Γράφω γρήγορα, κοφτά, μα όχι βιαστικά.. γιατί ο χρόνος είναι κάτι που δεν έχει μόνιμη, σταθερή σχέση με μας, μα μεταβλητή...
Βρίσκομαι χωμένος σε ένα studio, γεμάτος πλάνα στο μυαλό μου και ξαφνικά ο Μάνος μου ψιθυρίζει "γεια σου φίλε... με θυμάσαι..;" Για να πω την αλήθεια, τα επετειακά κείμενα δεν τα πολυγουστάρω, μα το είπαμε νομίζω πριν... Ο χρόνος (σε κάθε επίπεδο) είναι κάτι απόλυτα σχετικό κι έτσι για 'μένα, ο Μάνος είναι πάντα εδώ μαζί μας... ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ, όπως δε φεύγουν ποτέ όλοι όσοι χάραξαν ένα καινούργιο δρόμο με την αναπνοή τους σε ένα βιολογικό πέρασμα, που το ξεπέρασαν με το έργο τους.
Ο Μάνος λοιπόν για μένα ήταν αθάνατος όταν ακόμα βρισκόταν εδώ μαζί μας, σε μια γη που γυρνά ασταμάτητα για να στέκεται ακίνητη, άρα τώρα που λείπει, είναι και πάλι εδώ. Λάτρευε τις αντιφάσεις, γιατί η δίψα του για μια ποιοτική σύνθεση ανάμεσα σε φόρμες, έννοιες και ρύθμους, ήταν μια αρχέγονη ωδή στο μύθο... Όπως λάτρευε και την ομορφιά, αυτή τη γυμνή ομορφιά κάθετι απόλυτα απορροφημένου στο είδωλο του, απόλυτα αδύναμου και απόλυτα παντοδύναμου ταυτόχρονα δηλαδή...
Πιστεύω πως τα πάντα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το Μάνο, έτσι κι εγώ εδώ τώρα, το μόνο που κάνω είναι αυτό που πιστεύω πως θα έκανε και τον ίδιο να χαμογελάσει. Γράφω 2 λόγια για αυτόν, ακούγοντας τη μοναδική μουσική του ξανά... Μόνο 2 λόγια...
Είχα την τύχη να τον συναντήσω ένα φευγαλέο και παράξενο βράδυ του '88 κάπου στην Αθήνα, για πολύ λίγο, όσο για να αλλάξουμε λίγες κουβέντες. Μα είπαμε, η έννοια του χρόνου ειναι σχετική και σε μισή ώρα μέσα, ο βαρύς του ίσκιος ήταν αρκετός για να καταλάβω το γιατί είναι τόσο σημαντικός και ταυτόχρονα πολυδιάστατος σαν τη μοναδική μουσική του...
Βρίσκομαι χωμένος σε ένα studio, γεμάτος πλάνα στο μυαλό μου και ξαφνικά ο Μάνος μου ψιθυρίζει "γεια σου φίλε... με θυμάσαι..;" Για να πω την αλήθεια, τα επετειακά κείμενα δεν τα πολυγουστάρω, μα το είπαμε νομίζω πριν... Ο χρόνος (σε κάθε επίπεδο) είναι κάτι απόλυτα σχετικό κι έτσι για 'μένα, ο Μάνος είναι πάντα εδώ μαζί μας... ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ, όπως δε φεύγουν ποτέ όλοι όσοι χάραξαν ένα καινούργιο δρόμο με την αναπνοή τους σε ένα βιολογικό πέρασμα, που το ξεπέρασαν με το έργο τους.
Ο Μάνος λοιπόν για μένα ήταν αθάνατος όταν ακόμα βρισκόταν εδώ μαζί μας, σε μια γη που γυρνά ασταμάτητα για να στέκεται ακίνητη, άρα τώρα που λείπει, είναι και πάλι εδώ. Λάτρευε τις αντιφάσεις, γιατί η δίψα του για μια ποιοτική σύνθεση ανάμεσα σε φόρμες, έννοιες και ρύθμους, ήταν μια αρχέγονη ωδή στο μύθο... Όπως λάτρευε και την ομορφιά, αυτή τη γυμνή ομορφιά κάθετι απόλυτα απορροφημένου στο είδωλο του, απόλυτα αδύναμου και απόλυτα παντοδύναμου ταυτόχρονα δηλαδή...
Πιστεύω πως τα πάντα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το Μάνο, έτσι κι εγώ εδώ τώρα, το μόνο που κάνω είναι αυτό που πιστεύω πως θα έκανε και τον ίδιο να χαμογελάσει. Γράφω 2 λόγια για αυτόν, ακούγοντας τη μοναδική μουσική του ξανά... Μόνο 2 λόγια... Είχα την τύχη να τον συναντήσω ένα φευγαλέο και παράξενο βράδυ του '88 κάπου στην Αθήνα, για πολύ λίγο, όσο για να αλλάξουμε λίγες κουβέντες. Μα είπαμε, η έννοια του χρόνου ειναι σχετική και σε μισή ώρα μέσα, ο βαρύς του ίσκιος ήταν αρκετός για να καταλάβω το γιατί είναι τόσο σημαντικός και ταυτόχρονα πολυδιάστατος σαν τη μοναδική μουσική του...