Δύο συντάκτες μας, η Μαρία Χανιά και ο Χάρης Παπαευαγγέλου, βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης 24 Σεπτεμβρίου στο Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι για τη συναυλία του Sivert Hoyem και μεταφέρουν τις απόψεις τους.
γράφει η Μαρία Χανιά:
Οι εμφανίσεις του Sivert στη χώρα μας είναι συχνές και όχι άδικα. Είναι από τα live που ξέρεις ότι θα περάσεις καλά και τα λεφτά σου δε θα πάνε χαμένα. Μας είχε προετοιμάσει από τις προηγούμενες μέρες ότι ερχόταν με πολλή ενέργεια στις αποσκευές του.
Την Τετάρτη λοιπόν, στην έκτακτη εμφάνιση του, μιας και η επίσημη μέρα ήταν ήδη sold out, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε! Δυναμικός στη σκηνή, επικοινωνιακός, χαμογελαστός, με λίγο πειραγμένες εκτελέσεις και με μια δεμένη μπάντα μάς παρουσίασε μια όμορφη βραδιά. Η setlist περιελάμβανε κομμάτια από την εποχή των Madrugada, από τα επόμενα σόλο album και φυσικά από το πρόσφατο Endless Love. Η σειρά των τραγουδιών με προβλημάτισε λιγάκι και κάτι δε μου ταίριαζε καλά στα πρώτα 45 λεπτά. Ίσως ήταν και λίγο ο ήχος που ακουγόταν σα να «μπούκωνε». Στη συνέχεια ανέβηκε λίγο η ένταση και ως δια μαγείας όλα έγιναν πολύ καλύτερα.
Το κοινό προσπαθούσε με το καλύτερο τρόπο να ανταποδώσει αυτά που εισέπραττε, αλλά υπήρχαν και πολλές εξαιρέσεις. Το live δεν είναι ευκαιρία για να πούμε τα νέα της ημέρας -για να μην πω ολόκληρου του καλοκαιριού! Ήταν άσχημο σε κομμάτια που είναι πιο χαμηλών τόνων να ακούω πεντακάθαρα τι λένε οι γύρω μου και όχι τον καλλιτέχνη! Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας επικρατούσε οχλαγωγία… που σίγουρα θα ενόχλησε και τον Sivert, αν και δεν μας το έδειξε…
Αν με ρώταγαν εάν αυτή ήταν η καλύτερη του εμφάνιση… θα δυσκολευόμουν λιγάκι να απαντήσω. Προσωπικά, το πιο άρτιο live πιστεύω ήταν εκείνο στο Fuzz από όλες τι πλευρές! Από την άλλη, η σόλο εμφάνιση στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσού είχε πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα!
Ένα είναι σίγουρο: όσο θα μας επισκέπτεται, εμείς θα δίνουμε το παρόν γιατί εκτός από εξαιρετικός καλλιτέχνης είναι και άνθρωπός και αυτό θα το διαπιστώσετε και από τη συνέντευξη που έδωσε εδώ στο Δημήτρη Αντωνόπουλο.
Υ.Γ. 1: Αν θέλετε να βγείτε για ποτό και να βγάλετε τα πάντα από μέσα σας, μην πάτε σε συναυλίες :)
Υ.Γ. 2: Τα βίντεο στα live είναι και εμένα τα αγαπημένα μου, αλλά μια παράκληση: μη βάζετε φλας τύπου προβολέα! Κάποια στιγμή είχε γίνει η νύχτα μέρα στο χώρο και χάλαγε η όλη ατμόσφαιρα. Sivert είναι όχι πίστα…
γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου:
Ανυπομονούσα γι' αυτό το live. Είναι απ' τα live που συνήθως ευγνωμονείς τον εαυτό σου που πήγες. Το opening act της συναυλίας είχε αναλάβει ο Remi, ή κατά κόσμον Άγγελος Κυπριανός, ο οποίος είχε ανοίξει και την προηγούμενη συναυλία του Hoyem στην Ελλάδα. Δυστυχώς, λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τον Remi, όμως άκουσα ότι και τις δύο μέρες κατάφερε να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών και, μάλιστα, να «κλέψει» λίγη λάμψη από το «κυρίως μενού»!
