Συνάντηση κορυφής για τους Γιώργο Νταλάρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Μίλτο Πασχαλίδη στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, όπου με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου, πραγματοποίησαν μια μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα στον αξέχαστο δημιουργό, την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου. Ακόμη, ανάμεσα στους τρεις άντρες βρέθηκε η Ασπασία Στρατηγού, που με τη συμμετοχή της έδωσε λίγο άρωμα Χαρούλας Αλεξίου.
Παρ' ότι καλούμαστε να αποδώσουμε την περιγραφή της συναυλίας, θα ήταν άστοχο να μη μνημονεύσουμε λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη.
Κυπριακής καταγωγής, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, ο Μάνος Λοΐζος ασχολήθηκε με τη μουσική από τα παιδικά του χρόνια. Ένας ανήσυχος δημιουργός, που με το τραγούδι και τη ζωή του έπαιρνε θέση στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του. Με την ψυχή του δεμένη στο ταξίδι, ήταν άνθρωπος ερωτικός, τρυφερός, ευαίσθητος και ονειροπόλος.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς, Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ρασούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Σε μια τέτοια ιστορική στιγμή για το ελληνικό τραγούδι, ο κόσμος έδωσε το πιο ηχηρό παρόν του, πλημμυρίζοντας το Θέατρο Πέτρας απ' άκρη σ' άκρη με την παρουσία του. Αφού κατορθώσαμε μετά κόπων και βασάνων να παρκάρουμε, εν τέλει μακριά από το θέατρο, καθώς όλη η γύρω περιοχή είχε κατακλυστεί από αυτοκίνητα (ακόμη και οι κάτοικοι της περιοχής βγήκαν από τα σπίτια τους για να δουν τι συμβαίνει), εισήλθαμε στο χώρο της συναυλίας, μέσα σε ένα κατάμεστο θέατρο Πέτρας.
Η συναυλία διήρκησε 2 ώρες (αρκετός χρόνος για αφιέρωμα). Στις 21:20 και για την έναρξη της συναυλίας, η ορχήστρα, που αποτελούνταν από 11 εξαιρετικούς σολίστες μουσικούς έπαιξε "Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας", που ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν -ιδανικό ξεκίνημα-. Στη συνέχεια επί σκηνής, όπως ήταν αναμενόμενο, και οι τρεις άντρες της παρέας καλωσόρισαν τους χιλιάδες θεατές, ερμηνεύοντας τα "Ακορντεόν" και "Μια καλημέρα είν' αυτή", για να δώσουν πάσα στην Ασπασία Στρατηγού, που με την εξαιρετική λαϊκή φωνή της απέδωσε πολύ όμορφα "Το νανούρισμα" ή αλλιώς "Θα κεντήσω" και "Ο φαντάρος", θυμίζοντας μας για λίγο με το ηχόχρωμα της φωνής της, τη μοναδική Χαρούλα Αλεξίου.
Το πρόγραμμα ανάμεσα στους τραγουδιστές μοιράστηκε δίκαια θα λέγαμε. Εννιά τραγούδια για τους Νταλάρα και Παπακωνσταντίνου, μιας και οι δύο μεγάλοι ερμηνευτές ήταν στενοί φίλοι και συνεργάτες του Μάνου Λοΐζου, οπότε και ήταν λογικό να έχουν την τιμητική τους στο αφιέρωμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Μίλτος Πασχαλίδης -ένας από τους πιο σημαντικούς τραγουδοποιούς της γενιάς μας- και η Απασία Στρατηγού -μια νέα ξεχωριστή λαϊκη φωνή- δεν είχαν τη δική τους ιδιαίτερη θέση στο αφιέρωμα. Ίσα ίσα η επιλογή τους ήταν εύστοχη, καθώς με αυτόν τον τρόπο το ένδοξο παρελθόν συνδιαλέγεται με το ταλέντο και τη δύναμη του σήμερα, που αποτελεί το φωτεινό μέλλον της γενιάς μας. Βέβαια υπήρχαν αρκετά σημεία σύμπραξης και των τεσσάρων με αποκορύφωμα τα πέντε τελευταία τραγούδια: "Τζαμάϊκα", "Παποράκι του Μπουρνόβα", ¨Δέκα παλληκάρια", "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και "Ο δρόμος".
