Συναντήσαμε τους Hooverphonic, το ιστορικό βελγικό συγκρότημα, στην κορυφή του ξενοδοχείου President. Αφορμή για τον ερχομό τους στάθηκε η κυκλοφορία του 9ου δίσκου τους In Wonderland από τη FeelGoodRecords και η εμφάνιση τους στο X-Factor Greece.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή φάνηκε ότι το δίδυμο, Alex Callier και Raymond Geerts, είχε κέφια. Μόλις καταλαβαίνεις ότι ο συνομιλητής σου είναι κεφάτος και χαλαρός, φεύγει όλη η ένταση και γνωρίζεις ότι θα γίνει μία όμορφη κουβέντα. Και πράγματι, συνομιλήσαμε με τους Hooverphonic για περίπου μισή ώρα σε ένα πολύ ευδιάθετο κλίμα για, σχεδόν, τα πάντα:
-Πώς συλλάβατε την ιδέα για το τελευταίο σας άλμπουμ, In Wonderland;
(Alex Callier)Την περασμένη χρονιά αποφασίσαμε να σταματήσουμε να δουλεύουμε με τη Noémie (σ.σ. Noémie Wolfs: τραγουδίστρια του συγκροτήματος από το 2010 έως το 2015). Στην αρχή είχαμε αυτά τα κομμάτια που είχα γράψει παλαιότερα και πραγματικά μας άρεσαν, αλλά δεν μπορούσαμε να τα κυκλοφορήσουμε με μία σταθερή γυναικεία φωνή. Μεταξύ άλλων το Badaboum, Cocaine Kids κ.ά. Δεν είναι ότι είναι κακή τραγουδίστρια, απλώς κάποια τραγούδια λειτουργούν καλύτερα με άλλες φωνές. Κι έτσι αποφασίσαμε να πειραματιστούμε με διάφορες φωνές αντί μίας. Δηλαδή πριν αρχίσουμε καν, είχαμε κοντά στα 4 έτοιμα κομμάτια. Επομένως, είπαμε ότι ίσως θα ήταν καλύτερο για αυτή τη δουλειά να κάνουμε 5 singles αντί για 1 άλμπουμ με 6 διαφορετικές φωνές.
-Το άλμπουμ σας μοιάζει περισσότερο με μία πολύ καλοφτιαγμένη playlist, παρά με ένα συγκροτημένο, σφιχτό άλμπουμ. Αυτό ήταν δική σας επιδίωξη;
(Alex)Ακριβώς! Το σκεφτόμαστε σαν ένα soundtrack του Tarantino.
(Raymond Geerts) Και λατρεύουμε τον Tarantino!
(Alex) Όλα τα τραγούδια, όπως λες, λειτουργούν μια χαρά συνολικά, αλλά όταν τα ακούσεις ξεχωριστά δε φαίνεται να έχουν μία συγκεκριμένη συνοχή. Αλλά αν είσαι ανοιχτόμυαλος είναι φανταστικό. Σήμερα που οι άνθρωποι ακούν μουσική από τις διάφορες online πλατφόρμες (Spotify, Deezer κ.λπ.) κι εμείς καταλήγουμε στο να ακούμε playlists όλη την ώρα. Έτσι και για μας ήταν η κατάλληλη ώρα να κάνουμε κάτι ανάλογο· είμαστε μία μπάντα που ανέκαθεν έφτιαχνε συμπαγή άλμπουμ, αλλά αυτή τη φορά είπαμε ας το αφήσουμε, πάμε πίσω στα 60s και την εποχή των singles!
-Θα χαρακτηρίζατε το άλμπουμ σας ως ένα concept album ;
(Alex)Νομίζω κάθε άλμπουμ των Hooverphonic είναι ένα concept album. Μας αρέσει πολύ αυτό, αυτή η αίσθηση της δημιουργίας ενός κόσμου, που ακόμα και τα διαφορετικά πράγματα λειτουργούν μια χαρά μαζί! Ό, τι κι αν κάνεις, αν το κάνεις με πραγματική αγάπη θα βγει καλό και αληθινό.
