Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει από τον Ιανουάριο. Με το που ανακοινώθηκε η περιοδεία των U2, με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την κυκλοφορία του Joshua Tree, ήθελα να είμαι εκεί. Τόσο απλά. Όποιος έχει δει live τους U2 έστω και για μία φορά, γνωρίζει την ενέργεια και το δυναμισμό που βγάζει η μπάντα στη σκηνή, αλλά και το άρτιο show που στήνεται, που όμως δεν είναι αυτό που κυριαρχεί επί της μουσικής, αλλά είναι ο παράγοντας εκείνος που προσθέτει κάποιες πινελιές, σε μια ούτως ή άλλως απολαυστική μουσική παράσταση.
Εν τέλει η δωδεκάτη Ιουλίου έφθασε επιτέλους και όπως είθισται να συμβαίνει στα live των συγκροτημάτων που αγαπάς, πηγαίνεις στο στάδιο από νωρίς, ώστε να είσαι όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή. Εννοείται ότι κλείνεις εισιτήρια για arena και όχι για κερκίδα, επειδή καλές και οι παροχές και οι ανέσεις των διαζωμάτων, όμως όταν δεν μπορείς να νιώσεις την παρουσία του καλλιτέχνη-μουσικού ινδάλματος δίπλα σου, χάνεις πάρα μα πάρα πολλά.
Οι πόρτες ανοίξαν στις 16.15 και με συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε front of stage. Το video-wall έδειχνε τη νέα version του Joshua Tree, προϊδεάζοντάς μας για το ανεπανάληπτο live που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Έβρεχε συνεχώς, όμως αυτό ουδόλως απασχολούσε αυτούς που είχαν μαζευτεί. Το μόνο που σε νοιάζει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να περάσουν οι ώρες ώστε να ξεκινήσει η συναυλία. Ούτε ταλαιπωρία υπολογίζεις, ούτε πτοείσαι από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Στις 19.00 ακριβώς και με βάση το πρόγραμμα, ο Noel Gallagher και η μπάντα που έχει σχηματίσει μετά τη διάλυση των Oasis, οι High Flying Birds δηλαδή, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο τύπος θεωρεί τον εαυτό του κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό, πάντως κατά την πενηντάλεπτη εμφάνισή του, έδειξε να ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα αποφύγει τη βροχή, παρά για το τι θα παίξει.
Ξεκίνησε με το πολύ καλό "Everybody's On The Run" και το επίσης αξιόλογο "Lock All the Doors", όμως σταδιακά και καθώς η ώρα περνούσε, αντί να προσαρμόζεται στις καιρικές συνθήκες, έδειξε πιο πολύ να δυσανασχετεί και να κουράζεται παρά να έχει το μυαλό του στη μουσική απόδοση. Αποκορύφωμα αυτού υπήρξε η κάκιστη εκτέλεση του "Wonderwall" και η ανόρεχτη ερμηνεία του "Don't Look Back In Anger". Κάπως πήγε να το "σώσει" στο τέλος με το εξαιρετικό " AKA... What a Life!", αλλά δυστυχώς το παιχνίδι είχε χαθεί.
Προσωπικά βρήκα περισσότερο ενδιαφέρουσες τις προσπάθειες των τεχνικών των U2 να ετοιμάσουν τη σκηνή για την έλευση των Δουβλινέζων, παρά την αναιμική performance του Noel. Σε κάθε περίπτωση, η ώρα που οι περίπου 80.000 θεατές ανέμεναν είχε επιτέλους φθάσει. Γύρω στις 21.00 και με τους εισαγωγικούς ήχους του "The Whole Of The Moon" των Waterboys, ο ουσιαστικός ιδρυτής της μπάντας Larry Mullen Jr εμφανίστηκε στη μικρή σκηνή που είχε στηθεί στην απόληξη του διαδρόμου που σχημάτιζε το Joshua Tree. Έπιασε τα drums, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα για το "Sunday Bloody Sunday". Σταδιακά εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι: The Edge, Adam Clayton και φυσικά ο Paul Hewson, γνωστός σε όλους ως Bono (κάποτε Bono The Vox). Μια ακόμα μοναδική βραδιά που μόνο οι U2 μπορούν να προσφέρουν είχε ξεκινήσει.
