Ο Ian Rankin είναι ένας από τους διασημότερους και πολυγραφότατους σύγχρονους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας. Κι εδώ ολοκληρώνονται οι τυπικές συστάσεις. Αν χρειάζεστε περισσότερα βιογραφικά του στοιχεία, θυμηθείτε τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει τον Οκτώβριο του 2017. Ενάμιση χρόνο, ένα βιβλίο και ένα θεατρικό έργο αργότερα, έχω την τιμή για μια νέα συνέντευξη μαζί του, παίζοντας το ρόλο του «Διαβόλου», δίνοντάς του την ευκαιρία να φανεί ... βαθυστόχαστος (κατά τα λεγόμενά του) και πάνω απ' όλα ψαχουλεύοντας το μυαλό του. Αφορμή στάθηκε η κυκλοφορία του πιο πρόσφατου βιβλίου του «Στον οίκο των ψεμάτων» (“In A House of Lies”) και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το βιβλίο αυτό, που βρίσκεται από σήμερα 13 Ιουνίου στα βιβλιοπωλεία σε μετάφραση της Νάντης Σακκά, σηματοδοτεί την 22η περιπέτεια του επιθεωρητή Τζον Ρέμπους, ενώ στις σελίδες του εμφανίζονται η προτεζέ του Ρέμπους, Σιβόν Κλαρκ, ο αιώνιος εχθρός του, Μπιγκ Τζερ Κάφερτι, και ο επιθεωρητής Μάλκολμ Φοξ.
Μπορείτε να διαβάσετε την πρωτότυπη συνέντευξη στην αγγλική μας έκδοση εδώ.
Ορέστης Καζασίδης: Συχνά έχετε αναζητήσει έμπνευση σε αληθινά γεγονότα. Για παράδειγμα, στην ιστορία του θεωρούμενου κατά συρροήν δολοφόνου με το προσωνύμιο Bible John της δεκαετίας του ’60 για το βιβλίο “Black & Blue” του 1997 (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά) και στη σειρά φόνων από τους Burke και Hare τον 19ο αιώνα για το βιβλίο «Οι καταρράκτες» του 2001. Ακόμα, έχετε δηλώσει ότι το «Άγιος ή αμαρτωλός;» του 2013 βασίστηκε σε ιστορίες και διηγήσεις συνταξιούχων αστυνομικών, ενώ η πλοκή στο πιο πρόσφατο βιβλίο σας «Στον οίκο των ψεμάτων» (“In A House of Lies”) τροφοδοτείται από μια σχετικά σύγχρονη ιστορία που δημοσιεύτηκε σε ένα περιοδικό. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αποτελέσει ένα πραγματικό έγκλημα πηγή έμπνευσης; Θα προτιμούσατε κάποια χρονική απόσταση από ένα ειδεχθές έγκλημα, ώστε να επιτευχθεί κατά το δυνατόν συναισθηματική αποστασιοποίηση από το γεγονός, για εσάς και τους αναγνώστες;
Ian Rankin: Πράγματι χρησιμοποιώ πραγματικά εγκλήματα ως βάση για κάποια από τα βιβλία μου. Ωστόσο, προτιμώ αυτά τα εγκλήματα να έχουν λάβει χώρα πριν από πολλά χρόνια, πριν από δεκαετίες, αν είναι δυνατόν. Αν τα γεγονότα είναι πιο φρέσκα, ίσως να αισθανθώ περιορισμένος. Για παράδειγμα, δεν θα ήθελα να πληγώσω τα συναισθήματα ανθρώπων που ενεπλάκησαν στα πραγματικά γεγονότα. Οπότε, ναι, όπως λέτε, χρειάζομαι κάποια συναισθηματική αποστασιοποίηση, την ίδια συναισθηματική αποστασιοποίηση που είναι απαραίτητη για τους αστυνομικούς επιθεωρητές ώστε να κάνουν τη δουλειά τους.
