Όπως κάθε Δεκέμβρη τα 11 τελευταία χρόνια, τo Mix Grill μπαίνει στο παιχνίδι με τις λίστες του 2018. Οι συντάκτες έδωσαν «ομηρικές μάχες» για να υποστηρίξουν τις αγαπημένες τους επιλογές, με νικητή την μουσική σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές χρονιές.
Κάθε μέρα θα σας παρουσιάζουμε μια δεκάδα, αρχίζοντας σήμερα με τις θέσεις #41-#50 και ολοκληρώνοντας την Παρασκευή με τα κορυφαία 10!
50. Jeff Rosenstock - Post-
Ως συνήθως, οι στίχοι του Rosenstock στο "POST-" περιστρέφονται γύρω από το άγχος, την ανασφάλεια, το θυμό, την πλήξη και άλλες αιτίες για την κατάντια της καθημερινής ζωής. Είχε ξεκινήσει τη «δουλειά» του -να σχολιάσει τα τεκταινόμενα στη πολιτική σκηνή της Αμερικής- από το προηγούμενο album, "WORRY", και την ολοκληρώνει με το "POST-". O Rosenstock, καλύτερα από οποιονδήποτε καλλιτέχνη τους τελευταίους 18 μήνες, καταγράφει την αποσταθεροποιημένη συναισθηματικότητα του Αμερικανού πολίτη και κατ επέκταση του κάθε σύγχρονου πολίτη και φτάνει πολύ κοντά στο να εκπληρώσει τον ρόλο που η τέχνη θα έπρεπε να κατέχει στα κοινονικοπολιτικά ζητήματα. [Σταύρος Κασιμάτης]
Ισόβαθμο με το Post- βρίσκουμε το project Avantdale Bowling Club. To "Avantdale Bowling Club", μοιάζει με μια αυθεντική συγχώνευση ραπ και τζαζ μουσικής, με γεύσεις από γνωστά συστατικά που ανακατεύθηκαν διαφορετικά. Τα λυρικά θέματα του Tom Scott δίνουν σε αυτό το δίσκο μια πραγματικά γήινη, ειλικρινή αίσθηση. Οι βαθιά προσωπικοί του στίχοι, επικεντρώνονται στο να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν από μια μειονεκτική, ριψοκίνδυνη νέα γενιά σε έναν υπεύθυνο πατέρα που βιώνει όλα τα άγχη της ενήλικης ζωής.Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα από τα πιο αναζωογονητικά, αυθεντικά και συναισθηματικά ειλικρινή hip-hop album του 2018 θα προέρχονταν α πό έναν μπαμπά στη Νέα Ζηλανδία;
[Σταύρος Κασιμάτης]
Ο Mats Gustafsson είναι γνωστός μάστορας στο σαξόφωνο με πολύ δραστήρια παρουσία στη δισκογραφία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εδώ και καιρό οι Fire!, το τρίο που δημιούργησε μαζί με τον Andreas Werliin (τύμπανα) και τον Johan Berthling (μπάσο), έχουν ξεφύγει από τον απλουστευτικό και ίσως άχαρο χαρακτηρισμό «side-project» και το άλμπουμ αυτό είναι μια ακόμα επιβεβαίωση. Μπάσο και τύμπανα δημιουργούν ένα σκοτεινό κλίμα, καθώς το σαξόφωνο μετατρέπεται από απλά ζωηρό σε κάτι πιο «μοχθηρό». Η ένταση δημιουργείται και επικοινωνείται με διαδικασία κατεπείγοντος στο περίπου μισάωρο που διαρκεί ο δίσκος. [Δημήτρης Όρλης]
«Τσιφτετελομέταλ» θα μπορούσαν να αποκαλέσουν τη μουσική των Orphaned Land κάποιοι, με απαξιωτικό τόνο βέβαια. Θα έπεφταν μέσα, πάντως: και μπουζούκια ακούγονται εδώ, και ούτια, και μπόλικη ανατολίτικη μελωδικότητα. Αν δεν είσαι κομπλεξάρα, όμως, εύκολα αναγνωρίζεις το μεγαλείο (που γέρνει συχνά προς μια επικότητα, διόλου ξεχειλωμένη όμως) τούτης της δουλειάς της εκ Ισραήλ ορμώμενης παρέας. Που έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα φαίνεται έτοιμη να συναντήσει τα μεγάλα ακροατήρια που της αξίζουν. [Μιχάλης Τσαντίλας]
