Όταν σκέφτηκα την Κυριακάτικη στήλη του Mix Grill μού ήρθαν διάφορες ιδέες για λέξεις και τραγούδια. Μία απ’ αυτές βρήκε τρόπο να υλοποιηθεί και, όχι, δε θα περιέχει το τραγούδι των Arctic Monkeys που παραφράζεται στον τίτλο. Απ’ το μυαλό μου πέρασε και η φράση «Κυριακή, Mix Grill και σχόλη», αλλά μη ρωτάτε πώς βρέθηκα να σκέφτομαι την Αλίκη. Όχι αυτή με τους λαγούς και τα τραπουλόχαρτα, την άλλη. Διαλέγω επίσης να σας θυμίσω κι εκείνη τη σκηνή που τραγουδάει το ‘Αλητάκι Μπατιράκι’, μαζί με όλο το λεωφορείο, καθώς πηγαίνουν εκδρομή. Θα με συγχωρέσετε ελπίζω αν δε το συμπεριλάβω ούτε αυτό στη λίστα που θα ακολουθήσει και που θα συνοδεύει και θα συνοδεύεται απ’ αυτό το κείμενο· είναι μονάχα η ιδέα και το κλίμα της εκδρομής που θέλω να εισάγω.
Η λίστα είναι μικρή και με βάση μια εκδρομή, αποτελείται από μόλις τρία τραγούδια με τίτλο ‘The Road’. Πιθανότατα θα υπάρχουν πολλά ακόμα τραγούδια με τον ίδιο τίτλο και σίγουρα ακόμα περισσότερα που απλά περιέχουν τη φράση αυτή, αλλά ας τα ξεχάσουμε προς το παρόν. Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία, παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά, μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ γιατί περιέχουνε τη χαρά, τη λύπη και την εξάρτηση απ’ το δρόμο.
Το πρώτο έρχεται απ’ το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ των Tenacious D πίσω στο 2001. Είναι από τα λίγα «τραγούδια» σ’ αυτό το δίσκο που αποτελείται από πολλά σκετσάκια, παραγγελίες στο drive-through, οδηγίες για σεξ και διάφορα άλλα. Στο κλασικό – πλέον – ύφος των Jack Black και Kyle Gass, μαζί με τον Dave Grohl στα ντραμς. “The road is fucking hard, the road is fucking tough”, «εκδρομή» σε rock ‘n’ roll ρυθμό, χωρίς ποιητικότητα και ρομαντισμό, αν εξαιρεθεί εκείνη η κοπελιά απ’ το Michigan.
Το δεύτερο βρίσκεται στο δίσκο ‘Levelling The Land’ (1991) των Levellers, απ’ το οποίο επηρεάστηκε και δανείστηκε τον τίτλο ο Frank Turner για το δικό του, που κυκλοφόρησε το 2009 στο άλμπουμ ‘Poetry Of The Deed’ και είναι το τρίτο στη λίστα αυτή. Δύο διαφορετικά τραγούδια από μία Αγγλία δύο διαφορετικών δεκαετιών. Οι Levellers γυρνούσαν (και γυρνάνε ακόμα) την Ευρώπη και τραγουδού(σα)ν “With open boots, violin, banjo and a voice, the exile buskers are happy with their choice”, σ’ ένα τραγούδι που σπάνια λείπει απ’ τις συναυλίες τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Frank Turner, σ’ ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό ποιηματάκι με στίχους που προσφέρουν μπόλικη τροφή για χαλαρή κουβέντα, γιατί όχι, σ’ ένα Κυριακάτικο απόγευμα: “I’ve driven across deserts, driven by the irony that only being shackled to the road could ever I be free”.
Οι Κυριακάτικες, μικρές βόλτες είναι λίγο διαφορετικές απ’ τις υπόλοιπες. Τα τρία αυτά τραγούδια βρίσκουν συχνά το δρόμο τους στ’ αυτιά μου, είτε σ’ ένα δρόμο το σούρουπο, είτε στην παραλία της Θεσσαλονίκης τα βράδια, είτε οπουδήποτε αλλού. Υπάρχουν, όπως είπα, πολλά ακόμα κατάλληλα για βόλτες, ο καθένας έχει μερικά προσωπικά δικά του. Μ’ αυτά τα τρία μάλλον δε γέμισα ολόκληρο το «απογευματόβραδό» σας, ή αν τα ακούσετε σε μια εκδρομή πιθανώς θα φτάσετε μόνο μέχρι το γειτονικό περίπτερο, αλλά είναι μία μικρή αρχή. Μέχρι την επόμενη εκδρομή λοιπόν, καλή Κυριακή και καλή εβδομάδα και να κρατάτε τα μάτια σας στο δρόμο και τα χέρια σας πάνω στο τιμόνι.
