Jon Hopkins - Singularity

Όπως και με το Immunity, το Singularity εξισορροπεί ιδανικά την χορευτική ευφορία με την θεραπευτική ενδοσκόπηση.

Λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια, σίγουρα πιο συμπαγές, δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να περιέχει συγκεκριμένη αφήγηση, παρ' όλα αυτά μοιάζει να λέει μια ιστορία, ένα υπαινιγμό ίσως, σχετικά με την αίσθηση του να είσαι και να παραμένεις ζωντανός. Ισχύει το κλασσικό, πως σπάνια θα συμβεί να ακούσεις ένα άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος, αλλά εδώ πρέπει. Είναι αυτό που θέλει ο Hopkins να κάνεις με το Singularity, και αν αντέξεις τότε θα ανταμειφθείς με πολύ περισσότερα από όσο νόμιζες ότι θα έπαιρνες. Προορίζεται από τον δημιουργό του να ακουστεί στο σύνολό του, σαν ένα διαλογιστικό ταξίδι, με στιγμές έντασης και τραχύτητας αλλά και ατμοσφαιρικής περισυλλογής, ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Τα κομμάτια μοιάζουν να γεννιούνται και βαθμιαία να εξελίσσονται, μερικές φορές από χαλασμένες υφές σε κάτι πιο ουσιαστικό, και στη συνέχεια να συμβαίνει το αντίστροφο.

Όπως το ομώνυμο, που ξεκινάει απαλά, σιγά σιγά σε κυριεύουν συναισθήματα ανησυχίας, ανασφάλειας συγκρατημένης οργής και σταδιακής κατάρρευσης, μετά περισσότερη ένταση, και στο τέλος χορός, κλασικός Hopkins.

Το πρώτο single 'Emerald Rush' που ακολουθεί αμέσως μετά, συμπυκνώνει όλα όσα μπορεί να κάνει ο Hopkins σε ένα κομμάτι: Θρυμματισμένα beats, απόκοσμα πλήκτρα, γλυκόπικρα riffs και φωνητικά στροβιλίσματα που πλημμυρίζουν τις αισθήσεις, εισάγουν μια κάποια χορευτικότητα στο album, με τα ονειρικά μοτίβα και τα πολλαπλά μορφοποιημένα layers να αναδύουν ένα ογκώδες ήχο, που σε εκστασιάζει.

Το 'Neon Drum Pattern' αμέσως μετά, συνδυάζει απαλά μοτίβα στα πλήκτρα με ρυθμικά beats χωρίς ποτέ να κλιμακώνεται.

Το σχεδόν ενδεκάλεπτο 'Everything Connected' που ακολουθεί, είναι η ενεργειακή κορύφωση του album. Ο Hopkins στοιβάζει χορωδιακές αρμονίες, περίπλοκα και βροντερά κρουστά και ανυψωτικά πλήκτρα, δημιουργώντας ένα φράγμα ήχου που βρίσκεται σε συνεχή κίνηση, εξελίσσεται, αναπαράγεται ξανά και ξανά πριν σβήσει ιδανικά σε ambient ατμόσφαιρα, που δένει ιδανικά με το ευφορικό 'Feel First Life' που ακολουθεί σαν το ξημέρωμα, σαν τις πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου που μπαίνουν από το μισάνοιχτο παράθυρο.

Παρακάτω, τα 'C O S M' και 'Echo Dissolve' εξουδετερώνουν τη σιωπή, ενώ το 'Luminous Beings' είναι ένα λαμπερό τελευταίο στιγμιότυπο, βάζοντάς μας σε μια πιο στοχαστική θέση, λίγο πριν τον επίλογο του θαυμάσιου 'Recovery', το οποίο μοιάζει να μην τελειώνει, αλλά να εξαφανίζεται.

Συνολικά όπως έγινε και στο Immunity, υπάρχει και εδώ μια αντίθεση με το ελεγχόμενα ξέφρενο πρώτο μισό, να παραδίδει στο πιο ατμοσφαιρικό δεύτερο, προϊόν της προσπάθειας του Hopkins να συγχωνεύσει δύο αντίθετους μουσικούς κόσμους, ambient και techno, χωρίς αυτό να εμποδίζει το Singularity να ακούγεται ως ένα ενοποιημένο και συμπυκνωμένο ηχητικό σύνολο, μία εμπειρία ακρόασης, που θα πρέπει να αφομοιωθεί και όχι απλά να περάσει.