Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στο Rebellion punk festival στο Blackpool.
Είναι το μεγαλύτερο punk festival στον κόσμο και γίνεται στην μεγαλύτερη παραθαλάσσια πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου – ένα θέρετρο της εργατικής τάξης που είναι τόσο Βρετανικό όσο δεν γίνεται – με βλοσυρές οικοδέσποινες, φθηνά φώτα neon, fish and chips και φθηνή ψυχαγωγία. Αυτό είναι το σκηνικό για χιλιάδες punks που ήρθαν από όλον τον κόσμο.
Όχι μόνο έπαιξα ένα set με τη μπάντα μου τους Goldblade, αλλά επίσης πήρα συνεντεύξεις πάνω στη σκηνή με punk rock θρύλους όπως οι TV Smith και Charlie Harper, καθώς επίσης ο Penny Rimbaud και ο Steve Ignorant των Crass.
Ήταν η πρώτη φορά που αυτό το ζεύγος βρισκόταν ξανά στη σκηνή εδώ και δεκαετίες και για πολλούς, ήταν ανακούφιση να βλέπουν ότι είναι φίλοι ξανά. Υπήρξε κάποια πρόσφατη φήμη ότι ο Steve θα έβγαινε και θα έπαιζε παλιά τραγούδια των Crass σε ένα set που θα επανέφερε τις μεγαλύτερες στιγμές της μπάντας – ήταν μια αρκετά αμφιλεγόμενη απόφαση που προκάλεσε οργισμένες συζητήσεις στο διαδίκτυο για το αν αυτό εκφράζει τους Crass. Ο Penny έγραψε μια δήλωση για αυτό στο internet εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του και για μια στιγμή έμοιαζε ότι το κλειδί της εταιρικής σχέσης στην καρδιά των Crass έπεφτε έξω. Παρόλα αυτά στη σκηνή του Blackpool ο Penny ζήτησε συγνώμη και ο σεβασμός και ο θαυμασμός για τη μπάντα του ήταν δυνατός και συγκινητικός.
Οι Crass ήταν τέτοιο είδος μπάντας, Τεχνικώς δεν ήταν καν μια μπάντα, ήταν μια αναρχική κίνηση τέχνης που εξηγούσε απλά τι ήταν η αναρχία για μια γενιά από νεαρά punk αυτιά στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Πούλησαν μια τεράστια ποσότητα δίσκων χωρίς να τους "παίζουν" ο τύπος και το ραδιόφωνο. Υπήρξαν πέρα από «κρόσσια» και ήταν ίσως η αυθεντική καρδιά του punk κινήματος.
Η μουσική των Crass ήταν μια μίξη από νευρικές εκρήξεις, από punk rock βιτριόλι και πρωτοποριακό κολλάζ ταινιών. Ήταν πραγματικά πρωτότυποι αλλά κατά κάποιον τρόπο είχαν απομακρυνθεί από την ιστορία της μουσικής, από ένα μουσικό τύπο που μοιάζει να προτιμάει να λέει την ιστορία της μουσικής με τους δικούς του όρους.
Η μετά-punk περίοδος όπου οι Crass ήταν η βάση έχει ξαναγραφεί. Αυτή ήταν μια περίοδος μεγάλων γκρουπ όπως οι Gang Of Four κλπ, αλλά οι Crass ήταν ισάξια σημαντικοί. Ακριβώς επειδή δεν ήταν σε μια μεγάλη εταιρία ή επειδή δεν ταίριαζαν σε μια μικρή ηλικιακή ζώνη βγήκαν εκτός. Η μετά-punk περίοδος ήταν αρκετά πιο ποικίλη και μαγευτική από αυτό που παρουσιάστηκε. Και ακόμα και αν οι Crass δεν ταιριάζουν τόσο βολικά στην εξαγορά των punk δίσκων από φοιτητές, δε σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθούν από την ιστορία.
