RY X - Dawn
1. Τι θα ακούσεις;
Indie, electronic folk
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Shortline, Howling, Berlin, Haste, Only, Deliverance
3. Βαθμολογία
8/10
Η γνωριμία μου με τον κύριο Ry Cuming από την Αυστραλία, με το “Howling”, κάποια χρόνια πριν, ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Με το “Berlin EP”, έπειτα, επιβεβαιώθηκε η σχέση μου μαζί του.
Φέτος, με το που άκουσα το “Only”, το πρόσφατο single από το 2ο άλμπουμ του με τίτλο “Dawn”, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Για να το θέσω καλύτερα, ο κύριος Ry Cuming, κατέκτησε μια θέση για πάντα στην καρδιά μου. Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα (ή μήπως είναι ένα από αυτά τα ήσυχα και κρυφά αριστουργήματα τελικά;), ούτε για κάτι που δεν έχεις ακούσει ξανά στο παρελθόν (ή μήπως αυτό που θα ακούσεις, ενώ σου είναι τόσο γνώριμο, είναι και τόσο μοναδικό;).
Αν σου αρέσει η καλή, μελωδική folk που κάνει, ας πούμε, ο Bon Iver κι ο Jose Gonzales (ό,τι πιο κοντινό του φαντάζομαι) κι οι ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες του James Blake, τότε εδώ θα πρέπει να σταθείς. Αν είσαι από αυτούς που τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόσουνα ή θέλεις να περπατάς ή να χορεύεις στη βροχή, τότε εδώ θα πρέπει να χαθείς. Αν είσαι από εκείνους που αγαπάς τα ηλιοβασιλέματα, αλλά και τις πρώτες πρωινές ώρες (from dusk till DAWN), τότε με αυτό εδώ θα πρέπει να λιώσεις. Θα πρέπει να το λιώσεις.
Το “Dawn”, είναι ένα από τα πιο μελωδικά κι ολοκληρωμένα άλμπουμ που θα βρεις εκεί έξω για το 2016. Άλμπουμ με κορυφές μόνο, χωρίς γεμίσματα, με ένα τέλειο tracklist, που περιέχει όλα εκείνα τα τραγούδια που είχαν προηγηθεί της κυκλοφορίας του, τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και νέα που έρχονται να κολλήσουν και να προσθέσουν αξία. Άλμπουμ που θα το ακούς ξανά και ξανά (και ξανά) και δεν θα το βαριέσαι. Κιθάρα, πιάνο, λίγα έγχορδα, ηλεκτρονικές πινελιές και μια υπόκωφη ενορχήστρωση που σε κάποια τραγούδια γίνεται συναισθηματικά εκκωφαντική, ο κόσμος του “Dawn”.
Κι αν σε όλα αυτά σταθούμε και στην ονειρική (ανδρόγυνη;) φωνή του Ry Cuming, με τα γεμάτα φαλτσέτα του, που όμως δεν κουράζουν, όπως σε άλλους τραγουδιστές (ονόματα κι υπολήψεις δε χρειάζεται να θίξουμε σε αυτό το review), τότε δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, χιλιοειπωμένες, ποιητικές αράδες με σύννεφα και νερά, νεράιδες και ξωτικά, χρώματα κι αρώματα, αλλά τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα από μένα στο παρελθόν. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι να ακούσετε αυτό το άλμπουμ. Μην το χάσετε, γιατί δε βλέπω να αποτελεί πρωτοσέλιδο, ενώ το αξίζει και με το παραπάνω.
1. Τι θα ακούσεις;
Indie, electronic folk
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Shortline, Howling, Berlin, Haste, Only, Deliverance
3. Βαθμολογία
8/10
Η γνωριμία μου με τον κύριο Ry Cuming από την Αυστραλία, με το “Howling”, κάποια χρόνια πριν, ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Με το “Berlin EP”, έπειτα, επιβεβαιώθηκε η σχέση μου μαζί του.
Φέτος, με το που άκουσα το “Only”, το πρόσφατο single από το 2ο άλμπουμ του με τίτλο “Dawn”, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Για να το θέσω καλύτερα, ο κύριος Ry Cuming, κατέκτησε μια θέση για πάντα στην καρδιά μου. Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα (ή μήπως είναι ένα από αυτά τα ήσυχα και κρυφά αριστουργήματα τελικά;), ούτε για κάτι που δεν έχεις ακούσει ξανά στο παρελθόν (ή μήπως αυτό που θα ακούσεις, ενώ σου είναι τόσο γνώριμο, είναι και τόσο μοναδικό;).
Αν σου αρέσει η καλή, μελωδική folk που κάνει, ας πούμε, ο Bon Iver κι ο Jose Gonzales (ό,τι πιο κοντινό του φαντάζομαι) κι οι ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες του James Blake, τότε εδώ θα πρέπει να σταθείς. Αν είσαι από αυτούς που τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόσουνα ή θέλεις να περπατάς ή να χορεύεις στη βροχή, τότε εδώ θα πρέπει να χαθείς. Αν είσαι από εκείνους που αγαπάς τα ηλιοβασιλέματα, αλλά και τις πρώτες πρωινές ώρες (from dusk till DAWN), τότε με αυτό εδώ θα πρέπει να λιώσεις. Θα πρέπει να το λιώσεις.
Το “Dawn”, είναι ένα από τα πιο μελωδικά κι ολοκληρωμένα άλμπουμ που θα βρεις εκεί έξω για το 2016. Άλμπουμ με κορυφές μόνο, χωρίς γεμίσματα, με ένα τέλειο tracklist, που περιέχει όλα εκείνα τα τραγούδια που είχαν προηγηθεί της κυκλοφορίας του, τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και νέα που έρχονται να κολλήσουν και να προσθέσουν αξία. Άλμπουμ που θα το ακούς ξανά και ξανά (και ξανά) και δεν θα το βαριέσαι. Κιθάρα, πιάνο, λίγα έγχορδα, ηλεκτρονικές πινελιές και μια υπόκωφη ενορχήστρωση που σε κάποια τραγούδια γίνεται συναισθηματικά εκκωφαντική, ο κόσμος του “Dawn”.
Κι αν σε όλα αυτά σταθούμε και στην ονειρική (ανδρόγυνη;) φωνή του Ry Cuming, με τα γεμάτα φαλτσέτα του, που όμως δεν κουράζουν, όπως σε άλλους τραγουδιστές (ονόματα κι υπολήψεις δε χρειάζεται να θίξουμε σε αυτό το review), τότε δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, χιλιοειπωμένες, ποιητικές αράδες με σύννεφα και νερά, νεράιδες και ξωτικά, χρώματα κι αρώματα, αλλά τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα από μένα στο παρελθόν. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι να ακούσετε αυτό το άλμπουμ. Μην το χάσετε, γιατί δε βλέπω να αποτελεί πρωτοσέλιδο, ενώ το αξίζει και με το παραπάνω.
Σχετικό θέμα