1. Τι θα ακούσεις: pop, balkan, λαϊκό τραγούδι
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις: Τα δικά μου τραγούδια, Βαβέλ, Αντιγόνη, Άνθρωπος τους κόσμου, Τα μεθύσια, Ο αητός της αγάπης.
3. Βαθμολογία: 8/10
Το νέο πόνημα της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου λέγεται "Βαβέλ" κι αν ο τίτλος παραπέμπει στη σύγχυση, την πολυφωνία και την πολυχρωμία ίσως, θα έλεγα ότι αυτός ο δίσκος έχει το δικό του μονοπάτι, το οποίο έχει στηθεί με σωστά δομημένο τρόπο.
Η "Βαβέλ" είναι ένα συνονθύλευμα από μουσικές που ξεκινάνε από το παλιό Ελληνικό λαϊκό τραγούδι, έχουν επιρροές από το Μάνο Χατζιδάκι, τη Βαλκανική παράδοση και περιέχουν την ποπ "φρεσκάδα" του σήμερα. Σ' αυτό το δίσκο τα έγχορδα συνεχίζουν να αποτελούν τη βάση των τραγουδιών, αλλά τα πνευστά είναι αυτά που κερδίζουν την προσοχή μας (κυρίως η τρομπέτα) και δευτερευόντως το μπουζούκι.
Μετά τις πολύ πετυχημένες εμφανίσεις της Νατάσσας Μποφίλιου στο Passport το Φθινόπωρο και το χειμώνα του 2013 και την επιλογή πολλών παλιών λαϊκών τραγουδιών, πίστεψα ότι η Νατάσσα θα έκανε μια στροφή στο λαϊκό τραγούδι. Δεν το έκανε στις "Πρώτες Λέξεις", όπου υπήρξε μια "back-to-back" παράθεση του λαϊκού τραγουδιού του Σωκράτη Μάλαμα και του - κατά κάποιον τρόπο - νέου μουσικού ύφους της Μποφίλιου. Από τότε ακούσαμε την πρώιμη "Βαβέλ". Αν προσέξετε τα τραγούδια της Νατάσσας σ' αυτούς τους δίσκους θα βρείτε πολλά κοινά στοιχεία.
Τα πνευστά λοιπόν είναι μπροστά στα "Hotel Vienna", "Άνθρωπος του κόσμου", "Η ομορφιά στην Αθήνα", "Αντιγόνη", "Τα επόμενα φιλιά", "Ανταλλάγματα" και "Βαβέλ", ενώ το μπουζούκι κερδίζει στα "Μεθύσια", "Το Δάκρυ" και "Οι Επιζώντες (άλλη μια χρονιά)". Παράλληλα, ο "Αητός της αγάπης" είναι μια αρκετά όμορφη μπαλάντα, η οποία έχει χατζιδακικές επιρροές και οι "Επιζώντες" θα έλεγα ότι είναι η σύνδεση των παλιών δίσκων της Μποφίλιου με τη "Βαβέλ'.
Το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο, "Τα δικά μου τραγούδια" έχει ήρεμο, κιθαριστικό ξεκίνημα και ένα πολύ δυνατό ξέσπασμα στη συνέχεια, το οποίο συνδυάζεται όμορφα με τα πνευστά και το αρχικό κιθαριστικό riff. Για μένα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Για την ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου, δε νομίζω ότι χρειάζεται να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής της, η ένταση που έχει όποτε αυτή το θέλει, η γλυκύτητα, το πάθος και γενικότερα οι εικόνες που σου δημιουργεί ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει είναι κάτι το ξεχωριστό για την Ελληνίδα τραγουδίστρια. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει ο στομφώδης τρόπος της να ερμηνεύει κάποια τραγούδια, όπως για παράδειγμα ο τονισμός της λέξης "ομορφιά" στο κομμάτι "Η ομορφιά στην Αθήνα" και δεν θεωρώ ότι το χρειάζεται για να συνθέσει το προσωπικό της ύφος, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Σε γενικές γραμμές, όπως έχει δείξει στις πρόσφατες συναυλίες της, η Μποφίλιου υποστηρίζει 100% τα τραγούδια της "Βαβέλ" και θα έλεγα ότι αν τα ερμήνευε άλλη τραγουδίστρια θα είχαμε έναν αρκετά διαφορετικό δίσκο!
Σχετικά με τους στίχους, θα έλεγα ότι ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έχει γράψει μερικούς από τους καλύτερους του στίχους σ' αυτό το album. Η σύνθεση του παλιού με το καινούργιο και οι αναφορές στην πολιτική του σήμερα και τον έρωτα βέβαια, δημιουργούν στίχους, όπως τους ακόλουθους:
[Αντιγόνη]: Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους
η εποχή αυτή κομπάρσους δε σηκώνει
Με δυο γονείς αριστερούς ονειροπόλους
τόσο καιρό κρατούσα το κοντάρι
κι ήρθε η στιγμή να βγω να παίξω Αντιγόνη
[Άνθρωπος του κόσμου]: Ήσουν άνθρωπος του κόσμου
Όλη η Γη δικό σου κτήμα
Όμως άνθρωπος δικός μου
δεν υπήρξες κι είναι κρίμα...
Ακόμη, αξίζει να γράψω δύο λόγια για τη συσκευασία του δίσκου, γιατί υπάρχει και το φυσικό μέσο της μουσικής κι όχι μόνο το ψηφιακό... Στο χάρτινο κουτί της "Βαβέλ", το εξώφυλλο περιέχει μια εξαιρετική φωτογραφία της Νατάσσας Μποφίλιου και ο τίτλος γράφεται και με τον κώδικα Braille (σύστημα ανάγνωσης και γραφής τυφλών). Επιπλέον, στο πίσω μέρος του album τα τραγούδια γράφονται με μαύρο ή λευκό χρώμα ανάλογα αν τα βλέπεις από τη σωστή ή την ανάποδη μεριά. Συνολικά η δουλειά της Ελένης Σακαλή είναι αυτή που χρειάζεται για να δοθεί ένα επιπλέον επιχείρημα στους φίλους της μουσικής της Μποφίλιου να αγοράσουν το δίσκο και να μη μείνουν μόνο στο Spotify κλπ.
Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι η "Βαβέλ" περιέχει τραγούδια που βρίσκονται σε σχεδόν το ίδιο υψηλό επίπεδο. Ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά, ακόμα κι αν έχει επιρροές από διαφορετικά μουσικά είδη. Βλέπετε, στην εποχή μας είναι συνηθισμένο αυτό το μίγμα διαφορετικών μουσικών και βέβαια δεν είναι κακό. Η σειρά των κομματιών είναι σωστή και θα έλεγα ότι για αρκετούς, τα καλύτερα τραγούδια είναι προς το τέλος του δίσκου.
Οι ίδιοι έγραψαν τα ακόλουθα για το νέο πόνημα τους:
«Η Βαβέλ μιλάει πολλές γλώσσες και διατρέχεται από πολλούς ανέμους. Άξονες της όμως είναι πάντα και μόνο δύο: η πόλη - πυρήνας μας όπως αντικατοπτρίζεται στο καθαρό παρόν. Κι η φιλία μας, που μέσα στα χρόνια έχει καταγραφεί ως αδιάρρηκτη συγγένεια».
Τα τραγούδια της Βαβέλ:
1. Τα δικά μου τραγούδια
2. Άνθρωπος τους κόσμου
3. Η ομορφιά στην Αθήνα
4. Hotel Vienna
5. Αντιγόνη
6. Βαβέλ
7. Ο αητός της αγάπης
8. Δάκρυ
9. Ανταλλάγματα
10. Τα μεθύσια
11. Τα επόμενα φιλιά
12. Οι επιζώντες (άλλη μια χρονιά)
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις: Τα δικά μου τραγούδια, Βαβέλ, Αντιγόνη, Άνθρωπος τους κόσμου, Τα μεθύσια, Ο αητός της αγάπης.