-Πιστεύετε ότι αυτό το πάθος για το σινεμά που φαίνεται να έχετε επηρεάζει και τη μουσική σας;
(Alex) Ναι σίγουρα! Έχω σπουδάσει κινηματογράφο (το 1990 αλήθεια!) και τότε έπρεπε να μάθεις να τα κάνεις όλα: μοντάζ στον ήχο και στο βίντεο, να τραβάς κ.λπ. Αλλά πιστεύω ότι αυτό που το κάνει πραγματικά ξεχωριστό (σ.σ. το In Wonderland) είναι ότι είμαστε Βέλγοι. Βλέπεις, το Βέλγιο είναι μία πολύ μικρή χώρα, η οποία συνέχεια κυριαρχείτο από άλλα έθνη, με αποτέλεσμα να απορροφήσουμε όλες αυτές τις διαφορετικές κουλτούρες. Έτσι, η βελγική κουλτούρα είναι πολυσυλλεκτική· ακούμε μουσική από τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία. Μάλιστα, όταν ήμασταν μικρότεροι στο βελγικό ραδιόφωνο ακούγαμε συχνά Eros Ramazzotti..
(Raymond) ..Ντέμη Ρούσο, Νανά Μούσχουρη και μετά Pixies! (γέλια)
(Alex)Ακούγαμε τα πάντα! Γι’ αυτό κι εμείς κάνουμε το ίδιο με τα πάντα. Για παράδειγμα, όταν λες στον άλλον ότι το ροκφόρ πάει καταπληκτικά με τη σοκολάτα όλοι νομίζουν ότι είσαι τρελός, όμως αν είσαι ανοιχτόμυαλος και το δοκιμάσεις θα δεις ότι πρόκειται για έναν φανταστικό συνδυασμό!
-Το Badaboum έχει γίνει hit στα ελληνικά ραδιόφωνα. Και τώρα τελευταία το και I like the way I dance έχει γίνει πολύ δημοφιλές. Όταν γράφετε, λοιπόν, ένα τραγούδι, μπορείτε να μαντέψετε ποιο θα είναι πιο δημοφιλές από τα υπόλοιπα;
(Alex)Όχι. Έχουμε ένα ένστικτο ότι κάποιο μπορεί να πάει καλύτερα από κάποιο άλλο αλλά ποτέ δεν ξέρεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και ευτυχώς δεν είναι έτσι, δεν υπάρχει δηλαδή κάποια φόρμουλα. Γιατί αν υπήρχε κάτι τέτοιο δε θα ήταν τόσο διασκεδαστικό!
-Άρα να υποθέσω ότι απολαμβάνετε τον παράγοντα της έκπληξης;
(Alex)Μα φυσικά! Είμαστε εθισμένοι στην ανασφάλεια. Ξέρεις, οι περισσότεροι μας φίλοι προτιμούν την ασφάλεια, να ξέρουν τι θα γίνει αύριο κ.λπ. Τώρα είμαστε αρκετά ευκατάστατοι, όμως σε πέντε χρόνια δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, μπορεί να μην έχουμε τίποτα ή και να είμαστε κροίσοι! Αυτή η αβεβαιότητα για το τι θα φέρει το μέλλον λειτουργεί και σαν ένα κίνητρο, να κάνουμε περισσότερα πράγματα! Ξέρεις, είναι διαφορετικό να δημιουργείς ένα άλμπουμ και διαφορετικό να το προωθείς. Έτσι, όταν μας ρωτούν «καλά γιατί πάτε στην Ελλάδα για να παίξετε στο X-Factor;» εμείς απαντάμε «Γιατί όχι;!». Δεν αποφασίζουμε εμείς για τα παιδιά μας (σ.σ. τα τραγούδια τους)· αν θέλουν να είναι στο X-Factor ΟΚ, αν θέλουν να είναι σε ένα indie club στην Πράγα και πάλι ΟΚ! Το μόνο που δε θα αφήσουμε ποτέ να συμβεί είναι να χρησιμοποιηθούν τα τραγούδια μας για πολιτικό ή ανήθικο σκοπό. Και ας είμαστε ειλικρινείς: κάνουμε pop μουσική, δηλαδή δημοφιλή και δεν υπάρχει τίποτα το αρνητικό στο να προωθείς τη δημοφιλή μουσική, ειδικά αν το κάνεις με τόσο μεράκι και αγάπη!
