Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Θοδωρή Μάρκου, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ!
Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες, μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι είχε συγκεντρωθεί ελάχιστος κόσμος. Από τη μία, ο καυτός ήλιος και από την άλλη, το γεγονός ότι βρισκόμαστε ήδη στα μισά του καλοκαιριού με τις διακοπές να έχουν ξεκινήσει, ήταν ίσως οι κυριότεροι λόγοι που η Πλατεία Νερού εν τέλει δεν μάζεψε τον κόσμο που θα ανέμεναν οι διοργανωτές του Ejekt.
Υπολογίζω ότι οι παρευρισκόμενοι θεατές, που σταδιακά άρχισαν να συγκεντρώνονται κυρίως από τις 19.00 και μετά, δεν ξεπέρασαν τους 5.000. Ανεξάρτητα από αυτό και με βάση τα όσα συνολικά παρακολουθήσαμε και ακούσαμε, η δεύτερη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ, λαμβάνει θετικότατο πρόσημο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Black Hat Bones: Fat old sun
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι το εναρκτήριο act σε μία συναυλία με πολλές μπάντες και ιδίως στην καλοκαιρινή Αθήνα. Αν και οι Black Hat Bones έπρεπε να διεκπεραιώσουν αυτό το δύσκολο έργο, τα κατάφεραν μια χαρά. Ανέβηκαν στη σκηνή στις 17.35 σύμφωνα με το πρόγραμμα και για τα επόμενα τριάντα λεπτά, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια επομένως και για την απόδοσή τους, αλλά και για την όρεξη και διάθεση που έδειξαν.
Η heavy-rock μουσική του σχήματος από την Αθήνα εκτελέστηκε άψογα και σε κάποιες στιγμές ένιωθες ότι ακούς μια μπάντα που βρίσκεται για χρόνια μαζί, έχοντας «λιώσει τα σανίδια». Αν συνεχίσουν έτσι, είναι ζήτημα χρόνου να καθιερωθούν στις συνειδήσεις του κοινού και να συγκαταλέγονται στο μέλλον στα μεγάλα ονόματα της ελληνικής rock σκηνής. Πολλά μπράβο στα παιδιά επομένως που «τίμησαν τη φανέλα» ως άψογοι επαγγελματίες.
Of Montreal: The echo of pleasure
Το σχήμα από την Αθήνα της Georgia, υπήρξε για μένα προσωπικά η πλέον ευχάριστη έκπληξη της ημέρας. Χωρίς να γνωρίζω τη μουσική τους και χωρίς να θεωρούμαι οπαδός της experimental pop rock που παίζουν οι Of Montreal, ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από την παρουσία τους.
Παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές μελών, οι Αμερικάνοι με τον frontman Kevin Barnes να δεσπόζει και λόγω των φωνητικών του ικανοτήτων, αλλά και των ιδιαίτερων ενδυματολογικών του επιλογών, κυριολεκτικά κυρίευσαν με την παρουσία τους το χώρο του φεστιβάλ.
Ξεκινώντας με αμιγώς electronica και dance διάθεση, όσο περνούσε η ώρα ανέβαζαν διαρκώς στροφές, φλερτάροντας κλιμακωτά με τη new wave και την post punk και πείθοντας τελικά και τους πλέον δύσπιστους να τους προσέξουν αλλά και να τους δώσουν την αρμόζουσα προσοχή. Για περίπου σαράντα πέντε λεπτά, ήταν απολαυστικοί.
Ο επίλογος που γράφτηκε με το δωδεκάλεπτο "The Past Is A Grotesque Animal" ήταν εκπληκτικός. Με τις κιθάρες να κυριαρχούν σταδιακά παρουσιάζοντας μια αυξανόμενη ένταση, ένιωθες ότι είχες παρακολουθήσει ένα συγκρότημα που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στη θέση του headliner. Δικαιολογημένα γνώρισαν την αποθέωση από τους παρευρισκομένους και μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα.
