Η δεύτερη και τελευταία ημέρα του Athens Release Festival για φέτος, μετά την ακύρωση του Σαββάτου, μας βρήκε στην Πλατεία Νερού, που οι συγκυρίες δικαιολόγησαν το όνομά της. Μπορεί οι νονοί της πλατείας να εμπνεύστηκαν από το νερό της θάλασσας που βρέχει τα θεμέλιά της, αλλά εμείς ποτιστήκαμε με το νερό της βροχής.
Η βροχή, λοιπόν, ήταν το βασικό θέμα της ημέρας. Λόγω αυτής, οι Omega Ray καθυστέρησαν την εμφάνισή τους με αποτέλεσμα να καταφέρουν να παίξουν μόνο δυο κομμάτια, οι Kadebostany έκαναν μια μικρή παύση για τις απαραίτητες αλλαγές στο stage και ο κόσμος κυκλοφορούσε με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς για να προστατευτεί: αδιάβροχα, σακούλες, ομπρέλες θαλάσσης και οι ηλιοπροστασίες από το αυτοκίνητο ήταν κάποια από τα βασικά αξεσουάρ. Η ΕΜΥ που βεβαίωσε ότι μετά τις 17:00 δεν θα έβρεχε, έκανε μια τρύπα στο νερό (pun intended) και μέχρι να βεβαιωθούμε ότι οι εμφανίσεις όλων των καλλιτεχνών θα συνεχιστούν κανονικά, όλοι κοιτούσαμε προς τον ουρανό.
Διαβάστε εδώ τη λεπτό – προς – λεπτό ανταπόκρισή μας.
Το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των Kadebostany έγινε υπό έντονη βροχή. Ξεκινώντας το set τους και χωρίς να έχουν προλάβει να πουν καλά καλά δυο τραγούδια, έπρεπε να σταματήσουν για να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές στη σκηνή. “I love you, but I don’t want to die in front of you”, δικαιολογήθηκε ο Kadebostan, frontman της μπάντας ή μάλλον, όπως θα προτιμούσε ο ίδιος, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας του Kadebostan, πριν ξεκινήσει μαζί με τους τεχνικούς να μεταφέρει καλώδια και όργανα και να καλύπτει με πλαστικό τα decks του. Υπηρετώντας πάντα το ρόλο της περσόνας του Kadebostan, ο Ελβετός Guillaume Jérémie, αν και ήταν κυρίως πίσω από τα decks του, δεν σταμάτησε να παροτρύνει το κοινό να συμμετάσχει και τα κατάφερνε. Άλλωστε δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ, ο ήχος των Κadebostany ταιριάζει στα γούστα μας: λίγο balkan, τύμπανα, τρομπόνι και beat! Μαζί του, το «καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό του Kadebostan», όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει ότι θα τον συνοδεύει, που δεν ήταν άλλη από την Kristina, την ξανθιά τραγουδίστρια με την κιθάρα που αντικατέστησε την Amina πίσω από το μικρόφωνο. Νομίζω όλοι καταλάβαμε γιατί την έκρυβαν τόσο καιρό: η φωνή της εξαιρετική και η παρουσία της γέμιζε τη σκηνή. Είχε πάθος, ένταση και καλή επικοινωνία με το κοινό.
Η setlist τους ήταν αρκετά καλή, καθώς περιλάμβανε τις γνωστές επιτυχίες τους “Castle in the snow”, “Teddy Bear”, “Invisible Man” και “Frozen to Death”, αλλά και τα νέα τους τραγούδια από το πρόσφατο ΕΡ “Monumental - Chapter I” που άφησαν πολύ καλή εντύπωση στο κοινό: “Mind if stay”, “Joy & Sorrow” και το “Early Morning Dreams”, το οποίο έπαιξαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και με το οποίο έκλεισαν το set τους. Οι Kadebostany, μάλλον έχοντας στο νου τους την live παρουσίαση των τραγουδιών, έδωσαν στα κομμάτια μια έξτρα δόση dance ήχου και beat, θέλοντας να πυροδοτήσουν ένα μίνι πάρτι. Η αμηχανία του κοινού λόγω της βροχής (γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε μαθημένοι στις συναυλίες υπό βροχή) μάλλον το εμπόδισε.