-Και τώρα με τις πλατφόρμες που αναφέρατε προηγουμένως τι συμβαίνει; Δεν έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος προώθησης και ακρόασης της μουσικής;
(Alex) Εννοείται, όμως γι’ αυτό φτιάχνω playlists στο Spotify! Και μπορείς να γελάσεις με αυτό αλλά μου αρέσει τόσο πολύ. Και θεωρώ ότι σιγά σιγά θα γίνεται ολοένα και πιο σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα, που αγαπούν να ακούν με τις ώρες μουσική, ώστε να επιλέγουν προσεκτικά κομμάτια για να ακούσουν οι υπόλοιποι! Ακόμα και το τελευταίο μας άλμπουμ είναι αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής, καθώς έχει μία μορφή playlist. Ωστόσο, ταυτόχρονα, έχει και A και Β side, σαν τα βινύλια. Οπότε μάλλον θα μας χαρακτήριζα ρετροφουτουριστές!
-Άρα ο μουσικός του μέλλοντος πρέπει να είναι και επιμελητής (curator);
(Και οι δύο) Μάλλον!
-Έχετε δουλέψει με τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες και με πολλές διαφορετικές τραγουδίστριες. Πώς είναι να δουλεύεις συνέχεια με διαφορετικά άτομα, ειδικά μετά το 2008, οπότε και μείνατε οι δυο σας (σ.σ. έφυγε η Geike Arnaert, βασική τραγουδίστρια τους) και τι ψάχνετε σε μία τραγουδίστρια;
(Alex) Να σου πω την αλήθεια η πιο δύσκολη στιγμή της μπάντας ήταν όταν έφυγε η Geike. Παρά το γεγονός ότι γνωρίζαμε ότι δεν ήταν χαρούμενη εδώ, της λέγαμε «όχι μωρέ καλύτερα να μείνεις», αλλά εκείνη τελικά αποφάσισε να αποχωρήσει. Αυτή ήταν και η πιο σοκαριστική στιγμή, όμως τελικά καταλήξαμε να χαρούμε που έφυγε, επειδή εάν δεν έφευγε δεν θα ήμασταν εδώ τώρα. Δεν θα είχαμε κάνει κομμάτια σαν το Badaboum· όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Εάν έμενε, πιστεύω θα συνεχίζαμε να κάνουμε σκοτεινά και δύσκολα άλμπουμ και, πιθανώς, θα καταλήγαμε να έχουμε μία συνηθισμένη δουλειά! (γέλια) Δεν θα ήμασταν στη χώρα των θαυμάτων πια (λογοπαίγνιο με τον τίτλο του άλμπουμ)!
(Raymond) Και μας αρέσει τόσο πολύ εδώ (σ.σ. In Wonderland)!
(Alex) Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα πάμε καλά και με την Geike. Μάλιστα, πριν από λίγους μήνες βρεθήκαμε και κάναμε μία live εμφάνιση μαζί και ήταν φανταστικά! Υπάρχει πραγματική αγάπη μεταξύ μας και μάλλον έκανε καλό και στην ίδια που έφυγε. Επίσης, όταν έφυγε η Noemie, ο κόσμος άρχισε να λέει «φέρτε τη Geike πίσω!», όμως αυτό δεν θα ήταν και τόσο σώφρον.
(Raymond) Ναι αυτό μάλλον θα μας πήγαινε προς τα πίσω, ενώ εμείς θέλουμε να πάμε προς τα εμπρός! Don’t look back..
(Alex) Don’t look back in anger! Αυτό ήταν ένα καταπληκτικό τραγούδι των Oasis! (και ο Raymond αρχίζει να το σιγοτραγουδάει!)