Το προσωπικό ρεσιτάλ του Bono ξεκίνησε από την αρχή, αφιερώνοντας το κομμάτι στα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Manchester. Δίπλα του ο The Edge, που για πολλοστή φορά αποτελούσε μια ορχήστρα από μόνος του. Με τέτοιο ξεκίνημα, το στάδιο σηκώθηκε στον αέρα από την αρχή. Το κοινό τραγουδούσε ακατάπαυστα κάθε στίχο του τραγουδιού και η ίδια ατμόσφαιρα επικράτησε και στο επόμενο κομμάτι το "New Year's Day". Στο σημείο αυτό, εμφανίστηκαν και κάποιες σημαίες της Πολωνίας, αφού όπως είναι γνωστό το τραγούδι αναφέρεται στον κατ' οίκον περιορισμό της συζύγου του μετέπειτα πρωθυπουργού της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα, από το τότε καθεστώς. Ο Edge ανέλαβε τα πλήκτρα και όλα πήραν το δρόμο τους.
Συνέχισαν με το "Bad", που συγκαταλέγεται στα live-anthems της μπάντας. Πριν το ρεφρέν ο Bono έβαλε σαν σφήνα το τόσο ταιριαστό για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, "Singing In The Rain" και συνέχισε προς το τέλος με το "Heroes" του ενός και μοναδικού David Bowie. Το τραγούδι έλαβε άλλη διάσταση, περισσότερο πολυεπίπεδη και διαχρονική. Το πρώτο άτυπο μέρος, πριν δηλαδή την παρουσίαση του Joshua Tree, έκλεισε με το "Pride", τραγούδι που δεν απουσιάζει ποτέ από τις εκάστοτε set-list της μπάντας όλες αυτές τις δεκαετίες και πολύ σωστά επιλέγουν, κατά τη γνώμη μου, γιατί είναι ακόμα και σήμερα ένα από τα δυναμικότερα και μελωδικότερα κομμάτια τους.
Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα, όλα ήταν έτοιμα για το κυρίως πιάτο. Η μπάντα ανέβηκε στην κεντρική σκηνή, με το Joshua Tree του video-wall να βάφεται πορφυρό σταδιακά και εν συνεχεία κιτρινωπό υπό τους υμνώδεις ήχους του "Where The Streets Have No Name". Όποιος έχει δει έστω και μια φορά live τους U2, γνωρίζει τη μοναδικότητα του Streets. Για μένα προσωπικά ήταν, είναι και θα είναι το κορυφαίο κομμάτι της ιστορίας τους.
Η συνέχεια ήταν εξίσου μαγική, με τα "Still Haven't Found What I'm Looking For" και φυσικά το ένα και μοναδικό "With Or Without You". Και τα δύο τραγούδια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους U2 των eighties και όχι μόνο. Καθόλη τη διάρκεια των τριών πρώτων τραγουδιών, το video-wall έδειχνε τοπία από την Αμερική που είχαν αντικρίσει τα μέλη του συγκροτήματος όταν την είχαν πρωτοεπισκεφθεί στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ήταν η Αμερική του Wim Wenders, όπως φιλμογραφήθηκε μέσα από το Παρίσι-Τέξας: οι άνυδρες ανοιχτές λεωφόροι της ερήμου και τα φαράγγια του Γκραντ Κάνιον. Από τότε είχε μπει στο μυαλό τους η ιδέα για ένα δίσκο με θέμα τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο δίσκος αυτός δεν ήταν άλλος από το Joshua.
Η πανδαισία συνεχίστηκε με ένα από τα πιο heavy-rock κομμάτια του δίσκου, το "Bullet The Blue Sky". Ο Bono πήρε τον γνωστό προβολέα ρίχνοντας δεσμίδες φωτός στον Edge στο κέντρο της σκηνής, όταν αυτός "έλιωνε" τη Gibson του. Στο "Running To Stand Still", όλο το στάδιο έμεινε καθηλωμένο βλέποντας τον Bono να ενσαρκώνει το ρόλο ενός θύματος ηρωίνης απαγγέλοντας ορισμένους από τους θρυλικότερους στίχους της ιστορίας των U2. Η προσθήκη πλήκτρων στο κομμάτι, έδωσε μια διαφορετική χροιά στο τραγούδι, που ήταν εξίσου σπουδαία με την πρωτότυπη εκτέλεσή του. Αλλαγές είχαμε και στο "Red Hill Mining Town": προστέθηκαν προηχογραφημένα πνευστά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα που μουσικά παρέπεμπε στις συνοικίες της Νέας Ορλεάνης.