Η ώρα ήταν 9.30 και το Stage Volume 1 είχε πια γεμίσει. Ο κόσμος ήταν απροσδόκητα πολύς – μιλάμε δηλαδή για δύο sold out βραδιές (!) – και το κοινό ανυπομονούσε να εμφανιστεί στη σκηνή ο πολυαγαπημένος Νορβηγός, ο οποίος πια έρχεται τακτικά στη χώρα μας. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε στη σκηνή και μόλις είπε τους πρώτους στίχους «So, am I.. Good or bad?» το κοινό ξέσπασε σε κραυγές και χειροκροτήματα.
Και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα της συναυλίας. Ο ήχος ήταν χάλια στα πρώτα 2-3 τραγούδια και μετά βελτιωνόταν σταδιακά, ενώ έπρεπε να περάσει αρκετή ώρα για να σταθεροποιηθεί. Όταν στο πρώτο τραγούδι, το “Majesty”, ο Hoyem πήγε να ξεδιπλώσει τις πραγματικά εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες, τα ηχεία τον πρόδωσαν και ακουγόταν μόνο θόρυβος. Έκανα αρκετή ώρα να το ξεπεράσω και να σταματήσω να φοβάμαι πως σε κάθε του προσπάθεια να εκφραστεί ελεύθερα θα καταπροδοθεί απ’ τα ηχεία ή το μικρόφωνο. Αυτά δεν θα έπρεπε να λύνονται στο soundcheck;
Ωστόσο, ο Νορβηγός δεν πτοήθηκε στιγμή -ή τουλάχιστον δεν το έδειξε- και με περίσσιο πάθος συνέχιζε ακάθεκτος, ακόμα και όταν εμφανίζονταν τέτοιου είδους προβλήματα. Πραγματικά, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις από κοντά έναν τόσο αυθεντικό και παθιασμένο καλλιτέχνη. Νιώθεις ότι σε σέβεται πλήρως και θα κάνει τα πάντα για να σε ψυχαγωγήσει και να σε μαγέψει με τις ικανότητες του. Όταν πια ξεπεράστηκαν πλήρως τα προβλήματα του ήχου και ο Hoyem τραγουδούσε άφοβα, εντυπωσιάστηκα απ’ την καθαρότητα της φωνής του. Αυτό που λέμε «κρύσταλλο», είναι λίγο. Τρομερό εύρος φωνής. Συγκινητικός στα ακουστικά των Madrugada και ανατριχιαστικός στα πειραματικά/stoner καινούρια τραγούδια του.
Το ελληνικό κοινό είναι γνωστό πόσο λατρεύει τον Νορβηγό τραγουδοποιό και το αποδείκνυε κάθε φορά που έπαιζε ένα από τα λατρεμένα “What’s on your mind”, “Give it A Whirl”, “Honey Bee”, “Into the Sea”, “The Kids Are on High Street” κ.ά. Σε γενικές γραμμές δεν έμεινε καθόλου απογοητευμένο, ενώ οι φανατικοί του Hoyem και των Madrugada σίγουρα το ευχαριστήθηκαν και με το παραπάνω.
Ομολογώ ότι δεν τον είχα ξαναδεί ζωντανά, αν και ακούω καιρό Madrugada και ο τελευταίος του δίσκος (“Endless Love”) μου άρεσε, κυρίως για τον πειραματισμό του. Εντυπωσιάστηκα απ’ το πάθος και την ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, τη ζεστή επαφή του με το κοινό, την ευγενική του άρνηση στις παραγγελίες (τι κακό συνήθειο κι αυτό) και, φυσικά, τις ικανότητες του.
Όμως, επιτρέψτε μου μια παρένθεση για μερικά πράγματα που οφείλω να επισημάνω.
