Αν πούμε ότι πιστεύουμε στους καλούς οιωνούς της μουσικής, τότε αυτοί σίγουρα ήταν μαζί μας από το ξεκίνημα της περασμένης Πέμπτης, όταν και μαζευτήκαμε στο ίδιο λεωφορείο πολλοί γνωστοί και φίλοι, γνωστοί συναυλιομάχοι και χιλιομετροφάγοι, με καλή διάθεση και βεβαιότητα ότι πάμε να παρακολουθήσουμε μια καταπληκτική συναυλιακή εμπειρία με μερικά από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της αγαπημένης μας μουσικής. Και όντως, οι προσδοκίες μας βγήκαν αληθινές στο έπακρο, στον οικείο πια χώρο της Πλατείας Νερού στο Φάληρο και στην τέταρτη μέρα του φετινού Release Athens Festival.
Tramahus: Τo τραμ το... πρώτο
Η μέρα, λοιπόν, ξεκίνησε με τους Ολλανδούς Tramhaus, ένα κουιντέτο από το Ρότερνταμ που μάλλον βρέθηκε σε μειονεκτική θέση, καθώς άνοιγε το φεστιβάλ με μόλις μερικές εκατοντάδες να τους παρακολουθούν και με τον ήλιο να σφυροκοπάει ανελέητα.
Ωστόσο, αυτό ουδόλως πτόησε το συγκρότημα, που παρουσίασε ένα σφιχτοδεμένο αλλά σχετικά σύντομο set, με τον post punk ήχο τους να κυριαρχεί. Κατά κύριο λόγο, παρουσίασαν τα περισσότερα από τα ήδη δισκογραφημένα τους τραγούδια και μας έδωσαν και μια μικρή γεύση από την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο και θα φέρει τον τίτλο “The Last Exit”.
Tην παράσταση έκλεψε η αεικίνητη περσόνα του χαρισματικού τους τραγουδιστή Lukas Jansen, με τον ήχο τους να μην μένει εγκλωβισμένος στα στενά όρια του post punk αλλά να μοιάζει αρκετά πιο διευρυμένος και ανοικτός. Ευελπιστούμε να τους δούμε το χειμώνα σε κάποιον κλειστό χώρο, που νομίζουμε ότι θα τους ταιριάζει σαφώς καλύτερα από ό,τι μια μεγάλη σκηνή, για να μοιραστούν μαζί μας με περισσότερη οικειότητα και αμεσότητα τις μουσικές και στιχουργικές τους αναζητήσεις.
Ride: Συναυλιακό déjà vu, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά
Ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που αποφάσισα να μεταβώ στην Πλατεία Νερού για τη συγκεκριμένη μέρα είναι το ότι θα είχα την ευκαιρία να δω, μετά από από είκοσι οκτώ χρόνια, για δεύτερη φορά μια από τις πιο αγαπημένες μου βρετανικές μπάντες, τους πολυαγαπημένους Ride. Και μπορώ να πω ότι με αποζημίωσαν στο έπακρο με την εμφάνισή τους, έστω και μόνο με τα τρία από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη να είναι παρόντα και με έντονα βέβαια τα σημάδια του χρόνου πάνω τους.
Όμως, ακόμα και με αυτά τα δεδομένα, βίωσα από μεριάς τους την ίδια διάθεση να μοιραστούν με τους πολυπληθείς fans τους μια σειρά από τραγούδια, ειδικά αυτά από τις πρώτες τους δουλειές, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία και έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο πέρασμα του χρόνου.
Η μεγάλη μου συγκίνηση που ξαναέβλεπα live τους Ride δεν μπορεί να περιγραφεί, μιας και πάρα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα και αναμνήσεις με είχαν κατακλύσει, σκεπτόμενος πόσο τυχερός μπορώ να αισθάνομαι που αυτοί ήταν πάλι επί σκηνής και εγώ από κάτω, συναισθήματα που μόνο οποίος έχει μια κεφαλαιώδη σχέση με τη μουσική μπορεί να καταλάβει.