Η επιστροφή σε πιο country-folk-rock ήχους έγινε με τα "In God's Country" και το υπέρτατο, και πιο bluesy, "Trip Through Your Wires". Το "One Tree Hill", που έλαβε τη σκυτάλη αφιερώθηκε στον παλαιό roadie της μπάντας Gregg Caroll, που είχε χάσει τη ζωή του σε ατύχημα ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του Joshua Tree. Με το "Exit", που αποτελούσε και προσωπικό μου απωθημένο μιας και ουδέποτε το είχα δει live, το συγκρότημα έδωσε ρέστα. Ο Bono εμφανίστηκε με γιλέκο και καπέλο made in Texas και ο Edge ριφάριζε ανελέητα. Αυτό το κομμάτι είναι που δείχνει, πόσο rock μπάντα είναι οι U2. Ο συγκλονιστικός επίλογος γράφτηκε με το "Mothers Of The Disappeared", μία rock θρηνητική ψαλμωδία, που μόνο οι πολιτικοποιημένοι U2 της δεκαετίας του '80 θα μπορούσαν να έχουν γράψει. Η παρουσίαση ενός από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της rock, τελείωσε εν μέσω αποθέωσης.
Επέστρεψαν για το πολυαναμενόμενο encore, αρχίζοντας με το "Miss Sarajevo". Τα φωνητικά μέρη του Luciano Pavarotti αποδόθηκαν προηχογραφημένα, ενώ ο Bono παρότρυνε τους θεατές κατά τη διάρκεια του τραγουδιού να συμπαρίστανται στους πρόσφυγες και στον τιτάνιο αγώνα που καταβάλουν καθημερινά για μια περισσότερο αξιοπρεπή ζωή. Προς επίρρωση των εκκλήσεων του συγκροτήματος, το video-wall έδειχνε συγκλονιστικές εικόνες από κατεστραμμένες πόλεις της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησε το "Beautiful Day", το πλέον "αναγνωρίσιμο" κομμάτι των U2 της νέας χιλιετίας, ενώ η αδρεναλίνη ανέβηκε στα ύψη με τα "Elevation" και "Vertigo" που πλέον συγκαταλέγονται στα classic-anthems των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Ο Edge έδωσε ρέστα στο "Vertigo" κινούμενος διαρκώς στις δύο άκρες της σκηνής και σολάροντας τόσο μελωδικά και σπινταριστά ταυτόχρονα, όσο ελάχιστοι κιθαρίστες ξέρουν και μπορούν να κάνουν, ενώ ο Bono μας ξαναθύμιζε τον Bowie με το ρεφρέν του "Rebel Rebel".
Με το "Mysterious Ways" γυρίσαμε στις εποχές του Achtung Baby και στη "βερολινέζικη" περίοδο των U2, αφού ένα μεγάλο κομμάτι του υλικού του δίσκου είχε γραφτεί στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια της πιο blues-rock εκτέλεσής του, ανέβηκε στη σκηνή μια υπέροχη θαυμάστρια της μπάντας, που χόρευε με τον Bono και φιλμάριζε τα υπόλοιπα μέλη. Κάπου εκεί μας έσκασε και ο Larry Mullen Jr ένα από τα ελάχιστα, αλλά τόσο ειλικρινή χαμόγελά του. Το show συνεχίστηκε με το "Ultraviolet (Light My Way)", σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας. Το κομμάτι αφιερώθηκε στον καθημερινό αγώνα των γυναικών και στις δυνατότητες που έχουν να ξαναγράψουν την ιστορία και η οθόνη πρόβαλε μεταξύ πολλών άλλων τις μορφές προσωπικοτήτων όπως η Patti Smith, η Anna Frank, η Virginia Wolf αλλά και τις Pussy Riot και Jo Cox, που τόσο άδικα έχασε τη ζωή της τον Ιούνιο του 2016.
Φθάνοντας προς το τέλος, ήταν αναμενόμενο ότι θα ακούγαμε το "One", όπως και έγινε. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για αυτό. Οι περίπου 80.000 θεατές τραγουδούσαν και οι U2 μας άκουγαν. Ο επίλογος μιας αλησμόνητης βραδιάς γράφτηκε με το "Rain" των Beatles, που προφανώς επιλέχθηκε ως το ιδανικότερο κομμάτι για το κλείσιμο μιας συγκλονιστικής εμφάνισης που πραγματοποιήθηκε υπό συνεχή βροχή.
