Τι θα ακούσεις:
Τραγούδια για μικρές, καθημερινές ιστορίες
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
«Ταξίδ Μ’ Απαγορευτικό», «Το Τζάκετ», «Γιεζαέλ»
Βαθμολογία:
6.5/10
Αν δεν έχετε ακουστά τον Κώστα Λεμονίδη, πιθανότατα δεν φταίτε εσείς. Παρότι πρόκειται για δημιουργό που βρίσκεται σε δράση από το 2004, οπότε και μάς συστήθηκε με το άλμπουμ «Κάπως Αμήχανα...», ο Λεμονίδης δεν απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα την επικαιρότητα –άγνωστο αν κάτι τέτοιο ήταν δική του επιλογή ή όχι.
Όπως και να 'χει, ο τραγουδοποιός και κιθαρίστας έδωσε μέσα στο 2017 ξανά το δισκογραφικό «παρών», με το τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ, δύο χρόνια μετά το EP «Επιστροφή», στο οποίο εμπιστευόταν την ερμηνεύτρια Έφη Καραγιάννη. Στο «Πάραλος», που κυκλοφορεί από την Ζεύξις Music, εμπιστεύεται επίσης διάφορες γυναικείες φωνές, κρατά όμως και για τον εαυτό του ένα σεβαστό κομμάτι της ερμηνευτικής πίτας.
Ο κυριότερος λόγος που αναδεικνύει τούτο τον δίσκο ως τον καλύτερο της πορείας του Λεμονίδη μέχρι στιγμής (χωρίς να προσπερνάται το ότι τα «Σταθμός 2ος» και «Εμμανουηλίδου 13» ήταν άλμπουμ με αξιομνημόνευτες χάρες), είναι, νομίζω, το γεγονός ότι εδώ ο τραγουδοποιός τολμά να ξεστρατίσει, λελογισμένα έστω, από το σύνηθες pop/rock/folk μονοπάτι του, με τρόπους που δεν τον είχαμε συνηθίσει.
Το άλμπουμ ξεκινά με το ομώνυμό του ορχηστρικό, μια Pink Floyd-ική σύνθεση, και συνεχίζει με το jazzy «Ταξίδι Μ’ Απαγορευτικό» και την ερμηνεία της Αγγελικής Τουμπανάκη, δίνοντας εξ αρχής ένα σαφές στίγμα διαφοροποίησης σε σχέση με το παρελθόν. Στη συνέχεια έρχεται η επιστροφή σε πιο «ασφαλή» ύδατα, με τις αγαπημένες αναφορές του Λεμονίδη σε δημιουργούς όπως οι George Harrison, Mark Knopfler, Βαγγέλης Γερμανός κ.ά. Όμως παρακάτω σκάει μύτη μια ιδιαίτερα μπριόζα επανεκτέλεση του «Γιεζαέλ», του εξελληνισμένου από τους Daltons τραγουδιού των Ιταλών Delirium, για να δώσει νέα πνοή ενδιαφέροντος στη ροή του δίσκου.
Δεν είναι, φυσικά, μόνο η εναλλαγή διαθέσεων και στυλ που κερδίζει πόντους για λογαριασμό του «Πάραλος». Αντίθετα, υπάρχει εδώ και μια άνοδος στην ποιοτική στάθμη της τραγουδοποιίας του Λεμονίδη. Όμορφα τραγούδια σαν «Το Τζάκετ» (με τη Σοφία Ανδριανού), για παράδειγμα, ή σαν το λατίνο «Άστρο Που Ταξιδεύει» (με τη Σοφία Νάσσιου), πιστοποιούν την πρόοδο του τραγουδοποιού και δικαιώνουν την επιλογή του να εμπιστευθεί αποκλειστικά άλλους στιχουργούς. Οι στίχοι και το ταίριασμά τους με τις μελωδίες ήταν, άλλωστε, συχνά η αχίλλειος πτέρνα των προηγούμενων δίσκων του.
Υπάρχουν, πάντως, και στιγμές όπου ο Λεμονίδης «ξανακυλάει» σε μια ρουτίνα που διόλου δεν τον κολακεύει. Τραγούδια σαν τα «Λίγο Πολύ» και «Έχουμε Χαθεί» κυλάνε δύσκολα, καθώς ούτε έχουν κάτι πρωτότυπο ή ενδιαφέρον να πουν, ούτε βοηθούνται από τις φθαρμένες μουσικές ιδέες και τις κάπως επίπεδες ερμηνείες του ίδιου του δημιουργού. Ακούγοντάς τον στο «Γιεζαέλ», πάντως, τείνω να συμπεράνω ότι ο Λεμονίδης δεν είναι κακός ερμηνευτής, απλώς δεν τον ευνοεί πάντα το πλαίσιο των συνθέσεων.
Το τέταρτο άλμπουμ του μοιάζει, λοιπόν, να συλλαμβάνει τον Κώστα Λεμονίδη σε μετέωρο βήμα προς τα εμπρός. Από τη μία δοκιμάζει νέα πράγματα και βελτιώνει λεπτομέρειες της μεθόδου του, κι από την άλλη βρίσκει αποκούμπι σε δοκιμασμένους τρόπους και ιδέες. Δεν ξέρω αν όλο αυτό δηλώνει αβεβαιότητα ή αν αποτελεί απλώς έναν αποχαιρετισμό σε έναν παλιό εαυτό –αυτό θα φανεί στη συνέχεια. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αξίζει να ακούσετε τούτον τον δίσκο του. Θα διαπιστώσετε ότι τα καλά τραγούδια κρύβονται κάποιες φορές σε ήσυχα, απόμερα μέρη.
Σχετικό θέμα