Ο κόσμος ήταν απαράδεκτος. Όχι όλοι, προφανώς, αλλά ένα δυσάρεστα μεγάλο ποσοστό. Γενικά το ελληνικό κοινό χαρακτηρίζεται από πάθος, από πώρωση και συνεχή sing-along. Αυτό που δε χαρακτηρίζει το ελληνικό κοινό είναι η ευλάβεια. Και το παρατηρώ μετά λύπης μου σε κάθε συναυλία που πηγαίνω. Δε γίνεται να μιλάς ακατάπαυστα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Καταλαβαίνω να θες να πεις κάτι, να γελάσεις, σε συναυλία είσαι. Αλλά όχι ακατάπαυστα και δη όχι σε σημεία που ο καλλιτέχνης είναι στη σκηνή μόνο με μια ακουστική κιθάρα και παίζει με δάχτυλα, χωρίς καν πένα, γεγονός που χαμηλώνει την ένταση. Χάνεις όλη την αίσθηση του τραγουδιού. Ειδικά, αν πρόκειται για μερικά από τα γνωστά μελαγχολικά τραγούδια του Hoyem, που απαιτούν ευλαβική ησυχία, στα όρια του προσωρινού απομονωτισμού, δεν μπορείς να ταυτιστείς αν δεν είσαι απόλυτα αφοσιωμένος και παραδομένος στον ήχο. Και αυτό δυσκολεύει όταν μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά γύρω σου. Στην τελική, όχι μόνο δε σέβεσαι τον καλλιτέχνη που πήγες να δεις, αλλά ούτε τον εαυτό σου, που επέλεξες πώς θα περάσεις το βράδυ σου και πλήρωσες για να δεις κάτι.
Επίσης, πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε σαν κοινό, όχι οι Έλληνες μόνο, αλλά το κοινό σαν έννοια, ότι οι κάμερες και τα κινητά σε μια συναυλία σκοτώνουν. Σκοτώνουν την αισθητική και το συναίσθημα. Οι φωτογράφοι στο Stage Volume 1, για να μιλήσω επί του πρακτέου, έχουν ευτυχώς έναν συγκεκριμένο χώρο μπροστά από τη σκηνή και επιτρέπεται να βγάλουν φωτογραφίες μέχρι και το 3ο τραγούδι. Και αυτό για να μην επηρεάζεται η τέρψη του κοινού. Και, όμως, το κοινό συνεχίζει ακατάπαυστα να βγάζει φωτογραφίες και να τραβάει βίντεο. Ομολογώ, πως δεν έχω πρόβλημα και δε θα με πείραζε, όμως είχαν και το θράσος να χρησιμοποιούν φλας (!). Σε μια σκοτεινή αίθουσα, με τα φώτα μόνο στον Hoyem και την κιθάρα του, ένα έντονο φως να έρχεται από πίσω και να φωτίζει την μισή αίθουσα για να τραβήξει ένα βίντεο κάποιος θεατής. Κάθε λίγο και λιγάκι να γυρνάμε πίσω μήπως και καταλάβει, ευγενικά, πως πρέπει να την κλείσει γιατί ενοχλεί, αλλά όχι. Το ήθελε όλο για το YouTube.
Τέλος, θα ήθελα να προτείνω στους υπεύθυνους του Stage Volume 1 αν είναι αδύνατο να απομονώσουν τον συναυλιακό χώρο απ’ την αίθουσα υποδοχής, ή τουλάχιστον να βάλουν μια κουρτίνα, διότι το φως που έρχεται απ’ τον μεγαλειώδη πολυέλαιο είναι αρκετά ενοχλητικό για όσους κάθονται πίσω στην αίθουσα.
Εδώ κλείνει η παρένθεση μου. Ελπίζω να μην την τράβηξα πολύ και κούρασα. Ευελπιστώ πως η δεύτερη μέρα ήταν καλύτερη, τουλάχιστον όσον αφορά τον ήχο, καθώς φαντάζομαι ότι οι υπεύθυνοι θα ήταν περισσότερο προετοιμασμένοι. Όπως και να ‘χει, αξίζει να δει κανείς τον Sivert Hoyem και να τον θαυμάσει. Ένας πραγματικά σπάνιος καλλιτέχνης, που σέβεται αυτό που κάνει και αυτούς που εκτιμούν το έργο του.
Setlist:
1. Majesty
2. Give it a Whirl
3. Red on Maroon
4. Endless Love
5. What’s on Your Mind?
6. Blown Away
7. Ride On Sisters
8. Into the Sea
9. Honey Bee
10. Görlitzer Park
11. Wat Tyler
12. The Hour of the Wolf
13. Inner Vision
14. Where Is My Moon?
15. Return to Nothing Special
16. Prisoner of the Road
17. The Kids Are on High Street
18. Moon Landing
* Οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από προηγούμενη εμφάνιση του Sivert Hoyem στην Αθήνα.
