Στην Ελλάδα δεν έρχονται πια πολλά πρωτοκλασάτα ονόματα. Αν λάβετε υπόψη σας και το γεγονός ότι ο Nick Cave είχε να περάσει από τα μέρη μας με τους Bad Seeds από το 2008 (με τους Grinderman το 2011 ήταν μία διαφορετική πιο άγρια ιστορία για λίγους) καταλαβαίνετε πως δεν ήθελε και πολύ το γήπεδο Tae kwon do του Φαλήρου να γίνει sold out (από το Σεπτέμβριο). Βρεθήκαμε λοιπόν ολίγον τι σαρδελοποιημένοι περιμένοντας να παρακολουθήσουμε τι έχει ετοιμάσει ο Nick για αυτή την πολυαναμενόμενη επιστροφή του.
Μετά τον θάνατο του γιου του ο Nick έγινε πιο μελαγχολικός στο 'Skeleton Tree' για το οποίο περιοδεύει αυτή τη περίοδο. Όλοι αναρωτιόμασταν πώς θα είναι από εδώ και πέρα οι ζωντανές του εμφανίσεις αφού σε αυτή του τη δισκογραφική δουλειά, ο καλλιτέχνης βιώνει το αίσθημα της απώλειας και τη θνησιμότητα. Προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων ο Nick ήταν πιο επικοινωνιακός από ποτέ. Είχε την ανάγκη να είναι συνέχεια αγκαλιά με το κοινό. Να πετάγεται πάνω τους, να τους έχει απ το χέρι, να τους φωνάζει - ανάλογα με τις ανάγκες της ερμηνείας του.
Τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου ήταν απόλυτα διαδραστικά, με τον Nick και τους Bad Seeds (ο Warren Ellis ήταν πάλι σεληνιασμένος) να προσφέρουν μία πρωτόγνωρη εμπειρία στους θεατές. Η ψυχοθεραπεία του Cave είναι η επαφή με το κοινό του. Σε αυτό βασίζεται σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής του. Σε συναυλία σε κλειστή αρένα δεν βλέπεις εύκολα έναν καλλιτέχνη να μπαίνει μέσα στο κοινό, να περπατάει κατά μήκος της αρένας και να φτάνει στις κερκίδες για να συνεχίσει από εκεί το τραγούδι. Τα κόλπα του δεν σταμάτησαν εκεί αφού ανέβασε πάλι κόσμο στη σκηνή για τα δύο τελευταία τραγούδια, όπως κάνει σε όλη του την Ευρωπαϊκή περιοδεία.
Σε αυτό το άρθρο δε θα βρείτε ποια τραγούδια παίχτηκαν στη συναυλία, αλλά θα σας πω πως όσο γεμάτοι και να φύγαμε από το Φάληρο το βροχερό βράδυ της Πέμπτης, μας έλειψαν τραγούδια από το 'No More Shall We Part', από το 'Henry's Dream' από το 'Boatman's Call' και το 'Abattoir Blues/Lyre of Orpheus'. Πάτησε από πάνω τους το 'Skeleton Tree', το οποίο όσο καλό και να είναι μπορούσε να βολευτεί σε λιγότερο συναυλιακό χρόνο. Από την άλλη λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που βγαίνουν μπροστά και υπερασπίζονται με τέτοια μανία τις εκάστοτε καινούριες τους δουλείες. Είναι μία πάγια τακτική του Nick και δεν θα γινόταν να λείπει από αυτή την πολύ προσωπική για τον ίδιο περιοδεία.
Είδαμε ζωντανά έναν καινούριο Nick Cave, που θέλει να μοιραστεί περισσότερα μαζί μας και να μας πάρει και μια αγκαλιά. Με πιο έντονη δραματουργία και αρκετό ιδρώτα έπαιξε ζωντανά για περίπου δυόμιση ώρες. Ο Nick Cave σε αυτό το live ήταν τόσο καλός που υπάρχει ελπίδα ο κόσμος που βρέθηκε μέσα στο γήπεδο Tae kwon do και δεν έχει στην κουλτούρα του τις συναυλίες, να αλλάξει τις συνήθειες του.
