Ποιoi: οι Cranberries
Που: στο Θέατρο Βράχων
Οργάνωση: Μια χαρά
Ήχος: Πολύ καλός
Κόσμος: Γεμάτο το Θέατρο.
Ξεκίνησαν: στις 9:47 μμ
Μας αποχαιρέτησαν: στις 11:16 μμ
Τι έπαιξαν:
1. Analyse
2. Animal Instinct
3. How
4. Dreaming my dreams
5. Linger
6. Wanted
7. Just My Imagination
8. When You're Gone
9. Switch Off the Moment
10. Desperate Andy
11. Time Is Ticking Out
12. I Can't Be With You
13. Ode to My Family
14. Free To Decide
15. Salvation
16. Ridiculous Thoughts
17. Zombie
Encore (στις 10:56 μμ):
18. Shattered
19. Still Can't Recognize the Way I Feel
20. Promises
21. Dreams
Η προθέρμανση για τους Cranberries έγινε από μια από τις καλύτερες νέες Ελληνικές μπάντες, τους Rosebleed. Είναι εμφανής η συμπάθεια του Ντέμη για το συγκρότημα από την Ηλιούπολή, μιας και πέρσι πάλι τους επέλεξε να παίξουν λίγο πριν τον Carlos Santana στο Ολυμπαικό Στάδιο.
Η εμφάνιση των Rosebleed ήταν για άλλη μια φορά αρκετά καλή. Έχω δει πέντε φορές το συγκρότημα και αν υπάρχουν δύο καινούργια σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω, είναι το ότι μου δίνεται η εντύπωση ότι στα σημεία η μπάντα εμφανίζεται ακόμη πιο ώριμη και δεμένη. Επιπλέον, έπαιξαν δύο καινούργια κομμάτια στο τέλος του set τους. Το "Anarchy" δε με εντυπωσίασε, αλλά το "Libertine" είναι πολύ καλό με ήρεμη αρχή και εκρηκτικό τελείωμα. "We are coming, keep runing...". Ακούστε το παρακάτω:
Στις 9 ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους οι Rosebleed και ήδη το Θέατρο ήταν γεμάτο. Το ευχάριστο ήταν ότι ακόμη κι αν ήταν sold out η συναυλία, δεν είχαν κοπεί υπεράριθμα εισιτήρια και δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο.
9:47μμ : Τα φώτα σβήνουν και για ένα δίλεπτο παίζει ένα ορχηστρικό τραγούδι μέχρι να βγούν στη σκηνή oi Noel Anthony Hogan, Michael Gerard Hogan, Fergal Patrick Lawler και τελευταία η Dolores O'Riordan. Όπως γράφαμε πριν δύο μέρες, οι Cranberries είχαν την καλύτερη τους περίοδο πριν 16 με 17 χρόνια και όπως και να το κάνουμε η επιλογή μας να τους δούμε ζωντανά ήταν περισσότερο για ιστορικούς λόγους, παρά για να δούμε κάτι καινούργιο. Άλλωστε ακόμη δε γνωρίζουμε αν θα προχωρήσουν στη δημιουργία νέου δίσκου.
Το set της βραδιάς ήταν όπως και στους Bad Religion και τους Faith No More μια μέρα πριν, ένα Best of των τραγουδιών τους. Όλα περίπου τα γνωστά κομμάτια τους τα ακούσαμε. Μου άρεσε το ότι ο κόσμος τραγουδούσε και συμμετείχε όχι μόνο στα "Zombie", "Ode to my family", "Linger", "Dreams", "Promises", "Salvation", αλλά και στα λιγότερο γνωστά, όπως στα "I can't be with you", "Time is ticking out", "Desperate Andy", "How" (όχι με την ίδια ένταση όμως).
Σε τι διέφερε η χτεσινή βραδιά από την προηγούμενη εμφάνιση της Dolores O Riordan πριν 3 χρόνια στην Αθήνα;
Στον ήχο και την εκτέλεση των τραγουδιών θα ήμασταν υπερβολικοί αν κάναμε κάποια παρατήρηση. Η μόνη διαφορά ήταν η εξαιρετική εμφάνιση του κιθαρίστα του γκρουπ Noel Hogan ο οποίος έδωσε ρέστα στα σόλο στο Salvation, στο Promises σε άλλα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η εντυπωσιακή και συνάμα θεατρική σε αρκετά σημεία παρουσία της Dolores κάλυπτε τα υπόλοιπα "βατόμουρα".
Η βασική διαφορά ανάμεσα στη «solo» και την Cranberries Dolores ήταν η ίδια η frontwoman. Πιο ευδιάθετη, πιο ροκ, πιο «στα νερά της». Το όνομα Cranberries και η ιστορία των 20 χρόνων την στήριζαν περισσότερο από το σόλο άλμπουμ που έπρεπε να προωθήσει με μοναδικό hit (στο ελληνικό κοινό τουλάχιστον) το Ordinary Day, το οποίο παρεπιμπτόντως δεν έπαιξε προχθες. Περνάει καλύτερα με το υπόλοιπο γκρουπ και, κατά συνέπεια, κι εμείς που είδαμε άλλο ένα σίριαλ διάλυσης – επανένωσης συγκροτήματος να έχει αίσιο τέλος.