Peter Hook And The Light: Mala vida
Είσαι ο Peter Hook. Υπήρξες μέλος των Joy Division. Ξέρουμε ότι θα παίξεις όλο το "Unknown Pleasures" και ότι γενικότερα το set σου θα περιέχει μόνο Joy Division. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά τι προετοιμασία έχεις κάνει για όλα τα παραπάνω; Sound-check έκανες ή έστω δοκίμασες για λίγο τον ήχο; Μάλλον όχι... Πρόβες έκανες; Επίσης μάλλον όχι... Αν αυτό που κάνεις πλέον σε ευχαριστεί, συγγνώμη, αλλά υπάρχει πρόβλημα.
Στις 19.30 περίπου ανέβηκε στη σκηνή ο Peter Hook και η μπάντα του, με τον κόσμο να παραμένει λιγοστός στην Πλατεία Νερού. Το χειροκρότημα, ωστόσο, από όσους βρίσκονταν εκεί ήταν ζεστό αποδεικνύοντας πως ο Hook είναι αγαπητός στην Ελλάδα. Και πώς να μην είναι δηλαδή από την στιγμή που θα ακούγαμε στο set του τραγούδια των Joy Dovision. Τα “Lost Control” και “Transmission” ήταν τα highlights της εμφάνισης ενός Peter Hook που δεν έδειχνε και αρκετά κεφάτος. Η συναυλία του είχε πάρει από την αρχή τη φόρμα μίας τυπικής διαδικασίας ενώ εκείνος παρέδωσε μαθήματα επαγγελματικού ερασιτεχνισμού... Το κοινό από την πλευρά του, εξαιρώντας τους φανατικούς (υπήρχε μάλιστα κρεμασμένο πανό με το όνομα του Hook), αναλώθηκε σε πηγαδάκια. Να σημειωθεί πως από την εμφάνιση του Peter Hook και μετά ο ήχος πήρε την κατιούσα και μόνο προς το τέλος πήγε να στρώσει. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την οκνηρία που έδειχναν ο ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας πάνω στην σκηνή έκαναν να ασχοληθούμε περισσότερο με το αεράκι που υπήρχε στο Φάληρο και δρόσιζε.
Ξεκίνησε με τα "No Love Lost", "Digital" και "Disorder", χωρίς να πιάσει επ' ουδενί τη σκοτεινιά και τη dark ατμόσφαιρα των θρυλικών Joy Division. Διάθεση μπορεί και να είχε, αν και ούτε γι' αυτό παίρνω όρκο, πάντως το τελικό αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε. Παρά το ότι υπήρχαν δύο μπάσα, με τον γιο του Jack Bates να έχει το δεύτερο, ο απαιτούμενος όγκος ουδέποτε βγήκε.
Προς το τέλος κάτι πήγε να γίνει, κυρίως με τα "Αtmosphere", "Ceremony", "Transmission" και φυσικά το "Love Will Tear Us Apart", αλλά και πάλι δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα προαναφερθέντα, το κοινό και εκδηλωτικό ήταν και ενεργά συμμετείχε, προσπαθώντας να βοηθήσει από την πλευρά του όσο μπορούσε.
Δυστυχώς όμως το παιχνίδι μάλλον είχε χαθεί από την αρχή. Στο τέλος της εμφάνισής του κατέβηκε στις πρώτες σειρές και έδωσε το μαύρο μπλουζάκι που φορούσε σε κάποιον από τους θεατές, που όμως πρέπει να ήταν λιγότερο ιδρωμένο και από... το ταγέρ της Άγκελα Μέρκελ.
Jesus And Mary Chain: Just like honey
Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που κατέβηκαν στην Πλατεία Νερού μόνο και μόνο για την κομπανία των αδερφών Reid και η αλήθεια είναι πως το αξίζουν. Αυτοί από την πλευρά τους ήταν απολαυστικοί και τα ογδόντα λεπτά της ώρας που ήταν στη σκηνή, απέδειξαν ότι είναι και άψογοι επαγγελματίες και συνεπέστατοι απέναντι στους οπαδούς ακροατές τους.