Ενδιάμεσα ο ένας ερμηνευτής έδινε τη σκυτάλη στον άλλον. Έτσι μετά την Ασπασία Στρατηγού, ο Μίλτος Πασχαλίδης με την χαρακτηριστική φωνή του τραγούδησε μοναδικά τρεις μεγάλες επιτυχίες του Μάνου, τον "Γέρο νέγρο Τζιμ", τον "Μέρμηγκα" και τον "Σεβάχ τον θαλασσινό". Έπειτα ακολούθησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ερμηνεύοντας φυσικά τραγούδια πρωτοεκτελεσμένα από τον ίδιο: "Πρώτη Μαϊου", "Κι αν είμαι ροκ", "Τρίτος Παγκόσμιος" κ.α. Ο Λοιζος είχε μελοποιήσει και πολλούς ποιητές, μεταξύ αυτών τον Τούρκο Ναζίμ Χικμέτ, όπως μας είπε ο Βασίλης τραγουδώντας, τον "Νέγρο τον Λοχία". Αν και τα χρόνια έχουν περάσει, ο Βασίλης διατηρεί την ξεχωριστή σκηνική του παρουσία και ασκεί γοητεία με την αυθεντική ροκ διάστασή του.
Ο Γιώργος Νταλάρας τίμησε φυσικά πολλά από τα εμβληματικά λαϊκά τραγούδια του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη, τραγούδια από το Μάνο για τον ίδιο: "Ήλιε μου σε παρακαλώ", "Έχω έναν καφενέ", "Μάνα δεν φυτέψαμε", "Λιώνουν τα νιάτα μας", "Το δέντρο" κ.α. Ερμηνευτικά μπορεί να μην έκανε τις χαρακτηριστικές του κορώνες και "τζαλκάτζες", αλλά τραγουδώντας με πάθος και μεστό τρόπο, μετέδωσε στον κόσμο τις εμπειρίες που αποκόμισε δίπλα στον μουσικοσυνθέτη.
Αξίζει να σημειωθεί πως κάπου στην αρχή της βραδιάς , ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε στο Μάνο Λοϊζο: "Είναι πολυ μεγάλη συγκίνηση και χαρά, που βρισκόμαστε όλοι εδώ, παλιοί και νέοι. Βέβαια είναι εδώ και η οικογένεια. Ο Μάνος ήταν ο μόνος πιτσιρικάς, που εκδικήθηκε το χρόνο κι εμείς οι νέοι βλέπουμε τα σημάδια που μας άφησε".
Ο Βασίλης από την άλλη αναφερόμενος στο κοινό: "Για κοίτα τους, είναι όλοι εδώ κι αυτή τη φορά ήρθαν με τα παιδιά τους" και τέλος ο Πασχαλίδης: "Για μας τους νεότερους δεν ξέρετε τι συγκινητικό είναι να τραγουδάμε με δύο φίλους του Λοΐζου".
Παρ' ότι καλούμαστε να αποδώσουμε την περιγραφή της συναυλίας, θα ήταν άστοχο να μη μνημονεύσουμε λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη.
Κυπριακής καταγωγής, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, ο Μάνος Λοΐζος ασχολήθηκε με τη μουσική από τα παιδικά του χρόνια. Ένας ανήσυχος δημιουργός, που με το τραγούδι και τη ζωή του έπαιρνε θέση στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του. Με την ψυχή του δεμένη στο ταξίδι, ήταν άνθρωπος ερωτικός, τρυφερός, ευαίσθητος και ονειροπόλος.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς, Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ρασούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Σε μια τέτοια ιστορική στιγμή για το ελληνικό τραγούδι, ο κόσμος έδωσε το πιο ηχηρό παρόν του, πλημμυρίζοντας το Θέατρο Πέτρας απ' άκρη σ' άκρη με την παρουσία του. Αφού κατορθώσαμε μετά κόπων και βασάνων να παρκάρουμε, εν τέλει μακριά από το θέατρο, καθώς όλη η γύρω περιοχή είχε κατακλυστεί από αυτοκίνητα (ακόμη και οι κάτοικοι της περιοχής βγήκαν από τα σπίτια τους για να δουν τι συμβαίνει), εισήλθαμε στο χώρο της συναυλίας, μέσα σε ένα κατάμεστο θέατρο Πέτρας.
Η συναυλία διήρκησε 2 ώρες (αρκετός χρόνος για αφιέρωμα). Στις 21:20 και για την έναρξη της συναυλίας, η ορχήστρα, που αποτελούνταν από 11 εξαιρετικούς σολίστες μουσικούς έπαιξε "Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας", που ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν -ιδανικό ξεκίνημα-. Στη συνέχεια επί σκηνής, όπως ήταν αναμενόμενο, και οι τρεις άντρες της παρέας καλωσόρισαν τους χιλιάδες θεατές, ερμηνεύοντας τα "Ακορντεόν" και "Μια καλημέρα είν' αυτή", για να δώσουν πάσα στην Ασπασία Στρατηγού, που με την εξαιρετική λαϊκή φωνή της απέδωσε πολύ όμορφα "Το νανούρισμα" ή αλλιώς "Θα κεντήσω" και "Ο φαντάρος", θυμίζοντας μας για λίγο με το ηχόχρωμα της φωνής της, τη μοναδική Χαρούλα Αλεξίου.
