Το μεσημέρι της Κυριακής παρακολουθήσαμε στο Σύγχρονο θέατρο την παιδική παράσταση "Είστε και Φαίνεστε" από τη Συντεχνία του Γέλιου. Μία παράσταση που στόχο έχει να δείξει με τρόπο απλό και άμεσο στους μικρούς μας φίλους τι είναι το bullying και ποιες μορφές μπορεί να πάρει μέσα στον χώρο του σχολείου και όχι μόνο.
Παρακολουθούμε την ιστορία του Ζαχαρία, ενός μαθητή διαφορετικού από τα υπόλοιπα παιδιά. Ο Ζαχαρίας φοιτά για δεύτερη χρονιά στην πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου, κάτι για το οποίο τον κοροϊδεύουν τα υπόλοιπα παιδιά, όπως και για τα μεγάλα γυαλιά που φοράει. Δεν τον κάνουν παρέα, ενώ πολλές φορές του επιτίθενται λεκτικά, δεν διστάζουν όμως να πιαστούν στα χέρια μαζί του. Το έργο, μάλιστα, ξεκινά με μία τιμωρία που έχουν να γράψουν οι συμμαθητές του, επειδή τον πείραζαν. Η τιμωρία ήταν μία έκθεση με θέμα "Ποιον θεωρώ καλό δάσκαλο". Μην έχοντας σε κάποιον να μιλήσει και όντας φοβισμένος, ο Ζαχαρίας υφίσταται τα προβλήματα που δημιουργούνται από τους συμμαθητές του, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που βρίσκεται ο ίδιος μπλεγμένος και δέχεται φωνές και τιμωρίες από τον δάσκαλό του, κύριο Λουλούδη, και τη μαμά του, κυρία Γαμβρούλη. Κάποιοι από τους συμμαθητές του αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως αυτό που κάνουν στον Ζαχαρία είναι άσχημο, θα σταματήσουν όμως να τον πειράζουν και θα γίνουν μία παρέα με εκείνον, όταν βρεθούν μπροστά σε ένα κοινό πρόβλημα: στο να αντιμετωπίσουν τον δάσκαλό τους, ο οποίος προσπαθεί να επιβάλει την τάξη, ερχόμενος κι αυτός αντιμέτωπος με κυρώσεις. Παίζοντας δικαστήριο στην τάξη, βάζουν τον δάσκαλό τους στο εδώλιο του κατηγορούμενου και του αριθμούν τα προβλήματά τους. Κατά τη διάρκεια του δικαστηρίου, εμφανίζεται η μαμά του Ζαχαρία, για να μιλήσει με τον δάσκαλο.
Από το δικαστήριο αυτό προκύπτει πως η ομαλή λειτουργία της τάξης, του σχολείου, μπορεί να επιτευχθεί με τη συνεργασία μαθητών, δασκάλων και γονέων, χωρίς τη ρίψη ευθυνών από τη μία πλευρά στην άλλην. Προκύπτει και η απάντηση στο θέμα της έκθεσης, καθώς καλός δάσκαλος θεωρείται εκείνος που αφήνει χώρο στους μαθητές του να εκφραστούν, λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους, αλλά και συνεργάζεται μαζί τους και με τους γονείς τους.
Πρόκειται για μία παράσταση ενδιαφέρουσα, που χαρίζει γέλιο μέσα από τα αστεία και τα ευτράπελα που λαμβάνουν χώρα και που προβληματίζει μέσα από τις αναποδιές και τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα πρόσωπα.
Ίσως εδώ δεν τίθεται τόσο θέμα ερμηνείας αλλά θέμα μεταδοτικότητας. Καθότι προορισμένη για παιδιά, η παράσταση στόχο έχει να καταστήσει σαφές στους μικρούς θεατές τι είναι ο εκφοβισμός και πώς μπορεί να προκύψει τόσο μέσα στο σχολείο όσο και μέσα στην οικογένεια, αλλά και οπουδήποτε αλλού. Επισημαίνει συμπεριφορές που δεν είναι σωστές και προβάλλει τον ιδανικό τρόπο λειτουργίας μίας τάξης. Έτσι, τα παιδιά, προβληματίζονται και μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν αυτό που βλέπουν με βάση τις δικές τους εμπειρίες. Σίγουρα ένα μάθημα που παίρνουμε μικροί και μεγάλοι από την ιστορία αυτήν είναι πως η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι κακό, ούτε λόγος να στοχοποιήσουμε τον άλλον ή να απομακρυνθούμε από αυτόν.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης η ματιά μας είναι περισσότερο εστιασμένη στην ιστορία του Ζαχαρία, ενώ στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε τι συμβαίνει στον περίγυρό του και τα θέματα που αντιμετωπίζει μία σχολική τάξη. Οι ερμηνείες ήταν καλές με εκείνες της μητέρας, κυρίας Γαμβρούλη, και του τρελού Ζήκου, συμμαθητή του Ζαχαρία, να ξεχωρίζουν.
Στο δεύτερο μέρος οι ηθοποιοί φαίνονταν να είναι πιο χαλαροί, ίσως όμως να έχει σημασία και η εξέλιξη της πλοκής, που έχει θετική έκβαση, χωρίς ωστόσο να δίδεται παρά μια παροδική λύση στο θέμα του bullying που υφίσταται ο Ζαχαρίας.
Ευρηματικό ήταν το σκηνικό. Ένα μεγάλο τετράδιο, του οποίου οι σελίδες άλλαζαν και σε κάθε σελίδα είχαμε έναν διαφορετικό χώρο: το σχολείο, το σπίτι του Ζαχαρία, το προαύλιο, το σινεμά. Σαν μας αφηγείται την ιστορία του, σαν να διαβάζουμε το ημερολόγιό του και να καταλαβαίνουμε όσα νιώθει την ώρα που κανείς δεν αντιλαμβάνεται τι του συμβαίνει.
Από την παράσταση δεν έλειψε η μουσική, για την ακρίβεια η πολλή μουσική. Με την υπογραφή του Φοίβου Δεληβοριά, οι ηθοποιοί τραγούδησαν, ράπαραν και χόρεψαν. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από κομμάτια που, ακόμα κι αν προορίζονται για παιδιά, δεν διστάζουν να αφήσουν αιχμές και σχόλια για την καθημερινότητα.
Οι μικροί θεατές παρέμειναν ήσυχοι καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό σημαίνει πως οι συντελεστές της κέρδισαν το στοίχημα. Παράσταση ενδιαφέρουσα για όλη την οικογένεια...ίσως λιγότερο κατάλληλη για δασκάλους.
Κάθε Κυριακή στις 12 μ.μ. στο Σύγχρονο Θέατρο