Οι Eyeless in Gaza είναι ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα των 80s. Πρόκειται για το ντουέτο των Martyn Bates και Peter Becker. Από το 1980 μέχρι και σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 19 albums (από το '87 μέχρι το 1993 το συγκρότημα είχε διαλυθεί).
Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος μίλησε και με τους δύο Eyeless και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε πολλά ενδιάφεροντα πράγματα για τα 80s, την Anne Clark, τους Joy Division, την Cherry Red Records κ.α.
DA: Πες μας λεπτομέρειες για το πρόσφατο album των EYELESS IN GAZA 'ANSWER SONG & DANCE'.
PETER BECKER: Για να είμαι ειλικρινής, δε θα κατηγοριοποιούσα το ‘Answer Song & Dance’ ως ένα νέο album των Eyeless in Gaza. Θα έλεγα ότι είναι μια Συλλογή, στην οποία περιέχεται και κάποιο νέο υλικό. Η ιδέα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουρήσουμε νέο ενδιαφέρον στην Ευρώπη, έτσι με κάποιο τρόπο το βλέπουμε ως τρόπο προώθησης, ώστε να μας γνωρίσει ο κόσμος που δε μας ξέρει. Η ιδέα να δημιουργήσουμε αυτό το δίσκο είναι να μαζέψουμε υλικό από την Cherry Red περίοδο και να δημιουργήσουμε μια Συλλογή με αυτό. Φαίνεται να είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε τα CDs μας γενικά. Όμως ειλικρινά αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να παίξουμε live. Όταν παίζεις live, είσαι εκεί που κάτι συμβαίνει...
MARTYN BATES: Σε ένα βαθμό συμφωνώ με τον Peter... αλλά πραγματικά πιστεύω ότι οι ηχογραφήσεις είναι "εκεί που κάτι συμβαίνει". Για μένα οι δίσκοι / ηχογραφήσεις είναι πιο ζωντανές από συναυλίες. Πιστεύω βέβαια ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι ξεχωριστά και διαφορετικά και σίγουρα η αίσθηση του να παίζεις live σε συναυλίες είναι ιδιάζουσα, ξεχωριστή και θα μπορούσες να πεις σπάνια. Κάθε συναυλία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται. Παρ' όλα αυτά, για μένα οι δίσκοι είναι η ζωή μου, είναι τα δημιουργήματα σου, που στέλνεις στον κόσμο, τα οποία ζουν, αναπνέουν και παίρνουν τις μορφές που θέλουν.
Αυτό βέβαια περιέχει και τη στιγμή που ο ακροατής συμπληρώνει την εικόνα, δημιουργώντας κάτι το καινούργιο και έτσι "κλείνει" τον κύκλο. Πάνω απ' όλα όμως, πιστεύω ότι οι Eyeless in Gaza πάντα προσπαθούν για κάτι το διαχρονικό και υπερβατικό. Βέβαια, καθετί κάτω από τον ήλιο είναι πολύ περισσότερο από αυτό - καθετί περιέχει θάνατο και ζωή από τη μια πλευρά - και αυτό είναι πολύ καλό. Αλλά αυτό το album "Answer Song & Dance" πέρα από όσα είπε ο Peter πριν, το βλέπω σαν μια άσκηση, η οποία βασίζεται σε διάφορες θεωρείες. Και νομίζω ότι τελικά του βγαίνει μια χαρά.
DA: Κάποιες πληροφορίες για τα επόμενα albums σας (live cd etc*) με τους EYELESS & solo.
MARTYN BATES: Όπως είπα πιο πριν, οι Eyeless in Gaza μόλις ολοκλήρωσαν τη δημιουργία ενός τριπλού album, το οποίο κυκλοφόρησε στην εξής Εταιρεία: Hong Kong based Ultra-Mail Productions. Αυτό ήταν ένα τεράστιο project, αλλά και μια άσκηση για εμάς να μαζέψουμε ενέργεια και να προετοιμαστούμε για νέες δουλειές. Η προσέγγιση μου για τη νέα μας δουλειά είναι να συνειδητοποιήσω πόσο μου αρέσει να δουλεύω με ηρεμία και ησυχία. Θέλω η μουσική που θα δημιουργήσουμε μέσα στο 2010 να έχει αυτά τα 2 χαρακτηριστικά.
