Τρία χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή τους, οι Calexico επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για μια ευχάριστη βραδιά γεμάτη ωραίες μουσικές. Αυτή τη φορά ανέβηκαν στη σκηνή του Fix Factory, το οποίο γέμισε από νωρίς, και, όπως ήταν αναμενόμενο από πολλούς, δεν απογοήτευσαν με την εμφάνισή τους. Ένα συγκρότημα αρκετά αγαπημένο από το ελληνικό κοινό, συμπεριέλαβε και πάλι τη χώρα μας στην περιοδεία για την προώθηση του πρόσφατου άλμπουμ τους ‘Edge Of The Sun’. Τις τελευταίες μέρες έχει και μια αφόρητη – για Νοέμβρη – ζέστη στην πόλη και ο Joey Burns δεν το άφησε ασχολίαστο, παραλληλίζοντας τον τίτλο.
Τη βραδιά άνοιξε, στην ώρα της, λίγο μετά τις 21:00, ο Moa Bones, κατά κόσμον Δημήτρης Αρώνης. Το Μάιο κυκλοφόρησε το δεύτερό του άλμπουμ με τίτλο ‘Spun’ από την Inner Ear και με βάση αυτό μάς πήγε μέχρι περίπου τις 22:00, όταν κατέβηκε από τη σκηνή. Το μισάωρο που πέρασε μέχρι να βγουν οι Calexico περισσότερο χάλασε την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει στο ταιριαστό folk/country ύφος του, παρά ενέτεινε την αγωνία για την εμφάνιση των Αμερικανών. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι μάλλον υποκειμενικό. Η παρουσία των Calexico στη σκηνή και οι μουσικές τους, όμως, ήταν αντικειμενικά αρτιότατες. Σαν κουρδισμένοι, παίξανε μιάμιση γεμάτη ώρα μέχρι τα μεσάνυχτα και ακολούθησαν δύο encore, με πολλά αγαπημένα τραγούδια. Όχι όλα όμως. Αναπόφευκτα κάποια από την όχι και τόσο μικρή δισκογραφία τους θα λείπανε, ίσως το πιο δημοφιλές να είναι το ‘Ballad Of Cable Hogue’, που δυστυχώς δεν ακούσαμε χθες.
«Μπορεί να το γνωρίζετε από κάπου αλλού, αλλά αυτό είναι τραγούδι των Calexico». Με τη φράση αυτή ο τραγουδιστής προλόγισε το ‘Stray’, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Εφτά άτομα επί σκηνής δημιούργησαν ένα γεμάτο ήχο με αιχμή του δόρατος τις τρομπέτες και, περιστασιακά, πειραματίζονταν με τραγούδια άλλων. Πέρα από την κλασική, πλέον, διασκευή στο ‘Alone Again Or’ των Love, πήραμε μια μικρή γεύση απ’ το ‘Desaparecido’ του Manu Chao στο τέλος του πρώτου encore, ενώ στο κλείσιμο στο ‘Crystal Frontier’ μπλέχτηκε ένα μέρος του ‘Guns Of Brixton’. Όμορφα πράματα, όμορφες μουσικές, ωραία βραδιά. Δεν ήταν μία από εκείνες τις σπουδαίες, αξέχαστες συναυλίες, αλλά δε νομίζω κάποιος ή κάποια που ήταν εκεί να το μετάνιωσε.
*Η φωτογραφία είναι της Σοφίας Γκορτζή.
Τη βραδιά άνοιξε, στην ώρα της, λίγο μετά τις 21:00, ο Moa Bones, κατά κόσμον Δημήτρης Αρώνης. Το Μάιο κυκλοφόρησε το δεύτερό του άλμπουμ με τίτλο ‘Spun’ από την Inner Ear και με βάση αυτό μάς πήγε μέχρι περίπου τις 22:00, όταν κατέβηκε από τη σκηνή. Το μισάωρο που πέρασε μέχρι να βγουν οι Calexico περισσότερο χάλασε την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει στο ταιριαστό folk/country ύφος του, παρά ενέτεινε την αγωνία για την εμφάνιση των Αμερικανών. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι μάλλον υποκειμενικό. Η παρουσία των Calexico στη σκηνή και οι μουσικές τους, όμως, ήταν αντικειμενικά αρτιότατες. Σαν κουρδισμένοι, παίξανε μιάμιση γεμάτη ώρα μέχρι τα μεσάνυχτα και ακολούθησαν δύο encore, με πολλά αγαπημένα τραγούδια. Όχι όλα όμως. Αναπόφευκτα κάποια από την όχι και τόσο μικρή δισκογραφία τους θα λείπανε, ίσως το πιο δημοφιλές να είναι το ‘Ballad Of Cable Hogue’, που δυστυχώς δεν ακούσαμε χθες.
«Μπορεί να το γνωρίζετε από κάπου αλλού, αλλά αυτό είναι τραγούδι των Calexico». Με τη φράση αυτή ο τραγουδιστής προλόγισε το ‘Stray’, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Εφτά άτομα επί σκηνής δημιούργησαν ένα γεμάτο ήχο με αιχμή του δόρατος τις τρομπέτες και, περιστασιακά, πειραματίζονταν με τραγούδια άλλων. Πέρα από την κλασική, πλέον, διασκευή στο ‘Alone Again Or’ των Love, πήραμε μια μικρή γεύση απ’ το ‘Desaparecido’ του Manu Chao στο τέλος του πρώτου encore, ενώ στο κλείσιμο στο ‘Crystal Frontier’ μπλέχτηκε ένα μέρος του ‘Guns Of Brixton’. Όμορφα πράματα, όμορφες μουσικές, ωραία βραδιά. Δεν ήταν μία από εκείνες τις σπουδαίες, αξέχαστες συναυλίες, αλλά δε νομίζω κάποιος ή κάποια που ήταν εκεί να το μετάνιωσε.
*Η φωτογραφία είναι της Σοφίας Γκορτζή.