακόμα τραγούδι, έσβησαν όταν μπήκε η μουσική ενός θρυλικού τραγουδιού, το Redemption song του Bob Marley, που το τραγουδήσαμε όλοι μαζί σαν να είμαστε μια παρέα. Έφυγαν, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι τους άρεσε που έπαιξαν για ακόμα μια φορά στο ελληνικό κοινό. Άλλωστε η Elizabeth Sun, σε παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει στο Mixgrill (διαβάστε την εδώ), είχε δηλώσει ότι χαίρονται ιδιαίτερα να παίζουν στην Ελλάδα, καθώς το κοινό της ξέρει να διασκεδάζει με την ψυχή του.Αν με ρωτούσε κάποιος να πω τη γνώμη μου για αυτό που έζησα με λίγες λέξεις, θα έλεγα ότι από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, τους έβλεπες να έχουν ενέργεια 20χρονων και απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι ορθά κατέχουν τον τίτλο του πιο τρελού συγκροτήματος στον κόσμο. Ίσως να θέλαμε να τους δούμε λίγο παραπάνω στη σκηνή. Όμως, η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιους ρυθμούς δεν ξέρω ποιος ανθρώπινος οργανισμός θα μπορούσε να αντέξει παραπάνω. Gogol, σας περιμένουμε ξανά την επόμενη φορά!!
Setlist
1. We rise again
2. Not a crime
3. Wonderlust king
4. Other side of Rainbow
5. Companjera
6. Dig deep enough
7. Last one goes the hope
8. Trans Continental Hustle
9. Immigraniada
10. Mishto
11. Name your ship
12. Pala toute
13. Malandrino
14. Illumination
15. Start wearing purple
16. Sally
17. Lost innocent world
18. Think locally f@ck globally
19. Alcohol
20. Ultimate
21. Undestructible