3. Βαθμολογία: 8/10
Το νέο πόνημα της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου λέγεται "Βαβέλ" κι αν ο τίτλος παραπέμπει στη σύγχυση, την πολυφωνία και την πολυχρωμία ίσως, θα έλεγα ότι αυτός ο δίσκος έχει το δικό του μονοπάτι, το οποίο έχει στηθεί με σωστά δομημένο τρόπο.
Η "Βαβέλ" είναι ένα συνονθύλευμα από μουσικές που ξεκινάνε από το παλιό Ελληνικό λαϊκό τραγούδι, έχουν επιρροές από το Μάνο Χατζιδάκι, τη Βαλκανική παράδοση και περιέχουν την ποπ "φρεσκάδα" του σήμερα. Σ' αυτό το δίσκο τα έγχορδα συνεχίζουν να αποτελούν τη βάση των τραγουδιών, αλλά τα πνευστά είναι αυτά που κερδίζουν την προσοχή μας (κυρίως η τρομπέτα) και δευτερευόντως το μπουζούκι.
Μετά τις πολύ πετυχημένες εμφανίσεις της Νατάσσας Μποφίλιου στο Passport το Φθινόπωρο και το χειμώνα του 2013 και την επιλογή πολλών παλιών λαϊκών τραγουδιών, πίστεψα ότι η Νατάσσα θα έκανε μια στροφή στο λαϊκό τραγούδι. Δεν το έκανε στις "Πρώτες Λέξεις", όπου υπήρξε μια "back-to-back" παράθεση του λαϊκού τραγουδιού του Σωκράτη Μάλαμα και του - κατά κάποιον τρόπο - νέου μουσικού ύφους της Μποφίλιου. Από τότε ακούσαμε την πρώιμη "Βαβέλ". Αν προσέξετε τα τραγούδια της Νατάσσας σ' αυτούς τους δίσκους θα βρείτε πολλά κοινά στοιχεία.
Τα πνευστά λοιπόν είναι μπροστά στα "Hotel Vienna", "Άνθρωπος του κόσμου", "Η ομορφιά στην Αθήνα", "Αντιγόνη", "Τα επόμενα φιλιά", "Ανταλλάγματα" και "Βαβέλ", ενώ το μπουζούκι κερδίζει στα "Μεθύσια", "Το Δάκρυ" και "Οι Επιζώντες (άλλη μια χρονιά)". Παράλληλα, ο "Αητός της αγάπης" είναι μια αρκετά όμορφη μπαλάντα, η οποία έχει χατζιδακικές επιρροές και οι "Επιζώντες" θα έλεγα ότι είναι η σύνδεση των παλιών δίσκων της Μποφίλιου με τη "Βαβέλ'.
Το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο, "Τα δικά μου τραγούδια" έχει ήρεμο, κιθαριστικό ξεκίνημα και ένα πολύ δυνατό ξέσπασμα στη συνέχεια, το οποίο συνδυάζεται όμορφα με τα πνευστά και το αρχικό κιθαριστικό riff. Για μένα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Για την ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου, δε νομίζω ότι χρειάζεται να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής της, η ένταση που έχει όποτε αυτή το θέλει, η γλυκύτητα, το πάθος και γενικότερα οι εικόνες που σου δημιουργεί ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει είναι κάτι το ξεχωριστό για την Ελληνίδα τραγουδίστρια. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει ο στομφώδης τρόπος της να ερμηνεύει κάποια τραγούδια, όπως για παράδειγμα ο τονισμός της λέξης "ομορφιά" στο κομμάτι "Η ομορφιά στην Αθήνα" και δεν θεωρώ ότι το χρειάζεται για να συνθέσει το προσωπικό της ύφος, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Σε γενικές γραμμές, όπως έχει δείξει στις πρόσφατες συναυλίες της, η Μποφίλιου υποστηρίζει 100% τα τραγούδια της "Βαβέλ" και θα έλεγα ότι αν τα ερμήνευε άλλη τραγουδίστρια θα είχαμε έναν αρκετά διαφορετικό δίσκο!