Εμείς θα είμαστε εκεί και τον Ιούνιο για να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστεί για να παίξει με τους ανυποψίαστους θεατές.
Μετά τον θάνατο του γιου του ο Nick έγινε πιο μελαγχολικός στο 'Skeleton Tree' για το οποίο περιοδεύει αυτή τη περίοδο. Όλοι αναρωτιόμασταν πώς θα είναι από εδώ και πέρα οι ζωντανές του εμφανίσεις αφού σε αυτή του τη δισκογραφική δουλειά, ο καλλιτέχνης βιώνει το αίσθημα της απώλειας και τη θνησιμότητα. Προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων ο Nick ήταν πιο επικοινωνιακός από ποτέ. Είχε την ανάγκη να είναι συνέχεια αγκαλιά με το κοινό. Να πετάγεται πάνω τους, να τους έχει απ το χέρι, να τους φωνάζει - ανάλογα με τις ανάγκες της ερμηνείας του.
Τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου ήταν απόλυτα διαδραστικά, με τον Nick και τους Bad Seeds (ο Warren Ellis ήταν πάλι σεληνιασμένος) να προσφέρουν μία πρωτόγνωρη εμπειρία στους θεατές. Η ψυχοθεραπεία του Cave είναι η επαφή με το κοινό του. Σε αυτό βασίζεται σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής του. Σε συναυλία σε κλειστή αρένα δεν βλέπεις εύκολα έναν καλλιτέχνη να μπαίνει μέσα στο κοινό, να περπατάει κατά μήκος της αρένας και να φτάνει στις κερκίδες για να συνεχίσει από εκεί το τραγούδι. Τα κόλπα του δεν σταμάτησαν εκεί αφού ανέβασε πάλι κόσμο στη σκηνή για τα δύο τελευταία τραγούδια, όπως κάνει σε όλη του την Ευρωπαϊκή περιοδεία.
Σε αυτό το άρθρο δε θα βρείτε ποια τραγούδια παίχτηκαν στη συναυλία, αλλά θα σας πω πως όσο γεμάτοι και να φύγαμε από το Φάληρο το βροχερό βράδυ της Πέμπτης, μας έλειψαν τραγούδια από το 'No More Shall We Part', από το 'Henry's Dream' από το 'Boatman's Call' και το 'Abattoir Blues/Lyre of Orpheus'. Πάτησε από πάνω τους το 'Skeleton Tree', το οποίο όσο καλό και να είναι μπορούσε να βολευτεί σε λιγότερο συναυλιακό χρόνο. Από την άλλη λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που βγαίνουν μπροστά και υπερασπίζονται με τέτοια μανία τις εκάστοτε καινούριες τους δουλείες. Είναι μία πάγια τακτική του Nick και δεν θα γινόταν να λείπει από αυτή την πολύ προσωπική για τον ίδιο περιοδεία.
Είδαμε ζωντανά έναν καινούριο Nick Cave, που θέλει να μοιραστεί περισσότερα μαζί μας και να μας πάρει και μια αγκαλιά. Με πιο έντονη δραματουργία και αρκετό ιδρώτα έπαιξε ζωντανά για περίπου δυόμιση ώρες. Ο Nick Cave σε αυτό το live ήταν τόσο καλός που υπάρχει ελπίδα ο κόσμος που βρέθηκε μέσα στο γήπεδο Tae kwon do και δεν έχει στην κουλτούρα του τις συναυλίες, να αλλάξει τις συνήθειες του.
Εμείς θα είμαστε εκεί και τον Ιούνιο για να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστεί για να παίξει με τους ανυποψίαστους θεατές.
Σχετικό θέμα