Το πρόγραμμα ανάμεσα στους τραγουδιστές μοιράστηκε δίκαια θα λέγαμε. Εννιά τραγούδια για τους Νταλάρα και Παπακωνσταντίνου, μιας και οι δύο μεγάλοι ερμηνευτές ήταν στενοί φίλοι και συνεργάτες του Μάνου Λοΐζου, οπότε και ήταν λογικό να έχουν την τιμητική τους στο αφιέρωμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Μίλτος Πασχαλίδης -ένας από τους πιο σημαντικούς τραγουδοποιούς της γενιάς μας- και η Απασία Στρατηγού -μια νέα ξεχωριστή λαϊκη φωνή- δεν είχαν τη δική τους ιδιαίτερη θέση στο αφιέρωμα. Ίσα ίσα η επιλογή τους ήταν εύστοχη, καθώς με αυτόν τον τρόπο το ένδοξο παρελθόν συνδιαλέγεται με το ταλέντο και τη δύναμη του σήμερα, που αποτελεί το φωτεινό μέλλον της γενιάς μας. Βέβαια υπήρχαν αρκετά σημεία σύμπραξης και των τεσσάρων με αποκορύφωμα τα πέντε τελευταία τραγούδια: "Τζαμάϊκα", "Παποράκι του Μπουρνόβα", ¨Δέκα παλληκάρια", "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και "Ο δρόμος".
Ενδιάμεσα ο ένας ερμηνευτής έδινε τη σκυτάλη στον άλλον. Έτσι μετά την Ασπασία Στρατηγού, ο Μίλτος Πασχαλίδης με την χαρακτηριστική φωνή του τραγούδησε μοναδικά τρεις μεγάλες επιτυχίες του Μάνου, τον "Γέρο νέγρο Τζιμ", τον "Μέρμηγκα" και τον "Σεβάχ τον θαλασσινό". Έπειτα ακολούθησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ερμηνεύοντας φυσικά τραγούδια πρωτοεκτελεσμένα από τον ίδιο: "Πρώτη Μαϊου", "Κι αν είμαι ροκ", "Τρίτος Παγκόσμιος" κ.α. Ο Λοιζος είχε μελοποιήσει και πολλούς ποιητές, μεταξύ αυτών τον Τούρκο Ναζίμ Χικμέτ, όπως μας είπε ο Βασίλης τραγουδώντας, τον "Νέγρο τον Λοχία". Αν και τα χρόνια έχουν περάσει, ο Βασίλης διατηρεί την ξεχωριστή σκηνική του παρουσία και ασκεί γοητεία με την αυθεντική ροκ διάστασή του.
Ο Γιώργος Νταλάρας τίμησε φυσικά πολλά από τα εμβληματικά λαϊκά τραγούδια του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη, τραγούδια από το Μάνο για τον ίδιο: "Ήλιε μου σε παρακαλώ", "Έχω έναν καφενέ", "Μάνα δεν φυτέψαμε", "Λιώνουν τα νιάτα μας", "Το δέντρο" κ.α. Ερμηνευτικά μπορεί να μην έκανε τις χαρακτηριστικές του κορώνες και "τζαλκάτζες", αλλά τραγουδώντας με πάθος και μεστό τρόπο, μετέδωσε στον κόσμο τις εμπειρίες που αποκόμισε δίπλα στον μουσικοσυνθέτη.
Αξίζει να σημειωθεί πως κάπου στην αρχή της βραδιάς , ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε στο Μάνο Λοϊζο: "Είναι πολυ μεγάλη συγκίνηση και χαρά, που βρισκόμαστε όλοι εδώ, παλιοί και νέοι. Βέβαια είναι εδώ και η οικογένεια. Ο Μάνος ήταν ο μόνος πιτσιρικάς, που εκδικήθηκε το χρόνο κι εμείς οι νέοι βλέπουμε τα σημάδια που μας άφησε".
Ο Βασίλης από την άλλη αναφερόμενος στο κοινό: "Για κοίτα τους, είναι όλοι εδώ κι αυτή τη φορά ήρθαν με τα παιδιά τους" και τέλος ο Πασχαλίδης: "Για μας τους νεότερους δεν ξέρετε τι συγκινητικό είναι να τραγουδάμε με δύο φίλους του Λοΐζου".