Στις 12 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησαν τα 'σκουπίδια της καρδιάς τους', οι Kooks, ένα ακόμα indie αγγλικό συγκρότημα από το Brighton που ασχολείται με ένα συνονθύλευμα ποπ και ροκ ήχων.
Όπως μας είχαν προετοιμάσει για τη δουλειά τους οι Vaccines με την ερώτηση-τίτλο του δίσκου τους 'What did you expect from the Vaccines', έτσι και οι Kooks προσπαθούν να παίξουν με τις λέξεις "σκουπίδια" και "καρδιά", για να μας προϊεδάσουν τόσο για τα καλά, όσο και για κακά στοιχεία της νέας τους δουλειάς. Στην πρώτη ακρόαση έπεσα στην παγίδα τους, με το 'Junk of the heart'. Άφησα στην άκρη τις αρνητικές μου σκέψεις όταν διάβαζα ότι αυτό ήταν το δεύτερο προσχέδιο για το τρίτο τους άλμπουμ. Από αυτό μπορεί να συμπεράνει κανείς δύο πράγματα. Είτε ότι από τόσο νωρίς στη μουσική τους πορεία το δημιουργικό blackout τους χτύπησε την πόρτα, είτε ότι το δεύτερο προσχέδιο θα είναι εξαιρετικά προσεγμένο.
Με τους Kooks δεν μπορείς να κρατάς μεγάλο καλάθι, ούτε να πεις μεγάλες κουβέντες. Δεν υπάρχουν εξαιρετικές συνθέσεις, αυτοσχεδιασμοί και πειραματικά στοιχεία. Χαρίζουν ωστόσο ένα ακόμα άλμπουμ το οποίο μπορείς αν μη τι άλλο να το ακούσεις ευχάριστα. Με εύκολες ποπ συνθέσεις κατά κύριο λόγο, αλλά διάφορες επιρροές και από άλλα μουσικά ρεύματα ('60s,'80s) δημιούργησαν ένα 'εύκολο' άλμπουμ, όπως άλλωστε ήταν και τα προηγούμενά τους 'Konk' (2006) και 'Inside in Inside out' (2009). Η αλήθεια βέβαια είναι πως αν χρειάζεσαι τη μουσική ως πηγή έμπνευσης, μετά από τα 3-4 πρώτα τραγούδια, θα ξεκινήσεις το fast forward. Θα σταθείς ίσως από περιέργεια στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο Mr Nice Guy, αλλά όταν στο ρεφρέν ακούσεις το 'Let's Dance' του David Bowie, θα αναρωτηθείς που ήταν η έμπνευση τριών χρόνων δουλειάς.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όπως μερικές φορές διαβάζω ανάποδα εφημερίδες και περιοδικά, έτσι και τώρα θα προσπελάσω ανάστροφα τον δίσκο. Από το τέλος λοιπόν πηγαίνοντας προς την αρχή, παρακάμπτω όλα τα μεσαία κομμάτια και θα σταθώ στο Runaway. Ένα τραγούδι που θυμίζει ska και ταυτόχρονα disco με ηλεκτρονικές πινελιές. Ακολουθεί το συντομότερο των δύο λεπτών τραγούδι 'Time above the earth', με συμφωνική ενορχήστρωση που αποτελεί μάλλον το αστείο του δίσκου, καθώς η φωνή του Luke Pritchard, απλά δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την απόπειρα τους. Στη συνέχεια όμως ακολουθούν τρία τραγούδια που ακούγονται ευχάριστα, 'Fuck the world off', 'Taking picture of you', 'Rosie'. Στο δίσκο μας εισάγει το ομώνυμο Junk of the heart (happy) το οποίο προσπαθεί να μας κάνει πιο χαρούμενους με την 'αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι' του, αλλά κρίνεται κατώτερο των περιστάσεων χωρίς 'πιασάρικο' ρεφρέν, αν συγκριθεί με το 'Pumped up kicks' των Foster the People.
Ο δίσκος αυτός πιστεύω ότι έχει κάποιες προοπτικές, να ακουστεί για τα πιο γρήγορα ρυθμικά του κομμάτια και για τη μπαλάντα 'Taking picture of you' για την χαριτωμένη αφέλειά του. Είναι άραγε ότι βγαίνει από καρδιάς, σκουπίδι; Πιστεύω ότι αν όντως αγαπούν αυτό που κάνουν οι Kooks ίσως κατορθώσουν να κάνουν τα σκουπίδια να ακούγονται σαν διαμαντάκια κάποτε. Για την ώρα ακούστε το νέο τους άλμπουμ ελαφρά τη καρδία για να μην απογοητευθείτε. Για να κάνω με τη σειρά μου την αυτοκριτική μου, πιστεύω ότι ήμουν επιεικής με τους Kooks. Επέλεξα να κάνω την ανασκόπηση αυτή (την πρώτη μου) όχι για να αποτρέψω τους αναγνώστες από το να ακούσουν το δίσκο, αλλά για να τους προετοιμάσω να περιορίσουν τις προσδοκίες τους σε σημείο που να τους επιτρέπει να τον απολαύσουν.