Αν τώρα λάβουμε υπόψιν το sold out και την ανταπόκριση κόσμου, να 'στε σίγουροι ότι εδώ θα είναι και του χρόνου. Άλλωστε δεν υπάρχουν περιθώρια για "ρίσκα", τύπου Arcade Fire για τις Εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών.
Που: στο Θέατρο Βράχων
Οργάνωση: Μια χαρά
Ήχος: Πολύ καλός
Κόσμος: Γεμάτο το Θέατρο.
Ξεκίνησαν: στις 9:47 μμ
Μας αποχαιρέτησαν: στις 11:16 μμ
Τι έπαιξαν:
1. Analyse
2. Animal Instinct
3. How
4. Dreaming my dreams
5. Linger
6. Wanted
7. Just My Imagination
8. When You're Gone
9. Switch Off the Moment
10. Desperate Andy
11. Time Is Ticking Out
12. I Can't Be With You
13. Ode to My Family
14. Free To Decide
15. Salvation
16. Ridiculous Thoughts
17. Zombie
Encore (στις 10:56 μμ):
18. Shattered
19. Still Can't Recognize the Way I Feel
20. Promises
21. Dreams
Η εμφάνιση των Rosebleed ήταν για άλλη μια φορά αρκετά καλή. Έχω δει πέντε φορές το συγκρότημα και αν υπάρχουν δύο καινούργια σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω, είναι το ότι μου δίνεται η εντύπωση ότι στα σημεία η μπάντα εμφανίζεται ακόμη πιο ώριμη και δεμένη. Επιπλέον, έπαιξαν δύο καινούργια κομμάτια στο τέλος του set τους. Το "Anarchy" δε με εντυπωσίασε, αλλά το "Libertine" είναι πολύ καλό με ήρεμη αρχή και εκρηκτικό τελείωμα. "We are coming, keep runing...". Ακούστε το παρακάτω:
9:47μμ : Τα φώτα σβήνουν και για ένα δίλεπτο παίζει ένα ορχηστρικό τραγούδι μέχρι να βγούν στη σκηνή oi Noel Anthony Hogan, Michael Gerard Hogan, Fergal Patrick Lawler και τελευταία η Dolores O'Riordan. Όπως γράφαμε πριν δύο μέρες, οι Cranberries είχαν την καλύτερη τους περίοδο πριν 16 με 17 χρόνια και όπως και να το κάνουμε η επιλογή μας να τους δούμε ζωντανά ήταν περισσότερο για ιστορικούς λόγους, παρά για να δούμε κάτι καινούργιο. Άλλωστε ακόμη δε γνωρίζουμε αν θα προχωρήσουν στη δημιουργία νέου δίσκου.
Το set της βραδιάς ήταν όπως και στους Bad Religion και τους Faith No More μια μέρα πριν, ένα Best of των τραγουδιών τους. Όλα περίπου τα γνωστά κομμάτια τους τα ακούσαμε. Μου άρεσε το ότι ο κόσμος τραγουδούσε και συμμετείχε όχι μόνο στα "Zombie", "Ode to my family", "Linger", "Dreams", "Promises", "Salvation", αλλά και στα λιγότερο γνωστά, όπως στα "I can't be with you", "Time is ticking out", "Desperate Andy", "How" (όχι με την ίδια ένταση όμως).
Στον ήχο και την εκτέλεση των τραγουδιών θα ήμασταν υπερβολικοί αν κάναμε κάποια παρατήρηση. Η μόνη διαφορά ήταν η εξαιρετική εμφάνιση του κιθαρίστα του γκρουπ Noel Hogan ο οποίος έδωσε ρέστα στα σόλο στο Salvation, στο Promises σε άλλα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η εντυπωσιακή και συνάμα θεατρική σε αρκετά σημεία παρουσία της Dolores κάλυπτε τα υπόλοιπα "βατόμουρα".
Η βασική διαφορά ανάμεσα στη «solo» και την Cranberries Dolores ήταν η ίδια η frontwoman. Πιο ευδιάθετη, πιο ροκ, πιο «στα νερά της». Το όνομα Cranberries και η ιστορία των 20 χρόνων την στήριζαν περισσότερο από το σόλο άλμπουμ που έπρεπε να προωθήσει με μοναδικό hit (στο ελληνικό κοινό τουλάχιστον) το Ordinary Day, το οποίο παρεπιμπτόντως δεν έπαιξε προχθες. Περνάει καλύτερα με το υπόλοιπο γκρουπ και, κατά συνέπεια, κι εμείς που είδαμε άλλο ένα σίριαλ διάλυσης – επανένωσης συγκροτήματος να έχει αίσιο τέλος.
Αν τώρα λάβουμε υπόψιν το sold out και την ανταπόκριση κόσμου, να 'στε σίγουροι ότι εδώ θα είναι και του χρόνου. Άλλωστε δεν υπάρχουν περιθώρια για "ρίσκα", τύπου Arcade Fire για τις Εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών.