EJEKT Festival 2014: Με super Kasabian & Editors!

Αναμφίβολα, το EJEKT Festival 2014 ήταν το μουσικό γεγονός του καλοκαιριού στην Ελλάδα! Δε θέλω να μειώσω άλλες συναυλίες ή Φεστιβάλ (όπως το εξαιρετικό Plissken) που έγιναν ή θα γίνουν, αλλά είναι γεγονός ότι όλα λειτούργησαν όπως έπρεπε το βράδυ της Τετάρτης. Ο πολύς κόσμος, οι καλές εμφανίσεις των συγκροτημάτων, ο χορός, το τραγούδι, η άρτια οργάνωση και γενικότερα το party για ένα καλό Φεστιβάλ που φέτος κλείνει 10 χρόνια ζωής! Πότε πέρασαν άραγε…;

Κι όμως αν ρωτήσετε το Σταύρο Στριλιγκά και τα υπόλοιπα παιδιά της Detox, θα σας πουν πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες για:

•    την πρώτη χρονιά του EJEKT στο Ολυμπιακό Προπονητήριο Baseball με τους Chemical Brothers και τους Bent,
•    τους New Order και τους Hoverphonic το 2006 στον ίδιο χώρο,
•    τη θρυλική και επεισοδιακή εμφάνιση των Beastie Boys την επόμενη χρονιά,
•    τους James, Stereo MCs & UNKLE το 2008 στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας Ελληνικού,
•    την πρώτη φορά που το Φεστιβάλ είχε δεύτερη μέρα το 2009 με τους Pixies, Editors & Royksopp, Jarvis Cocker να ξεχωρίζουν στο καλύτερο line-up που είχε ποτέ το EJEKT,
•    τους Faith no more και τους Bad Religion σε έναν απογοητευτικό χώρο, το Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do, στο Φάληρο,
•    και τα τέσσερα χρόνια της όμορφης Πλατείας Νερού με τους Moby, Vaccines (2011), Kasabian, James (2012), Pet shop boys, Peter Hook (2013) και το φετινό line-up.

Αν εξαιρέσεις τη χρονιά των Beastie Boys, ήμουν σε όλες τις υπόλοιπες 9 χρονιές του Φεστιβάλ και έχω δει τα προβλήματα του, αλλά και τη μεγάλη ανάπτυξη που έχει. Όσο κι αν προσπάθησε, το EJEKT έχει αποκτήσει μεν τη δικιά του ταυτότητα, αλλά δεν έχει το δικό του κόσμο. Βέβαια, κανένα Ελληνικό Φεστιβάλ (εκτός από το River Party και το Plissken) δεν έχει το δικό του κόσμο. Δεν είναι εύκολο.



Φέτος, το EJEKT γιορτάζει τα 10 χρόνια του και αυτό που υποσχόταν πέρσι ο Σταύρος Στριλιγκάς, το έκανε πραγματικότητα. Ένα καλό party με δυνατές συναυλίες!

Η επανεμφάνιση των Kasabian στον ίδιο χώρο, μετά από 2 χρόνια, δε συγκρίνεται με τις πολλές και συνεχόμενες εμφανίσεις των James ή του Moby και των Placebo στο παρελθόν. Σ’ αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα συγκρότημα που φέτος είναι περισσότερο στα πάνω του, από ότι ήταν το 2012. Καταλαβαίνετε ότι την ερχόμενη Κυριακή, οι Kasabian θα είναι headliners στο μεγαλύτερο Μουσικό Φεστιβάλ του κόσμου, το Glastonbury και θα παίζουν μπροστά σε 100.000 ανθρώπους;

Πόσες φορές στο παρελθόν έχουμε δει αντίστοιχες μπάντες σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα; Πολύ λίγες…



Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα αφήσω τους Brightside και τους White Lies, γιατί η μεγάλη κίνηση στην παραλιακή, μας είχε στο δρόμο μια ώρα και κάτι και στέρησε αυτές τις 2 εμφανίσεις. Εμείς φταίμε βέβαια… Ξεκινάμε με τους δικούς μας Inconsistencies. Έπαιξαν στην Red Bull Stage, τη μικρή σκηνή, η οποία τοποθετήθηκε δεξιά και μπροστά από την κεντρική σκηνή.

