Υπέροχοι, φανταστικοί...
Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό τώρα που ήρθε η ώρα να γράψω δυο λόγια για την συναυλία της Παρασκευής, 7.12.2018.
Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου, η (οι) Λευκή Συμφωνία ήταν πάντα μια μεγάλη μουσική μου αγάπη. Όταν έχεις μεγαλώσει στην κυριολεξία με τα κομμάτια τους που έχουν ποτίσει μέσα σου, δεν μπορείς παρά να νιώθεις μεγάλη και «βίαιη χαρά» όταν μαθαίνεις, πριν από ένα χρόνο, ότι εμφανίζονται ξανά μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Και η χαρά αυτή είναι ακόμα πιο μεγάλη, όταν φτάνει επιτέλους η ώρα να τους δεις ξανά επάνω στη σκηνή να παίζουν τα κομμάτια που ξέρεις απ' έξω νότα-νότα.
Φτάνοντας στο Gagarin 205 σχετικά νωρίς, ο λιγοστός κόσμος που ήταν ήδη μαζεμένος εκεί απολάμβανε το ποτό του συντροφιά με ένα εξαιρετικό dj warmup set που βοηθούσε στο τσουχτερό κρύο εκείνης της μέρας. Πρόσωπα χαμογελαστά με όμορφη διάθεση, έκαναν το club να μοιάζει με στέκι και σημείο συνάντησης παλιών φίλων. Ανάμεσα στους θαμώνες ξεχώριζες και τα μέλη της μπάντας, που δεν προτίμησαν την απομόνωση στο καμαρίνι πριν την συναυλία, αλλά επέλεξαν για λίγη ώρα να γίνουν ένα με τον κόσμο που ερχόταν συνεχώς κατά δεκάδες.
Η ώρα πλησίαζε και στoν χώρο γινόταν πλέον το αδιαχώρητο. Προς μεγάλη μου έκπληξη παρατήρησα ότι μια σεβαστή μερίδα του κοινού ήταν άτομα νεαρής ηλικίας κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα από τη μια και από την άλλη δείχνει, για άλλη μια φορά, πόσο σημαντική ήταν (και είναι η μπάντα αυτή στα μουσικά δρώμενα)
Μέσα από μια ατμοσφαιρική εισαγωγή ένα ένα τα μέλη του σχήματος όλοι ντυμένοι στα μαύρα έκαναν την εμφάνιση τους,υπό το θερμό χειροκρότημα του κόσμου. Πρώτο κομμάτι το καινούριο τους, με τίτλο «Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο» και στη συνέχεια το «Ένα Μέρος Να Κρυφτώ» με το κοινό να ζεσταίνεται όλο και πιο πολύ όσο περνούσε η ώρα.
Η μπάντα σε εξαιρετική φόρμα, ορεξάτη και ανανεωμένη. Ο frontman Θοδωρής Δημητρίου εξαιρετικός και λιγομίλητος.«Άφηνε» να μιλάει η μουσική και μέσα από αυτή επικοινωνούσε με το κοινό. Ο Διογένης Χατζηστεφανίδης στυλοβάτης όπως πάντα και παρέα με τον «νέο» ντράμερ τους τον Βαγγέλη Τσιμπλάκη έφτιαχναν ένα τσιμεντένιο rhythm section. Στις κιθάρες ο Σωτήρης Καστάνης (με την πανέμορφη telecaster) είχε ένα τεράστιο χαμόγελο σε όλη τη διάρκεια του σετ και έδειχνε να απολαμβάνει το κάθε δευτερόλεπτο. Τέλος, ο Θοδωρής Φοινίδης στα πλήκτρα έντυνε όμορφα όλα τα κομμάτια.
Φυσικά, ακούσαμε κομμάτια και από τους τέσσερις δίσκους τους. Το κοινό είχε αφεθεί στη μαγεία της βραδιάς και όλοι ταξιδεύαμε με τα τραγούδια τους, ενώ δεν έλειψαν και μικρά mosh-pits με το απαραίτητο σπρώξιδι.
Μια τέτοια στιγμή ήταν φυσικά όταν έπαιξαν το «Βίαιη χαρά» και καπάκι το «Θέλω να έχω έναν καλύτερο κόσμο» ενώ ακολούθησε ο «Τροχός των ονείρων» και μετά μας «σφυροκόπησαν» με τα «Αγγιξε τη φωτιά», «Θα είμαι εκεί» και «Το μέλλον είναι τώρα». Βρέθηκα «σούμπιτος» στα κάγκελα. Ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε με τη ψυχή του. Ακολούθησε το καινούριο τραγούδι «Με μια κραυγή» και το κοινό το υποδέχτηκε με αγάπη.
Αφησαν για το τέλος τα «Μυστικοί κήποι», «Το φεγγάρι αιμορραγεί» και το «Οι μέρες περνάνε», ενώ έκλεισαν την βραδιά με το εναρκτήριο «Όνειρο μέσα σε όνειρο».
Ήταν μια υπέροχη βραδιά που το κοινό της Αθήνας θα θυμάται για καιρό, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη τους εμφάνιση.
Όσο για μένα, το χαζό μου χαμόγελο έδειχνε περίτρανα πώς πέρασα και πώς μου φάνηκε η συναυλία. Περιμένουμε με αγωνία την επόμενη.
Λευκή Συμφωνία,σας ευχαριστούμε για όλα...
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Αλέξιο Αντωνόπουλο και στο Mixgrill.