Τα best of και τα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους έκαναν τον κόσμο να παρτάρει, ενώ οι Σκωτσέζοι ήταν πολύ κεφάτοι αναδεικνύοντας ένα θέμα που συζητιέται πολλές φορές στα φεστιβάλ: ότι μετράει το «τώρα» και το εμπορικό. Έχοντας στις αποσκευές τους ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ, το πρόσφατο "Damage And Joy", στήριξαν το setlist τόσο στην τελευταία κυκλοφορία, όσο και τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας που να μην ικανοποιήθηκε από τους Jesus And Mary Chain.
Ξεκίνησαν με το "Amputation" εντυπωσιάζοντας από την αρχή, τόσο με την σκηνική τους παρουσία, όσο και με την εκτελεστική τους δεινότητα. Οι fuzz κιθάρες και η χαρακτηριστική ηχητική παραμόρφωση των Jesus κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Σκοτσέζων. Με τα "April Skies", "Head On" και "Between Planets" άρχισαν να δημιουργούν σταδιακά καταστάσεις παραφροσύνης, με το κοινό να παραληρεί στις πρώτες γραμμές της σκηνής, τις μπύρες να πηγαινοέρχονται και το psycho party να έχει πλέον εδραιωθεί.
Όταν έπαιξαν το "Blues From a Gun" και το "Halfway to Crazy", το στοίχημα είχε ήδη κερδηθεί. Μόνο χαρούμενα πρόσωπα έβλεπες που αναγνώριζαν το μεγαλείο του συγκροτήματος. Η απαιτούμενη βουτιά στο ένδοξο παρελθόν έγινε με τα "Just Like Honey" και "You Trip Me Up" και ο επίλογος μιας σπουδαίας εμφάνισης γράφτηκε με το "Reverence" από το "Honey's Dead".
Προφανώς οι The Jesus and Mary Chain ήταν το μεγάλο όνομα της δεύτερης ημέρας του Ejekt και το απέδειξαν με εμφατικό τρόπο. Άψογος performer ο Jim Reid -by the way θυμίζει πλέον λίγο τον Βαγγέλη Γερμανό- και πανάξιος συμπαραστάτης ο έτερος αδερφός William. Οι Jesus And Mary Chain είναι οι βασιλιάδες του χώρου τους και με εμφανίσεις όπως αυτή του Ejekt, είναι δεδομένο ότι θα δημιουργήσουν νέες στρατιές θαυμαστών. Αν είχαν καλύτερο ήχο τότε θα μιλούσαμε για μια τρομερή συναυλία από την οποία δεν θα έλειπε τίποτα. Τέρμα τα γκάζια, ηλεκτρισμός και ένα διαρκές πάρτι στην Πλατεία. Για περίπου μιάμιση ώρα μάς ξεσήκωσαν για τα καλά. Πολλά μπράβο στους διοργανωτές που τους έφεραν και μακάρι να ξανά έρθουν στην χώρα μας για μια προσωπική συναυλία και όχι σε φεστιβάλ ώστε να τους χορτάσουμε για τα καλά. Ήταν το καλύτερο ζέσταμα για τους Kasabian που ακολουθούσαν.
Kasabian: We are the champions
Λίγο πριν τις 23.30 (με μια σχετική καθυστέρηση λόγω κάποιων προβλημάτων που παρουσιάστηκαν στον ήχο) εμφανίστηκαν οι headliners εμφανίζονται και όλα έδειχναν έτοιμα για την κορυφαία εμφάνιση της ημέρας. Οι Kasabian ξεκίνησαν με το “King for a Day” ενώ ακολούθησαν τα "Bumblebee" και "Eez-Eh", το κοινό τους ακολουθούσε συνεχώς και ολοένα το πάρτι δυνάμωνε. Με το “Underdog” ξεσηκωθήκαμε για τα καλά και αρχίσαμε να ιδρώνουμε από το χορό, ενώ στο “Re Wired” τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Η dance party ατμόσφαιρα εδραιώθηκε άμεσα και ιδανικά. Το "Shoot The Runner" είναι από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας ever και αυτό αποδείχθηκε. Από τον τελευταίο δίσκο τους, το “You’re in Love With a Psycho” απέσπασε αρκετά χειροκροτήματα. Οι Kasabian κινούνταν στην σκηνή συνεχώς, ο Tom Meighan μαζί με τον Sergio Pizzorno επικοινωνούσαν με το κοινό αλλά κάτι έλειπε. Κάθε τόσο πλησιάζαμε σε μια έκσταση η οποία όμως αμέσως μετά χανόταν και αυτό οφειλόταν στην άκρως επαγγελματική εμφάνιση των Άγγλων.