ΟΚ: Εκτός από το «Στον οίκο των ψεμάτων» γράψατε και ένα θεατρικό έργο μαζί με την Rona Munro. Το “Rebus: Long Shadows” έφερε τον Ρέμπους στην σκηνή 30 χρόνια μετά την πρώτη του περιπέτεια. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο Μπέρμιγχαμ τον Σεπτέμβριο του 2018 και περιόδευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2019. Δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να το δω. Διάβασα μόνο το σενάριο, όπως κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Orion (σ.σ. δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά). Πώς ήταν το συναίσθημα να βλέπετε τον Ρέμπους να ζωντανεύει στη σκηνή;
IR: Με την Rona Munro προσπαθήσαμε να γράψουμε μια νέα ιστορία που θα μπορούσε καλύτερα να ειπωθεί από ηθοποιούς στη σκηνή. Δεν θέλαμε να προσαρμόσουμε υπάρχον υλικό. Το κίνητρό μου ήταν να δω τον Ρέμπους και τον Κάφερτι να παίρνουν σάρκα και οστά, να έρχονται σε αντιπαράθεση σε μια αλληλουχία από δυναμικές σκηνές. Ήθελα να είμαι στο δωμάτιο μαζί τους, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω με μια τηλεοπτική σειρά ή μια ταινία. Περάσαμε αρκετό καιρό καταστρώνοντας την πλοκή. Στη συνέχεια η Rona δόμησε το έργο. Είναι επαγγελματίας σεναριογράφος, οπότε της ήταν ευκολότερο. Τα γεγονότα του θεατρικού διαδραματίζονται σε ένα σύμπαν παράλληλο με τα βιβλία. Δεν είναι τα πάντα ίδια. Αλλά οι ήρωες κρατούν αναμφίβολα τον χαρακτήρα τους. Το έργο ήταν πολύ επιτυχημένο και ακόμη περισσότερα θέατρα θέλησαν να το φιλοξενήσουν.
ΟΚ: Το «Στον οίκο των ψεμάτων» ξεκινά με την ανακάλυψη ενός πτώματος από έναν φόνο που έγινε πριν από 10 χρόνια. Τα περισσότερα από τα αστυνομικά μυθιστορήματα περιλαμβάνουν τουλάχιστον έναν φόνο. Οι αναγνώστες συνήθως ακολουθούν τη διαδικασία επίλυσης αυτού του φόνου, δηλαδή την αποκάλυψη και σύλληψη του ενόχου. Από την άλλη, μου έχει εντυπωθεί μια φράση από το “Rebus: Long Shadows”: «Τίποτα δεν επιλύει το φόνο. Οι νεκροί παραμένουν νεκροί». Ποιος είναι ο ρόλος ενός φόνου στην αστυνομική λογοτεχνία; Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ένα αστυνομικό βιβλίο χωρίς φόνο;
IR: Έχω γράψει ένα βιβλίο χωρίς καθόλου φόνους, το «Με τις πόρτες ανοιχτές» του 2008 (σ.σ. έχει γυριστεί το 2012 σε τηλεοπτική ταινία με τον Stephen Fry). Αφορούσε μια ληστεία, οπότε υπήρχε ένταση χωρίς την ανάγκη για ένα κεντρικό μυστήριο. Αλλά ο φόνος αποτελεί μια ιδιαίτερα έντονη μορφή εγκλήματος, αφαιρεί κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο από τον κόσμο. Ίσως γι’ αυτό οι συγγραφείς επικεντρωνόμαστε σε αυτόν. Συνήθως ενδιαφέρομαι για το «γιατί», γιατί πέθανε αυτό το πρόσωπο; Γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν απαίσια πράγματα ο ένας στον άλλον, σε κάθε αιώνα, σε κάθε πολιτισμό; Αυτή ακριβώς η ερώτηση βρίσκεται στο επίκεντρο της αστυνομικής λογοτεχνίας και την καθιστά ένα είδος ηθικής φιλοσοφικής αναζήτησης. Ο αναγνώστης και ο συγγραφέας γίνονται ο ντετέκτιβ, επιχειρούν να βρουν απαντήσεις και στην πορεία να βάλουν το χάος σε κάποια τάξη.