Θέλουμε να δημιουργήσουμε 2 νέους δίσκους. Ο πρώτος περιέχει κατά κύριο λόγο instrumental κομμάτια, τα οποία θα "ντυθούν" με αυτοσχεδιασμούς και λίγα φωνητικά, καθώς και συνετή χρήση των στοιχείων του θορύβου. Ο δεύτερος δίσκος που έχω στο μυαλό μου, θα ήθελα να περιέχει κατά βάση ακουστική κιθάρα και echoes, reverbs. Έχω πολλά τραγούδια και γενικότερα πράγματα να πω ακόμη... Είμαι έτοιμος για αυτό.
DA: Σχετικά με το 'SHOREPOEM', το single του νέου album.
PETER BECKER: To Shorepoem κυκλοφόρησε από την Monopol Records, την οποία επιλέξαμε λόγω του φίλου μας στο Βερολίνο, Τάκη Μητσίδη. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να θυμηθείς την ακριβή ακολουθία των γεγονότων... Θυμάμαι ότι ο Τάκης επικοινώνησε με εμάς για να κανονίσουμε μια συναυλία στο Βερολίνο το 2009. Όσο ήμασταν εκεί, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να επισκεφτούμε τα Hansa Studios, μιας και αρκετά πολύ καλά albums είχαν δημιουργηθεί εκεί στα 70s.
O Τάκης μας πρότεινε τότε να ηχογραφήσουμε κάτι εκεί. Άλλωστε, υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των Hansa Studios, Meisel Music και Monopol. Έτσι, η συμφωνία ήταν να ηχογραφήσουμε το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ να ηχογραφούμε στα studios μας - A-Scale - τα οποία βρίσκονται στην Αγγλία. Το ότι πήγαμε σε ένα "επαγγελματικό" studio ξανά μου θύμισε κάποιες καταστάσεις, που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν προτείνοντας τρόπους να βελτιώσουμε τη μουσική μας. Είμαι πάντα χαρούμενος να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, αλλά έχω καταλήξει ότι ισχύει το εξής: “First Idea, Best Idea” - και ξέρω ότι ο Martyn πιστεύει το ίδιο. Εκεί βγαίνει η αυθεντική έμπνευση, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Κάποιες φορές όταν δουλεύεις πάρα πολύ κάτι, ο μουσικός φτάνει στο σημείο να ξεχάσει την αρχική ιδέα. Ήμουν αρκετά χαρούμενος με την αυθεντική ηχογράφηση που κάναμε στο A-Scale studio με τον Martyn. Εντάξει τεχνικά μπορεί να ήθελε κάποιες διορθώσεις, αλλά εκείνη τη στιγμή υπήρξε μια μοναδική στιγμή...
DA: Πείτε μας για τη συνεργασία σας με την ANNE CLARK.
MARTYN BATES: Στα 90s θα μπορούσες να πεις ότι είχα αγκαλιάσει τους συγγραφικούς μου ήρωες. ΈΝ παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι το ότι έγράψα μουσική για ποιήματα στο "Just After Sunset" (album aπό Anne Clark & Martyn Bates). Ακόμη, δημιούργησα 2 CDs για ποιήματα του James Joyce και έβαλα μουσική στο επικό Locksley Hall του Alfred Lord Tennyson. Η Anne είναι μια θαυμαστή φιγούρα στο rock κόσμο - μόνη της σε ένα κόσμο με παρασιτικούς λυκάνθρωπους. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω για τα επιτεύγματα της και σαν επαγγελματίας και ως φίλη.
DA: Πως σας φάνηκε η δισκευή σας στο 'PRIESTS' & ποια η γνώμη σας για το LEONARD COHEN ως επιρροή και ως μουσικό;
MARTYN BATES ήταν αφιερωμένο σε αυτ: Για μένα η ηχογράφηση του "Priests" είναι περισσότερο ένα αφιέρωμα στο "Wildflowers" της Judy Collins όπως και ένα αφιέρωμα στο Leonard Cohen. Ήταν τιμή μου να τραγουδήσω αυτό το τραγούδι, μιας και πάντα μου άρεσε η δουλειά του Leonard Cohen στα πρώτα χρόνια του - όχι τόσο η μουσική, αλλά τα βιβλία του "The Favorite Game" και "Beautiful Losers". Στην πραγματικότητα, ένα από τα τραγούδια μας στο "Caught in Flux" ήταν αφιερωμένο σε αυτό το τρελό μυθιστόρημα.
DA: Ποια η γνώμη σας για τους JOY DIVISION και τον Tony Wilson της FACTORY RECORDS;
MARTYN BATES: Σα νεος μουσικός οπαδός της περιόδου του Punk και μετά, είδα πολλές φορές τους Joy Division. Αντίθετα, όσο σκέφτομαι σήμερα, το πόσο συχνά το ακροατήριο τότε περιελάμβανε πολλούς ανθρώπους που πήγαιναν για να σχηματίζουν δικές τους μπάντες, ή για να γίνουυν δημιουργικοί καλλλιτέχνες σε άλλους τομείς... ήταν απίθανο! Κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι αυτό το φαινόμενο έχει χαθεί στις μέρες μας, τουλάχιστον τώρα. Ότι έχουμε χάσει όλη την αμοιβαία γόνιμη εμπειρία του "ακροατηρίου ως καλλιτέχνες".
Νιώθω ότι αυτές τις μέρες σε αυτόν τον κορεσμένο πολιτισμό υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσα στην ψηφιακή εποχή και σε όλα όσα συνέβησαν τη Βιομηχανική επανάσταση. Μπορώ να δω μια αντιστοιχία ανάμεσα στην υπερ-κορεσμένη έκρηξη ψηφιακής πληροφορίας που εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και τώρα, μια αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό και στους ανθρώπους που φεύγουν από την επαρχία και πάνε στις πόλεις. Υπάρχει μια απήχηση ψυχολογική σε αυτό που συμβαίνει τώρα με την ανταλλαγή της πληροφορίας. Η σκόνη πετάει παντού και είναι συναρπαστικό ΑΛΛΑ πολύ επικίνδυνο, γεμάτο κινδύνους και είναι πολύτιμη για να χαθεί. Το επιχείρημα του Marshall McLuhan ήταν ότι όλα αυτά θα έχουν θετική επίδραση στην παγκόσμια κοινότητα, μια κατανομή των πόρων και μια αμοιβαία ανταλλαγή πληροφορίας προς όφελος όλων. Νομίζω όμως ότι όλη αυτή η κλιμακούμενη αλλαγή συμβαίνει τόσο γρήγορα που δεν είμαστε σίγουροι που θα καταλήξουν τα πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι αρνητικό ή όχι , είναι απλά διαφορετικό. Για μένα είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς τη ροή.
ΔΑ: Κάποιες αναμνήσεις από το 'KODAK GHOSTS RUN AMOCK' / ηχογραφώντας αυτό το τραγούδι κλπ.
MARTYN BATES: Πρέπει να θυμάσαι ότι το μουσικό κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό τότε - ένιωθες γελοιοποιημένος όταν οι άνθρωποι επιδείκνυαν την τεχνική τους. Όλα έμοιαζαν να γίνονται περισσότερο για εντύπωση, παρά για το περιεχόμενο. Γι' αυτό και το punk ήταν ανοιχτό στα πάντα, επειδή μπορείς να κάνεις τη δική σου μουσική. Αυτό λέει το μήνυμα. Και αν άκουγες το μήνυμα καλά, θα μπορούσες να σκεφτείς ότι μπορώ να φέρω κομμάτια folk μουσικής σε αυτό, συν όλες τις άλλες περιοχές της τέχνης που μου λένε κάτι.
Είναι ενδιαφέρον ότι η μουσική ξεκίνησε με αυτό που ονομάζεται industrial ‘noise’ project... μπορεί να πει κανέις ότι πάω πίσω αρκετά με συγκεκριμένα στοιχεία της avant garde του Ηνωμένου Βασιλείου. Στις αρχές των 80s έστειλα κάποιες κασέττες σε ένα fanzine που ονομάζεται Stabmental, το οποίο "έτρεχε" ο Geoff Rushton, που αργότερα έγινε γνωστός ως John Balance of Coil. Του άρεσε το υλικό και για την ακρίβεια μου έδωσε την πρώτη θετική άποψη του τύπου για τους Eyeless, επειδή του άρεσε το υλικό που είχα κάνει με το Migraine Inducers.
Η περίοδος του Kodak Ghosts... περίεργη περίοδος! Συναρπαστική αλλά φορτωμένη. Είναι πολύ ενδιαφέρον, να έχουμε ένα 5'' single σε βινύλιο που να περιέχει ένα από τα τραγούδια που δεν μπήκε στο ΕΡ Kodak Ghosts, ένα τραγούδι με τίτλο By Proxy.