Αυτό που έκαναν ήταν αξιοσημείωτο και ήταν αυτοί που έφεραν το Ηνωμένο Βασίλειο πιο κοντά σε ένα αυθεντικό κίνημα αναρχίας. Σε αντίθεση με την Ελλάδα – τη χώρα που επινόησε τη λέξη αναρχία και έχει ακόμα μια δυνατή παράδοση αναρχίας – όλα αυτά ίσως φαίνονται πολύ ήμερα, οι Βρετανοί βλέπετε δεν κάνουν αναρχία, ίσως είναι πολύ ανόητοι και κρύοι για τέτοιες αταξίες, ποιος ξέρει!
Οι Crass ήταν πολύ μεγάλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο και τα άλμπουμ τους ήταν σύμβολα για τη μετά-punk πτώση. Επηρέασαν μια μεγάλη πληθώρα μουσικών, απίθανα ονόματα όπως οι Charlatans και οι Suede, όντας κλειδί στη φαντασία και τη μουσική δύναμή τους. Ο Penny ήταν ο drummer που προκάλεσε τέτοιες απόκρυφες επιρροές όπως ο Edward Elgar και η free jazz του μέσα στο μιλιταριστικό του παίξιμο. Έγραψε επίσης πολλούς στίχους – πολύ έξυπνα κείμενα που ήταν πνευματικά και παράλληλα προσιτά. Ο Penny είναι ο τελευταίος των hippies, ένα αμετανόητο παράδειγμα της δύναμης της κουλτούρας των hippies στη δεκαετία των 60s. Έζησε στη διάρκεια των 60s – υπάρχει ένα τέλειο clip στο youtube με αυτόν να συναντά τους Beatles το 1964 ζωντανά στην τηλεόραση, όταν κερδίζει ένα βραβείο για ένα τυπικά έξυπνο κομμάτι έργου τέχνης.
Ο Penny ήταν η εγκατάλειψη ενός σχολείου τέχνης που έτρεχε το Dial House. Εκεί ήταν μια "χύμα" σύναξη από παρόμοιους τύπους της τέχνης, στους οποίους ήταν η Gee Vaucher, του οποίου τα θαυμάσια εξώφυλλα για τα άλμπουμς ολοκλήρωσαν την "εξίσωση" των Crass. Μέσα σε αυτό το σπίτι έφτασε στα μέσα της δεκαετίας των 70s ο νεότερος Steve Ignorant. Ο Steve αρχικά απολύθηκε από τον Bowie και ήταν αυτός ο συνδυασμός της street punk στάσης του Steve και η παλιά πανούργα hippie νοημοσύνη του Penny, που έδωσε στους Crass τη δύναμή τους. Ξεπέρασαν τα δυο πιο άγρια αντί-επαναστατικά μουσικά κινήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, πήραν τα θετικά και των δυο και σφυρηλάτησαν κάτι άκρως μοναδικό. Έστρεψαν μια γενιά στον ειρηνισμό και τη φυτοφαγία. Παρακολουθήθηκαν από την αστυνομία και ερωτήθηκαν για το ποιοι είναι στη Βουλή και "έσκισαν" τις εξουσίες με τις υψηλού IQ ερωτήσεις τους.
Η δύναμη των Crass ήταν ο βιτριολικός θυμός, η υψηλή νοημοσύνη και οι ανακριτικοί στίχοι και μουσική τους. Κάθε άλμπουμ ήταν ένα μεγάλο γεγονός, μέσα σε artwork του Vaucher, σχεδόν ήταν άλμπουμ με έννοιες αναρχο - πολιτικές που κατέγραφαν τις περιόδους αναταραχής που ζούσαν καλύτερα απ όλους και το να βλέπεις τα μέλη της μπάντας να συμβιβάζονται στη σκηνή ήταν ισχυρό, συναισθηματικό και εμπνευσμένο.
Το μήνυμα των Crass στέκει δυνατό ακόμα και σήμερα και αξίζει να ερευνηθεί. Αυτό το φθινόπωρο ο Steve θα παίξει ξανά αυτά τα δυνατά τραγούδια σε ένα σύντομο tour και θα τα γιορτάσουν επειδή κάνουν τη διαφορά...
Την επόμενη Τετάρτη θα μιλήσουμε για το iPad και το punk.