Αγαπημένες στιγμές από το παρελθόν τους, με τραγούδια όπως τα “Twisterella”, “Leave Them All Behind” και “Vapour Trail” μάς πήγαν πολλά χρόνια πίσω, αλλά απέδειξαν παράλληλα και τη διαχρονικότητά τους. Φυσικά, δεν έλειψαν και τα νέα τους τραγούδια, κατά βάση από την τελευταία τους κυκλοφορία με τον τίτλο “Interplay”. Με το “Monaco” ξεκίνησαν την εμφάνισή τους, ενώ στο set χώρεσαν και τα “Last Frontier”, “Peace Sun” και “Portland Rocks”.
Το set τους έκλεισε με μεγαλειώδη τρόπο, με μια αποθεωτική εκτέλεση ενός ακόμα παλιού και κλασσικού τους τραγουδιού, του “Seagull”. Έτσι, με έναν όμορφο τρόπο, συγκρότημα και κοινό ανανέωσαν τη σχέση τους, μια σχέση που κρατάει βαθιά μέσα στα χρόνια.
The Smile: Περίκλειστη ατμοσφαιρικότητα σε ανοιχτό χώρο
Κάπως έτσι, λοιπόν, φθάσαμε στη στιγμή που ένα από τα πιο σπουδαία συγκροτήματα των καιρών μας πάτησε το πόδι του στη σκηνή του Release Athens Festival: οι The Smile, με μπροστάρη την αυτού εξοχότητα Thom Yorke και με τον ιδιοσυγκρασιακο χαρακτήρα του, που σε κάποιες στιγμές μάς φάνηκε μέχρι και κεφάτος! Και βέβαια, πάντα με άξιο συμπαραστάτη και συνεργάτη από τους σπουδαίους Radiohead τον Jonny Greenwood και βέβαια τον σπουδαίο drummer που ακούει στο όνομα Tom Skinner, που πρωτογνωρίσαμε από τους επιδραστικούς Sons Of Kemet. Και τέλος, με τον επίσης πολύ καλό Robert Stillman στο σαξόφωνο. Αυτοί, λοιπόν, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας για μιάμιση και βάλε ώρα, εναλλάσσοντας συνεχώς όργανα.
Ο ήχος τους είχε πολλά και ενδιαφέροντα ηχοχρώματα, και συμπεριλάμβανε στιγμές από krautrock, afrobeat, post punk με γενναίες δόσεις από electronica και με αρκετά progressive στοιχεία στην ανάπτυξη των τραγουδιών τους. Όμως, βέβαια υπήρξαν και στιγμές που κατέδειξαν την εκτίμησή τους για την jazz και τον αυτοσχεδιασμό.
To setlist τους μοιράστηκε σχεδόν ισόποσα ανάμεσα στις δυο πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες τους “A Light For Attracting Attention” και "Wall Of Eyes”. Ζωντανά, οι συνθέσεις τους παίρναν άλλη αξία και διάσταση, με άλλοτε μια ονειρική προσέγγιση και άλλοτε μια ιδιαίτερα σκοτεινή και δυσπρόσιτη. Αν απέδωσαν έτσι, λοιπόν, σε έναν τεράστιο ανοικτό χώρο, πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι εμπειρία θα είναι να τους παρακολουθήσεις ζωντανά σε ένα κλειστό venue, με περισσότερη αμεσότητα και ηχητική προσέγγιση.
Δύσκολα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια highlights από την εμφάνισή τους, μιας και όλα τα τραγούδια είχαν τη δική τους ξεχωριστή υπόσταση και σημασία. Απ’ την άλλη, στο κοινό υπήρχαν και αμύητοι ακροατές, για τους οποίους τα τραγούδια των The Smile θα ήταν μάλλον ένα δύσκολο άκουσμα. Εξάλλου, εκείνοι είχαν έρθει για τους Pulp, και φρόντισαν δυστυχώς να μας το κάνουν ξεκάθαρο μιλώντας και σχολιάζοντας ζωηρά κατά τη διάρκεια του live.