Στα 130 λεπτά που έπαιξαν, απέδειξαν για πολλοστή φορά πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι. Αυτή η παρέα των παιδικών φίλων από το Δουβλίνο, που το 1976 αποφάσισαν να φτιάξουν ένα συγκρότημα καταφέρνοντας να πλουτίσουν τη μουσική ιστορία όσο ελάχιστοι άλλοι.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Απόστολο Κουφοδήμο και το Mixgrill.gr.
Εν τέλει η δωδεκάτη Ιουλίου έφθασε επιτέλους και όπως είθισται να συμβαίνει στα live των συγκροτημάτων που αγαπάς, πηγαίνεις στο στάδιο από νωρίς, ώστε να είσαι όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή. Εννοείται ότι κλείνεις εισιτήρια για arena και όχι για κερκίδα, επειδή καλές και οι παροχές και οι ανέσεις των διαζωμάτων, όμως όταν δεν μπορείς να νιώσεις την παρουσία του καλλιτέχνη-μουσικού ινδάλματος δίπλα σου, χάνεις πάρα μα πάρα πολλά.
Οι πόρτες ανοίξαν στις 16.15 και με συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε front of stage. Το video-wall έδειχνε τη νέα version του Joshua Tree, προϊδεάζοντάς μας για το ανεπανάληπτο live που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Έβρεχε συνεχώς, όμως αυτό ουδόλως απασχολούσε αυτούς που είχαν μαζευτεί. Το μόνο που σε νοιάζει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να περάσουν οι ώρες ώστε να ξεκινήσει η συναυλία. Ούτε ταλαιπωρία υπολογίζεις, ούτε πτοείσαι από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Στις 19.00 ακριβώς και με βάση το πρόγραμμα, ο Noel Gallagher και η μπάντα που έχει σχηματίσει μετά τη διάλυση των Oasis, οι High Flying Birds δηλαδή, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο τύπος θεωρεί τον εαυτό του κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό, πάντως κατά την πενηντάλεπτη εμφάνισή του, έδειξε να ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα αποφύγει τη βροχή, παρά για το τι θα παίξει.
Ξεκίνησε με το πολύ καλό "Everybody's On The Run" και το επίσης αξιόλογο "Lock All the Doors", όμως σταδιακά και καθώς η ώρα περνούσε, αντί να προσαρμόζεται στις καιρικές συνθήκες, έδειξε πιο πολύ να δυσανασχετεί και να κουράζεται παρά να έχει το μυαλό του στη μουσική απόδοση. Αποκορύφωμα αυτού υπήρξε η κάκιστη εκτέλεση του "Wonderwall" και η ανόρεχτη ερμηνεία του "Don't Look Back In Anger". Κάπως πήγε να το "σώσει" στο τέλος με το εξαιρετικό " AKA... What a Life!", αλλά δυστυχώς το παιχνίδι είχε χαθεί.
Προσωπικά βρήκα περισσότερο ενδιαφέρουσες τις προσπάθειες των τεχνικών των U2 να ετοιμάσουν τη σκηνή για την έλευση των Δουβλινέζων, παρά την αναιμική performance του Noel. Σε κάθε περίπτωση, η ώρα που οι περίπου 80.000 θεατές ανέμεναν είχε επιτέλους φθάσει. Γύρω στις 21.00 και με τους εισαγωγικούς ήχους του "The Whole Of The Moon" των Waterboys, ο ουσιαστικός ιδρυτής της μπάντας Larry Mullen Jr εμφανίστηκε στη μικρή σκηνή που είχε στηθεί στην απόληξη του διαδρόμου που σχημάτιζε το Joshua Tree. Έπιασε τα drums, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα για το "Sunday Bloody Sunday". Σταδιακά εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι: The Edge, Adam Clayton και φυσικά ο Paul Hewson, γνωστός σε όλους ως Bono (κάποτε Bono The Vox). Μια ακόμα μοναδική βραδιά που μόνο οι U2 μπορούν να προσφέρουν είχε ξεκινήσει.
Το προσωπικό ρεσιτάλ του Bono ξεκίνησε από την αρχή, αφιερώνοντας το κομμάτι στα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Manchester. Δίπλα του ο The Edge, που για πολλοστή φορά αποτελούσε μια ορχήστρα από μόνος του. Με τέτοιο ξεκίνημα, το στάδιο σηκώθηκε στον αέρα από την αρχή. Το κοινό τραγουδούσε ακατάπαυστα κάθε στίχο του τραγουδιού και η ίδια ατμόσφαιρα επικράτησε και στο επόμενο κομμάτι το "New Year's Day". Στο σημείο αυτό, εμφανίστηκαν και κάποιες σημαίες της Πολωνίας, αφού όπως είναι γνωστό το τραγούδι αναφέρεται στον κατ' οίκον περιορισμό της συζύγου του μετέπειτα πρωθυπουργού της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα, από το τότε καθεστώς. Ο Edge ανέλαβε τα πλήκτρα και όλα πήραν το δρόμο τους.