Στο 20ό στούντιο άλμπουμ τους οι Αυστραλοί Necks μας σερβίρουν περί τη μία ώρα μουσικής σε ένα και μόνο κομμάτι (έτσι το προτίμησαν πολλάκις στο παρελθόν, αλλωστε). Κι όμως έπειτα από τόσα χρόνια και τόση κοινή δράση, οι Chris Abrahams, Tony Buck και Lloyd Swanton παραμένουν το ίδιο εύγλωττοι, το ίδιο απολαυστικοί και αποτελεσματικοί. Το συμπαγές (όσο και αφαιρετικό) όραμά τους, για άλλη μια φορά υποβάλλει, αλλά και επιβάλλει ύπουλα τις ντιρεκτίβες του: εκείνες που καλούν τον ακροατή να υπάρξει ενεργά εντός του όλου κόλπου. [Μιχάλης Τσαντίλας]
49. The Blaze - Dancehall
Τα δύο ξαδέλφια από τη Γαλλία θα τα ήθελα πιο ψηλά στη λίστα του mix grill. Μπορεί το debut album τους να μην έπιασε τα standards που κάποιοι περιμέναμε, είναι σίγουρα όμως καλοφτιαγμένο και με ψυχή. Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει το συνολικό project κι απογείωνε ότι είχαμε ακούσει/δει από αυτούς, είναι ο συνδυασμός της εικόνας με τη μουσική. Πιθανότατα η έλλειψη της εικόνας να αποδυνάμωσε κάπως το όλο εγχείρημα, αξίζει όμως μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς. [Δημήτρης Καμπούρης]
48. Fire! - The Hands
Ο Mats Gustafsson είναι γνωστός μάστορας στο σαξόφωνο με πολύ δραστήρια παρουσία στη δισκογραφία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εδώ και καιρό οι Fire!, το τρίο που δημιούργησε μαζί με τον Andreas Werliin (τύμπανα) και τον Johan Berthling (μπάσο), έχουν ξεφύγει από τον απλουστευτικό και ίσως άχαρο χαρακτηρισμό «side-project» και το άλμπουμ αυτό είναι μια ακόμα επιβεβαίωση. Μπάσο και τύμπανα δημιουργούν ένα σκοτεινό κλίμα, καθώς το σαξόφωνο μετατρέπεται από απλά ζωηρό σε κάτι πιο «μοχθηρό». Η ένταση δημιουργείται και επικοινωνείται με διαδικασία κατεπείγοντος στο περίπου μισάωρο που διαρκεί ο δίσκος. [Δημήτρης Όρλης]
47. The 1975 - A Brief Inquiry Into Online Relationships
Τα τελευταία χρόνια, αυτοί οι τύποι από το Manchester έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μεγάλο κοινό στην Αγγλία κι όχι μόνο και να κερδίσουν θέσεις headliner σε μεγάλα Φεστιβάλ. Κυκλοφόρησαν το φετινό τους δίσκο στις 30 του Νοέμβρη και 2 εβδομάδες μετά, αυτός μπήκε στην 1η θέση της Ανασκόπησης του NME. Για εμάς, δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά δε γίνεται να κάνουμε στην άκρη ότι οι The 1975 έχουν κάτι να μας πουν και με αυτή την δουλειά. Στα 15 τραγούδια του "A Brief Inquiry into Online Relationships" υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ακούς τους TV on the Radio, άλλες που μπαίνει ο Weeknd μέσα τους κι άλλες που πιστεύεις ότι ακούς μια boy band... Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλα αυτά «παντρεύονται» με έναν τρόπο, που δεν νιώθεις ότι είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι τύποι έχουν μια μουσική πρόταση, η οποία δεν ακούγεται πολύ εδώ στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά... [Γιώργος Μπαλιώτης]