Από την όλη εμφάνιση ήταν προφανές πως οι The Smile δεν είναι ένα απλά και μόνο side project των Radiohead αλλά ένα εξίσου σπουδαίο συγκρότημα, αυτόφωτο και αυτόνομο. Παρόλα αυτά, στο κλείσιμο του set έγινε μία σύνδεση, με την τετράδα να ερμηνεύει το “Feeling Pulled Apart By Horses”, ένα τραγούδι που πρωτοεμφανίστηκε ως δουλειά των Radiohead και το 2009 κυκλοφόρησε ως double-sided 12 "single.
Pulp: Ατέρμονη γοητεία
Και ερχόμαστε σιγά-σιγά στο «κυρίως πιάτο» της βραδιάς. Τα πολλά λόγια για την εμφάνιση των Pulp νομίζω ότι δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, μιας και λίγο-πολύ όλα έχουν ειπωθεί τις τελευταίες μέρες. Αλλά, για να μην ακυρώσω το λόγο ύπαρξης αυτού του review, ας συμπληρώσω και εγώ το λιθαράκι μου για αυτήν την τόσο σπουδαία και επιδραστική μπάντα από το Sheffield.
Η προσμονή του κόσμου για την εμφάνισή τους έφτασε σε ηφαιστειώδη επίπεδα, όταν πια εμφανίστηκαν στην σκηνή με την επιβλητική τους παρουσία και ξεκίνησαν τις πρώτες νότες του “I Spy”.
To setlist, όπως ήταν αναμενόμενο, περιλάμβανε όλα τα κλασικά και αγαπημένα τραγούδια που έχουν καταξιώσει τους Pulp μέσα στα χρόνια, προκαλώντας πάντα την ίδια φρενίτιδα: “Disco 2000”, “Do Υou Remember The First Time”, “Babies”...
Όλοι ξέραμε και από πριν ότι ο Jarvis Corker είναι η επιτομή του πιο cool και στυλάτου performer και το απέδειξε για άλλη μια φορά επί σκηνής στο Release Athens Festival. Ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεν έχανε ευκαιρία να κάνει διάλογο με το κοινό, να γίνεται αποδέκτης ενός πολύ… ιδιαίτερου γυναικείου εσωρούχου, να θυμάται όχι και τόσο ευχάριστες αναμνήσεις από προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα. Όσο περνούσε η ώρα, η συναυλία έπαιρνε διονυσιακές διαστάσεις, με το κοινό να παραδίδεται αμαχητί στη γοητεία του συγκροτήματος.
Μέτα από δυο encore, η κορύφωση έφτασε με τα “Common People” και “Razzmatazz”. Και αφού μας είχε περιγράψει το πόσο όμορφα πέρασε τη μέρα του και τη γνωριμία που είχε με κάποιους Έλληνες fans, έκλεισε το live με το “Glory Days”. Πολύ ταιριαστό για φινάλε, γιατί όπως είχε πει νωρίτερα, όλη η μέρα του πέρασε πανέμορφα και “Glorious”!
Με διθυραμβικό τρόπο, λοιπόν, ολοκληρώθηκε μια καταπληκτική συναυλιακή μέρα που θα έχουμε να μνημονεύουμε για χρόνια. Και με την ελπίδα ότι θα έχουμε τη χαρά να ξαναδούμε όλα αυτά τα τόσο σπουδαία συγκροτήματα ξανά στη χώρα μας, πήραμε το δρόμο του γυρισμού χαρούμενοι και ικανοποιημένοι ότι για άλλη μια φορά η μουσική μάς πρόσφερε ανάσες και χαμογελά, μια ικανοποίηση που δύσκολα μπορεί πλέον να βρεθεί σε άλλες φάσεις της ζωής μας.
Να δώσουμε, βέβαια, και συγχαρητήρια στη διοργάνωση του Release Athens Festival, που χρόνο με το χρόνο φροντίζει να βελτιώνει τα όποια λάθη του παρελθόντος, δίνοντας πια στους πολυπληθείς ακροατές ξεχωριστές συναυλιακές εμπειρίες. Και στα επόμενα!
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.