Η χειρότερη στιγμή τους ήταν η διασκευή στο “Heroes” του David Bowie. Δεν έφταιγε μόνο ότι στο πρώτο μισό τραγούδι δεν ακουγόταν καλά η φωνή της Kristina, αλλά και το ότι η εκτέλεση της διασκευής δεν απέδωσε το νόημα της δημιουργίας της. Ένα κακό τραγούδι όμως δεν φέρνει την καταστροφή και όντως αυτό δεν χάλασε την πολύ καλή εικόνα της εμφάνισης των Kadebostany υπό την απογευματινή μπόρα! Φαίνεται πως υπάρχει αμοιβαία αγάπη ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και τη μπάντα από την Ελβετία… συγγνώμη, το Kadebostan εννοώ!
Όπως μας έχουν καλομάθει από πέρυσι οι διοργανωτές του Release, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα (παρά ένα τέταρτο λόγω βροχής) και για αυτό τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Έτσι, σχεδόν είκοσι λεπτά μετά τις εννιά και στεγνοί πια, εμφανίστηκε στο κεντρικό video wall το χαρακτηριστικό logo των Archive Λ - που δεν είναι λάμδα αλλά άλφα - και τα δύο ανάποδα F εκ του False Foundation, του τελευταίου περσινού δίσκου τους. Με έντονα ηλεκτρονικό ήχο ξεκίνησαν με το “Driving Nails” από το “The False Foundation” και έκαναν μια εκπληκτική εισαγωγή. Φοβερά visuals, εξαιρετικός ήχος και οι Archive στα καλύτερά τους! Για τα πρώτα τριάντα λεπτά ευχαριστηθήκαμε το «σκληρό» ήχο των Archive εμποτισμένο με όση electronica χρειαζόταν. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι αυτά τα τριάντα λεπτά ακούσαμε κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους τους (“Driving in Nails” και “The False Foundation” από το ομώνυμο του 2016, “Crushed” και “Kid Corner” από το “Restriction” του 2015) και όχι τις πιο γνωστές επιτυχίες τους που ήταν αναμενόμενο να αρέσουν. Σκέφτηκα ότι αυτό δικαιολογείται γιατί ένας καλλιτέχνης θα έχει μεγαλύτερο ενθουσιασμό να παρουσιάσει τις νέες του δημιουργίες παρά τις παλιότερες, ότι θα ήθελε να μοιραστεί με το κοινό αυτά που τώρα τον κινούν και οδηγούν στη δημιουργία και όχι εκείνα που τον ενέπνευσαν πριν από μια δεκαετία. Και αυτή η πρώτη μου σκέψη επαληθεύτηκε. Αν και στη συνέχεια όλοι τραγουδήσαμε “You make me feel”, φωνάξαμε “So fuck you anyway” και χορέψαμε στο “Bullets”, κάτι έλειπε. Ο Dave Pen δεν ζούσε τους στίχους στο “Fuck U” παρά την πολύ καλή του ερμηνεία, ο Polland Berrier με το καπέλο του και τη μαύρη κάπα δεν χτυπιόταν στο “Bullets” όσο στο “Splinters” (από το δίσκο του 2016) και η Holly Martin αν και τραγούδησε εξαιρετικά το “You make me feel” δεν μας συγκίνησε.
Με μια δόση μελαγχολίας συνέχισαν με το “Bright Lights”, πάλι από τον τελευταίο δίσκο τους. Για το κλείσιμο κράτησαν το “Controlling Crowds” και το “Numb” από το “You All Look the Same to Me” του 2002. Αν και σε πολλούς έλειψαν κομμάτια όπως το “Αgain”, “Dangervisit” και “Collapse/Collide”, δεν νομίζω ότι αυτά θα έκαναν τη διαφορά. Θα κρατήσω, λοιπόν, τα εξαιρετικά πρώτα τριάντα λεπτά της εμφάνισής τους, θα ξανακούσω τους δύο τελευταίους δίσκους και θα ξανα-αγαπήσω τους Archive.