ΔΑ: Επερχόμενες συναυλίες στην Ευρώπη και συναυλία στην Αθήνα;
MARTYN BATES: Ακόμα δε γνωρίζω κάτι, λυπάμαι...
ΔΑ: Αναμνήσεις από τη συναυλία στην Αθήνα στο GAGARIN μερικά χρόνια πριν.
MARTYN BATES: Γνωρίσαμε μερικόυς καταπληκτικούς ανθρώπους, περάσαμε πάρα πολύ καλά, παίξαμε καλή μουσική - μια τέλεια βραδιά! Είχαμε την εμπειρία μιας σπάνιας και δοτικής γενναιοδωρίας από τον κόσμο. Θέλουμε να επιστρέψουμε....
ΔΑ: Πείτε μας για τους PILLOWS & PRAYERS.
PETER BECKER: Εχεις πολλά να πεις για την εποχή της Factory, 4AD, αλλά ίσως όχι πολλά να θυμηθείς για την Cherry Red και τους “New Puritans” όπως λέγονται οι μπάντες που συνδέονται με αυτήν. Αν ήταν ψεύτικο; Δε γνωρίζω, δε θα μπορούσα να πω... Δεν ένιωθα σαν κομμάτι της στα 80’s, σίγουρα. Νομίζω ότι η Cherry Red είχε μόνο τους Felt και τους Eyeless in Gaza. Όλες αυτές οι υπόλοιπες Εταιρείες ίσως να είχαν περισσότερες μπάντες! Είμαι σίγουρος ότι κάθε μουσικός έκανε πραγματικά μόνο το δικό του και συνειδητά δεν αντέγραφε άλλους από την ίδια Εταιρεία. Το “style” είναι απλά μια αντίληψη που μπορεί να καλύψει μια αρκετά ευρεία περιοχή, πχ οι Felt δεν είχαν σχέση με τους Eyeless in Gaza. Νομίζω ότι οι ‘New Puritans’ επινοήθηκαν από το Mike Alway (Επικεφαλή of A&R at Cherry Red πίσω στα 80’s).
MARTYN BATES: Προτιμούσα περισσότερο τη νεώτερη σκηνή (the PERSPECTIVES & DISTORTION era –Mark Perry/ATV, Lemon Kittens, the early Virgin Prunes, Lol Coxhill, Robert Rental, Thomas Leer, the Snatch Tapes label artists, Kevin Harrison/This Heat) και ιδιαίτερα ανάμεσα σε όλους τους άλλους εδώ, τους TWO DAUGHTERS – των οποίων η ταινία Ladder of Souls ήταν τεράστια επίδραση για μένα τότε – και συνέχισε να ασκεί επίδραση αυτό που έκανα με τους Eyeless in Gaza για πολλά χρόνια – ίσως να το κάνει και ακόμα. Νομίζω ότι όλη αυτή η σκηνή ήταν πολύ κοντά σε αυτό που είμασταν στην καρδιά μας. Είμαι ακόμα ο ίδιος με τότε σε πολλές απόψεις. Παρ'όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο για μας τους ανθρώπους, δε μπορούμε παρά να είμαστε τόσο κορεσμένοι σήμερα - όχι αν θέλουμε να είμαστε μέρος ενός ευρύτερου κόσμου. Αλλά αυτό το φαινόμενο δεν έιναι νέο– ξεκίνησε με την επινόηση του έγγραφου τύπου και ακόμα πιο πριν με την Εκκλησία και το κράτος, φεουδαρχική δύναμη κλπ.
ΔΑ: Κάτι για το τέλος;
MARTYN BATES : Αν θέλουμε να περάσει κάτι με αυτή τη συνένετυξη, είναι για μένα το γεγονός ότι η καρδιά της μουσικής όλα αυτά τα χρόνια και η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει ήταν με τους Eyeless in Gaza - επειδή είχα αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τον Peter Becker για όλα εκείνα τα χρόνια, είχαμε χτίσει μια τηλεπαθητική σχέση. Και επίσης θα ήθελα να πω ότι πάνω απ' όλα είναι να δημιουργείς ΝΕΑ ΜΟΥΣΙΚΗ. Αυτο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα – το να συνεχίζω να δημιουργώ και να γράφω νέα τραγούδια. Για μένα, το να γράφεις είναι πλούσια αλληγορία για το εσωτερικό τοπίο – είναι εκδήλωση ψυχής. Όταν γράφω προσπαθώ να δείξω την ένταση πέρα από τα συνηθισμένα, πέρα από την καθημερινότητα. Δεν είναι καθόλου μια παθητική διαδικασία.
Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος μίλησε και με τους δύο Eyeless και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε πολλά ενδιάφεροντα πράγματα για τα 80s, την Anne Clark, τους Joy Division, την Cherry Red Records κ.α.
DA: Πες μας λεπτομέρειες για το πρόσφατο album των EYELESS IN GAZA 'ANSWER SONG & DANCE'.
PETER BECKER: Για να είμαι ειλικρινής, δε θα κατηγοριοποιούσα το ‘Answer Song & Dance’ ως ένα νέο album των Eyeless in Gaza. Θα έλεγα ότι είναι μια Συλλογή, στην οποία περιέχεται και κάποιο νέο υλικό. Η ιδέα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουρήσουμε νέο ενδιαφέρον στην Ευρώπη, έτσι με κάποιο τρόπο το βλέπουμε ως τρόπο προώθησης, ώστε να μας γνωρίσει ο κόσμος που δε μας ξέρει. Η ιδέα να δημιουργήσουμε αυτό το δίσκο είναι να μαζέψουμε υλικό από την Cherry Red περίοδο και να δημιουργήσουμε μια Συλλογή με αυτό. Φαίνεται να είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε τα CDs μας γενικά. Όμως ειλικρινά αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να παίξουμε live. Όταν παίζεις live, είσαι εκεί που κάτι συμβαίνει...
MARTYN BATES: Σε ένα βαθμό συμφωνώ με τον Peter... αλλά πραγματικά πιστεύω ότι οι ηχογραφήσεις είναι "εκεί που κάτι συμβαίνει". Για μένα οι δίσκοι / ηχογραφήσεις είναι πιο ζωντανές από συναυλίες. Πιστεύω βέβαια ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι ξεχωριστά και διαφορετικά και σίγουρα η αίσθηση του να παίζεις live σε συναυλίες είναι ιδιάζουσα, ξεχωριστή και θα μπορούσες να πεις σπάνια. Κάθε συναυλία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται. Παρ' όλα αυτά, για μένα οι δίσκοι είναι η ζωή μου, είναι τα δημιουργήματα σου, που στέλνεις στον κόσμο, τα οποία ζουν, αναπνέουν και παίρνουν τις μορφές που θέλουν.
Αυτό βέβαια περιέχει και τη στιγμή που ο ακροατής συμπληρώνει την εικόνα, δημιουργώντας κάτι το καινούργιο και έτσι "κλείνει" τον κύκλο. Πάνω απ' όλα όμως, πιστεύω ότι οι Eyeless in Gaza πάντα προσπαθούν για κάτι το διαχρονικό και υπερβατικό. Βέβαια, καθετί κάτω από τον ήλιο είναι πολύ περισσότερο από αυτό - καθετί περιέχει θάνατο και ζωή από τη μια πλευρά - και αυτό είναι πολύ καλό. Αλλά αυτό το album "Answer Song & Dance" πέρα από όσα είπε ο Peter πριν, το βλέπω σαν μια άσκηση, η οποία βασίζεται σε διάφορες θεωρείες. Και νομίζω ότι τελικά του βγαίνει μια χαρά.
DA: Κάποιες πληροφορίες για τα επόμενα albums σας (live cd etc*) με τους EYELESS & solo.
MARTYN BATES: Όπως είπα πιο πριν, οι Eyeless in Gaza μόλις ολοκλήρωσαν τη δημιουργία ενός τριπλού album, το οποίο κυκλοφόρησε στην εξής Εταιρεία: Hong Kong based Ultra-Mail Productions. Αυτό ήταν ένα τεράστιο project, αλλά και μια άσκηση για εμάς να μαζέψουμε ενέργεια και να προετοιμαστούμε για νέες δουλειές. Η προσέγγιση μου για τη νέα μας δουλειά είναι να συνειδητοποιήσω πόσο μου αρέσει να δουλεύω με ηρεμία και ησυχία. Θέλω η μουσική που θα δημιουργήσουμε μέσα στο 2010 να έχει αυτά τα 2 χαρακτηριστικά.