γράφει η Μαρία Χανιά:
Οι εμφανίσεις του Sivert στη χώρα μας είναι συχνές και όχι άδικα. Είναι από τα live που ξέρεις ότι θα περάσεις καλά και τα λεφτά σου δε θα πάνε χαμένα. Μας είχε προετοιμάσει από τις προηγούμενες μέρες ότι ερχόταν με πολλή ενέργεια στις αποσκευές του.
Την Τετάρτη λοιπόν, στην έκτακτη εμφάνιση του, μιας και η επίσημη μέρα ήταν ήδη sold out, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε! Δυναμικός στη σκηνή, επικοινωνιακός, χαμογελαστός, με λίγο πειραγμένες εκτελέσεις και με μια δεμένη μπάντα μάς παρουσίασε μια όμορφη βραδιά. Η setlist περιελάμβανε κομμάτια από την εποχή των Madrugada, από τα επόμενα σόλο album και φυσικά από το πρόσφατο Endless Love. Η σειρά των τραγουδιών με προβλημάτισε λιγάκι και κάτι δε μου ταίριαζε καλά στα πρώτα 45 λεπτά. Ίσως ήταν και λίγο ο ήχος που ακουγόταν σα να «μπούκωνε». Στη συνέχεια ανέβηκε λίγο η ένταση και ως δια μαγείας όλα έγιναν πολύ καλύτερα.
Το κοινό προσπαθούσε με το καλύτερο τρόπο να ανταποδώσει αυτά που εισέπραττε, αλλά υπήρχαν και πολλές εξαιρέσεις. Το live δεν είναι ευκαιρία για να πούμε τα νέα της ημέρας -για να μην πω ολόκληρου του καλοκαιριού! Ήταν άσχημο σε κομμάτια που είναι πιο χαμηλών τόνων να ακούω πεντακάθαρα τι λένε οι γύρω μου και όχι τον καλλιτέχνη! Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας επικρατούσε οχλαγωγία… που σίγουρα θα ενόχλησε και τον Sivert, αν και δεν μας το έδειξε…
Αν με ρώταγαν εάν αυτή ήταν η καλύτερη του εμφάνιση… θα δυσκολευόμουν λιγάκι να απαντήσω. Προσωπικά, το πιο άρτιο live πιστεύω ήταν εκείνο στο Fuzz από όλες τι πλευρές! Από την άλλη, η σόλο εμφάνιση στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσού είχε πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα!
Ένα είναι σίγουρο: όσο θα μας επισκέπτεται, εμείς θα δίνουμε το παρόν γιατί εκτός από εξαιρετικός καλλιτέχνης είναι και άνθρωπός και αυτό θα το διαπιστώσετε και από τη συνέντευξη που έδωσε εδώ στο Δημήτρη Αντωνόπουλο.
Υ.Γ. 1: Αν θέλετε να βγείτε για ποτό και να βγάλετε τα πάντα από μέσα σας, μην πάτε σε συναυλίες :)
Υ.Γ. 2: Τα βίντεο στα live είναι και εμένα τα αγαπημένα μου, αλλά μια παράκληση: μη βάζετε φλας τύπου προβολέα! Κάποια στιγμή είχε γίνει η νύχτα μέρα στο χώρο και χάλαγε η όλη ατμόσφαιρα. Sivert είναι όχι πίστα…
γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου:
Ανυπομονούσα γι' αυτό το live. Είναι απ' τα live που συνήθως ευγνωμονείς τον εαυτό σου που πήγες. Το opening act της συναυλίας είχε αναλάβει ο Remi, ή κατά κόσμον Άγγελος Κυπριανός, ο οποίος είχε ανοίξει και την προηγούμενη συναυλία του Hoyem στην Ελλάδα. Δυστυχώς, λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τον Remi, όμως άκουσα ότι και τις δύο μέρες κατάφερε να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών και, μάλιστα, να «κλέψει» λίγη λάμψη από το «κυρίως μενού»!