Αυτό βέβαια βοηθούσε τους διοργανωτές να έχουν μικρότερα κενά ανάμεσα στις συναυλίες και εμάς να μη μεταφερόμαστε από τη μια σκηνή στην άλλη, αλλά δε δημιούργησε το γνώριμο σκηνικό των πολλαπλών σκηνών, που υπάρχει σε μεγάλα Ευρωπαϊκά Φεστιβάλ, όπου οι επικαλύψεις είναι μέσα στο παιχνίδι. Μου άρεσαν οι Inconsistencies, η οποίοι βρίσκονται στις παρυφές της folk και pop μουσικής και διαθέτουν ένα χαρισματικό τραγουδιστή με σωστή και παράλληλα ξεχωριστή φωνή.



THE EDITORS

Η ζέστη ήταν αρκετή εκείνη την ώρα και το σκηνικό της εμφάνισης των Editors είκοσι λεπτά πριν τις 8 μμ, μου θύμισε την πρώτη συναυλία τους στην Ελλάδα, στο Rockwave Festival του 2006, όπου οι Βρετανοί έπαιξαν πριν τους Dandy Warhols (χάλια μαύρα) και τους headliners Franz Ferdinand (φοβεροί). Αυτές οι 2 συναυλίες έχουν όμως και άλλα κοινά… Μαζί με το live στο Fuzz, είναι για μένα οι καλύτερες εμφανίσεις των Editors!

Στο φετινό EJEKT οι Editors ήταν πάρα, μα πάρα πολύ δυνατοί! Μεστός και δυνατός ήχος (χωρίς κανένα πρόβλημα) με άψογα φωνητικά (μαγεία ο Tom Smith, ακόμη κι όταν άλλαζε μικρόφωνο) και κεφάτη σκηνική παρουσία από όλους και κυρίως τον Smith.



Οι Editors έβγαλαν ψυχή, πάθος και ανέδειξαν ακόμη και τραγούδια που δεν έχουν την αντίστοιχη ένταση στο δίσκο, όπως το “A Ton of Love”, το “The Phone Book” και το “Formaldehyde” από τον περσινό δίσκο τους. Η συναυλία ξεκίνησε με το “Nothing”, ανέβηκε αρκετά με το “Racing Rats” και μας προσέφερε μια αρκετά διαφορετική εκτέλεση του “All Sparks”, η οποία οφειλόταν σε τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν εκείνη τη στιγμή. Στα “An End Has a Start” & “Munich”, ο κόσμος χόρεψε και ίδρωσε για τα καλά, όπως και στο “Papillon”, που έκλεισε την εμφάνιση των Άγγλων.

Μετά από το σχετικά μέτριο (για μένα) περσινό δίσκο τους (“The Weight of Love”), οι Editors μας απέδειξαν ξανά ότι κάθε φορά που βγαίνουν στο κοινό τους είναι άλλοι άνθρωποι. Η δύναμη και το πάθος που έχουν δεν έχουν σβήσει κι αυτό που χρειάζονται τώρα είναι ένα καλό επόμενο album. Για να δούμε...



Setlist:

Nothing
The Racing Rats
All Sparks
An End Has a Start
Munich
Bones
Formaldehyde
Honesty
Sugar
Eat raw meat – Blood droll
The Phone Book
Smokers Outside the Hospital Doors
A Ton of Love
Papillon




DARKSIDE

Μετά τους Editors κι ένα μικρό κενό 15 λεπτών περίπου, ο Nicolas Jaar και ο Dave Harrington ανέβηκαν στη Red Bull σκηνή του EJEKT. Ο Jaar στα πλήκτρα – decks - PC του κι ο Harrington με μια ηλεκτρική κιθάρα αρχικά και μετά με άλλα όργανα. Μουσικά η εμφάνιση των Darkside ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Είχε μια «φρεσκάδα» και μια διαφορετικότητα από άλλες συναυλίες μουσικών/συγκροτημάτων της ηλεκτρονικής μουσικής. Τα “Paper Trails” και “Metatron” ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου.

