Σε μία από τις τελευταίες συναντήσεις της συντακτικής ομάδας του Mixgrill τέθηκε το ερώτημα για το αν τελικά το "Everything Now" είναι ο πιο αδικημένος δίσκος της φετινής χρονιάς. Ακούστηκαν διάφορες απόψεις κι επιχειρήματα, υπέρ και κατά. Δύο από εμάς, λοιπόν, αποφάσισαν να συζητήσουν δημόσια περί του θέματος.
Γιώργος: Σου άρεσε το "Everything Now"; Με δυο λόγια, χωρίς μεγάλη ανάλυση.
Βιβή: Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 και το λέω εν πλήρει συνειδήσει. Θεωρώ ότι κατάφεραν να ενσωματώσουν και να αφομοιώσουν την μουσική ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων και να την παρουσιάσουν στο κοινό με τη δική τους ματιά. Χωρίς ανασφάλεια και κομπλεξισμό, χωρίς να κοπιάρουν, απλώς παραφράζοντάς την. Εδώ θα έλεγα ότι ταιριάζει απόλυτα η φράση του T.S. Elliot: immature poets imitate; mature poets steal; bad poets deface what they take, and good poets make it into something better, or at least something different.
Β: Τι δεν σου άρεσε στον δίσκο;
Γ: Το "Everything Now" είναι ένα νέο εγχείρημα των Καναδών. Μπαίνουν σε πιο pop, σε πιο εύπεπτα μονοπάτια, αλλά δε χάνουν την ταυτότητά τους. Αυτό από μόνο του είναι ένα κατόρθωμα. Σ' αυτό το δίσκο δεν θα βρεις τραγούδια σαν το "Wake Up", το "Rebellion (Lies)" ή το "No Cars Go". Αυτό θα μου λείπει σε κάθε δουλειά των Arcade Fire, αλλά μιλάμε για μουσικούς και συνάμα καλλιτέχνες. Η εξέλιξη τους πρέπει να κοιτάει στο παρόν και το μέλλον και να βασίζεται βέβαια στο παρελθόν. Στο "Everything Now" συνεχίζουν να υπάρχουν μελωδίες, αλλά εννοείται ότι θα ήθελα περισσότερες... Πάντα θα θέλω, όπως και στους αγαπημένους Radiohead.
Γ: Εσένα τι δε σου άρεσε στο "Everything Now";
Β: Αυτό που δε μου άρεσε είναι η πρόσληψή του από το κοινό. Και θα πατήσω ακριβώς επάνω σε αυτό που είπες: ότι δε θα βρεις μέσα τραγούδια σαν το "Wake Up". Γιατί θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα τραγούδια που μας θυμίζουν κάποια άλλα; Τότε δε θα γκρινιάζαμε πάλι για την ανυπαρξία καινοτομίας; Κι αν εννοείς σαν το "Wake Up" σε ποιότητα, να υπενθυμίσω ότι υπάρχει μια απόσταση δωδεκαετίας. Η αντίληψη που έχουμε για ένα καλλιτέχνημα του παρελθόντος είναι ο συνδυασμός της αίσθησης που μας άφησε η πρώτη επαφή με αυτό και η ιστορία που έγραψε στο πέρασμα των χρόνων. Το καλλιτέχνημα έχει μέσα μας κριθεί και τοποθετηθεί σε μια συγκεκριμένη κλίμακα. Θεωρώ άδικο αυτό που γίνεται από το κοινό και τους κριτικούς. Δεν κρίνουν την αυτοτέλεια, αλλά συγκρίνουν· αναπόδραστα, δε λέω, όμως ο βαθμός αυστηρότητας που ασκείται είναι κατά την προσωπική μου άποψη υπερβολικός. Αν, για παράδειγμα, το "Everything Now" ήταν ντεμπούτο μιας άλλης μπάντας, πιστεύω ότι θα έχαιρε εγκωμιαστικής υποδοχής.