Ο περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε στην πλατεία κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Archive. Τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί εντελώς από πάνω μας ενισχύοντας το καλοκαιρινό vibe που αναπόφευκτα προκαλεί η μουσική των Thievery Corporation. Σε μια χώρα με ήλιο και θάλασσα που προσφέρει αξέχαστες στιγμές στις παραλίες, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί κανείς παρά να συνδυάσει τον εμποτισμένο με έθνικ και reggae στοιχεία dub ήχο των Thievery με το καλοκαίρι! Εορτάζοντας 20 χρόνια στη δισκογραφία, ήρθαν στην Ελλάδα για δέκατη φορά και εμφανίστηκαν μπροστά στο αθηναϊκό κοινό έχοντας κυκλοφορήσει το νέο τους δίσκο “The Temple of I & I”. Όπως έχουν αναφέρει κατά καιρούς - και η αλήθεια είναι ότι το δείχνουν - ευχαριστιούνται πολύ να παίζουν στην Ελλάδα. Μπορεί ο πυρήνας τους, το δίδυμο Eric Hilton και Rob Garza, να προέρχονται από την Ουάσινγκτον, αλλά ο ήχος τους αγγίζει περιοχές όπως η Τζαμάικα, η Ινδία και η Βραζιλία. Γράφουν στίχους σε Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Περσικά, Χίντι και ενσωματώνουν στην trip hop βάση τους στοιχεία από reggae, afro beat και bossa nova. Για την εμφάνισή τους την Παρασκευή διάλεξαν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, χωρίς να αφήσουν έξω τις μεγάλες επιτυχίες τους “The Richest Man in Babylon”, “Lebanese Blonde”, “Amerimacka”, “Warning Shots” και το πιο πρόσφατο “Letter to the Editor”.
Η επιτυχία των συναυλιών των Thievery Corporation οφείλεται σε δύο πράγματα (εκτός από τη μουσική τους), τα οποία ήταν έκδηλα και το βράδυ της Παρασκευής. Πρώτον, τα μέλη της μπάντας. Όλοι είναι entertainers. Όλοι το διασκεδάζουν, ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν! Όλοι έχουν ταλέντο και είναι καλοί στην επικοινωνία τους με το κοινό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ομάδα περισσότερων των δέκα ατόμων που συνδυάζουν reggae φωνές όπως η εξαιρετική Raquel Jones (βλ. φωνητικά στο “Letter to the Editor”), ο Puma Ptah και ο Mr. Lif, soul και έθνικ περσόνες, όπως η LouLou Ghelichkhani και η Natalia Clavier και δεμένοι μουσικοί όπως ο φοβερός μπασίστας Ashish Vyas και ο κιθαρίστας /σιταρίστας Rob Myers.
Δεύτερον, η setlist. Οι Thievery διαλέγουν προσεκτικά τα κομμάτια που θα παίξουν και τη σειρά τους. Ο τρόπος με τον οποίο μπόλιασαν μια δυνατή setlist με τα καινούργια τους τραγούδια έκανε τα τελευταία να αγαπηθούν από το κοινό. Καμία αμηχανία ακούγοντας τα νέα τραγούδια, καθώς αυτά εναλλάσσονταν με τα πιο γνωστά και δεν άφησαν κανένα περιθώριο για «κοιλιά». Ίσως να θέλαμε ένα πιο δυνατό κλείσιμο από ότι το πιο lounge “Marching the Hate Machines (Into The Sun)”, αλλά αυτή είναι η μόνη παρατήρηση. Και μια ερώτηση: που ήταν ο Eric Hilton;
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τους Thievery Corporation: χορέψαμε ασταμάτητα, τραγουδήσαμε, διασκεδάσαμε. Αν και ήταν μια αξιοπρεπής και πολύ καλή εμφάνιση δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερές τους. Θυμάστε αυτές στο Θέατρο Βράχων; Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τα νέα τους τραγούδια έχουν reggae ήχους και είναι λιγότερο χορευτικά και ανεβαστικά από τα τότε πρόσφατα του "Radio Retaliation" (2008).
Setlist: Forgotten People / Until The Morning / True Sons of Zion / Letter to the Editor / Culture of Fear / Illumination / Le Monde / Love Has No Heart / Weapons of Distraction / La Femme Parallel / Ghetto Matrix / Amerimacka / Time + Space / The Heart’s a Lonely Hunter / Warning Shots / Encore: Road Block / Lebanese Blonde / Drop Your Guns / The Richest Man in Babylon / Facing East / Marching the Hate Machines (Into The Sun)
[Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill. Για περισσότερες φωτογραφίες δείτε εδώ.]