* Η εικόνα του άρθρου προέρχεται από it.forwallpaper.com.
Η λίστα είναι μικρή και με βάση μια εκδρομή, αποτελείται από μόλις τρία τραγούδια με τίτλο ‘The Road’. Πιθανότατα θα υπάρχουν πολλά ακόμα τραγούδια με τον ίδιο τίτλο και σίγουρα ακόμα περισσότερα που απλά περιέχουν τη φράση αυτή, αλλά ας τα ξεχάσουμε προς το παρόν. Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία, παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά, μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ γιατί περιέχουνε τη χαρά, τη λύπη και την εξάρτηση απ’ το δρόμο.
Το πρώτο έρχεται απ’ το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ των Tenacious D πίσω στο 2001. Είναι από τα λίγα «τραγούδια» σ’ αυτό το δίσκο που αποτελείται από πολλά σκετσάκια, παραγγελίες στο drive-through, οδηγίες για σεξ και διάφορα άλλα. Στο κλασικό – πλέον – ύφος των Jack Black και Kyle Gass, μαζί με τον Dave Grohl στα ντραμς. “The road is fucking hard, the road is fucking tough”, «εκδρομή» σε rock ‘n’ roll ρυθμό, χωρίς ποιητικότητα και ρομαντισμό, αν εξαιρεθεί εκείνη η κοπελιά απ’ το Michigan.
Το δεύτερο βρίσκεται στο δίσκο ‘Levelling The Land’ (1991) των Levellers, απ’ το οποίο επηρεάστηκε και δανείστηκε τον τίτλο ο Frank Turner για το δικό του, που κυκλοφόρησε το 2009 στο άλμπουμ ‘Poetry Of The Deed’ και είναι το τρίτο στη λίστα αυτή. Δύο διαφορετικά τραγούδια από μία Αγγλία δύο διαφορετικών δεκαετιών. Οι Levellers γυρνούσαν (και γυρνάνε ακόμα) την Ευρώπη και τραγουδού(σα)ν “With open boots, violin, banjo and a voice, the exile buskers are happy with their choice”, σ’ ένα τραγούδι που σπάνια λείπει απ’ τις συναυλίες τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Frank Turner, σ’ ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό ποιηματάκι με στίχους που προσφέρουν μπόλικη τροφή για χαλαρή κουβέντα, γιατί όχι, σ’ ένα Κυριακάτικο απόγευμα: “I’ve driven across deserts, driven by the irony that only being shackled to the road could ever I be free”.
Οι Κυριακάτικες, μικρές βόλτες είναι λίγο διαφορετικές απ’ τις υπόλοιπες. Τα τρία αυτά τραγούδια βρίσκουν συχνά το δρόμο τους στ’ αυτιά μου, είτε σ’ ένα δρόμο το σούρουπο, είτε στην παραλία της Θεσσαλονίκης τα βράδια, είτε οπουδήποτε αλλού. Υπάρχουν, όπως είπα, πολλά ακόμα κατάλληλα για βόλτες, ο καθένας έχει μερικά προσωπικά δικά του. Μ’ αυτά τα τρία μάλλον δε γέμισα ολόκληρο το «απογευματόβραδό» σας, ή αν τα ακούσετε σε μια εκδρομή πιθανώς θα φτάσετε μόνο μέχρι το γειτονικό περίπτερο, αλλά είναι μία μικρή αρχή. Μέχρι την επόμενη εκδρομή λοιπόν, καλή Κυριακή και καλή εβδομάδα και να κρατάτε τα μάτια σας στο δρόμο και τα χέρια σας πάνω στο τιμόνι.
* Η εικόνα του άρθρου προέρχεται από it.forwallpaper.com.