Τί θα ακούσεις:
r&b, soul, trap
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"My Skin My Logo", "Almeda"
Βαθμολογία:
4/10
Η Solange αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού. Ενώ δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής πάνω από δύο δεκαετίες, το όνομά της έγινε ευρέως γνωστό τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα χάρη στον εξαιρετικό τελευταίο της δίσκο “A Seat At The Table”. Φυσικά, η φήμη της οφείλεται και στο γεγονός ότι είναι η αδερφή της Beyonce, αλλά αυτό διόλου την ενόχλησε να ακολουθήσει τη δική της δισκογραφική πορεία και να χαράξει έναν αξιοζήλευτο καλλιτεχνικό δρόμο.
Η 32χρονη Αμερικανή, λοιπόν, επιστρέφει φέτος με το τέταρτο άλμπουμ της με τον τίτλο “When I Get Home”, το οποίο αποτελείται από δεκαεννιά (!) τραγούδια από τα οποία μόνο τα πέντε ξεπερνούν σε διάρκεια τα τρία λεπτά. Ολοκληρώνοντας την πρώτη βόλτα από τα κομμάτια του δίσκου αυτό που ξεχωρίζει αμέσως είναι η παραγωγή. Πρόκειται για πολύ υψηλών προδιαγραφών παραγωγή. Στα μικρής διάρκειας τραγούδια η Solange παρουσιάζει το γνωστό της μουσικό ύφος, r&b με κάποιες soul πινελιές. Ωστόσο, όσο κυλάει ο δίσκος το παιχνίδι δείχνει να χάνεται. Στιχουργικά η μουσικός δεν παρουσιάζεται δυνατή, ενώ από μουσικής άποψης η πλειοψηφία των κομματιών μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί από αδιαφορία. Από την άλλη, η φωνή της Solange ταιριάζει γάντι σε αυτό το είδος της μουσικής και σίγουρα αποτελεί ένα στοιχείο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από τον ακροατή.
Το “Binz” με την funk πλευρά του δίνει ένα τόνο αισιοδοξίας αλλά το συνολικό αποτέλεσμα του άλμπουμ είναι κακό. Τραγούδια όπως το “Beltway” ή το “Way To The Show” είναι σαν να έχουν μπερδευτεί ανάμεσα στον προηγούμενο δίσκο και στον τωρινό. Δεν ξέρω αν σκοπός της Solange ήταν να κυκλοφορήσει κάτι παρόμοιο με την φοβερή δουλειά του 2016, αλλά το σίγουρο είναι πως ό,τι και να είχε στο μυαλό της δεν το πέτυχε. Από όλα τα σημεία απουσιάζει η έμπνευση και ολόκληρος ο δίσκος είναι αρκετά βαρετός. Προσωπικά, ύστερα από τέσσερις ακροάσεις δεν μπόρεσα να συγκρατήσω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι. Αντιθέτως, το «ακατάστατο» trap και το άσχημο sampling της Solange με κούρασε καθώς δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος.
Ιδέες βέβαια υπάρχουν μέσα στα τραγούδια. Η υλοποίηση αυτών ίσως κάπου χάλασε διότι είναι πολύ δύσκολο να ακούσει κάποιος με ενδιαφέρον το συνονθύλευμα του “When I Get Home”. Τρία χρόνια θεωρούνται αρκετά για να επιστρέψει στην ενεργό δράση η Solange και να παρουσιάσει έναν όχι και τόσο ωραίο δίσκο. Γι’ αυτό θα επιστρέψω στο πολύ ωραίο “A Seat At The Table” με την ευχή ότι η Solange Knowles θα γυρίσει μελλοντικά στα εμπνευσμένα τραγούδια.
Σχετικό θέμα