46. Editors - Violence
Χωρίς να εντυπωσιάζουν, δίχως όμως και να απογοητεύουν, οι Editors επέστρεψαν με το “Violence”, συνεχίζοντας από εκεί που είχαν σταματήσει. Όσοι επιθυμούν επιστροφή της μπάντας στις κιθαριστικές φόρμες των πρώτων τους άλμπουμ, θα πρέπει να περιμένουν, αφού κι αυτήν τη φορά περισσότερη βάση έχουν δώσει στις ηλεκτρονικές φόρμες και λιγότερη στις κιθάρες. Πάντα τίμιοι «παίχτες» οι Editors. [Δημήτρης Καμπούρης]
45. Orphaned Land - Unsung Prophets & Dead Messiahs
«Τσιφτετελομέταλ» θα μπορούσαν να αποκαλέσουν τη μουσική των Orphaned Land κάποιοι, με απαξιωτικό τόνο βέβαια. Θα έπεφταν μέσα, πάντως: και μπουζούκια ακούγονται εδώ, και ούτια, και μπόλικη ανατολίτικη μελωδικότητα. Αν δεν είσαι κομπλεξάρα, όμως, εύκολα αναγνωρίζεις το μεγαλείο (που γέρνει συχνά προς μια επικότητα, διόλου ξεχειλωμένη όμως) τούτης της δουλειάς της εκ Ισραήλ ορμώμενης παρέας. Που έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα φαίνεται έτοιμη να συναντήσει τα μεγάλα ακροατήρια που της αξίζουν. [Μιχάλης Τσαντίλας]
44. Dead Can Dance - Dionysus
Το δέκατο άλμπουμ της Lisa Gerrard με τον Brendan Perry μπορεί να μην είναι το «δέκα το καλό», όμως δεν παύει να είναι μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία τους. Θα φανεί στην καλοκαιρινή περιοδεία, αν ο δίσκος και οι μουσικές - είτε «διονυσιακές» είτε όχι - είναι καλύτερες από το ίδιο το γεγονός της επιστροφής τους, κι αυτό σίγουρα σημαίνει κάτι για ένα σχήμα όπως τους Dead Can Dance. [Δημήτρης Όρλης]
43. Jungle - For Ever
Οι Jungle κινήθηκαν σε ασφαλείς περιοχές, περισσότερο προσπάθησαν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους (που λίγα δεν τα λες), παρά να προσφέρουν κάτι πιο φρέσκο. Μπορεί να είναι αρκετό για αυτή τη δεύτερή τους φορά, σίγουρα όμως θα πρέπει κάτι να αλλάξουν στο επόμενο βήμα τους. [Δημήτρης Καμπούρης]
42. The Necks - Body
Στο 20ό στούντιο άλμπουμ τους οι Αυστραλοί Necks μας σερβίρουν περί τη μία ώρα μουσικής σε ένα και μόνο κομμάτι (έτσι το προτίμησαν πολλάκις στο παρελθόν, αλλωστε). Κι όμως έπειτα από τόσα χρόνια και τόση κοινή δράση, οι Chris Abrahams, Tony Buck και Lloyd Swanton παραμένουν το ίδιο εύγλωττοι, το ίδιο απολαυστικοί και αποτελεσματικοί. Το συμπαγές (όσο και αφαιρετικό) όραμά τους, για άλλη μια φορά υποβάλλει, αλλά και επιβάλλει ύπουλα τις ντιρεκτίβες του: εκείνες που καλούν τον ακροατή να υπάρξει ενεργά εντός του όλου κόλπου. [Μιχάλης Τσαντίλας]
41. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησαν οι Deafheaven, αλλά δεν είναι πια το πιο φρέσκο όνομα εκεί έξω. Με το άλμπουμ αυτό συνεχίζουν τον σκληρό, περίπου metal, ήχο τους κάνοντας ταυτόχρονα ένα άνοιγμα προς νέο κοινό και ένα επιτυχημένο, σαφώς, άλμα προς υψηλότερο μουσικό επίπεδο. [Δημήτρης Όρλης]