Τι θα ακούσεις;
41 λεπτά ελεύθερου αυτοσχεδιασμού
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Όλα έχουν την ίδια αυτοσχεδιαστική διάθεση
Βαθμολογία;
3/10
Η μουσική είναι έκφραση και δημιουργία. Αποτυπώνει σκέψεις, συναισθήματα και καταστάσεις. Έχει δομή, έχει αναρχία, είναι προετοιμασμένη, είναι και αυθόρμητη.
Θα ξεκινήσω γράφοντας ότι το σχήμα αυτό είναι μια μουσική συνάντηση πέντε αυτοσχεδιαστών,του Phil Wachsmann (βιολί), του Paul Lytton (κρουστά) με μεγάλη δισκογραφία σε εταιρείες οπως η ECM και η Impact, του Sten Sandell (πιάνο), του Φλώρου Φλωρίδη (κλαρινέτο) και του Nate Wooley (τρομπέτα), έναν από τους πολυ σημαντικους τρομπετίστες της jazz και πειραματικής αυτοσχεδιαστικής μουσικής της Αμερικής και όχι μόνο. Εξαιρετικοί όλοι τους με πολύ σημαντική πορεία στην αυτοσχεδιαστική μουσική, κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Ο δίσκος αυτός δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ζωντανή παράσταση που έδωσαν στο φεστιβάλ Ulrichsberger Kaleidophon της Αυστρίας τον Μάη του 2016 και κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την ελληνική PuzzleMusik. Έχει διάρκεια 41 λεπτών με μόλις τρία κομμάτια, το ένα εκ των οποίων ('The Half Has Never Been Told') καλύπτει σχεδόν μισή ώρα.
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα και θα πω ότι με ενθουσίασε πολύ το ηχοληπτικό κομμάτι. Πραγματικά οι τεχνικοί του ήχου έκαναν εξαιρετική δουλειά και όλα τα όργανα έχουν καταγραφεί τόσο φυσικά που θαρρείς ότι αν κλείσεις τα μάτια σου παίζουν ζωντανά μπροστά σου. Φυσικά οι πέντε αυτοί μουσικοί είναι άριστοι τεχνίτες των οργάνων τους και ένα μεγάλο ποσοστό του ωραίου ήχου οφείλεται σε εκείνους, μιας και μιλάμε για ακουστικά όργανα, αλλά και οι ηχολήπτες έδωσαν ρέστα.
Σε ότι αφορά το μουσικό κομμάτι, τα πράγματα αλλάζουν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι καθώς και τα τρία έχουν μια κοινή ηχητική κατεύθυνση και πανομοιότυπη αυτοσχεδιαστική διάθεση. Στα αυτιά μου όλος ο δίσκος ακούγεται σαν ένα ενιαίο κομμάτι 41 λεπτών.
Σε όλη την διάρκεια, οι αυτοσχεδιαστές προσπαθούν και πετυχαίνουν να δημιουργήσουν μια μουσική εικόνα που αν της δίναμε όνομα θα ήταν μάλλον μια εικόνα έντασης και αγωνίας. Όλα τα όργανα παίζουν νευρικά και σκληρά και ίσως προσπαθούν να συμπληρώσουν το ένα το άλλο, αλλά χωρίς ,κατά τη γνώμη μου,να ακούνε τι παίζουν οι συμπαίκτες τους. Είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να παρασύρει ο καθένας με τη βία τον άλλο αυτοσχεδιαστή στο δικό του μουσικό κόσμο. Αυτό φυσικά είναι θεμιτό, αν γίνεται εσκεμμένα, για αισθητικούς και στιλιστικούς λόγους. Αλλά το γεγονός ότι ακούγεται μόνο μια εικόνα και μάλιστα η ίδια για 41 λεπτά νομίζω ότι οδηγεί σε ένα μουσικό αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξεφύγουν. Τα 41 λεπτά στα οποία περιγράφεται η ίδια μουσική εικόνα είναι ίσως πάρα πολλά, όσο ωραία και αν είναι η εικόνα αυτή. Ίσως πάλι αυτός να είναι ο εξ αρχής σκοπός του δίσκου και εκεί να κρύβεται κάτι που θα ενθουσιάσει κάποιους από εσάς, η τουλάχιστον θα «καθίσει» πιο ευχάριστα στα αυτιά ορισμένων.
Αυτό που λείπει είναι η φρασεολογική κατεύθυνση, ο στόχος και η σκηνοθεσία, στοιχεία που συναντάμε σε ανάλογες δουλειές ελεύθερου αυτοσχεδιασμού όπως για παράδειγμα στις δουλειές του Εvan Parker, με τον οποίο μάλιστα τα περισσότερα μέλη του σχήματος αυτού έχουν συνεργαστεί.
Κλείνοντας, κάτι που θα θελα να παρατηρήσω από την ακρόαση, είναι ότι σε σχεδόν κανένα σημείο δεν μου προκάλεσε το αίσθημα της προσμονής, την λαχτάρα να θέλει το αυτί μου να ακούσει πού και πώς θα καταλήξει μια νότα η μια φράση. Η μια και μοναδική μουσική εικόνα είναι τόσο στατική έντονα δηλωμένη από την αρχή που χάνεται η διάθεση και η περιέργεια για το τι ακολουθεί.
Αν η μουσική αυτή έντυνε μουσικά μια ταινία ή κάποιο θεατρικό κομμάτι ίσως να λειτουργούσε περισσότερο. Ωστόσο οι πειραματισμοί στην μουσική είναι αυτοί που την κάνουν να εξελίσσεται και να προχωράει και είτε γίνονται με επιτυχία ή όχι, πρέπει να υπάρχουν και να ενθαρρύνονται τα μουσικά ανήσυχα πνεύματα, γιατί χωρίς πειράματα και ψάξιμο οδηγούμαστε σταθερά σε ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες ενός καλλιτέχνη: την στασιμότητα.
Σχετικό θέμα