Οι Algiers είναι ένα πολύ σύγχρονο συγκρότημα, ικανό, πολιτικοποιημένο και ιδιαίτερα πρωτότυπο. Κινείται στα όρια της gospel-punk, με post-industrial ήχους και αυτό το συνονθύλευμα μουσικών κραμάτων ήρθαν να παρουσιάσουν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Κοιτώντας το banner (All Power to the People) των Black Panthers, που ήταν τοποθετημένο, σαν σκηνικό διαδήλωσης, σταθερά πάνω στη σκηνή, δύο σκέψεις περνούσαν από μυαλό: η πρώτη, αν θα κάνουν τόσο καλό live όσο ακούγεται ότι κάνουν, και η δεύτερη πως αν το κάνουν «Αυτό θα τα σπάσει».
Πρώτα οι Roundlights ανεβαίνουν στην σκηνή, λίγο μετά τις 10, για να δώσουν τον απαραίτητο ρυθμό. Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, με καλά δουλεμένο ήχο, κάτι που αποδεικνύεται και στην περσινή, δεύτερη, ολοκληρωμένη δουλειά τους, με τίτλο “Exposito”. Κινήθηκαν στα γνώριμα, για αυτούς, μονοπάτια της garage, με punk αισθητική και όλα αυτά υπό τον μανδύα νεο-ψυχεδελικών, fuzzy ρυθμών. Έπαιξαν όλα τα κομμάτια από το “Exposito” με την σειρά, βάζοντας «σφήνα» το “Lose Control” από το πρώτο τους album. Το “Woody's Machine Blues”, με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους, με «κέρδισε» ιδιαίτερα με τον ήχο του και με το κιθαριστικό solo, που όπως έμαθα αποφασίστηκε, από την μπάντα, λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή.
Η ώρα είχε περάσει και λίγα λεπτά μετά τις 11, o Franklin James Fisher και η παρέα του, πήραν την θέση τους στο stage. Στο programming και στο μπάσο ήταν, ο Ryan Mahan, στην κιθάρα, ο Lee Tesche και στα τύμπανα, ο πρώην drummer των Bloc Party, Matt Tong. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς κάποιου είδους ήπιο ξεκίνημα, ακούστηκε η ψυχωμένη φωνή του Fisher ταυτόχρονα με τoυς επιθετικούς ήχους του “Cleveland”. Οι τέσσερις τους ξεκινούν από ένα show o καθένας στην ίδια σκηνή.
Drone ήχοι γεμίζουν το δωμάτιο σαν μια βαριά ομίχλη, πριν από το sample της ομιλίας του μέλους των Black Panther, Fred Hampton. Αρχίζουν να ακούγονται λούπες από πιάνο, ενώ ταυτόχρονα ο Ryan Mahan έχει πάρει ένα δοξάρι για να «γρατζουνίσει» λίγο την κιθάρα του, μέσα σε μια έκρηξη ηλεκτρονικών ήχων, βροντερών beats και της άγριας, ενεργητικής φωνής του James Franklin Fisher. Όλα συγκρούονται για να σχηματίσουν το “Walk Like a Panther”, το οποίο ακούγεται σαν πολεμικό εμβατήριο, με φωνητικά που γρονθοκοπούν το κοινό.
Στη συνέχεια ακούγονται τα “Claudette”, “Old Girl”, “Blood και "Irony. Utility. Pretext" κάποια, δηλαδή, τραγούδια που αγαπήθηκαν από το ομώνυμο debut album των Algiers. Κατά τη διάρκεια του “Death March” - ένα τραγούδι που, σύμφωνα με τους Algiers, αντανακλά τον καπιταλισμό και το φασισμό σαν έναν θανατηφόρο ιό - «κλειδώνουν» τον ήχο τους σε ένα “hyper-groovy” ρυθμό που ακούγεται σαν διαταραγμένο και δυστοπικό τραγούδι του Fela Kuti. Γενικότερα κάτι που δεν περίμενα, ήταν οι επίσης πολύ καλές εκτελέσεις στα «στατικά» κομμάτια τους που ο Fisher εκτελούσε παίζοντας πιάνο.
Το κλείσιμο του live έγινε με το βαθιά πολιτικοποιημένο Black Eunuch και το άκρως δημοφιλές “The Underside Of Power” που ταρακούνησε το, αν μη τι άλλο, λιγοστό κοινό της Θεσσαλονίκης που βρέθηκε στον Μύλο. Θα σταθώ λίγο σε αυτό, λέγοντας πως είναι κρίμα να έρχονται τόσο αξιόλογες μπάντες στην πιο δημιουργική τους περίοδο και εμείς να μην παρευρισκόμαστε σε τέτοια event. Έφταιξε ο βροχερός καιρός, το εισιτήριο (17 προπώληση, 20 ταμείο), τα υπόλοιπα live που μπορεί να πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα ή έχουν αλλάξει τα γούστα του μουσικόφιλου κοινού της Θεσσαλονίκης; Δε γνωρίζω για να απαντήσω, αλλά η εικόνα που δείξαμε σε μια μπάντα, που ήρθε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ήταν απογοητευτική και ενώ στις υπόλοιπες χώρες είναι sold out τα live τους. Τουλάχιστον το live της Αθήνας έμαθα πως πήγε πολύ καλά και ο κόσμος ανταποκρίθηκε.
Τέλος, θα κλείσω μουσικά και θα σταθώ στον τραγουδιστή. Ο Franklin James Fisher μοιάζει να συνδέεται με κάθε λέξη που τραγουδά, τα μάτια του ήταν άγρια, φωτεινά και γεμάτα συγκίνηση καθώς η φωνή του γέμιζε κάθε τρύπα στο δωμάτιο. Υπήρχε κάτι το καθαρτικό παρακολουθώντας τον, καθώς περνά μέσα από μερικούς από τους πιο βασανιστικούς του στίχους - αρπάζοντας τα μαλλιά του, χτυπώντας τo ντέφι στο πάτωμα και κρατώντας με ένταση το μικρόφωνο του- είχαμε η αίσθηση πως η ζωή του εξαρτάται από αυτό. Σίγουρα έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από αυτούς τους μουσικούς.
Setlist (Roundlights):
1.Garage Oriental (Jezebel Spirit)
2. Spinnin' Walls
3. Swinging Soul Therapy
4. Kako
5. Run
6. Driller Sin
7. Lose Control
8. Woody's Machine Blues
Setlist (Algiers):
1. Cleveland
2. Cry Of The Martyrs
3. Walk Like A Panther
4. Claudette
5. Old Girl
6. Mme Rieux
7. The Cycle / The Spiral: Time to Go Down Slowly
8. Plague Years
9. Animals
10. Blood
11. LE ENT
12. Irony. Utility. Pretext
13. Death March
Encore
14. Black Eunuch
15. The Underside of Power