Εκεί που πραγματικά έγινε χαμός με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, ήταν όταν έπαιξαν το "Club Foot" από τον ντεμπούτο δίσκο τους, όπως επίσης και το "Stevie" που σύντομα βλέπω να καθιερώνεται σαν ένα από τα απόλυτα live anthems τους. Το κυρίως μέρος της βραδιάς έκλεισε με το "Lost Souls Forever", που ήταν η δυνατότερη στιγμή της συναυλίας. Επέστρεψαν για το απαραίτητο encore με το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου δίσκου, το "Comeback Kid". Συνέχισαν με το "Vlad The Impaler" και ολοκλήρωσαν μία ακόμα χορταστική εμφάνιση με το "Fire", που όπως ήταν αναμενόμενο δημιούργησε καταστάσεις πανικού τόσο στους οπαδούς, όσο και στους μη-οπαδούς της μπάντας.
Να σημειωθεί ότι ο ήχος ήταν αισθητά καλύτερος συγκριτικά με τις προηγούμενες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Επαγγελματίες μέχρι το κόκκαλο, οι Kasabian πρόσφεραν ένα set μιάμισης ώρας τηρουμένων των αναλογιών τους. Δε ζήσαμε κάποια πολύ εκρηκτική στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το live των Άγγλων ήταν βαρετό. Εξάλλου, δεν σταμάτησαν να δείχνουν την αγάπη τους προς το ελληνικό κοινό.
Οι Meighan και Pizzorno ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, συνομιλώντας διαρκώς με το κοινό και καλώντας το συνεχώς να εκδηλωθεί. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό για την επιτυχία του γκρουπ: στην επικοινωνιακή τακτική της μπάντας που είναι άψογα σχεδιασμένη και εκτελεσμένη. Σε συνδυασμό φυσικά με την συνθετική τους πρωτοτυπία.
Ξέρω ότι πολύ θα διαφωνήσετε, υποστηρίζοντας ότι οι Kasabian μπροστά στους Jesus δεν πιάνουν μία. Εγώ να πω απλά ότι η μπάντα από το Λέστερ είναι πλέον η κορυφαία του είδους της και ότι η dance-pop-rock-electronica που προσφέρουν είναι κάτι το μοναδικό. Επιπλέον, και παρά το ότι ήταν η τρίτη τους εμφάνιση στη χώρα μας και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι και φρεσκότατοι ήταν και με νέες ιδέες μας ήρθαν.
Σύνοψη
Η δεύτερη και τελευταία μέρα του Ejekt Festival για φέτος ήταν πολύ καλή και θα έπρεπε να συγκεντρώσει περισσότερο κόσμο. Με εξαίρεση τη μέτρια έως κακή εμφάνιση του Peter Hook, όλοι οι συμμετέχοντες άγγιξαν το άριστο. Για κάποιους, κορυφαίοι ήταν οι Jesus And Mary Chain και για κάποιους άλλους οι Kasabian. Όλοι μας, όμως, αποδώσαμε τα εύσημα στις αξιοπρόσεκτες εμφανίσεις των Of Montreal και των Black Hat Bones.
Το μεγάλο όνομα της ημέρας, οι Kasabian, φαίνεται πως θα επισκέπτονται την Ελλάδα σε κάθε περιοδεία τους. Έχουν το κοινό τους, δείχνουν να επιθυμούν και εκείνοι να έρχονται από τα μέρη μας, οπότε όλα καλά. Σαν την πρώτη φορά όμως δεν θα είναι. Εκτός αν σου αρκεί μια επαγγελματική συναυλία για να περάσεις καλά.
Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες, μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι είχε συγκεντρωθεί ελάχιστος κόσμος. Από τη μία, ο καυτός ήλιος και από την άλλη, το γεγονός ότι βρισκόμαστε ήδη στα μισά του καλοκαιριού με τις διακοπές να έχουν ξεκινήσει, ήταν ίσως οι κυριότεροι λόγοι που η Πλατεία Νερού εν τέλει δεν μάζεψε τον κόσμο που θα ανέμεναν οι διοργανωτές του Ejekt.
Υπολογίζω ότι οι παρευρισκόμενοι θεατές, που σταδιακά άρχισαν να συγκεντρώνονται κυρίως από τις 19.00 και μετά, δεν ξεπέρασαν τους 5.000. Ανεξάρτητα από αυτό και με βάση τα όσα συνολικά παρακολουθήσαμε και ακούσαμε, η δεύτερη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ, λαμβάνει θετικότατο πρόσημο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Black Hat Bones: Fat old sun
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι το εναρκτήριο act σε μία συναυλία με πολλές μπάντες και ιδίως στην καλοκαιρινή Αθήνα. Αν και οι Black Hat Bones έπρεπε να διεκπεραιώσουν αυτό το δύσκολο έργο, τα κατάφεραν μια χαρά. Ανέβηκαν στη σκηνή στις 17.35 σύμφωνα με το πρόγραμμα και για τα επόμενα τριάντα λεπτά, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια επομένως και για την απόδοσή τους, αλλά και για την όρεξη και διάθεση που έδειξαν.
Η heavy-rock μουσική του σχήματος από την Αθήνα εκτελέστηκε άψογα και σε κάποιες στιγμές ένιωθες ότι ακούς μια μπάντα που βρίσκεται για χρόνια μαζί, έχοντας «λιώσει τα σανίδια». Αν συνεχίσουν έτσι, είναι ζήτημα χρόνου να καθιερωθούν στις συνειδήσεις του κοινού και να συγκαταλέγονται στο μέλλον στα μεγάλα ονόματα της ελληνικής rock σκηνής. Πολλά μπράβο στα παιδιά επομένως που «τίμησαν τη φανέλα» ως άψογοι επαγγελματίες.
Of Montreal: The echo of pleasure
Το σχήμα από την Αθήνα της Georgia, υπήρξε για μένα προσωπικά η πλέον ευχάριστη έκπληξη της ημέρας. Χωρίς να γνωρίζω τη μουσική τους και χωρίς να θεωρούμαι οπαδός της experimental pop rock που παίζουν οι Of Montreal, ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από την παρουσία τους.
Παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές μελών, οι Αμερικάνοι με τον frontman Kevin Barnes να δεσπόζει και λόγω των φωνητικών του ικανοτήτων, αλλά και των ιδιαίτερων ενδυματολογικών του επιλογών, κυριολεκτικά κυρίευσαν με την παρουσία τους το χώρο του φεστιβάλ.
Ξεκινώντας με αμιγώς electronica και dance διάθεση, όσο περνούσε η ώρα ανέβαζαν διαρκώς στροφές, φλερτάροντας κλιμακωτά με τη new wave και την post punk και πείθοντας τελικά και τους πλέον δύσπιστους να τους προσέξουν αλλά και να τους δώσουν την αρμόζουσα προσοχή. Για περίπου σαράντα πέντε λεπτά, ήταν απολαυστικοί.
Ο επίλογος που γράφτηκε με το δωδεκάλεπτο "The Past Is A Grotesque Animal" ήταν εκπληκτικός. Με τις κιθάρες να κυριαρχούν σταδιακά παρουσιάζοντας μια αυξανόμενη ένταση, ένιωθες ότι είχες παρακολουθήσει ένα συγκρότημα που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στη θέση του headliner. Δικαιολογημένα γνώρισαν την αποθέωση από τους παρευρισκομένους και μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα.