Συνέχισαν με το "Bad", που συγκαταλέγεται στα live-anthems της μπάντας. Πριν το ρεφρέν ο Bono έβαλε σαν σφήνα το τόσο ταιριαστό για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, "Singing In The Rain" και συνέχισε προς το τέλος με το "Heroes" του ενός και μοναδικού David Bowie. Το τραγούδι έλαβε άλλη διάσταση, περισσότερο πολυεπίπεδη και διαχρονική. Το πρώτο άτυπο μέρος, πριν δηλαδή την παρουσίαση του Joshua Tree, έκλεισε με το "Pride", τραγούδι που δεν απουσιάζει ποτέ από τις εκάστοτε set-list της μπάντας όλες αυτές τις δεκαετίες και πολύ σωστά επιλέγουν, κατά τη γνώμη μου, γιατί είναι ακόμα και σήμερα ένα από τα δυναμικότερα και μελωδικότερα κομμάτια τους.
Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα, όλα ήταν έτοιμα για το κυρίως πιάτο. Η μπάντα ανέβηκε στην κεντρική σκηνή, με το Joshua Tree του video-wall να βάφεται πορφυρό σταδιακά και εν συνεχεία κιτρινωπό υπό τους υμνώδεις ήχους του "Where The Streets Have No Name". Όποιος έχει δει έστω και μια φορά live τους U2, γνωρίζει τη μοναδικότητα του Streets. Για μένα προσωπικά ήταν, είναι και θα είναι το κορυφαίο κομμάτι της ιστορίας τους.
Η συνέχεια ήταν εξίσου μαγική, με τα "Still Haven't Found What I'm Looking For" και φυσικά το ένα και μοναδικό "With Or Without You". Και τα δύο τραγούδια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους U2 των eighties και όχι μόνο. Καθόλη τη διάρκεια των τριών πρώτων τραγουδιών, το video-wall έδειχνε τοπία από την Αμερική που είχαν αντικρίσει τα μέλη του συγκροτήματος όταν την είχαν πρωτοεπισκεφθεί στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ήταν η Αμερική του Wim Wenders, όπως φιλμογραφήθηκε μέσα από το Παρίσι-Τέξας: οι άνυδρες ανοιχτές λεωφόροι της ερήμου και τα φαράγγια του Γκραντ Κάνιον. Από τότε είχε μπει στο μυαλό τους η ιδέα για ένα δίσκο με θέμα τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο δίσκος αυτός δεν ήταν άλλος από το Joshua.
Η πανδαισία συνεχίστηκε με ένα από τα πιο heavy-rock κομμάτια του δίσκου, το "Bullet The Blue Sky". Ο Bono πήρε τον γνωστό προβολέα ρίχνοντας δεσμίδες φωτός στον Edge στο κέντρο της σκηνής, όταν αυτός "έλιωνε" τη Gibson του. Στο "Running To Stand Still", όλο το στάδιο έμεινε καθηλωμένο βλέποντας τον Bono να ενσαρκώνει το ρόλο ενός θύματος ηρωίνης απαγγέλοντας ορισμένους από τους θρυλικότερους στίχους της ιστορίας των U2. Η προσθήκη πλήκτρων στο κομμάτι, έδωσε μια διαφορετική χροιά στο τραγούδι, που ήταν εξίσου σπουδαία με την πρωτότυπη εκτέλεσή του. Αλλαγές είχαμε και στο "Red Hill Mining Town": προστέθηκαν προηχογραφημένα πνευστά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα που μουσικά παρέπεμπε στις συνοικίες της Νέας Ορλεάνης.