Θέλουμε να δημιουργήσουμε 2 νέους δίσκους. Ο πρώτος περιέχει κατά κύριο λόγο instrumental κομμάτια, τα οποία θα "ντυθούν" με αυτοσχεδιασμούς και λίγα φωνητικά, καθώς και συνετή χρήση των στοιχείων του θορύβου. Ο δεύτερος δίσκος που έχω στο μυαλό μου, θα ήθελα να περιέχει κατά βάση ακουστική κιθάρα και echoes, reverbs. Έχω πολλά τραγούδια και γενικότερα πράγματα να πω ακόμη... Είμαι έτοιμος για αυτό.
DA: Σχετικά με το 'SHOREPOEM', το single του νέου album.
PETER BECKER: To Shorepoem κυκλοφόρησε από την Monopol Records, την οποία επιλέξαμε λόγω του φίλου μας στο Βερολίνο, Τάκη Μητσίδη. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να θυμηθείς την ακριβή ακολουθία των γεγονότων... Θυμάμαι ότι ο Τάκης επικοινώνησε με εμάς για να κανονίσουμε μια συναυλία στο Βερολίνο το 2009. Όσο ήμασταν εκεί, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να επισκεφτούμε τα Hansa Studios, μιας και αρκετά πολύ καλά albums είχαν δημιουργηθεί εκεί στα 70s. O Τάκης μας πρότεινε τότε να ηχογραφήσουμε κάτι εκεί. Άλλωστε, υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των Hansa Studios, Meisel Music και Monopol. Έτσι, η συμφωνία ήταν να ηχογραφήσουμε το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ να ηχογραφούμε στα studios μας - A-Scale - τα οποία βρίσκονται στην Αγγλία. Το ότι πήγαμε σε ένα "επαγγελματικό" studio ξανά μου θύμισε κάποιες καταστάσεις, που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν προτείνοντας τρόπους να βελτιώσουμε τη μουσική μας. Είμαι πάντα χαρούμενος να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, αλλά έχω καταλήξει ότι ισχύει το εξής: “First Idea, Best Idea” - και ξέρω ότι ο Martyn πιστεύει το ίδιο. Εκεί βγαίνει η αυθεντική έμπνευση, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Κάποιες φορές όταν δουλεύεις πάρα πολύ κάτι, ο μουσικός φτάνει στο σημείο να ξεχάσει την αρχική ιδέα. Ήμουν αρκετά χαρούμενος με την αυθεντική ηχογράφηση που κάναμε στο A-Scale studio με τον Martyn. Εντάξει τεχνικά μπορεί να ήθελε κάποιες διορθώσεις, αλλά εκείνη τη στιγμή υπήρξε μια μοναδική στιγμή...
DA: Πείτε μας για τη συνεργασία σας με την ANNE CLARK.
MARTYN BATES: Στα 90s θα μπορούσες να πεις ότι είχα αγκαλιάσει τους συγγραφικούς μου ήρωες. ΈΝ παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι το ότι έγράψα μουσική για ποιήματα στο "Just After Sunset" (album aπό Anne Clark & Martyn Bates). Ακόμη, δημιούργησα 2 CDs για ποιήματα του James Joyce και έβαλα μουσική στο επικό Locksley Hall του Alfred Lord Tennyson. Η Anne είναι μια θαυμαστή φιγούρα στο rock κόσμο - μόνη της σε ένα κόσμο με παρασιτικούς λυκάνθρωπους. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω για τα επιτεύγματα της και σαν επαγγελματίας και ως φίλη.
DA: Πως σας φάνηκε η δισκευή σας στο 'PRIESTS' & ποια η γνώμη σας για το LEONARD COHEN ως επιρροή και ως μουσικό;
MARTYN BATES ήταν αφιερωμένο σε αυτ: Για μένα η ηχογράφηση του "Priests" είναι περισσότερο ένα αφιέρωμα στο "Wildflowers" της Judy Collins όπως και ένα αφιέρωμα στο Leonard Cohen. Ήταν τιμή μου να τραγουδήσω αυτό το τραγούδι, μιας και πάντα μου άρεσε η δουλειά του Leonard Cohen στα πρώτα χρόνια του - όχι τόσο η μουσική, αλλά τα βιβλία του "The Favorite Game" και "Beautiful Losers". Στην πραγματικότητα, ένα από τα τραγούδια μας στο "Caught in Flux" ήταν αφιερωμένο σε αυτό το τρελό μυθιστόρημα.
