(Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη και το Mixgrill)
Να που έφτασε ο καιρος να παρακολουθήσουμε την εξ’αναβολής από τον Οκτώβριο, συναυλία των Αδελφών Του Ελέους. Συναυλία που την περίμενα όχι γιατί είμαι φανατικός των Sisters, ούτε καν του είδους που παίζουν, αλλά γιατί είναι ένα πολύ ιστορικό σχήμα που με πολύ μικρή δισκογραφία εχει επηρεάσει παρά πολλά συγκροτήματα. Και τέτοιες συναυλίες ειδικά περνώντας τα χρονια είναι καλό να μην χάνονται. Άλλος ένας λόγος είναι ότι την τελευταία φορα που τους είδα ζωντανά ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '90 και δεν μπορώ να πω ότι μου είχαν αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Βρεθήκαμε στο χώρο του Gazi Music Hall στις 9 μμ. Αυτό που αντίκρισα ήταν απίστευτο. Όλη η αρένα γεμάτη. Το πρόγραμμα ήταν ήδη γνωστό (21:30 Mani Deum, 22:30 Sisters) και γνωρίζοντας το ελληνικό κοινό που πολλές φορές είναι της τελευταίας στιγμής, δεν περίμενα αυτό το χαμό. Στον εξώστη (απ’ όπου και παρακολουθήσαμε όλο το live) εκείνη την ώρα τα πράγματα ήταν ήρεμα.
Οι Mani Deum βγήκαν στην ώρα τους και για περίπου μισή ώρα μου άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Eνα ελληνικό σχήμα που εχει χρονάκια στην πλάτη του (δημιουργήθηκαν το 2006) με σχετικά rock and roll ήχο οπου κάποια κομμάτια, μου θύμισαν soundtrack από ταινίες του Ταραντίνο. Ο κόσμος τους χειροκρότησε θερμά. Στην όλη τους εμφάνιση σύμμαχος ήταν και ο πολύ καλός ήχος. Ήταν από τα πολύ ωραία μισάωρα σετ σε support συγκρότημα πριν το μεγαθήριο.
Όσο στήνονταν η σκηνή για τους Sisters, ο εξώστης άρχισε να γεμίζει σημαντικά χωρίς όμως ευτυχώς να στριμωχτούμε. Και το πανηγύρι αρχίζει από τώρα. Τι εννοώ. Τα συστήματα καπνού της σκηνής έχουν αρχίσει να δουλεύουν στο φουλ. Είναι γνωστό ότι στα live των Sisters η σκηνή εχει σχεδόν μόνιμα καπνό.
Περνώντας τα λεπτά η ώρα πήγε δέκα και μισή και οι Sisters βγήκαν στη σκηνή. Όσο μπορούσαμε να τους διακρίνουμε στην αρχή με τόσο καπνό. Με δυο κιθάρες, τον Andrew και τα υπολοιπα από υπολογιστή και μηχανήματα ξεκίνησαν με More. Κομματάρα μεν δεν έπαθα και καμιά ζημια από την απόδοση εκτέλεσης παρόλο που και εδώ ο ήχος ήταν άρτιος. Φυσικά και γινόταν χαμός σχεδόν σε κάθε κομμάτι που ακούστηκε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα ήταν ωραία και ρόδινα.
Όλη η εμφάνιση των Αδελφών Του Ελέους θα την έλεγα με μια λέξη : επίπεδη. Όχι ότι δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Ακόμη, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα κάποια κομμάτια όπως τα Alice , Dominion/Mother Russia, Amphetamine Logic, First and Last and Always και άλλα. Η φωνή του Andrew ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και οι δυο κιθάρες έδωσαν έναν όγκο σε κάποια κομμάτια. Αλλά μέχρι εκεί.
Ένα άλλο πέρα από το «τοπίο στην ομίχλη» που δέσποζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, ήταν ο φωτισμός της σκηνής ο οποίος ήταν εξαιρετικός. Εξαίρεση σε δυο κομμάτια που τα στρόμπο λειτούργησαν για μεγάλη σχετικά διάρκεια. Αν είχε κανεις τάσεις επιληψίας την είχε κάτσει τη βάρκα. Κι αν δεν είχε μπορούσε να αποκτήσει.