Η επιστροφή σε πιο country-folk-rock ήχους έγινε με τα "In God's Country" και το υπέρτατο, και πιο bluesy, "Trip Through Your Wires". Το "One Tree Hill", που έλαβε τη σκυτάλη αφιερώθηκε στον παλαιό roadie της μπάντας Gregg Caroll, που είχε χάσει τη ζωή του σε ατύχημα ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του Joshua Tree. Με το "Exit", που αποτελούσε και προσωπικό μου απωθημένο μιας και ουδέποτε το είχα δει live, το συγκρότημα έδωσε ρέστα. Ο Bono εμφανίστηκε με γιλέκο και καπέλο made in Texas και ο Edge ριφάριζε ανελέητα. Αυτό το κομμάτι είναι που δείχνει, πόσο rock μπάντα είναι οι U2. Ο συγκλονιστικός επίλογος γράφτηκε με το "Mothers Of The Disappeared", μία rock θρηνητική ψαλμωδία, που μόνο οι πολιτικοποιημένοι U2 της δεκαετίας του '80 θα μπορούσαν να έχουν γράψει. Η παρουσίαση ενός από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της rock, τελείωσε εν μέσω αποθέωσης.
Επέστρεψαν για το πολυαναμενόμενο encore, αρχίζοντας με το "Miss Sarajevo". Τα φωνητικά μέρη του Luciano Pavarotti αποδόθηκαν προηχογραφημένα, ενώ ο Bono παρότρυνε τους θεατές κατά τη διάρκεια του τραγουδιού να συμπαρίστανται στους πρόσφυγες και στον τιτάνιο αγώνα που καταβάλουν καθημερινά για μια περισσότερο αξιοπρεπή ζωή. Προς επίρρωση των εκκλήσεων του συγκροτήματος, το video-wall έδειχνε συγκλονιστικές εικόνες από κατεστραμμένες πόλεις της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησε το "Beautiful Day", το πλέον "αναγνωρίσιμο" κομμάτι των U2 της νέας χιλιετίας, ενώ η αδρεναλίνη ανέβηκε στα ύψη με τα "Elevation" και "Vertigo" που πλέον συγκαταλέγονται στα classic-anthems των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Ο Edge έδωσε ρέστα στο "Vertigo" κινούμενος διαρκώς στις δύο άκρες της σκηνής και σολάροντας τόσο μελωδικά και σπινταριστά ταυτόχρονα, όσο ελάχιστοι κιθαρίστες ξέρουν και μπορούν να κάνουν, ενώ ο Bono μας ξαναθύμιζε τον Bowie με το ρεφρέν του "Rebel Rebel".
Με το "Mysterious Ways" γυρίσαμε στις εποχές του Achtung Baby και στη "βερολινέζικη" περίοδο των U2, αφού ένα μεγάλο κομμάτι του υλικού του δίσκου είχε γραφτεί στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια της πιο blues-rock εκτέλεσής του, ανέβηκε στη σκηνή μια υπέροχη θαυμάστρια της μπάντας, που χόρευε με τον Bono και φιλμάριζε τα υπόλοιπα μέλη. Κάπου εκεί μας έσκασε και ο Larry Mullen Jr ένα από τα ελάχιστα, αλλά τόσο ειλικρινή χαμόγελά του. Το show συνεχίστηκε με το "Ultraviolet (Light My Way)", σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας. Το κομμάτι αφιερώθηκε στον καθημερινό αγώνα των γυναικών και στις δυνατότητες που έχουν να ξαναγράψουν την ιστορία και η οθόνη πρόβαλε μεταξύ πολλών άλλων τις μορφές προσωπικοτήτων όπως η Patti Smith, η Anna Frank, η Virginia Wolf αλλά και τις Pussy Riot και Jo Cox, που τόσο άδικα έχασε τη ζωή της τον Ιούνιο του 2016.
Φθάνοντας προς το τέλος, ήταν αναμενόμενο ότι θα ακούγαμε το "One", όπως και έγινε. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για αυτό. Οι περίπου 80.000 θεατές τραγουδούσαν και οι U2 μας άκουγαν. Ο επίλογος μιας αλησμόνητης βραδιάς γράφτηκε με το "Rain" των Beatles, που προφανώς επιλέχθηκε ως το ιδανικότερο κομμάτι για το κλείσιμο μιας συγκλονιστικής εμφάνισης που πραγματοποιήθηκε υπό συνεχή βροχή.
Στα 130 λεπτά που έπαιξαν, απέδειξαν για πολλοστή φορά πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι. Αυτή η παρέα των παιδικών φίλων από το Δουβλίνο, που το 1976 αποφάσισαν να φτιάξουν ένα συγκρότημα καταφέρνοντας να πλουτίσουν τη μουσική ιστορία όσο ελάχιστοι άλλοι.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Απόστολο Κουφοδήμο και το Mixgrill.gr.