Η βροχή, λοιπόν, ήταν το βασικό θέμα της ημέρας. Λόγω αυτής, οι Omega Ray καθυστέρησαν την εμφάνισή τους με αποτέλεσμα να καταφέρουν να παίξουν μόνο δυο κομμάτια, οι Kadebostany έκαναν μια μικρή παύση για τις απαραίτητες αλλαγές στο stage και ο κόσμος κυκλοφορούσε με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς για να προστατευτεί: αδιάβροχα, σακούλες, ομπρέλες θαλάσσης και οι ηλιοπροστασίες από το αυτοκίνητο ήταν κάποια από τα βασικά αξεσουάρ. Η ΕΜΥ που βεβαίωσε ότι μετά τις 17:00 δεν θα έβρεχε, έκανε μια τρύπα στο νερό (pun intended) και μέχρι να βεβαιωθούμε ότι οι εμφανίσεις όλων των καλλιτεχνών θα συνεχιστούν κανονικά, όλοι κοιτούσαμε προς τον ουρανό.
Διαβάστε εδώ τη λεπτό – προς – λεπτό ανταπόκρισή μας.
Το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των Kadebostany έγινε υπό έντονη βροχή. Ξεκινώντας το set τους και χωρίς να έχουν προλάβει να πουν καλά καλά δυο τραγούδια, έπρεπε να σταματήσουν για να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές στη σκηνή. “I love you, but I don’t want to die in front of you”, δικαιολογήθηκε ο Kadebostan, frontman της μπάντας ή μάλλον, όπως θα προτιμούσε ο ίδιος, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας του Kadebostan, πριν ξεκινήσει μαζί με τους τεχνικούς να μεταφέρει καλώδια και όργανα και να καλύπτει με πλαστικό τα decks του. Υπηρετώντας πάντα το ρόλο της περσόνας του Kadebostan, ο Ελβετός Guillaume Jérémie, αν και ήταν κυρίως πίσω από τα decks του, δεν σταμάτησε να παροτρύνει το κοινό να συμμετάσχει και τα κατάφερνε. Άλλωστε δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ, ο ήχος των Κadebostany ταιριάζει στα γούστα μας: λίγο balkan, τύμπανα, τρομπόνι και beat! Μαζί του, το «καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό του Kadebostan», όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει ότι θα τον συνοδεύει, που δεν ήταν άλλη από την Kristina, την ξανθιά τραγουδίστρια με την κιθάρα που αντικατέστησε την Amina πίσω από το μικρόφωνο. Νομίζω όλοι καταλάβαμε γιατί την έκρυβαν τόσο καιρό: η φωνή της εξαιρετική και η παρουσία της γέμιζε τη σκηνή. Είχε πάθος, ένταση και καλή επικοινωνία με το κοινό.
Η setlist τους ήταν αρκετά καλή, καθώς περιλάμβανε τις γνωστές επιτυχίες τους “Castle in the snow”, “Teddy Bear”, “Invisible Man” και “Frozen to Death”, αλλά και τα νέα τους τραγούδια από το πρόσφατο ΕΡ “Monumental - Chapter I” που άφησαν πολύ καλή εντύπωση στο κοινό: “Mind if stay”, “Joy & Sorrow” και το “Early Morning Dreams”, το οποίο έπαιξαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και με το οποίο έκλεισαν το set τους. Οι Kadebostany, μάλλον έχοντας στο νου τους την live παρουσίαση των τραγουδιών, έδωσαν στα κομμάτια μια έξτρα δόση dance ήχου και beat, θέλοντας να πυροδοτήσουν ένα μίνι πάρτι. Η αμηχανία του κοινού λόγω της βροχής (γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε μαθημένοι στις συναυλίες υπό βροχή) μάλλον το εμπόδισε.