Peter Hook And The Light: Mala vida
Είσαι ο Peter Hook. Υπήρξες μέλος των Joy Division. Ξέρουμε ότι θα παίξεις όλο το "Unknown Pleasures" και ότι γενικότερα το set σου θα περιέχει μόνο Joy Division. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά τι προετοιμασία έχεις κάνει για όλα τα παραπάνω; Sound-check έκανες ή έστω δοκίμασες για λίγο τον ήχο; Μάλλον όχι... Πρόβες έκανες; Επίσης μάλλον όχι... Αν αυτό που κάνεις πλέον σε ευχαριστεί, συγγνώμη, αλλά υπάρχει πρόβλημα.
Στις 19.30 περίπου ανέβηκε στη σκηνή ο Peter Hook και η μπάντα του, με τον κόσμο να παραμένει λιγοστός στην Πλατεία Νερού. Το χειροκρότημα, ωστόσο, από όσους βρίσκονταν εκεί ήταν ζεστό αποδεικνύοντας πως ο Hook είναι αγαπητός στην Ελλάδα. Και πώς να μην είναι δηλαδή από την στιγμή που θα ακούγαμε στο set του τραγούδια των Joy Dovision. Τα “Lost Control” και “Transmission” ήταν τα highlights της εμφάνισης ενός Peter Hook που δεν έδειχνε και αρκετά κεφάτος. Η συναυλία του είχε πάρει από την αρχή τη φόρμα μίας τυπικής διαδικασίας ενώ εκείνος παρέδωσε μαθήματα επαγγελματικού ερασιτεχνισμού... Το κοινό από την πλευρά του, εξαιρώντας τους φανατικούς (υπήρχε μάλιστα κρεμασμένο πανό με το όνομα του Hook), αναλώθηκε σε πηγαδάκια. Να σημειωθεί πως από την εμφάνιση του Peter Hook και μετά ο ήχος πήρε την κατιούσα και μόνο προς το τέλος πήγε να στρώσει. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την οκνηρία που έδειχναν ο ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας πάνω στην σκηνή έκαναν να ασχοληθούμε περισσότερο με το αεράκι που υπήρχε στο Φάληρο και δρόσιζε.
Ξεκίνησε με τα "No Love Lost", "Digital" και "Disorder", χωρίς να πιάσει επ' ουδενί τη σκοτεινιά και τη dark ατμόσφαιρα των θρυλικών Joy Division. Διάθεση μπορεί και να είχε, αν και ούτε γι' αυτό παίρνω όρκο, πάντως το τελικό αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε. Παρά το ότι υπήρχαν δύο μπάσα, με τον γιο του Jack Bates να έχει το δεύτερο, ο απαιτούμενος όγκος ουδέποτε βγήκε.
Προς το τέλος κάτι πήγε να γίνει, κυρίως με τα "Αtmosphere", "Ceremony", "Transmission" και φυσικά το "Love Will Tear Us Apart", αλλά και πάλι δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα προαναφερθέντα, το κοινό και εκδηλωτικό ήταν και ενεργά συμμετείχε, προσπαθώντας να βοηθήσει από την πλευρά του όσο μπορούσε.
Δυστυχώς όμως το παιχνίδι μάλλον είχε χαθεί από την αρχή. Στο τέλος της εμφάνισής του κατέβηκε στις πρώτες σειρές και έδωσε το μαύρο μπλουζάκι που φορούσε σε κάποιον από τους θεατές, που όμως πρέπει να ήταν λιγότερο ιδρωμένο και από... το ταγέρ της Άγκελα Μέρκελ.
Jesus And Mary Chain: Just like honey
Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που κατέβηκαν στην Πλατεία Νερού μόνο και μόνο για την κομπανία των αδερφών Reid και η αλήθεια είναι πως το αξίζουν. Αυτοί από την πλευρά τους ήταν απολαυστικοί και τα ογδόντα λεπτά της ώρας που ήταν στη σκηνή, απέδειξαν ότι είναι και άψογοι επαγγελματίες και συνεπέστατοι απέναντι στους οπαδούς ακροατές τους.
