1. Τι θα ακούσεις;
Bjork
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Black Lake, Stonemilker, Notget
3. Βαθμολογία;
5/10 (κυρίως για το Black Lake)
Κι αν στην προηγουμένη κριτική (Belle and Sebastian), τα τραγούδια κι οι μελωδίες έπαιζαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, στο Vulnicura, τον ίδιο βασικό ρόλο παίζει η απουσία τους. Δε νομίζω ότι θα χρειαστούν πολλές κουβέντες για αυτό το άλμπουμ. Το ίδιο πιστεύω και για τα τελευταία της Bjork. Δηλαδή, ειλικρινά νομίζω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος εδώ και χρόνια, κάποιος «λογικός» μουσικόφιλος να ασχολείται με τη Bjork, παρά μόνο αν έχει μείνει σε εκείνα τα πρώτα αριστουργηματικά της άλμπουμ.
Τότε που η πρωτοπορία στηριζόταν στην έμπνευση. Τότε που υπήρχαν τραγούδια να παίξεις και με μια κιθάρα αν γούσταρες βρε αδελφέ. Τότε που τα εξώφυλλα και το εικαστικό μέρος της δουλειάς της Bjork, δρούσε παράλληλα με τη μουσική της. Τότε που όλοι μπορούσαν να κολλήσουν με τραγούδια όπως τα “Human Behaviour”, “Venus as a boy”, “Bachelorette”, “Army of me”, “All is full of love”, “Hunter”, “Play Dead”.
Τώρα, υπάρχουν τραγούδια να σιγοτραγουδήσεις; Κι αν ας πούμε υπάρχει μια ατμόσφαιρα, ένα πλαίσιο, μια ψυχική κατάσταση για να ακούσεις και να ζήσεις στο Vulnicura, ποια είναι αυτή τελικά; Και μη μου πείτε αυτή του χωρισμού (ναι γιατί ως τραγούδια χωρισμού μας τα παρουσίασε η Bjork), γιατί αν βρεθεί ένας που χώρισε πρόσφατα και μου πει ότι έβαλε το Vulnicura για να «ξεσπάσει» ή «ξεχαστεί», θα φύγω από την Ελλάδα (στο ίδιο αεροπλάνο με τον Άδωνη).
Και μιας κι είπαμε Άδωνη, θυμήθηκα πως στο Vulnicura συμμετέχει στα φωνητικά ο Antony Hegarty για αδιευκρίνιστους λόγους και την παραγωγή έχουν κάνει οι Arca (τον θυμάστε από FKA Twigs & Kanye West) & Haxan Cloak, που καμία διαφορά και σημασία δεν έχει.
Ίσως να ακούγεται περισσότερο από το Biophillia, ίσως αυτή τη φορά να έρχονται κάποιες αναμνήσεις από το παρελθόν (από εκείνες τις καλές), ίσως και να χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις ώστε να αισθανθείς το όποιο μεγαλείο του, ίσως, ίσως και πολλά ίσως ακόμη μαζεμένα σε ένα χαρτί, στα ώτα και την ψυχή.
Άσε όλα τα ίσως στην άκρη και το αποτέλεσμα πάλι το ίδιο θα είναι. Δεν έχεις τραγούδια!!!
Bjork
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Black Lake, Stonemilker, Notget
3. Βαθμολογία;
5/10 (κυρίως για το Black Lake)
Κι αν στην προηγουμένη κριτική (Belle and Sebastian), τα τραγούδια κι οι μελωδίες έπαιζαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, στο Vulnicura, τον ίδιο βασικό ρόλο παίζει η απουσία τους. Δε νομίζω ότι θα χρειαστούν πολλές κουβέντες για αυτό το άλμπουμ. Το ίδιο πιστεύω και για τα τελευταία της Bjork. Δηλαδή, ειλικρινά νομίζω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος εδώ και χρόνια, κάποιος «λογικός» μουσικόφιλος να ασχολείται με τη Bjork, παρά μόνο αν έχει μείνει σε εκείνα τα πρώτα αριστουργηματικά της άλμπουμ.
Τότε που η πρωτοπορία στηριζόταν στην έμπνευση. Τότε που υπήρχαν τραγούδια να παίξεις και με μια κιθάρα αν γούσταρες βρε αδελφέ. Τότε που τα εξώφυλλα και το εικαστικό μέρος της δουλειάς της Bjork, δρούσε παράλληλα με τη μουσική της. Τότε που όλοι μπορούσαν να κολλήσουν με τραγούδια όπως τα “Human Behaviour”, “Venus as a boy”, “Bachelorette”, “Army of me”, “All is full of love”, “Hunter”, “Play Dead”.
Τώρα, υπάρχουν τραγούδια να σιγοτραγουδήσεις; Κι αν ας πούμε υπάρχει μια ατμόσφαιρα, ένα πλαίσιο, μια ψυχική κατάσταση για να ακούσεις και να ζήσεις στο Vulnicura, ποια είναι αυτή τελικά; Και μη μου πείτε αυτή του χωρισμού (ναι γιατί ως τραγούδια χωρισμού μας τα παρουσίασε η Bjork), γιατί αν βρεθεί ένας που χώρισε πρόσφατα και μου πει ότι έβαλε το Vulnicura για να «ξεσπάσει» ή «ξεχαστεί», θα φύγω από την Ελλάδα (στο ίδιο αεροπλάνο με τον Άδωνη).
Και μιας κι είπαμε Άδωνη, θυμήθηκα πως στο Vulnicura συμμετέχει στα φωνητικά ο Antony Hegarty για αδιευκρίνιστους λόγους και την παραγωγή έχουν κάνει οι Arca (τον θυμάστε από FKA Twigs & Kanye West) & Haxan Cloak, που καμία διαφορά και σημασία δεν έχει.
Ίσως να ακούγεται περισσότερο από το Biophillia, ίσως αυτή τη φορά να έρχονται κάποιες αναμνήσεις από το παρελθόν (από εκείνες τις καλές), ίσως και να χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις ώστε να αισθανθείς το όποιο μεγαλείο του, ίσως, ίσως και πολλά ίσως ακόμη μαζεμένα σε ένα χαρτί, στα ώτα και την ψυχή.
Άσε όλα τα ίσως στην άκρη και το αποτέλεσμα πάλι το ίδιο θα είναι. Δεν έχεις τραγούδια!!!