Άξιο παρατήρησης ήταν, ότι ενώ γενικά μπορείς να χορέψεις με τη μουσική των Sisters αυτό δεν έγινε στο live. Όχι σε μεγάλο βαθμό για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Και μετά απ’όλα αυτά θα ήθελα να επικεντρωθώ στα τελευταία τρία κομμάτια. Vision Thing/ Temple Of Love / This Corrosion.
Τρία από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια των Sisters και τεράστιες επιτυχίες. Ειδικά το Temple Of Love, το ξέρει και η κουτσή Μαρία που λέει ο λόγος. Και ενώ τα Vision Thing και This Corrosion εκτελεστήκαν πραγματικά πολύ καλά, στο Temple Of Love έχασα λίγο το έδαφος από τα πόδια μου. Λες και ήθελαν να το ξεπετάξουν. Λες και μας έκαναν τη χάρη να το παίξουν για να μην στεναχωρηθούμε για το hit. Εμένα πάντως με στενοχώρησαν διπλα. Γιατί και το Temple Of Love δεν αποδόθηκε όπως θα επρεπε αλλά δεν έπαιξαν και το Walk Away. Και εδώ έχει βάση να ζητάς συγκεκριμένο κομμάτι σε συναυλία. Γιατί οι Sisters έχουν τρεις δίσκους και τίποτα άλλο. Και τις μεγάλες τους επιτυχίες οφείλουν να τις παίζουν. Και νομίζω ότι δεν είμαι ο μονός που χαλάστηκε.
Μπορεί κάποιοι να μου ρίχνετε μπινελίκια για όλα τα παραπάνω που περιέγραψα αλλά δυστυχώς είναι η μαύρη αλήθεια. Όπως και αλήθεια είναι ότι οι Sisters Of Mercy είναι μεγάλο γκρουπ και εχει προσφέρει πάρα πολλά στη μουσική. Αλλά άλλο μια ζωντανή εμφάνιση και άλλο το γενικό σου σύνολο και προσφορά. Να μην μπερδευόμαστε.
Να που έφτασε ο καιρος να παρακολουθήσουμε την εξ’αναβολής από τον Οκτώβριο, συναυλία των Αδελφών Του Ελέους. Συναυλία που την περίμενα όχι γιατί είμαι φανατικός των Sisters, ούτε καν του είδους που παίζουν, αλλά γιατί είναι ένα πολύ ιστορικό σχήμα που με πολύ μικρή δισκογραφία εχει επηρεάσει παρά πολλά συγκροτήματα. Και τέτοιες συναυλίες ειδικά περνώντας τα χρονια είναι καλό να μην χάνονται. Άλλος ένας λόγος είναι ότι την τελευταία φορα που τους είδα ζωντανά ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '90 και δεν μπορώ να πω ότι μου είχαν αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Βρεθήκαμε στο χώρο του Gazi Music Hall στις 9 μμ. Αυτό που αντίκρισα ήταν απίστευτο. Όλη η αρένα γεμάτη. Το πρόγραμμα ήταν ήδη γνωστό (21:30 Mani Deum, 22:30 Sisters) και γνωρίζοντας το ελληνικό κοινό που πολλές φορές είναι της τελευταίας στιγμής, δεν περίμενα αυτό το χαμό. Στον εξώστη (απ’ όπου και παρακολουθήσαμε όλο το live) εκείνη την ώρα τα πράγματα ήταν ήρεμα.
Οι Mani Deum βγήκαν στην ώρα τους και για περίπου μισή ώρα μου άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Eνα ελληνικό σχήμα που εχει χρονάκια στην πλάτη του (δημιουργήθηκαν το 2006) με σχετικά rock and roll ήχο οπου κάποια κομμάτια, μου θύμισαν soundtrack από ταινίες του Ταραντίνο. Ο κόσμος τους χειροκρότησε θερμά. Στην όλη τους εμφάνιση σύμμαχος ήταν και ο πολύ καλός ήχος. Ήταν από τα πολύ ωραία μισάωρα σετ σε support συγκρότημα πριν το μεγαθήριο.