Βέβαια, οι μακρόσυρτες ήρεμες εισαγωγές (που υπάρχουν και στις studio εκτελέσεις των τραγουδιών) δε βοήθησαν στο να έχει μια ροή το σετ για τον κόσμο. Όμως, αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι ότι οι Darkside δεν παίζουν χορευτική, αλλά απλά ηλεκτρονική μουσική. Άλλα τα τραγούδια του Jaar κι άλλα αυτά των Darkside. Θα μου πείτε (σωστά) ότι θα θέλατε κάτι πιο «ζωηρο’, ανάμεσα στους Editors και τους Kasabian. Από τη μια το συγκεκριμένο σετ σωστά μπήκε εκείνη την ώρα για να μπορέσει να το δει όλος ο κόσμος. Άλλωστε, οι Darkside είναι «φρέσκο» όνομα και αξίζουν να τους δουν όσο γίνεται περισσότεροι. Όμως από την άλλη, το party που ξεκίνησε με τους Editors και συνεχίστηκε πιο μετά με τους Kasabian, είχε ένα διάλειμμα στην εμφάνιση των Darkside...

Σε κάθε περίπτωση, είναι χαρά μου να βλέπω αντίστοιχα νέα ονόματα και δεν αξίζει να γκρινιάζουμε παραπάνω…



KASABIAN

Στην ώρα τους, στις 10:40 μμ ακριβώς, οι Kasabian ήταν στη σκηνή του EJEKT Festival. Το μεγάλο πανό στο πίσω μέρος της σκηνής είχε το εξώφυλλο του νέου τους album “48:13”. Το “bumblebee” από το φετινό τους δίσκο άνοιξε τη συναυλία και μπορώ να πω ότι ήταν ένα από τα κομμάτια του “48:13” που είχαν μεγάλη απήχηση από τον κόσμο. Ίσως βέβαια να οφείλεται στο ότι ήταν το πρώτο κομμάτι της συναυλίας…

Γενικότερα, οι Kasabian έπαιξαν μόνο 4 κομμάτια (από τα 20) από το φετινό τους album, με το single “Eez-eh” και το “Treat” να ξεχωρίζουν.

Στα πρώτα τραγούδια του σετ, υπήρχαν προβλήματα στον ήχο, ο οποίος ακουγόταν μπουκωμένος και ο Pizzorno όποτε τραγουδούσε, δεν ακουγόταν καθαρά. Βέβαια, έχει βάλει και ο ίδιος το χεράκι του, έχοντας προσθέσει εφέ στο μικρόφωνο του… Τα προβλήματα λύθηκαν μετά το “Days are forgotten”, στο οποίο άναψε το πρώτο καπνογόνο της βραδιάς και στο ρεφρέν ο κόσμος τραγουδούσε πιο δυνατά από τον Tom Meighan!




Κατά τη γνώμη μου οι κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης των Kasabian ήταν:

•    Το “Club Foot” από το ντεμπούτο album τους, το οποίο είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια όσων αγαπούν τους Άγγλους,
•    Το “Days are forgotten”, γιατί το ξέρει όλος ο κόσμος και για τους παραπάνω λόγους,
•    Το ιδιαίτερο “The Doberman” το οποίο μπορεί να μην είναι τόσο χορευτικό όσο τα περισσότερα τραγούδια του σετ, αλλά είναι ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το “Empire”,
•    Τα “Switchblade Smiles” και “LSF” στο encore, τα οποία απογείωσαν τον κόσμο,
•    Ο Serge Pizzorno που έπαιξε κιθάρα και πλήκτρα με πάθος, τραγούδησε, ανέβηκε στις σκαλωσίες για να χαιρετήσει τον κόσμο και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να μας ευχαριστήσει.

Ήταν απολαυστικός λοιπόν ο Pizzorno, σε αντίθεση με τον Tom Meighan ο οποίος δε βρέθηκε στην καλύτερη μέρα του. Καμία σχέση με το πάθος που έβγαζε το 2012. Φωνητικά ήταν μια χαρά, ακόμη κι αν σε λίγα σημεία δεν ακουγόταν σωστά. Είχε επαφή με τον κόσμο, αλλά μου φαινόταν ότι το έκανε για να το κάνει (διεκπεραιωτικά) κι όχι γιατί του έβγαινε (όπως έκανε ο Pizzorno).