Η ώρα ήταν 9.30 και το Stage Volume 1 είχε πια γεμίσει. Ο κόσμος ήταν απροσδόκητα πολύς – μιλάμε δηλαδή για δύο sold out βραδιές (!) – και το κοινό ανυπομονούσε να εμφανιστεί στη σκηνή ο πολυαγαπημένος Νορβηγός, ο οποίος πια έρχεται τακτικά στη χώρα μας. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε στη σκηνή και μόλις είπε τους πρώτους στίχους «So, am I.. Good or bad?» το κοινό ξέσπασε σε κραυγές και χειροκροτήματα.
Και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα της συναυλίας. Ο ήχος ήταν χάλια στα πρώτα 2-3 τραγούδια και μετά βελτιωνόταν σταδιακά, ενώ έπρεπε να περάσει αρκετή ώρα για να σταθεροποιηθεί. Όταν στο πρώτο τραγούδι, το “Majesty”, ο Hoyem πήγε να ξεδιπλώσει τις πραγματικά εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες, τα ηχεία τον πρόδωσαν και ακουγόταν μόνο θόρυβος. Έκανα αρκετή ώρα να το ξεπεράσω και να σταματήσω να φοβάμαι πως σε κάθε του προσπάθεια να εκφραστεί ελεύθερα θα καταπροδοθεί απ’ τα ηχεία ή το μικρόφωνο. Αυτά δεν θα έπρεπε να λύνονται στο soundcheck;
Ωστόσο, ο Νορβηγός δεν πτοήθηκε στιγμή -ή τουλάχιστον δεν το έδειξε- και με περίσσιο πάθος συνέχιζε ακάθεκτος, ακόμα και όταν εμφανίζονταν τέτοιου είδους προβλήματα. Πραγματικά, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις από κοντά έναν τόσο αυθεντικό και παθιασμένο καλλιτέχνη. Νιώθεις ότι σε σέβεται πλήρως και θα κάνει τα πάντα για να σε ψυχαγωγήσει και να σε μαγέψει με τις ικανότητες του. Όταν πια ξεπεράστηκαν πλήρως τα προβλήματα του ήχου και ο Hoyem τραγουδούσε άφοβα, εντυπωσιάστηκα απ’ την καθαρότητα της φωνής του. Αυτό που λέμε «κρύσταλλο», είναι λίγο. Τρομερό εύρος φωνής. Συγκινητικός στα ακουστικά των Madrugada και ανατριχιαστικός στα πειραματικά/stoner καινούρια τραγούδια του.
Το ελληνικό κοινό είναι γνωστό πόσο λατρεύει τον Νορβηγό τραγουδοποιό και το αποδείκνυε κάθε φορά που έπαιζε ένα από τα λατρεμένα “What’s on your mind”, “Give it A Whirl”, “Honey Bee”, “Into the Sea”, “The Kids Are on High Street” κ.ά. Σε γενικές γραμμές δεν έμεινε καθόλου απογοητευμένο, ενώ οι φανατικοί του Hoyem και των Madrugada σίγουρα το ευχαριστήθηκαν και με το παραπάνω.
Ομολογώ ότι δεν τον είχα ξαναδεί ζωντανά, αν και ακούω καιρό Madrugada και ο τελευταίος του δίσκος (“Endless Love”) μου άρεσε, κυρίως για τον πειραματισμό του. Εντυπωσιάστηκα απ’ το πάθος και την ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, τη ζεστή επαφή του με το κοινό, την ευγενική του άρνηση στις παραγγελίες (τι κακό συνήθειο κι αυτό) και, φυσικά, τις ικανότητες του.
Όμως, επιτρέψτε μου μια παρένθεση για μερικά πράγματα που οφείλω να επισημάνω.
