Sivert Høyem Live @ Γηπεδο Απόλλωνα Πατρών
Κυριακή 24/10/2010 και η Πάτρα περιμένει για πρώτη φορά τον Sivert Høyem, τον άνθρωπο πίσω από τη φωνή ενός από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα των Ελλήνων, των Madrugada.
Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2010 10:55
Κυριακή 24/10/2010 και η Πάτρα περιμένει για πρώτη φορά τον Sivert Høyem, τον άνθρωπο πίσω από τη φωνή ενός από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα των Ελλήνων, των Madrugada. Μετά το θάνατο του κιθαρίστα του συγκροτήματος Robert Burås το 2007, οι Madrugada διαλύθηκαν και ο Sivert Høyem ακολούθησε το δικό του μοναχικό δρόμο στη μουσική.
Πριν τη διάλυση του συγκροτήματος ο Høyem είχε ήδη κυκλοφορήσει δύο προσωπικά άλμπουμ, το Ladies And Gentlemen Of The Opposition (2004) και το Exiles (2006). Το 2009 κυκλοφόρησε το Moonlanding, στη δημιουργία του οποίου αφιερώθηκε ολοκληρωτικά. Μετά την εμφάνισή του στην Πάτρα, είμαι σίγουρη πως αφιερώνει τον εαυτό του ολοκληρωτικά σε οτιδήποτε κι αν κάνει.
Την εμφάνιση του Sivert Høyem υποστήριξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι Playground Noise, το γνωστό πενταμελές συγκρότημα από την Πάτρα. Αν και ο ήχος θα μπορούσε να ήταν καλύτερος, οι Playground Noise κατάφεραν να αποδείξουν την ικανότητά τους να επικοινωνούν με το κοινό και να μεταδίδουν το συναίσθημα και το πάθος τους. Πρόσθεσε και τα δυναμικά τους τραγούδια και έχεις τη συνταγή για ένα επιτυχημένο live.
Συγκινητική στιγμή όταν αφιέρωσαν το “The Divers” στον φίλο τους που έφυγε νωρίς. Ανάμεσα σε άλλα ακούσαμε τα “Whisper in my head”, “Last Cigarette”, “April 24”, “Covered with snow”, κομμάτια του πρώτου άλμπουμ τους με τίτλο “Playground Noise” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο από την InnerEar Records. Προσπαθώ… αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο support για την βραδιά της Κυριακής.
Καθώς η ώρα πλησίαζε, ακούγαμε από τα ηχεία το “I’m waiting for the man”. Από το αγαπημένο μου σκονάκι (ποιο άλλο; το MixGrill καλέ!) διαβάσα ότι αυτό ήταν «το σήμα» έναρξης της συναυλίας την προηγούμενη μέρα στο Fuzz! Με το τέλος του τραγουδιού ο Sivert ανεβαίνει μόνος στη σκηνή με την κιθάρα του, καταχειροκροτείται και ξεκινά την εμφάνισή του με το “Prisoner of the road”. Όπως οι καλές ταινίες, που σε καθηλώνουν από το πρώτο λεπτό, όπως τα άλμπουμ που σε μαγεύουν με το πρώτο τραγούδι, έτσι και ο Sivert. Μας μάγεψε από την πρώτη νότα.
Για το επόμενο τραγούδι (“Into the sea”) ανέβηκαν στη σκηνή και οι υπόλοιποι μουσικοί που τον συνοδεύουν. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, συνέχισαν με τα “High Society”, “What you doing with him”, “Lost at sea” και “Going for gold”. Η playlist (μέχρι στιγμής) ταξίδεψε αυτούσια από Θεσσαλονίκη και Αθήνα (χωρίς αυτό να είναι κακό). Προς τέρψιν των φίλων των Madrugada ακούμε τα “Honey Bee” και “Majesty”. Όπως ήταν φυσικό, τα χειροκροτήματα δεν σταμάτησαν κατά τη διάρκεια του – καλύτερου για πολλούς τραγουδιού των Madrugada – “Majesty”. Ο Høyem συνέχισε με το ”Woman”, ένα πολύ όμορφο, αλλά σκοτεινό τραγούδι, για το οποίο ψάχνει να βρει καινούργιο τίτλο (!), όπως είπε αστειευόμενος. Νομίζω βέβαια ότι αρκετοί εκπρόσωποι του ανδρικού φύλου βρίσκουν τον τίτλο αρκετά κατάλληλο! Το επόμενο τραγούδι (διασκευή του “The house of the rising sun”), το αφιέρωσε στους συντελεστές του Mojo Radio, μιας και τον «έπεισαν» να το τραγουδήσει στον αέρα νωρίτερα την Κυριακή όταν βρισκόταν στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού.
Από εκείνη τη στιγμή η ενέργεια στο χώρο πολλαπλασιάστηκε και απογειώθηκε με το επόμενο αγαπημένο “The kids are on high street”. Έχοντας ήδη χάσει το μέτρημα για το πόσες φορές άλλαξε κιθάρα (είτε ακουστική είτε ηλεκτρική), ακούσαμε την φοβερή εκτέλεση του “Northwind”, και του “Shadows/ High Meseta”. Το βασικό set έκλεισε με το “Long slow distance” και το “The hour of the wolf”. Οι μουσικοί κατέβηκαν από τη σκηνή και ο κόσμος δεν σταματούσε να χειροκροτεί ζητώντας “more”!
Το encore ξεκίνησε με το “Belorado” και συνέχισε με την επιτυχία ”Moonlanding”. Ο κόσμος συμμετείχε τραγουδώντας μαζί του. Ο Sivert Høyem παρουσίασε τους φοβερούς μουσικούς που τον πλαισιώνουν, με τον κιθαρίστα Cato Salsa να παίρνει το δυνατότερο χειροκρότημα (το άξιζε άλλωστε).
Τρίτο encore το “Don’t pass me by”. Δυνατό χειροκρότημα από όλους και οι μουσικοί κατεβαίνουν από τη σκηνή. Τελευταίος ο Sivert, κοντοστέκεται στην άκρη και κάνει νόημα για άλλο ένα τραγούδι. Μόνος, με την ακουστική κιθάρα του ερμηνεύει με ένταση το “Strange colour blue” και ο κόσμος τον συνοδεύει με ρυθμικά παλαμάκια. Τέταρτο encore, λοιπόν, για το πατρινό κοινό που αγκάλιασε πραγματικά τον Sivert Høyem. Φεύγοντας μας άφησε με την υπόσχεση πως θα μας ξαναδεί σύντομα... Θα περιμένουμε με ανυπομονησία την πραγματοποίησή της.
Όσον αφορά τα διαδικαστικά, δυστυχώς, ο χώρος δεν ήταν ο καταλληλότερος για τέτοιου είδους συναυλία. Η έλλειψη χώρων στην Πάτρα είναι, όμως, ένα δεδομένο πρόβλημα που παρουσιάζεται σε τέτοια εγχειρήματα. Η οργάνωση από τη Manifest by Mojo ήταν η καλύτερη δυνατή, δεδομένης της κατάστασης.
Αυτό που μένει, τελικά, είναι ότι ο κόσμος τραγούδησε μαζί με τον Sivert, ένιωσε το πάθος του και την ενέργειά του, διακέδασε και τον καταχειροκρότησε. Ούτε στιγμή ο ίδιος δεν κρύφτηκε πίσω από το μικρόφωνο και την κιθάρα του. Σαν να κοίταγε μέσα στα μάτια του καθένα μας και έλεγε: «Εδώ είμαι, αυτός είμαι.».