Τα best of και τα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους έκαναν τον κόσμο να παρτάρει, ενώ οι Σκωτσέζοι ήταν πολύ κεφάτοι αναδεικνύοντας ένα θέμα που συζητιέται πολλές φορές στα φεστιβάλ: ότι μετράει το «τώρα» και το εμπορικό. Έχοντας στις αποσκευές τους ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ, το πρόσφατο "Damage And Joy", στήριξαν το setlist τόσο στην τελευταία κυκλοφορία, όσο και τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας που να μην ικανοποιήθηκε από τους Jesus And Mary Chain.
Ξεκίνησαν με το "Amputation" εντυπωσιάζοντας από την αρχή, τόσο με την σκηνική τους παρουσία, όσο και με την εκτελεστική τους δεινότητα. Οι fuzz κιθάρες και η χαρακτηριστική ηχητική παραμόρφωση των Jesus κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Σκοτσέζων. Με τα "April Skies", "Head On" και "Between Planets" άρχισαν να δημιουργούν σταδιακά καταστάσεις παραφροσύνης, με το κοινό να παραληρεί στις πρώτες γραμμές της σκηνής, τις μπύρες να πηγαινοέρχονται και το psycho party να έχει πλέον εδραιωθεί.
Όταν έπαιξαν το "Blues From a Gun" και το "Halfway to Crazy", το στοίχημα είχε ήδη κερδηθεί. Μόνο χαρούμενα πρόσωπα έβλεπες που αναγνώριζαν το μεγαλείο του συγκροτήματος. Η απαιτούμενη βουτιά στο ένδοξο παρελθόν έγινε με τα "Just Like Honey" και "You Trip Me Up" και ο επίλογος μιας σπουδαίας εμφάνισης γράφτηκε με το "Reverence" από το "Honey's Dead".
Προφανώς οι The Jesus and Mary Chain ήταν το μεγάλο όνομα της δεύτερης ημέρας του Ejekt και το απέδειξαν με εμφατικό τρόπο. Άψογος performer ο Jim Reid -by the way θυμίζει πλέον λίγο τον Βαγγέλη Γερμανό- και πανάξιος συμπαραστάτης ο έτερος αδερφός William. Οι Jesus And Mary Chain είναι οι βασιλιάδες του χώρου τους και με εμφανίσεις όπως αυτή του Ejekt, είναι δεδομένο ότι θα δημιουργήσουν νέες στρατιές θαυμαστών. Αν είχαν καλύτερο ήχο τότε θα μιλούσαμε για μια τρομερή συναυλία από την οποία δεν θα έλειπε τίποτα. Τέρμα τα γκάζια, ηλεκτρισμός και ένα διαρκές πάρτι στην Πλατεία. Για περίπου μιάμιση ώρα μάς ξεσήκωσαν για τα καλά. Πολλά μπράβο στους διοργανωτές που τους έφεραν και μακάρι να ξανά έρθουν στην χώρα μας για μια προσωπική συναυλία και όχι σε φεστιβάλ ώστε να τους χορτάσουμε για τα καλά. Ήταν το καλύτερο ζέσταμα για τους Kasabian που ακολουθούσαν.
Kasabian: We are the champions
Λίγο πριν τις 23.30 (με μια σχετική καθυστέρηση λόγω κάποιων προβλημάτων που παρουσιάστηκαν στον ήχο) εμφανίστηκαν οι headliners εμφανίζονται και όλα έδειχναν έτοιμα για την κορυφαία εμφάνιση της ημέρας. Οι Kasabian ξεκίνησαν με το “King for a Day” ενώ ακολούθησαν τα "Bumblebee" και "Eez-Eh", το κοινό τους ακολουθούσε συνεχώς και ολοένα το πάρτι δυνάμωνε. Με το “Underdog” ξεσηκωθήκαμε για τα καλά και αρχίσαμε να ιδρώνουμε από το χορό, ενώ στο “Re Wired” τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Η dance party ατμόσφαιρα εδραιώθηκε άμεσα και ιδανικά. Το "Shoot The Runner" είναι από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας ever και αυτό αποδείχθηκε. Από τον τελευταίο δίσκο τους, το “You’re in Love With a Psycho” απέσπασε αρκετά χειροκροτήματα. Οι Kasabian κινούνταν στην σκηνή συνεχώς, ο Tom Meighan μαζί με τον Sergio Pizzorno επικοινωνούσαν με το κοινό αλλά κάτι έλειπε. Κάθε τόσο πλησιάζαμε σε μια έκσταση η οποία όμως αμέσως μετά χανόταν και αυτό οφειλόταν στην άκρως επαγγελματική εμφάνιση των Άγγλων.