DA: Ποια η γνώμη σας για τους JOY DIVISION και τον Tony Wilson της FACTORY RECORDS;
MARTYN BATES: Σα νεος μουσικός οπαδός της περιόδου του Punk και μετά, είδα πολλές φορές τους Joy Division. Αντίθετα, όσο σκέφτομαι σήμερα, το πόσο συχνά το ακροατήριο τότε περιελάμβανε πολλούς ανθρώπους που πήγαιναν για να σχηματίζουν δικές τους μπάντες, ή για να γίνουυν δημιουργικοί καλλλιτέχνες σε άλλους τομείς... ήταν απίθανο! Κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι αυτό το φαινόμενο έχει χαθεί στις μέρες μας, τουλάχιστον τώρα. Ότι έχουμε χάσει όλη την αμοιβαία γόνιμη εμπειρία του "ακροατηρίου ως καλλιτέχνες". Νιώθω ότι αυτές τις μέρες σε αυτόν τον κορεσμένο πολιτισμό υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσα στην ψηφιακή εποχή και σε όλα όσα συνέβησαν τη Βιομηχανική επανάσταση. Μπορώ να δω μια αντιστοιχία ανάμεσα στην υπερ-κορεσμένη έκρηξη ψηφιακής πληροφορίας που εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και τώρα, μια αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό και στους ανθρώπους που φεύγουν από την επαρχία και πάνε στις πόλεις. Υπάρχει μια απήχηση ψυχολογική σε αυτό που συμβαίνει τώρα με την ανταλλαγή της πληροφορίας. Η σκόνη πετάει παντού και είναι συναρπαστικό ΑΛΛΑ πολύ επικίνδυνο, γεμάτο κινδύνους και είναι πολύτιμη για να χαθεί. Το επιχείρημα του Marshall McLuhan ήταν ότι όλα αυτά θα έχουν θετική επίδραση στην παγκόσμια κοινότητα, μια κατανομή των πόρων και μια αμοιβαία ανταλλαγή πληροφορίας προς όφελος όλων. Νομίζω όμως ότι όλη αυτή η κλιμακούμενη αλλαγή συμβαίνει τόσο γρήγορα που δεν είμαστε σίγουροι που θα καταλήξουν τα πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι αρνητικό ή όχι , είναι απλά διαφορετικό. Για μένα είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς τη ροή.
ΔΑ: Κάποιες αναμνήσεις από το 'KODAK GHOSTS RUN AMOCK' / ηχογραφώντας αυτό το τραγούδι κλπ.
MARTYN BATES: Πρέπει να θυμάσαι ότι το μουσικό κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό τότε - ένιωθες γελοιοποιημένος όταν οι άνθρωποι επιδείκνυαν την τεχνική τους. Όλα έμοιαζαν να γίνονται περισσότερο για εντύπωση, παρά για το περιεχόμενο. Γι' αυτό και το punk ήταν ανοιχτό στα πάντα, επειδή μπορείς να κάνεις τη δική σου μουσική. Αυτό λέει το μήνυμα. Και αν άκουγες το μήνυμα καλά, θα μπορούσες να σκεφτείς ότι μπορώ να φέρω κομμάτια folk μουσικής σε αυτό, συν όλες τις άλλες περιοχές της τέχνης που μου λένε κάτι.
Είναι ενδιαφέρον ότι η μουσική ξεκίνησε με αυτό που ονομάζεται industrial ‘noise’ project... μπορεί να πει κανέις ότι πάω πίσω αρκετά με συγκεκριμένα στοιχεία της avant garde του Ηνωμένου Βασιλείου. Στις αρχές των 80s έστειλα κάποιες κασέττες σε ένα fanzine που ονομάζεται Stabmental, το οποίο "έτρεχε" ο Geoff Rushton, που αργότερα έγινε γνωστός ως John Balance of Coil. Του άρεσε το υλικό και για την ακρίβεια μου έδωσε την πρώτη θετική άποψη του τύπου για τους Eyeless, επειδή του άρεσε το υλικό που είχα κάνει με το Migraine Inducers.
Η περίοδος του Kodak Ghosts... περίεργη περίοδος! Συναρπαστική αλλά φορτωμένη. Είναι πολύ ενδιαφέρον, να έχουμε ένα 5'' single σε βινύλιο που να περιέχει ένα από τα τραγούδια που δεν μπήκε στο ΕΡ Kodak Ghosts, ένα τραγούδι με τίτλο By Proxy.
ΔΑ: Επερχόμενες συναυλίες στην Ευρώπη και συναυλία στην Αθήνα;
MARTYN BATES: Ακόμα δε γνωρίζω κάτι, λυπάμαι...