Η χειρότερη στιγμή τους ήταν η διασκευή στο “Heroes” του David Bowie. Δεν έφταιγε μόνο ότι στο πρώτο μισό τραγούδι δεν ακουγόταν καλά η φωνή της Kristina, αλλά και το ότι η εκτέλεση της διασκευής δεν απέδωσε το νόημα της δημιουργίας της. Ένα κακό τραγούδι όμως δεν φέρνει την καταστροφή και όντως αυτό δεν χάλασε την πολύ καλή εικόνα της εμφάνισης των Kadebostany υπό την απογευματινή μπόρα! Φαίνεται πως υπάρχει αμοιβαία αγάπη ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και τη μπάντα από την Ελβετία… συγγνώμη, το Kadebostan εννοώ!
Όπως μας έχουν καλομάθει από πέρυσι οι διοργανωτές του Release, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα (παρά ένα τέταρτο λόγω βροχής) και για αυτό τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Έτσι, σχεδόν είκοσι λεπτά μετά τις εννιά και στεγνοί πια, εμφανίστηκε στο κεντρικό video wall το χαρακτηριστικό logo των Archive Λ - που δεν είναι λάμδα αλλά άλφα - και τα δύο ανάποδα F εκ του False Foundation, του τελευταίου περσινού δίσκου τους. Με έντονα ηλεκτρονικό ήχο ξεκίνησαν με το “Driving Nails” από το “The False Foundation” και έκαναν μια εκπληκτική εισαγωγή. Φοβερά visuals, εξαιρετικός ήχος και οι Archive στα καλύτερά τους! Για τα πρώτα τριάντα λεπτά ευχαριστηθήκαμε το «σκληρό» ήχο των Archive εμποτισμένο με όση electronica χρειαζόταν. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι αυτά τα τριάντα λεπτά ακούσαμε κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους τους (“Driving in Nails” και “The False Foundation” από το ομώνυμο του 2016, “Crushed” και “Kid Corner” από το “Restriction” του 2015) και όχι τις πιο γνωστές επιτυχίες τους που ήταν αναμενόμενο να αρέσουν. Σκέφτηκα ότι αυτό δικαιολογείται γιατί ένας καλλιτέχνης θα έχει μεγαλύτερο ενθουσιασμό να παρουσιάσει τις νέες του δημιουργίες παρά τις παλιότερες, ότι θα ήθελε να μοιραστεί με το κοινό αυτά που τώρα τον κινούν και οδηγούν στη δημιουργία και όχι εκείνα που τον ενέπνευσαν πριν από μια δεκαετία. Και αυτή η πρώτη μου σκέψη επαληθεύτηκε. Αν και στη συνέχεια όλοι τραγουδήσαμε “You make me feel”, φωνάξαμε “So fuck you anyway” και χορέψαμε στο “Bullets”, κάτι έλειπε. Ο Dave Pen δεν ζούσε τους στίχους στο “Fuck U” παρά την πολύ καλή του ερμηνεία, ο Polland Berrier με το καπέλο του και τη μαύρη κάπα δεν χτυπιόταν στο “Bullets” όσο στο “Splinters” (από το δίσκο του 2016) και η Holly Martin αν και τραγούδησε εξαιρετικά το “You make me feel” δεν μας συγκίνησε.
Με μια δόση μελαγχολίας συνέχισαν με το “Bright Lights”, πάλι από τον τελευταίο δίσκο τους. Για το κλείσιμο κράτησαν το “Controlling Crowds” και το “Numb” από το “You All Look the Same to Me” του 2002. Αν και σε πολλούς έλειψαν κομμάτια όπως το “Αgain”, “Dangervisit” και “Collapse/Collide”, δεν νομίζω ότι αυτά θα έκαναν τη διαφορά. Θα κρατήσω, λοιπόν, τα εξαιρετικά πρώτα τριάντα λεπτά της εμφάνισής τους, θα ξανακούσω τους δύο τελευταίους δίσκους και θα ξανα-αγαπήσω τους Archive.