Ο κόσμος ήταν απαράδεκτος. Όχι όλοι, προφανώς, αλλά ένα δυσάρεστα μεγάλο ποσοστό. Γενικά το ελληνικό κοινό χαρακτηρίζεται από πάθος, από πώρωση και συνεχή sing-along. Αυτό που δε χαρακτηρίζει το ελληνικό κοινό είναι η ευλάβεια. Και το παρατηρώ μετά λύπης μου σε κάθε συναυλία που πηγαίνω. Δε γίνεται να μιλάς ακατάπαυστα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Καταλαβαίνω να θες να πεις κάτι, να γελάσεις, σε συναυλία είσαι. Αλλά όχι ακατάπαυστα και δη όχι σε σημεία που ο καλλιτέχνης είναι στη σκηνή μόνο με μια ακουστική κιθάρα και παίζει με δάχτυλα, χωρίς καν πένα, γεγονός που χαμηλώνει την ένταση. Χάνεις όλη την αίσθηση του τραγουδιού. Ειδικά, αν πρόκειται για μερικά από τα γνωστά μελαγχολικά τραγούδια του Hoyem, που απαιτούν ευλαβική ησυχία, στα όρια του προσωρινού απομονωτισμού, δεν μπορείς να ταυτιστείς αν δεν είσαι απόλυτα αφοσιωμένος και παραδομένος στον ήχο. Και αυτό δυσκολεύει όταν μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά γύρω σου. Στην τελική, όχι μόνο δε σέβεσαι τον καλλιτέχνη που πήγες να δεις, αλλά ούτε τον εαυτό σου, που επέλεξες πώς θα περάσεις το βράδυ σου και πλήρωσες για να δεις κάτι.
Επίσης, πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε σαν κοινό, όχι οι Έλληνες μόνο, αλλά το κοινό σαν έννοια, ότι οι κάμερες και τα κινητά σε μια συναυλία σκοτώνουν. Σκοτώνουν την αισθητική και το συναίσθημα. Οι φωτογράφοι στο Stage Volume 1, για να μιλήσω επί του πρακτέου, έχουν ευτυχώς έναν συγκεκριμένο χώρο μπροστά από τη σκηνή και επιτρέπεται να βγάλουν φωτογραφίες μέχρι και το 3ο τραγούδι. Και αυτό για να μην επηρεάζεται η τέρψη του κοινού. Και, όμως, το κοινό συνεχίζει ακατάπαυστα να βγάζει φωτογραφίες και να τραβάει βίντεο. Ομολογώ, πως δεν έχω πρόβλημα και δε θα με πείραζε, όμως είχαν και το θράσος να χρησιμοποιούν φλας (!). Σε μια σκοτεινή αίθουσα, με τα φώτα μόνο στον Hoyem και την κιθάρα του, ένα έντονο φως να έρχεται από πίσω και να φωτίζει την μισή αίθουσα για να τραβήξει ένα βίντεο κάποιος θεατής. Κάθε λίγο και λιγάκι να γυρνάμε πίσω μήπως και καταλάβει, ευγενικά, πως πρέπει να την κλείσει γιατί ενοχλεί, αλλά όχι. Το ήθελε όλο για το YouTube.
Τέλος, θα ήθελα να προτείνω στους υπεύθυνους του Stage Volume 1 αν είναι αδύνατο να απομονώσουν τον συναυλιακό χώρο απ’ την αίθουσα υποδοχής, ή τουλάχιστον να βάλουν μια κουρτίνα, διότι το φως που έρχεται απ’ τον μεγαλειώδη πολυέλαιο είναι αρκετά ενοχλητικό για όσους κάθονται πίσω στην αίθουσα.
Εδώ κλείνει η παρένθεση μου. Ελπίζω να μην την τράβηξα πολύ και κούρασα. Ευελπιστώ πως η δεύτερη μέρα ήταν καλύτερη, τουλάχιστον όσον αφορά τον ήχο, καθώς φαντάζομαι ότι οι υπεύθυνοι θα ήταν περισσότερο προετοιμασμένοι. Όπως και να ‘χει, αξίζει να δει κανείς τον Sivert Hoyem και να τον θαυμάσει. Ένας πραγματικά σπάνιος καλλιτέχνης, που σέβεται αυτό που κάνει και αυτούς που εκτιμούν το έργο του.
1. Majesty
2. Give it a Whirl
3. Red on Maroon
4. Endless Love
5. What’s on Your Mind?
6. Blown Away
7. Ride On Sisters
8. Into the Sea
9. Honey Bee
10. Görlitzer Park
11. Wat Tyler
12. The Hour of the Wolf
13. Inner Vision
14. Where Is My Moon?
15. Return to Nothing Special
16. Prisoner of the Road
17. The Kids Are on High Street
18. Moon Landing
* Οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από προηγούμενη εμφάνιση του Sivert Hoyem στην Αθήνα.