Σχετικά με τους στίχους, θα έλεγα ότι ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έχει γράψει μερικούς από τους καλύτερους του στίχους σ' αυτό το album. Η σύνθεση του παλιού με το καινούργιο και οι αναφορές στην πολιτική του σήμερα και τον έρωτα βέβαια, δημιουργούν στίχους, όπως τους ακόλουθους:
[Αντιγόνη]: Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους
η εποχή αυτή κομπάρσους δε σηκώνει
Με δυο γονείς αριστερούς ονειροπόλους
τόσο καιρό κρατούσα το κοντάρι
κι ήρθε η στιγμή να βγω να παίξω Αντιγόνη
[Άνθρωπος του κόσμου]: Ήσουν άνθρωπος του κόσμου
Όλη η Γη δικό σου κτήμα
Όμως άνθρωπος δικός μου
δεν υπήρξες κι είναι κρίμα...
Ακόμη, αξίζει να γράψω δύο λόγια για τη συσκευασία του δίσκου, γιατί υπάρχει και το φυσικό μέσο της μουσικής κι όχι μόνο το ψηφιακό... Στο χάρτινο κουτί της "Βαβέλ", το εξώφυλλο περιέχει μια εξαιρετική φωτογραφία της Νατάσσας Μποφίλιου και ο τίτλος γράφεται και με τον κώδικα Braille (σύστημα ανάγνωσης και γραφής τυφλών). Επιπλέον, στο πίσω μέρος του album τα τραγούδια γράφονται με μαύρο ή λευκό χρώμα ανάλογα αν τα βλέπεις από τη σωστή ή την ανάποδη μεριά. Συνολικά η δουλειά της Ελένης Σακαλή είναι αυτή που χρειάζεται για να δοθεί ένα επιπλέον επιχείρημα στους φίλους της μουσικής της Μποφίλιου να αγοράσουν το δίσκο και να μη μείνουν μόνο στο Spotify κλπ.
Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι η "Βαβέλ" περιέχει τραγούδια που βρίσκονται σε σχεδόν το ίδιο υψηλό επίπεδο. Ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά, ακόμα κι αν έχει επιρροές από διαφορετικά μουσικά είδη. Βλέπετε, στην εποχή μας είναι συνηθισμένο αυτό το μίγμα διαφορετικών μουσικών και βέβαια δεν είναι κακό. Η σειρά των κομματιών είναι σωστή και θα έλεγα ότι για αρκετούς, τα καλύτερα τραγούδια είναι προς το τέλος του δίσκου.
Οι ίδιοι έγραψαν τα ακόλουθα για το νέο πόνημα τους:
«Η Βαβέλ μιλάει πολλές γλώσσες και διατρέχεται από πολλούς ανέμους. Άξονες της όμως είναι πάντα και μόνο δύο: η πόλη - πυρήνας μας όπως αντικατοπτρίζεται στο καθαρό παρόν. Κι η φιλία μας, που μέσα στα χρόνια έχει καταγραφεί ως αδιάρρηκτη συγγένεια».
Τα τραγούδια της Βαβέλ:
1. Τα δικά μου τραγούδια
2. Άνθρωπος τους κόσμου
3. Η ομορφιά στην Αθήνα
4. Hotel Vienna
5. Αντιγόνη
6. Βαβέλ
7. Ο αητός της αγάπης
8. Δάκρυ
9. Ανταλλάγματα
10. Τα μεθύσια
11. Τα επόμενα φιλιά
12. Οι επιζώντες (άλλη μια χρονιά)