ΔΑ: Αναμνήσεις από τη συναυλία στην Αθήνα στο GAGARIN μερικά χρόνια πριν.
MARTYN BATES: Γνωρίσαμε μερικόυς καταπληκτικούς ανθρώπους, περάσαμε πάρα πολύ καλά, παίξαμε καλή μουσική - μια τέλεια βραδιά! Είχαμε την εμπειρία μιας σπάνιας και δοτικής γενναιοδωρίας από τον κόσμο. Θέλουμε να επιστρέψουμε....ΔΑ: Πείτε μας για τους PILLOWS & PRAYERS.
PETER BECKER: Εχεις πολλά να πεις για την εποχή της Factory, 4AD, αλλά ίσως όχι πολλά να θυμηθείς για την Cherry Red και τους “New Puritans” όπως λέγονται οι μπάντες που συνδέονται με αυτήν. Αν ήταν ψεύτικο; Δε γνωρίζω, δε θα μπορούσα να πω... Δεν ένιωθα σαν κομμάτι της στα 80’s, σίγουρα. Νομίζω ότι η Cherry Red είχε μόνο τους Felt και τους Eyeless in Gaza. Όλες αυτές οι υπόλοιπες Εταιρείες ίσως να είχαν περισσότερες μπάντες! Είμαι σίγουρος ότι κάθε μουσικός έκανε πραγματικά μόνο το δικό του και συνειδητά δεν αντέγραφε άλλους από την ίδια Εταιρεία. Το “style” είναι απλά μια αντίληψη που μπορεί να καλύψει μια αρκετά ευρεία περιοχή, πχ οι Felt δεν είχαν σχέση με τους Eyeless in Gaza. Νομίζω ότι οι ‘New Puritans’ επινοήθηκαν από το Mike Alway (Επικεφαλή of A&R at Cherry Red πίσω στα 80’s).
MARTYN BATES: Προτιμούσα περισσότερο τη νεώτερη σκηνή (the PERSPECTIVES & DISTORTION era –Mark Perry/ATV, Lemon Kittens, the early Virgin Prunes, Lol Coxhill, Robert Rental, Thomas Leer, the Snatch Tapes label artists, Kevin Harrison/This Heat) και ιδιαίτερα ανάμεσα σε όλους τους άλλους εδώ, τους TWO DAUGHTERS – των οποίων η ταινία Ladder of Souls ήταν τεράστια επίδραση για μένα τότε – και συνέχισε να ασκεί επίδραση αυτό που έκανα με τους Eyeless in Gaza για πολλά χρόνια – ίσως να το κάνει και ακόμα. Νομίζω ότι όλη αυτή η σκηνή ήταν πολύ κοντά σε αυτό που είμασταν στην καρδιά μας. Είμαι ακόμα ο ίδιος με τότε σε πολλές απόψεις. Παρ'όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο για μας τους ανθρώπους, δε μπορούμε παρά να είμαστε τόσο κορεσμένοι σήμερα - όχι αν θέλουμε να είμαστε μέρος ενός ευρύτερου κόσμου. Αλλά αυτό το φαινόμενο δεν έιναι νέο– ξεκίνησε με την επινόηση του έγγραφου τύπου και ακόμα πιο πριν με την Εκκλησία και το κράτος, φεουδαρχική δύναμη κλπ.
ΔΑ: Κάτι για το τέλος;
MARTYN BATES : Αν θέλουμε να περάσει κάτι με αυτή τη συνένετυξη, είναι για μένα το γεγονός ότι η καρδιά της μουσικής όλα αυτά τα χρόνια και η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει ήταν με τους Eyeless in Gaza - επειδή είχα αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τον Peter Becker για όλα εκείνα τα χρόνια, είχαμε χτίσει μια τηλεπαθητική σχέση. Και επίσης θα ήθελα να πω ότι πάνω απ' όλα είναι να δημιουργείς ΝΕΑ ΜΟΥΣΙΚΗ. Αυτο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα – το να συνεχίζω να δημιουργώ και να γράφω νέα τραγούδια. Για μένα, το να γράφεις είναι πλούσια αλληγορία για το εσωτερικό τοπίο – είναι εκδήλωση ψυχής. Όταν γράφω προσπαθώ να δείξω την ένταση πέρα από τα συνηθισμένα, πέρα από την καθημερινότητα. Δεν είναι καθόλου μια παθητική διαδικασία.
H φωτογραφία ανήκει στον Philippe Carly