Είναι το μεγαλύτερο punk festival στον κόσμο και γίνεται στην μεγαλύτερη παραθαλάσσια πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου – ένα θέρετρο της εργατικής τάξης που είναι τόσο Βρετανικό όσο δεν γίνεται – με βλοσυρές οικοδέσποινες, φθηνά φώτα neon, fish and chips και φθηνή ψυχαγωγία. Αυτό είναι το σκηνικό για χιλιάδες punks που ήρθαν από όλον τον κόσμο.
Όχι μόνο έπαιξα ένα set με τη μπάντα μου τους Goldblade, αλλά επίσης πήρα συνεντεύξεις πάνω στη σκηνή με punk rock θρύλους όπως οι TV Smith και Charlie Harper, καθώς επίσης ο Penny Rimbaud και ο Steve Ignorant των Crass.
Ήταν η πρώτη φορά που αυτό το ζεύγος βρισκόταν ξανά στη σκηνή εδώ και δεκαετίες και για πολλούς, ήταν ανακούφιση να βλέπουν ότι είναι φίλοι ξανά. Υπήρξε κάποια πρόσφατη φήμη ότι ο Steve θα έβγαινε και θα έπαιζε παλιά τραγούδια των Crass σε ένα set που θα επανέφερε τις μεγαλύτερες στιγμές της μπάντας – ήταν μια αρκετά αμφιλεγόμενη απόφαση που προκάλεσε οργισμένες συζητήσεις στο διαδίκτυο για το αν αυτό εκφράζει τους Crass. Ο Penny έγραψε μια δήλωση για αυτό στο internet εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του και για μια στιγμή έμοιαζε ότι το κλειδί της εταιρικής σχέσης στην καρδιά των Crass έπεφτε έξω. Παρόλα αυτά στη σκηνή του Blackpool ο Penny ζήτησε συγνώμη και ο σεβασμός και ο θαυμασμός για τη μπάντα του ήταν δυνατός και συγκινητικός.
Οι Crass ήταν τέτοιο είδος μπάντας, Τεχνικώς δεν ήταν καν μια μπάντα, ήταν μια αναρχική κίνηση τέχνης που εξηγούσε απλά τι ήταν η αναρχία για μια γενιά από νεαρά punk αυτιά στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Πούλησαν μια τεράστια ποσότητα δίσκων χωρίς να τους "παίζουν" ο τύπος και το ραδιόφωνο. Υπήρξαν πέρα από «κρόσσια» και ήταν ίσως η αυθεντική καρδιά του punk κινήματος.Η μουσική των Crass ήταν μια μίξη από νευρικές εκρήξεις, από punk rock βιτριόλι και πρωτοποριακό κολλάζ ταινιών. Ήταν πραγματικά πρωτότυποι αλλά κατά κάποιον τρόπο είχαν απομακρυνθεί από την ιστορία της μουσικής, από ένα μουσικό τύπο που μοιάζει να προτιμάει να λέει την ιστορία της μουσικής με τους δικούς του όρους.
Η μετά-punk περίοδος όπου οι Crass ήταν η βάση έχει ξαναγραφεί. Αυτή ήταν μια περίοδος μεγάλων γκρουπ όπως οι Gang Of Four κλπ, αλλά οι Crass ήταν ισάξια σημαντικοί. Ακριβώς επειδή δεν ήταν σε μια μεγάλη εταιρία ή επειδή δεν ταίριαζαν σε μια μικρή ηλικιακή ζώνη βγήκαν εκτός. Η μετά-punk περίοδος ήταν αρκετά πιο ποικίλη και μαγευτική από αυτό που παρουσιάστηκε. Και ακόμα και αν οι Crass δεν ταιριάζουν τόσο βολικά στην εξαγορά των punk δίσκων από φοιτητές, δε σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθούν από την ιστορία.