Εκεί που πραγματικά έγινε χαμός με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, ήταν όταν έπαιξαν το "Club Foot" από τον ντεμπούτο δίσκο τους, όπως επίσης και το "Stevie" που σύντομα βλέπω να καθιερώνεται σαν ένα από τα απόλυτα live anthems τους. Το κυρίως μέρος της βραδιάς έκλεισε με το "Lost Souls Forever", που ήταν η δυνατότερη στιγμή της συναυλίας. Επέστρεψαν για το απαραίτητο encore με το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου δίσκου, το "Comeback Kid". Συνέχισαν με το "Vlad The Impaler" και ολοκλήρωσαν μία ακόμα χορταστική εμφάνιση με το "Fire", που όπως ήταν αναμενόμενο δημιούργησε καταστάσεις πανικού τόσο στους οπαδούς, όσο και στους μη-οπαδούς της μπάντας.
Να σημειωθεί ότι ο ήχος ήταν αισθητά καλύτερος συγκριτικά με τις προηγούμενες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Επαγγελματίες μέχρι το κόκκαλο, οι Kasabian πρόσφεραν ένα set μιάμισης ώρας τηρουμένων των αναλογιών τους. Δε ζήσαμε κάποια πολύ εκρηκτική στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το live των Άγγλων ήταν βαρετό. Εξάλλου, δεν σταμάτησαν να δείχνουν την αγάπη τους προς το ελληνικό κοινό.
Οι Meighan και Pizzorno ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, συνομιλώντας διαρκώς με το κοινό και καλώντας το συνεχώς να εκδηλωθεί. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό για την επιτυχία του γκρουπ: στην επικοινωνιακή τακτική της μπάντας που είναι άψογα σχεδιασμένη και εκτελεσμένη. Σε συνδυασμό φυσικά με την συνθετική τους πρωτοτυπία.
Ξέρω ότι πολύ θα διαφωνήσετε, υποστηρίζοντας ότι οι Kasabian μπροστά στους Jesus δεν πιάνουν μία. Εγώ να πω απλά ότι η μπάντα από το Λέστερ είναι πλέον η κορυφαία του είδους της και ότι η dance-pop-rock-electronica που προσφέρουν είναι κάτι το μοναδικό. Επιπλέον, και παρά το ότι ήταν η τρίτη τους εμφάνιση στη χώρα μας και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι και φρεσκότατοι ήταν και με νέες ιδέες μας ήρθαν.
Σύνοψη
Η δεύτερη και τελευταία μέρα του Ejekt Festival για φέτος ήταν πολύ καλή και θα έπρεπε να συγκεντρώσει περισσότερο κόσμο. Με εξαίρεση τη μέτρια έως κακή εμφάνιση του Peter Hook, όλοι οι συμμετέχοντες άγγιξαν το άριστο. Για κάποιους, κορυφαίοι ήταν οι Jesus And Mary Chain και για κάποιους άλλους οι Kasabian. Όλοι μας, όμως, αποδώσαμε τα εύσημα στις αξιοπρόσεκτες εμφανίσεις των Of Montreal και των Black Hat Bones.
Το μεγάλο όνομα της ημέρας, οι Kasabian, φαίνεται πως θα επισκέπτονται την Ελλάδα σε κάθε περιοδεία τους. Έχουν το κοινό τους, δείχνουν να επιθυμούν και εκείνοι να έρχονται από τα μέρη μας, οπότε όλα καλά. Σαν την πρώτη φορά όμως δεν θα είναι. Εκτός αν σου αρκεί μια επαγγελματική συναυλία για να περάσεις καλά.