Γενικότερα, ήταν πολύ καλή η συναυλία των Kasabian. Αν τη συγκρίνεις με αυτή του 2012, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα πεις ότι τότε ήταν πιο καλοί. Όμως, μην ξεχνάμε ότι το 2012 υπήρχε ο εντυπωσιασμός της πρώτης φοράς και η απογοήτευση από την άσχημη εμφάνιση των James πιο πριν. Και τα δύο βοήθησαν για να απογειωθεί η πρώτη συναυλία των Kasabian στην Ελλάδα. Όμως, παρέμειναν σε υψηλό επίπεδο και στη φετινή εμφάνιση τους.

Είναι έτοιμοι για το Glastonbury;

Νομίζω ναι, αρκεί να πάρει λίγο τα πάνω του ο Tom Meighan. Όλα τα υπόλοιπα τα έχουν στη διάθεση τους.

Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στον κόσμο που ήρθε στο EJEKT Festival. Πριν 5-6 χρόνια, οι Kasabian θα μάζευαν με το ζόρι 1.000 ανθρώπους στο Fuzz ή το Gagarin. Την Τετάρτη συγκέντρωσαν πολλές χιλιάδες κόσμου κι αυτό το οφείλουν στο EJEKT. Δεν πιστεύω ότι από τη μια μέρα στην άλλη έχει δημιουργηθεί indie κοινό στην Ελλάδα. Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά όχι τόσο γρήγορα… Οι James έφεραν τον κόσμο το 2012 και οι Kasabian τον απογείωσαν. Έτσι, μέσα σε μια χρονιά σχετικής «ανομβρίας» στα συναυλιακά δρώμενα, οι Άγγλοι είναι φέτος «όαση» για τους μουσικόφιλους. Κάπως έτσι, μάθαμε ένα από τα μεγάλα συγκροτήματα της δεκαετίας που ζούμε και είμαστε τυχεροί που το Φεστιβάλ επένδυσε πάνω τους.




Setlist:

bumblebeee
Shoot the Runner
Underdog
Where Did All the Love Go?
Days Are Forgotten
eez-eh
Processed Beats
I.D.
The Doberman
Take Aim
stevie
Club Foot
treat
Re‐Wired
Empire
Fire

Encore:

Switchblade Smiles
Vlad the Impaler
Praise You (Fatboy Slim)
L.S.F. (Lost Souls Forever)

Είκοσι λεπτά μετά το LSF και τον αποχαιρετισμό των Kasabian, ο Paul Kalkbrenner ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του EJEKT και τα visuals (πίσω του) άρχισαν να συμβαδίζουν με τις techno ηλεκτρονικές φόρμες του. Οι περισσότεροι είχαν φύγει από την Πλατεία Νερού, αλλά πιστέψτε με, είχε μείνει πολύς κόσμος, λαμβάνοντας υπόψιν το αργοπορημένο της ώρας (0:30) και το γεγονός ότι η επόμενη ήταν εργάσιμη μέρα. Νομίζω ότι ήταν απόλυτα σωστή η επιλογή ενός αντίστοιχου παραγωγού στο κλείσιμο του Φεστιβάλ. Υπάρχει φανατικό κοινό της ευρύτερης ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα και αυτό φάνηκε προχθές.

Το EJEKT μας αποχαιρέτησε και έδωσε ραντεβού για την επόμενη χρονιά. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι ιδέες και τα όνειρα είναι το πιο εύκολο πράγμα και η πράξη απέχει αρκετά… Δεν είναι εύκολο πράγμα να διατηρείς ένα μεγάλο μουσικό Φεστιβάλ δέκα χρόνια, εκ των οποίων τα τρία τελευταία είναι μέσα στην κρίση που αντιμετωπίζουμε ως χώρα.

Αν ήμουν στη θέση των διοργανωτών, θα στόχευα σε ένα πράγμα.

Να οριοθετήσω καλύτερα την ταυτότητα του EJEKT και να δημιουργήσω το κοινό του Φεστιβάλ, το οποίο θα έρχεται κάθε χρόνο, ότι επιλογές κι αν έχω κάνει, ότι συγκροτήματα κι αν έχω φέρει. Μπορεί το EJEKT να έχει προπώληση, χωρίς να ανακοινώσει κάποιο όνομα; Μπορεί να ξεκινήσει από σήμερα την προπώληση εισιτηρίων για το Φεστιβάλ του 2015 σε φθηνές και προνομιακές τιμές; Μακάρι ειλικρινά, να τα καταφέρει.