Το In-Edit ξεκίνησε και φέτος, έχοντας πολλά ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ στο πρόγραμμά του. Όπως κάθε χρόνο, κάποια από αυτά επικεντρώνονται αποκλειστικά σε καταξιωμένους καλλιτέχνες, είτε πρόκειται για «βιογραφικά» είτε για πιο στοχευμένα (από χρονικής πλευράς), ενώ ορισμένα παρουσιάζουν διαφορετικά και γενικότερα θέματα. Το “Landfill Harmonic”, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ του Σαββατοκύριακου, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Οι κάμερες ακολουθούν έναν μηχανικό περιβάλλοντος που πηγαίνει σε ένα προάστιο της Ασουνσιόν της Παραγουάης, στο οποίο μεγάλο μέρος των κατοίκων βγάζει τα προς το ζην πουλώντας αντικείμενα από την κοντινή χωματερή της πρωτεύουσας. Ο μεγάλος όγκος των σκουπιδιών σε συνδυασμό με τις εποχιακές πλημμύρες του διπλανού ποταμού κάνουν τη διαβίωση ιδιαίτερα δύσκολη. Η εύρεση λύσεων για την κατάσταση αυτή είναι η αρχική δουλειά του Favio Chavez, ο οποίος είναι παράλληλα και μουσικός.
Η όρεξη του μηχανικού για την κλασική μουσική προσελκύει τα παιδιά της γειτονιάς στο ωδείο, με τις απαιτήσεις που προκύπτουν για μουσικά όργανα να καλύπτονται από περίτεχνα συνδυασμένα πιρούνια, τενεκέδες με λάδι, τακούνια ή οτιδήποτε άλλο βρει ο τοπικός μάστορας-μαραγκός στην πρωινή του βάρδια στη χωματερή. Η εξάσκηση φέρνει συναυλίες, διεθνή αναγνώριση, και μια ευκαιρία διεξόδου για αρκετά από τα παιδιά της Κατέουρα. Οι κίνδυνοι της φύσης, ωστόσο, πάντα καραδοκούν.
Το ντοκιμαντέρ, εστιάζοντας στις μικρές ιστορίες των παιδιών-μουσικών, παρουσιάζει το συνολικό πρόβλημα της εκεί τοπικής κοινωνίας και το πώς οι άνθρωποι βρίσκουν λύσεις οδηγούμενοι από την ανάγκη. Μπορεί να υπάρχει μια συμμετοχή ενός συγκροτήματος που εκπλήσσει, αλλά τα παραπάνω είναι ίσως το πιο δυνατά σημεία του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, που δυστυχώς δεν προβάλλεται ξανά στο φετινό In-Edit.
Βγαίνοντας από την αίθουσα σκεφτόμουν το πόσο διαφορετικό είναι ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ από τα αντίστοιχα –εικάζω– για τους Blur και τους Oasis, για παράδειγμα. Έτσι, ενώ κάποιοι ετοιμάζονται για την Τεταρτιάτικη «μάχη» με τις δύο διαδοχικές ταινίες, βρέθηκα να σκέφτομαι ένα άλλο παλαιότερο ντοκιμαντέρ για εξίσου σπουδαίους, πιθανώς σπουδαιότερους μουσικούς από τον Blur ή τους Gallagher (και φυσικά την Recycled Orchestra). Συγκεκριμένα, σκέφτηκα εκείνη τη σκηνή στην αρχή του “It Might Get Loud” με τον Jack White να στερεώνει ένα μπουκάλι Coca Cola σε ένα μαδέρι μαζί με ένα μαγνητάκι και λίγο αργότερα να λέει «who says you need to buy a guitar».
Οι κάμερες ακολουθούν έναν μηχανικό περιβάλλοντος που πηγαίνει σε ένα προάστιο της Ασουνσιόν της Παραγουάης, στο οποίο μεγάλο μέρος των κατοίκων βγάζει τα προς το ζην πουλώντας αντικείμενα από την κοντινή χωματερή της πρωτεύουσας. Ο μεγάλος όγκος των σκουπιδιών σε συνδυασμό με τις εποχιακές πλημμύρες του διπλανού ποταμού κάνουν τη διαβίωση ιδιαίτερα δύσκολη. Η εύρεση λύσεων για την κατάσταση αυτή είναι η αρχική δουλειά του Favio Chavez, ο οποίος είναι παράλληλα και μουσικός.
Η όρεξη του μηχανικού για την κλασική μουσική προσελκύει τα παιδιά της γειτονιάς στο ωδείο, με τις απαιτήσεις που προκύπτουν για μουσικά όργανα να καλύπτονται από περίτεχνα συνδυασμένα πιρούνια, τενεκέδες με λάδι, τακούνια ή οτιδήποτε άλλο βρει ο τοπικός μάστορας-μαραγκός στην πρωινή του βάρδια στη χωματερή. Η εξάσκηση φέρνει συναυλίες, διεθνή αναγνώριση, και μια ευκαιρία διεξόδου για αρκετά από τα παιδιά της Κατέουρα. Οι κίνδυνοι της φύσης, ωστόσο, πάντα καραδοκούν.
Το ντοκιμαντέρ, εστιάζοντας στις μικρές ιστορίες των παιδιών-μουσικών, παρουσιάζει το συνολικό πρόβλημα της εκεί τοπικής κοινωνίας και το πώς οι άνθρωποι βρίσκουν λύσεις οδηγούμενοι από την ανάγκη. Μπορεί να υπάρχει μια συμμετοχή ενός συγκροτήματος που εκπλήσσει, αλλά τα παραπάνω είναι ίσως το πιο δυνατά σημεία του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, που δυστυχώς δεν προβάλλεται ξανά στο φετινό In-Edit.
Βγαίνοντας από την αίθουσα σκεφτόμουν το πόσο διαφορετικό είναι ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ από τα αντίστοιχα –εικάζω– για τους Blur και τους Oasis, για παράδειγμα. Έτσι, ενώ κάποιοι ετοιμάζονται για την Τεταρτιάτικη «μάχη» με τις δύο διαδοχικές ταινίες, βρέθηκα να σκέφτομαι ένα άλλο παλαιότερο ντοκιμαντέρ για εξίσου σπουδαίους, πιθανώς σπουδαιότερους μουσικούς από τον Blur ή τους Gallagher (και φυσικά την Recycled Orchestra). Συγκεκριμένα, σκέφτηκα εκείνη τη σκηνή στην αρχή του “It Might Get Loud” με τον Jack White να στερεώνει ένα μπουκάλι Coca Cola σε ένα μαδέρι μαζί με ένα μαγνητάκι και λίγο αργότερα να λέει «who says you need to buy a guitar».