Β: Οι επιρροές τους είναι πιο εμφανείς από ποτέ. Πιστεύεις πως εκμεταλλεύτηκαν με γόνιμο τρόπο τη μουσική κληρονομιά του περασμένου αιώνα;
Γ: Και βέβαια φαίνονται οι επιρροές τους, αλλά αυτό δε γίνεται σε πολλά συγκροτήματα της εποχής μας; Γιατί είναι κακό αυτό; Θα μου πεις ότι έχουμε συνηθίσει διαφορετικά με τους Arcade Fire. Είναι γεγονός ότι το "Everything Now" (το τραγούδι) φέρνει στο μυαλό μας τους ABBA. Γιατί όμως σε μένα έχει μείνει στο μυαλό ως τραγούδι των Arcade Fire κι όχι σε ένα κομμάτι, που παραπέμπει στους ABBA; Αυτό έχουν καταφέρει οι Καναδοί. Μπόλιασαν τις ιδέες άλλων στις δικές τους φόρμες και δημιούργησαν ένα δίσκο που κρυφοκοιτάει στο παρελθόν, αλλά έχει το δικό του χαρακτήρα.
Β: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες και θα συμπληρώσω μόνο ότι οι ABBA είναι μόνο το προφανές. Αν κάποιος δώσει λίγο χρόνο στον δίσκο θα αντιληφθεί στοιχεία από Brian Eno του '70, από David Bowie μέχρι και την jazz του Coltrain. Την πολυμουσικότητά τους την αντιλήφθηκα και σε μία συνέντευξη της γυναίκας του Butler, Régine Chassagne, όταν μιλούσε για την παιδική της ηλικία και περιέγραφε τον τρόπο που απομνημόνευε σχεδόν ό,τι άκουγε.
Γ: Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι έγιναν πιο pop και γιατί έπαιξαν με τις μουσικές του παρελθόντος; Ψάχνουν άραγε να βρουν τα τραγούδια, που θα τους μετατρέψουν σε νέο Arena Group, δηλαδή μια μπάντα για συναυλίες σε μεγάλες αρένες και στάδια, όπως οι Coldplay;
Β: Νομίζω, διαισθητικά πάντα, ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Μου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν για να γουστάρουν πρώτα αυτοί και μετά το κοινό τους. Αυτό το προδίδει και η όχι τόσο καλή παραγωγή του δίσκου τους. Ή για να το θέσω καλύτερα, η καλύτερη παραγωγή που θα μπορούσαν να επιτύχουν. Είναι άλλης κατηγορίας καλλιτέχνες. Δεν θα προσδιορίσω αν είναι καλύτερης ή χειρότερης από τους Coldplay, γιατί με τους Arcade Fire έχουμε αναπτύξει σχέσεις μίσους και πάθους στο πέρασμα των χρόνων. Απλώς θεωρώ ότι είναι από δημιουργική στόφα. Για να το παραλληλίσω με έναν άλλο καλλιτεχνικό τομέα, αυτό της μόδας, θα έλεγα ότι οι Coldpaly ανήκουν στην fast fashion (βλ. Zara, HNM) και οι Arcade Fire στην fair and sustainable.
Β: Πως κρίνεις την αντίδραση του Win Butler στις κριτικές που δέχτηκε για το "Everything Now";
Γ: Είναι πραγματικά διφορούμενες οι κριτικές σ' αυτό το δίσκο. Όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά, αν η μπάντα δεν είχε αυτό το παρελθόν κι εμείς αυτές τις προσδοκίες βέβαια... Σκέψου ότι το NME και ο Independent έδωσαν 5/5 στο "Everything Now", το Uncut και το Rolling Stone 4/5 και ο Guardian και το Pitchfork 5-6/10. Μιλάμε για τα μεγαλύτερα ίσως μουσικά μέσα στον κόσμο, τα οποία έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις. Μάλιστα, οι διθυραμβικές κριτικές έρχονται από 2 Αγγλικά μέσα κι όχι Αμερικάνικα ... Σχετικά με την αντίδραση του Butler, θα έλεγα ότι είναι λογικό να μην αρέσει σε κανέναν -το τονίζω- καλλιτέχνη η αρνητική κριτική. Κανονικά, θα έπρεπε να την επιζητούσαν, αλλά ... Σε κάθε περίπτωση, για μένα αυτές οι διφορούμενες απόψεις αποδεικνύουν το λόγο για τον οποίο κάνουμε αυτή την κουβέντα και το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι αδιάφορος, αλλά ένας δίσκος που αξίζει προσοχής. Θεωρώ ότι οι Arcade Fire ήθελαν να παίξουν με τις επιρροές τους και μπήκαν σε νέα γι' αυτούς μονοπάτια. Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα κατάφεραν με αυτές τις μουσικές να μπουν σε περισσότερα σπίτια. Έχεις σκεφτεί, αν υπάρχει άλλο τραγούδι τους εκτός του "Everything Now", που να έχει ακουστεί περισσότερο στο ελληνικό ραδιόφωνο για παράδειγμα; Γι' αυτό το λόγο δέχτηκαν τόσο διφορούμενες κριτικές. Πολλά συγκροτήματα που έκαναν ανάλογα βήματα είχαν και αντίστοιχα αρνητικά κείμενα.
Γ: Σε μια κακή χρονιά σαν και τη φετινή, το "Everything Now" μπορεί να ξεχωρίσει, αλλά θεωρείς ότι θα το έκανε και σε παλαιότερες χρονιές; Μπορεί να συγκριθεί με δίσκους όπως το "Neon Bible" κλπ.; Τελικά, έκαναν βήματα μπροστά, πίσω ή έμειναν στάσιμοι οι Arcade Fire;
Β: Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι το "Everything Now" ξεχώρισε επειδή η μουσική χρονιά ήταν φτωχή. Όποτε και να κυκλοφορούσε η ίδια δουλειά θα ήταν, απλώς ο κόσμος δε θα ασχολιόταν τόσο πολύ ίσως, γιατί θα είχε και άλλα ενδιαφέροντα. Προσωπικά το "Neon Bible" δε μου άρεσε. Επομένως σίγουρα δεν μπορώ να το συγκρίνω, γιατί αυτόματα θα αδικήσω το "Everything Now". Άσε που, όπως είπα και πριν, δεν ξέρω ποιο νόημα θα είχε μια σύγκριση. Και για να κλείσω με έναν απολογισμό: οι Arcade Fire εξελίχθηκαν, ωρίμασαν και απέκτησαν την οικειότητα κι αυτογνωσία των mid 30's.
Γιώργος: Σου άρεσε το "Everything Now"; Με δυο λόγια, χωρίς μεγάλη ανάλυση.
Βιβή: Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 και το λέω εν πλήρει συνειδήσει. Θεωρώ ότι κατάφεραν να ενσωματώσουν και να αφομοιώσουν την μουσική ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων και να την παρουσιάσουν στο κοινό με τη δική τους ματιά. Χωρίς ανασφάλεια και κομπλεξισμό, χωρίς να κοπιάρουν, απλώς παραφράζοντάς την. Εδώ θα έλεγα ότι ταιριάζει απόλυτα η φράση του T.S. Elliot: immature poets imitate; mature poets steal; bad poets deface what they take, and good poets make it into something better, or at least something different.
Β: Τι δεν σου άρεσε στον δίσκο;
Γ: Το "Everything Now" είναι ένα νέο εγχείρημα των Καναδών. Μπαίνουν σε πιο pop, σε πιο εύπεπτα μονοπάτια, αλλά δε χάνουν την ταυτότητά τους. Αυτό από μόνο του είναι ένα κατόρθωμα. Σ' αυτό το δίσκο δεν θα βρεις τραγούδια σαν το "Wake Up", το "Rebellion (Lies)" ή το "No Cars Go". Αυτό θα μου λείπει σε κάθε δουλειά των Arcade Fire, αλλά μιλάμε για μουσικούς και συνάμα καλλιτέχνες. Η εξέλιξη τους πρέπει να κοιτάει στο παρόν και το μέλλον και να βασίζεται βέβαια στο παρελθόν. Στο "Everything Now" συνεχίζουν να υπάρχουν μελωδίες, αλλά εννοείται ότι θα ήθελα περισσότερες... Πάντα θα θέλω, όπως και στους αγαπημένους Radiohead.
Γ: Εσένα τι δε σου άρεσε στο "Everything Now";
Β: Αυτό που δε μου άρεσε είναι η πρόσληψή του από το κοινό. Και θα πατήσω ακριβώς επάνω σε αυτό που είπες: ότι δε θα βρεις μέσα τραγούδια σαν το "Wake Up". Γιατί θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα τραγούδια που μας θυμίζουν κάποια άλλα; Τότε δε θα γκρινιάζαμε πάλι για την ανυπαρξία καινοτομίας; Κι αν εννοείς σαν το "Wake Up" σε ποιότητα, να υπενθυμίσω ότι υπάρχει μια απόσταση δωδεκαετίας. Η αντίληψη που έχουμε για ένα καλλιτέχνημα του παρελθόντος είναι ο συνδυασμός της αίσθησης που μας άφησε η πρώτη επαφή με αυτό και η ιστορία που έγραψε στο πέρασμα των χρόνων. Το καλλιτέχνημα έχει μέσα μας κριθεί και τοποθετηθεί σε μια συγκεκριμένη κλίμακα. Θεωρώ άδικο αυτό που γίνεται από το κοινό και τους κριτικούς. Δεν κρίνουν την αυτοτέλεια, αλλά συγκρίνουν· αναπόδραστα, δε λέω, όμως ο βαθμός αυστηρότητας που ασκείται είναι κατά την προσωπική μου άποψη υπερβολικός. Αν, για παράδειγμα, το "Everything Now" ήταν ντεμπούτο μιας άλλης μπάντας, πιστεύω ότι θα έχαιρε εγκωμιαστικής υποδοχής.
Β: Οι επιρροές τους είναι πιο εμφανείς από ποτέ. Πιστεύεις πως εκμεταλλεύτηκαν με γόνιμο τρόπο τη μουσική κληρονομιά του περασμένου αιώνα;
Γ: Και βέβαια φαίνονται οι επιρροές τους, αλλά αυτό δε γίνεται σε πολλά συγκροτήματα της εποχής μας; Γιατί είναι κακό αυτό; Θα μου πεις ότι έχουμε συνηθίσει διαφορετικά με τους Arcade Fire. Είναι γεγονός ότι το "Everything Now" (το τραγούδι) φέρνει στο μυαλό μας τους ABBA. Γιατί όμως σε μένα έχει μείνει στο μυαλό ως τραγούδι των Arcade Fire κι όχι σε ένα κομμάτι, που παραπέμπει στους ABBA; Αυτό έχουν καταφέρει οι Καναδοί. Μπόλιασαν τις ιδέες άλλων στις δικές τους φόρμες και δημιούργησαν ένα δίσκο που κρυφοκοιτάει στο παρελθόν, αλλά έχει το δικό του χαρακτήρα.
Β: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες και θα συμπληρώσω μόνο ότι οι ABBA είναι μόνο το προφανές. Αν κάποιος δώσει λίγο χρόνο στον δίσκο θα αντιληφθεί στοιχεία από Brian Eno του '70, από David Bowie μέχρι και την jazz του Coltrain. Την πολυμουσικότητά τους την αντιλήφθηκα και σε μία συνέντευξη της γυναίκας του Butler, Régine Chassagne, όταν μιλούσε για την παιδική της ηλικία και περιέγραφε τον τρόπο που απομνημόνευε σχεδόν ό,τι άκουγε.
Γ: Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι έγιναν πιο pop και γιατί έπαιξαν με τις μουσικές του παρελθόντος; Ψάχνουν άραγε να βρουν τα τραγούδια, που θα τους μετατρέψουν σε νέο Arena Group, δηλαδή μια μπάντα για συναυλίες σε μεγάλες αρένες και στάδια, όπως οι Coldplay;
Β: Νομίζω, διαισθητικά πάντα, ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Μου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν για να γουστάρουν πρώτα αυτοί και μετά το κοινό τους. Αυτό το προδίδει και η όχι τόσο καλή παραγωγή του δίσκου τους. Ή για να το θέσω καλύτερα, η καλύτερη παραγωγή που θα μπορούσαν να επιτύχουν. Είναι άλλης κατηγορίας καλλιτέχνες. Δεν θα προσδιορίσω αν είναι καλύτερης ή χειρότερης από τους Coldplay, γιατί με τους Arcade Fire έχουμε αναπτύξει σχέσεις μίσους και πάθους στο πέρασμα των χρόνων. Απλώς θεωρώ ότι είναι από δημιουργική στόφα. Για να το παραλληλίσω με έναν άλλο καλλιτεχνικό τομέα, αυτό της μόδας, θα έλεγα ότι οι Coldpaly ανήκουν στην fast fashion (βλ. Zara, HNM) και οι Arcade Fire στην fair and sustainable.
Β: Πως κρίνεις την αντίδραση του Win Butler στις κριτικές που δέχτηκε για το "Everything Now";
Γ: Είναι πραγματικά διφορούμενες οι κριτικές σ' αυτό το δίσκο. Όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά, αν η μπάντα δεν είχε αυτό το παρελθόν κι εμείς αυτές τις προσδοκίες βέβαια... Σκέψου ότι το NME και ο Independent έδωσαν 5/5 στο "Everything Now", το Uncut και το Rolling Stone 4/5 και ο Guardian και το Pitchfork 5-6/10. Μιλάμε για τα μεγαλύτερα ίσως μουσικά μέσα στον κόσμο, τα οποία έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις. Μάλιστα, οι διθυραμβικές κριτικές έρχονται από 2 Αγγλικά μέσα κι όχι Αμερικάνικα ... Σχετικά με την αντίδραση του Butler, θα έλεγα ότι είναι λογικό να μην αρέσει σε κανέναν -το τονίζω- καλλιτέχνη η αρνητική κριτική. Κανονικά, θα έπρεπε να την επιζητούσαν, αλλά ... Σε κάθε περίπτωση, για μένα αυτές οι διφορούμενες απόψεις αποδεικνύουν το λόγο για τον οποίο κάνουμε αυτή την κουβέντα και το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι αδιάφορος, αλλά ένας δίσκος που αξίζει προσοχής. Θεωρώ ότι οι Arcade Fire ήθελαν να παίξουν με τις επιρροές τους και μπήκαν σε νέα γι' αυτούς μονοπάτια. Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα κατάφεραν με αυτές τις μουσικές να μπουν σε περισσότερα σπίτια. Έχεις σκεφτεί, αν υπάρχει άλλο τραγούδι τους εκτός του "Everything Now", που να έχει ακουστεί περισσότερο στο ελληνικό ραδιόφωνο για παράδειγμα; Γι' αυτό το λόγο δέχτηκαν τόσο διφορούμενες κριτικές. Πολλά συγκροτήματα που έκαναν ανάλογα βήματα είχαν και αντίστοιχα αρνητικά κείμενα.
Γ: Σε μια κακή χρονιά σαν και τη φετινή, το "Everything Now" μπορεί να ξεχωρίσει, αλλά θεωρείς ότι θα το έκανε και σε παλαιότερες χρονιές; Μπορεί να συγκριθεί με δίσκους όπως το "Neon Bible" κλπ.; Τελικά, έκαναν βήματα μπροστά, πίσω ή έμειναν στάσιμοι οι Arcade Fire;
Β: Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι το "Everything Now" ξεχώρισε επειδή η μουσική χρονιά ήταν φτωχή. Όποτε και να κυκλοφορούσε η ίδια δουλειά θα ήταν, απλώς ο κόσμος δε θα ασχολιόταν τόσο πολύ ίσως, γιατί θα είχε και άλλα ενδιαφέροντα. Προσωπικά το "Neon Bible" δε μου άρεσε. Επομένως σίγουρα δεν μπορώ να το συγκρίνω, γιατί αυτόματα θα αδικήσω το "Everything Now". Άσε που, όπως είπα και πριν, δεν ξέρω ποιο νόημα θα είχε μια σύγκριση. Και για να κλείσω με έναν απολογισμό: οι Arcade Fire εξελίχθηκαν, ωρίμασαν και απέκτησαν την οικειότητα κι αυτογνωσία των mid 30's.
Σχετικό θέμα