Αυτό που έκαναν ήταν αξιοσημείωτο και ήταν αυτοί που έφεραν το Ηνωμένο Βασίλειο πιο κοντά σε ένα αυθεντικό κίνημα αναρχίας. Σε αντίθεση με την Ελλάδα – τη χώρα που επινόησε τη λέξη αναρχία και έχει ακόμα μια δυνατή παράδοση αναρχίας – όλα αυτά ίσως φαίνονται πολύ ήμερα, οι Βρετανοί βλέπετε δεν κάνουν αναρχία, ίσως είναι πολύ ανόητοι και κρύοι για τέτοιες αταξίες, ποιος ξέρει!
Οι Crass ήταν πολύ μεγάλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο και τα άλμπουμ τους ήταν σύμβολα για τη μετά-punk πτώση. Επηρέασαν μια μεγάλη πληθώρα μουσικών, απίθανα ονόματα όπως οι Charlatans και οι Suede, όντας κλειδί στη φαντασία και τη μουσική δύναμή τους. Ο Penny ήταν ο drummer που προκάλεσε τέτοιες απόκρυφες επιρροές όπως ο Edward Elgar και η free jazz του μέσα στο μιλιταριστικό του παίξιμο. Έγραψε επίσης πολλούς στίχους – πολύ έξυπνα κείμενα που ήταν πνευματικά και παράλληλα προσιτά. Ο Penny είναι ο τελευταίος των hippies, ένα αμετανόητο παράδειγμα της δύναμης της κουλτούρας των hippies στη δεκαετία των 60s. Έζησε στη διάρκεια των 60s – υπάρχει ένα τέλειο clip στο youtube με αυτόν να συναντά τους Beatles το 1964 ζωντανά στην τηλεόραση, όταν κερδίζει ένα βραβείο για ένα τυπικά έξυπνο κομμάτι έργου τέχνης. Ο Penny ήταν η εγκατάλειψη ενός σχολείου τέχνης που έτρεχε το Dial House. Εκεί ήταν μια "χύμα" σύναξη από παρόμοιους τύπους της τέχνης, στους οποίους ήταν η Gee Vaucher, του οποίου τα θαυμάσια εξώφυλλα για τα άλμπουμς ολοκλήρωσαν την "εξίσωση" των Crass. Μέσα σε αυτό το σπίτι έφτασε στα μέσα της δεκαετίας των 70s ο νεότερος Steve Ignorant. Ο Steve αρχικά απολύθηκε από τον Bowie και ήταν αυτός ο συνδυασμός της street punk στάσης του Steve και η παλιά πανούργα hippie νοημοσύνη του Penny, που έδωσε στους Crass τη δύναμή τους. Ξεπέρασαν τα δυο πιο άγρια αντί-επαναστατικά μουσικά κινήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, πήραν τα θετικά και των δυο και σφυρηλάτησαν κάτι άκρως μοναδικό. Έστρεψαν μια γενιά στον ειρηνισμό και τη φυτοφαγία. Παρακολουθήθηκαν από την αστυνομία και ερωτήθηκαν για το ποιοι είναι στη Βουλή και "έσκισαν" τις εξουσίες με τις υψηλού IQ ερωτήσεις τους.
Η δύναμη των Crass ήταν ο βιτριολικός θυμός, η υψηλή νοημοσύνη και οι ανακριτικοί στίχοι και μουσική τους. Κάθε άλμπουμ ήταν ένα μεγάλο γεγονός, μέσα σε artwork του Vaucher, σχεδόν ήταν άλμπουμ με έννοιες αναρχο - πολιτικές που κατέγραφαν τις περιόδους αναταραχής που ζούσαν καλύτερα απ όλους και το να βλέπεις τα μέλη της μπάντας να συμβιβάζονται στη σκηνή ήταν ισχυρό, συναισθηματικό και εμπνευσμένο.
Το μήνυμα των Crass στέκει δυνατό ακόμα και σήμερα και αξίζει να ερευνηθεί. Αυτό το φθινόπωρο ο Steve θα παίξει ξανά αυτά τα δυνατά τραγούδια σε ένα σύντομο tour και θα τα γιορτάσουν επειδή κάνουν τη διαφορά...
Την επόμενη Τετάρτη θα μιλήσουμε για το iPad και το punk.
Σχετικό θέμα