Ο περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε στην πλατεία κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Archive. Τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί εντελώς από πάνω μας ενισχύοντας το καλοκαιρινό vibe που αναπόφευκτα προκαλεί η μουσική των Thievery Corporation. Σε μια χώρα με ήλιο και θάλασσα που προσφέρει αξέχαστες στιγμές στις παραλίες, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί κανείς παρά να συνδυάσει τον εμποτισμένο με έθνικ και reggae στοιχεία dub ήχο των Thievery με το καλοκαίρι! Εορτάζοντας 20 χρόνια στη δισκογραφία, ήρθαν στην Ελλάδα για δέκατη φορά και εμφανίστηκαν μπροστά στο αθηναϊκό κοινό έχοντας κυκλοφορήσει το νέο τους δίσκο “The Temple of I & I”. Όπως έχουν αναφέρει κατά καιρούς - και η αλήθεια είναι ότι το δείχνουν - ευχαριστιούνται πολύ να παίζουν στην Ελλάδα. Μπορεί ο πυρήνας τους, το δίδυμο Eric Hilton και Rob Garza, να προέρχονται από την Ουάσινγκτον, αλλά ο ήχος τους αγγίζει περιοχές όπως η Τζαμάικα, η Ινδία και η Βραζιλία. Γράφουν στίχους σε Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Περσικά, Χίντι και ενσωματώνουν στην trip hop βάση τους στοιχεία από reggae, afro beat και bossa nova. Για την εμφάνισή τους την Παρασκευή διάλεξαν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, χωρίς να αφήσουν έξω τις μεγάλες επιτυχίες τους “The Richest Man in Babylon”, “Lebanese Blonde”, “Amerimacka”, “Warning Shots” και το πιο πρόσφατο “Letter to the Editor”.
Η επιτυχία των συναυλιών των Thievery Corporation οφείλεται σε δύο πράγματα (εκτός από τη μουσική τους), τα οποία ήταν έκδηλα και το βράδυ της Παρασκευής. Πρώτον, τα μέλη της μπάντας. Όλοι είναι entertainers. Όλοι το διασκεδάζουν, ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν! Όλοι έχουν ταλέντο και είναι καλοί στην επικοινωνία τους με το κοινό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ομάδα περισσότερων των δέκα ατόμων που συνδυάζουν reggae φωνές όπως η εξαιρετική Raquel Jones (βλ. φωνητικά στο “Letter to the Editor”), ο Puma Ptah και ο Mr. Lif, soul και έθνικ περσόνες, όπως η LouLou Ghelichkhani και η Natalia Clavier και δεμένοι μουσικοί όπως ο φοβερός μπασίστας Ashish Vyas και ο κιθαρίστας /σιταρίστας Rob Myers.
Δεύτερον, η setlist. Οι Thievery διαλέγουν προσεκτικά τα κομμάτια που θα παίξουν και τη σειρά τους. Ο τρόπος με τον οποίο μπόλιασαν μια δυνατή setlist με τα καινούργια τους τραγούδια έκανε τα τελευταία να αγαπηθούν από το κοινό. Καμία αμηχανία ακούγοντας τα νέα τραγούδια, καθώς αυτά εναλλάσσονταν με τα πιο γνωστά και δεν άφησαν κανένα περιθώριο για «κοιλιά». Ίσως να θέλαμε ένα πιο δυνατό κλείσιμο από ότι το πιο lounge “Marching the Hate Machines (Into The Sun)”, αλλά αυτή είναι η μόνη παρατήρηση. Και μια ερώτηση: που ήταν ο Eric Hilton;
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τους Thievery Corporation: χορέψαμε ασταμάτητα, τραγουδήσαμε, διασκεδάσαμε. Αν και ήταν μια αξιοπρεπής και πολύ καλή εμφάνιση δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερές τους. Θυμάστε αυτές στο Θέατρο Βράχων; Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τα νέα τους τραγούδια έχουν reggae ήχους και είναι λιγότερο χορευτικά και ανεβαστικά από τα τότε πρόσφατα του "Radio Retaliation" (2008).
Setlist: Forgotten People / Until The Morning / True Sons of Zion / Letter to the Editor / Culture of Fear / Illumination / Le Monde / Love Has No Heart / Weapons of Distraction / La Femme Parallel / Ghetto Matrix / Amerimacka / Time + Space / The Heart’s a Lonely Hunter / Warning Shots / Encore: Road Block / Lebanese Blonde / Drop Your Guns / The Richest Man in Babylon / Facing East / Marching the Hate Machines (Into The Sun)
[Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill. Για περισσότερες φωτογραφίες δείτε εδώ.]