-Και το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ σας, το Moving, μου έδωσε αυτήν την αίσθηση της κίνησης, ότι δεν τελειώνει εδώ..
(Συμφωνούν και οι δύο) (Alex) Ακριβώς! Και αυτό είναι μάλλον το αγαπημένο μου του δίσκου. Πρέπει πάντα να κινείσαι. Πάρε παράδειγμα τον David Bowie. Αυτός πάντα κινούταν. Ακόμη κι αν έχανε μερικούς θαυμαστές όταν υιοθετούσε μία νέα περσόνα, ταυτόχρονα κέρδιζε άλλους. Νομίζω ότι τη στιγμή που θα σκεφτείς πώς θα αντιδρούσε το κοινό σου αν έκανες κάτι, τότε σταματάς να είσαι καλλιτέχνης, είσαι εμπορικός.
(Raymond) Ναι κι εμείς δεν είμαστε εμπορικοί, είμαστε απλώς μουσικοί.
(Alex) Και μάλλον πολύ τυχεροί, καθώς ό,τι έχουμε κάνει έχει δουλέψει μια χαρά! (γέλια) Μάλλον στην προηγούμενη μας ζωή ήμασταν πάρα πολύ καλοί άνθρωποι! (γέλια ξανά)
-Πιστεύετε ότι σήμερα, που ζούμε στο καθεστώς της οικονομικής κρίσης και, τελευταία, υπό το φόβο των τρομοκρατικών επιθέσεων, έχουν επηρεαστεί ή πρέπει να επηρεαστούν οι καλλιτέχνες από αυτά;
(Alex) Εμένα δεν με επηρεάζει. Για να είμαι ειλικρινής, παίρνοντας το αεροπλάνο σήμερα από τις Βρυξέλλες δεν ένιωσα ούτε στιγμή το φόβο ότι θα γίνει κάτι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιους καιρούς είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε ό, τι κάνουμε. Να μη γίνουμε δέσμιοι του φόβου.
(Raymond) Να μην εγκλωβιστούμε στον ίδιο μας τον κόσμο.
(Alex) Πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να σκεφτόμαστε θετικά. Και νομίζω η μουσική μας βοηθάει σε αυτό· να ξεφύγουμε για λίγο από την πραγματικότητα. Ζούμε σε μία βάναυση πραγματικότητα και η μουσική μπορεί να μας συμπαρασταθεί σε τέτοιες στιγμές.
(Raymond) Μπορείς να σκεφτείς όσο θες όλα αυτά που έχουν συμβεί και θα ήταν πράγματι καλό. Όμως αν απλώς κάτσεις σε μία γωνιά, γεμάτος απελπισία, τότε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε από όλα αυτά. Η κατάσταση θα είναι εκεί κι εσύ πρέπει να προσπαθήσεις να την αντιμετωπίσεις όσο το δυνατόν καλύτερα.
(Alex) Αυτό που με στεναχωρεί πραγματικά με αυτές τις καταστάσεις είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα που κάναμε παλαιότερα. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να πάμε να παίξουμε πια στην Κωνσταντινούπολη εξαιτίας του αυστηρού καθεστώτος. Ή εδώ (σ..σ. στην Ελλάδα), που οι προϋπολογισμοί έχουν πέσει τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να φέρεις μία ολόκληρη ομάδα και να στήσεις κάτι ωραίο για να δώσεις μία ζωντανή εμφάνιση.
-Αυτή ήταν και η τελευταία ερώτηση, έχετε κανένα σχέδιο να ξαναέρθετε στην Ελλάδα για κάποια ζωντανή εμφάνιση;
(Alex) Έχουμε πολλά σχέδια αλλά καθόλου βέβαια! (γέλια) Πραγματικά, όμως, προσπαθούμε πολύ και θέλουμε να ξαναέρθουμε εδώ, αλλά είναι αρκετά δύσκολο εξαιτίας του μεγέθους της παραγωγής μας. Προσπαθούμε όμως πολύ να το κάνουμε πραγματικότητα!