Όσο στήνονταν η σκηνή για τους Sisters, ο εξώστης άρχισε να γεμίζει σημαντικά χωρίς όμως ευτυχώς να στριμωχτούμε. Και το πανηγύρι αρχίζει από τώρα. Τι εννοώ. Τα συστήματα καπνού της σκηνής έχουν αρχίσει να δουλεύουν στο φουλ. Είναι γνωστό ότι στα live των Sisters η σκηνή εχει σχεδόν μόνιμα καπνό.
Περνώντας τα λεπτά η ώρα πήγε δέκα και μισή και οι Sisters βγήκαν στη σκηνή. Όσο μπορούσαμε να τους διακρίνουμε στην αρχή με τόσο καπνό. Με δυο κιθάρες, τον Andrew και τα υπολοιπα από υπολογιστή και μηχανήματα ξεκίνησαν με More. Κομματάρα μεν δεν έπαθα και καμιά ζημια από την απόδοση εκτέλεσης παρόλο που και εδώ ο ήχος ήταν άρτιος. Φυσικά και γινόταν χαμός σχεδόν σε κάθε κομμάτι που ακούστηκε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα ήταν ωραία και ρόδινα.
Όλη η εμφάνιση των Αδελφών Του Ελέους θα την έλεγα με μια λέξη : επίπεδη. Όχι ότι δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Ακόμη, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα κάποια κομμάτια όπως τα Alice , Dominion/Mother Russia, Amphetamine Logic, First and Last and Always και άλλα. Η φωνή του Andrew ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και οι δυο κιθάρες έδωσαν έναν όγκο σε κάποια κομμάτια. Αλλά μέχρι εκεί.
Ένα άλλο πέρα από το «τοπίο στην ομίχλη» που δέσποζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, ήταν ο φωτισμός της σκηνής ο οποίος ήταν εξαιρετικός. Εξαίρεση σε δυο κομμάτια που τα στρόμπο λειτούργησαν για μεγάλη σχετικά διάρκεια. Αν είχε κανεις τάσεις επιληψίας την είχε κάτσει τη βάρκα. Κι αν δεν είχε μπορούσε να αποκτήσει.
Άξιο παρατήρησης ήταν, ότι ενώ γενικά μπορείς να χορέψεις με τη μουσική των Sisters αυτό δεν έγινε στο live. Όχι σε μεγάλο βαθμό για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Και μετά απ’όλα αυτά θα ήθελα να επικεντρωθώ στα τελευταία τρία κομμάτια. Vision Thing/ Temple Of Love / This Corrosion.
Τρία από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια των Sisters και τεράστιες επιτυχίες. Ειδικά το Temple Of Love, το ξέρει και η κουτσή Μαρία που λέει ο λόγος. Και ενώ τα Vision Thing και This Corrosion εκτελεστήκαν πραγματικά πολύ καλά, στο Temple Of Love έχασα λίγο το έδαφος από τα πόδια μου. Λες και ήθελαν να το ξεπετάξουν. Λες και μας έκαναν τη χάρη να το παίξουν για να μην στεναχωρηθούμε για το hit. Εμένα πάντως με στενοχώρησαν διπλα. Γιατί και το Temple Of Love δεν αποδόθηκε όπως θα επρεπε αλλά δεν έπαιξαν και το Walk Away. Και εδώ έχει βάση να ζητάς συγκεκριμένο κομμάτι σε συναυλία. Γιατί οι Sisters έχουν τρεις δίσκους και τίποτα άλλο. Και τις μεγάλες τους επιτυχίες οφείλουν να τις παίζουν. Και νομίζω ότι δεν είμαι ο μονός που χαλάστηκε.
Μπορεί κάποιοι να μου ρίχνετε μπινελίκια για όλα τα παραπάνω που περιέγραψα αλλά δυστυχώς είναι η μαύρη αλήθεια. Όπως και αλήθεια είναι ότι οι Sisters Of Mercy είναι μεγάλο γκρουπ και εχει προσφέρει πάρα πολλά στη μουσική. Αλλά άλλο μια ζωντανή εμφάνιση και άλλο το γενικό σου σύνολο και προσφορά. Να μην μπερδευόμαστε.