Όπως μας είχαν προετοιμάσει για τη δουλειά τους οι Vaccines με την ερώτηση-τίτλο του δίσκου τους 'What did you expect from the Vaccines', έτσι και οι Kooks προσπαθούν να παίξουν με τις λέξεις "σκουπίδια" και "καρδιά", για να μας προϊεδάσουν τόσο για τα καλά, όσο και για κακά στοιχεία της νέας τους δουλειάς. Στην πρώτη ακρόαση έπεσα στην παγίδα τους, με το 'Junk of the heart'. Άφησα στην άκρη τις αρνητικές μου σκέψεις όταν διάβαζα ότι αυτό ήταν το δεύτερο προσχέδιο για το τρίτο τους άλμπουμ. Από αυτό μπορεί να συμπεράνει κανείς δύο πράγματα. Είτε ότι από τόσο νωρίς στη μουσική τους πορεία το δημιουργικό blackout τους χτύπησε την πόρτα, είτε ότι το δεύτερο προσχέδιο θα είναι εξαιρετικά προσεγμένο.
Με τους Kooks δεν μπορείς να κρατάς μεγάλο καλάθι, ούτε να πεις μεγάλες κουβέντες. Δεν υπάρχουν εξαιρετικές συνθέσεις, αυτοσχεδιασμοί και πειραματικά στοιχεία. Χαρίζουν ωστόσο ένα ακόμα άλμπουμ το οποίο μπορείς αν μη τι άλλο να το ακούσεις ευχάριστα. Με εύκολες ποπ συνθέσεις κατά κύριο λόγο, αλλά διάφορες επιρροές και από άλλα μουσικά ρεύματα ('60s,'80s) δημιούργησαν ένα 'εύκολο' άλμπουμ, όπως άλλωστε ήταν και τα προηγούμενά τους 'Konk' (2006) και 'Inside in Inside out' (2009). Η αλήθεια βέβαια είναι πως αν χρειάζεσαι τη μουσική ως πηγή έμπνευσης, μετά από τα 3-4 πρώτα τραγούδια, θα ξεκινήσεις το fast forward. Θα σταθείς ίσως από περιέργεια στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο Mr Nice Guy, αλλά όταν στο ρεφρέν ακούσεις το 'Let's Dance' του David Bowie, θα αναρωτηθείς που ήταν η έμπνευση τριών χρόνων δουλειάς.Δεν ξέρω γιατί, αλλά όπως μερικές φορές διαβάζω ανάποδα εφημερίδες και περιοδικά, έτσι και τώρα θα προσπελάσω ανάστροφα τον δίσκο. Από το τέλος λοιπόν πηγαίνοντας προς την αρχή, παρακάμπτω όλα τα μεσαία κομμάτια και θα σταθώ στο Runaway. Ένα τραγούδι που θυμίζει ska και ταυτόχρονα disco με ηλεκτρονικές πινελιές. Ακολουθεί το συντομότερο των δύο λεπτών τραγούδι 'Time above the earth', με συμφωνική ενορχήστρωση που αποτελεί μάλλον το αστείο του δίσκου, καθώς η φωνή του Luke Pritchard, απλά δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την απόπειρα τους. Στη συνέχεια όμως ακολουθούν τρία τραγούδια που ακούγονται ευχάριστα, 'Fuck the world off', 'Taking picture of you', 'Rosie'. Στο δίσκο μας εισάγει το ομώνυμο Junk of the heart (happy) το οποίο προσπαθεί να μας κάνει πιο χαρούμενους με την 'αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι' του, αλλά κρίνεται κατώτερο των περιστάσεων χωρίς 'πιασάρικο' ρεφρέν, αν συγκριθεί με το 'Pumped up kicks' των Foster the People.
Ο δίσκος αυτός πιστεύω ότι έχει κάποιες προοπτικές, να ακουστεί για τα πιο γρήγορα ρυθμικά του κομμάτια και για τη μπαλάντα 'Taking picture of you' για την χαριτωμένη αφέλειά του. Είναι άραγε ότι βγαίνει από καρδιάς, σκουπίδι; Πιστεύω ότι αν όντως αγαπούν αυτό που κάνουν οι Kooks ίσως κατορθώσουν να κάνουν τα σκουπίδια να ακούγονται σαν διαμαντάκια κάποτε. Για την ώρα ακούστε το νέο τους άλμπουμ ελαφρά τη καρδία για να μην απογοητευθείτε. Για να κάνω με τη σειρά μου την αυτοκριτική μου, πιστεύω ότι ήμουν επιεικής με τους Kooks. Επέλεξα να κάνω την ανασκόπηση αυτή (την πρώτη μου) όχι για να αποτρέψω τους αναγνώστες από το να ακούσουν το δίσκο, αλλά για να τους προετοιμάσω να περιορίσουν τις προσδοκίες τους σε σημείο που να τους επιτρέπει να τον απολαύσουν.