ΟΚ: Φαντάζομαι ότι όλοι μετανιώνουμε ή ντρεπόμαστε για κάτι που συνέβη στο παρελθόν. Τόσο το «Στον οίκο των ψεμάτων», όσο και το “Rebus: Long Shadows” σχετίζονται με παλιές αμαρτίες. Εντάσσεται αυτό στο πλαίσιο μιας στρατηγικής σας ώστε να επαναδραστηριοποιήσετε έναν συνταξιούχο αστυνομικό ή αποτελεί μέρος μιας γενικότερης περιόδου ενδοσκόπησης; Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος της συγγραφικής σας καριέρας μετά από 33 χρόνια και πάνω από 40 βιβλία;
IR: Βρίσκουμε τον Ρέμπους σε ένα συγκεκριμένο σημείο στη ζωή του. Είναι συνταξιοδοτημένος. Αυτό του επιβλήθηκε λόγω της ηλικίας του. Και αναρωτιέται, αν η ύπαρξή του έχει ακόμα κάποιο νόημα. Αν μπορεί ακόμα να κάνει κάποια διαφορά και να συνεισφέρει στην κοινωνία. Είναι ντετέκτιβ μέχρι τα μύχια της ψυχής του. Αλλά τώρα βρίσκεται στα 60-τόσο και είναι γεμάτος αβεβαιότητα. Το σώμα του τον απογοητεύει, έχει προβλήματα υγείας, δεν μπορεί να εκφοβίζει ανθρώπους του μεγέθους του και να συμπεριφέρεται, όπως παλαιότερα. Ο Κάφερτι, η νέμεσή του, βρίσκεται σε μια αντίστοιχη θέση. Για πόσο ακόμα μπορεί να ηγεμονεύει στην εγκληματική πλευρά του Εδιμβούργου; Κι αυτός μεγαλώνει και γίνεται λιγότερο απειλητικός, ενώ γύρω του υπάρχει μια πληθώρα «μνηστήρων» που εποφθαλμιούν τον θρόνο του. Αυτά τα τελευταία βιβλία ίσως να αντανακλούν τα δικά μου ενδιαφέροντα που διαφοροποιούνται όσο μεγαλώνω και το σώμα μου αρχίζει να με απογοητεύει με τρόπους που δεν είχα συνηθίσει.
Συχνά μετανιώνω που έκανα τον Ρέμπους τόσο μεγάλο στο πρώτο βιβλίο (ήταν στα 40 του) και αποφάσισα να τον αφήσω να μεγαλώνει σχεδόν σε πραγματικό χρόνο. Ωστόσο, είναι συναρπαστικό να τον βλέπω να αλλάζει με τον χρόνο, όπως έχω αλλάξει κι εγώ...
ΟΚ: Η επιτυχία δεν ήρθε εύκολα στο ξεκίνημα. Αλλά πλέον μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι συγκαταλέγεστε ανάμεσα στους πιο επιτυχημένους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας όλων των εποχών. Σίγουρα είστε ο αγαπημένος μου, όπως πιθανόν να έχετε μαντέψει. Πώς βιώνετε τη διεθνή επιτυχία; Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που σας έχει προσφέρει;
IR: Είναι καλύτερο να είσαι επιτυχημένος από αποτυχημένος. Αλλά οι αμφιβολίες παραμένουν. Θα διαβάζονται τα επόμενα βιβλία μου; Έχω τίποτα να πω ακόμα; Απασχολεί η αστυνομική λογοτεχνία τους αναγνώστες με τον ίδιο τρόπο ή οι αναγνώστες το 2019 θέλουν «ψυχολογικά θρίλερ» και «οικιακά νουάρ» (‘domestic noir’);
Το χρήμα δεν βοηθά να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ό,τι έκανα πάντα, να γράφω τα βιβλία μου ώστε να προσπαθώ να βγάλω νόημα από τον κόσμο, να βγάλω νόημα από το Εδιμβούργο και τη Σκωτία, αλλά επίσης να βγάλω νόημα από την πολιτική, την κοινωνία, την ηθική και τις αιτίες του εγκλήματος.
Με ρωτήσατε για το καλύτερο πράγμα της επιτυχίας: ωραίες διακοπές και να είμαι σε θέση να παίρνω ταξί για να πηγαίνω στο Oxford Bar.
ΟΚ: Στο χωριό που μεγαλώσατε έχουν δώσει το όνομά σας σε έναν δρόμο. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο μέλλον, στο έτος 2100. Η έδρα “Ian Rankin” εγκαινιάζεται στο τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Η εγγονή σας εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα. Ένας διδακτορικός φοιτητής αρχίζει να μελετά το αρχείο σας, που πρόσφατα δωρίσατε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας. Η δήμαρχος του Εδιμβούργου αποκαλύπτει το άγαλμα του Τζον Ρέμπους στην γειτονιά που μένετε τώρα. Ποιο από αυτά τα σενάρια θα προτιμούσατε; Ποιο φαίνεται περισσότερο δελεαστικό;
IR: Ωχ, παίζετε τον ρόλο του Διαβόλου, με δελεάζετε να υποπέσω σε ύβρη. Ένα άγαλμα του Ρέμπους θα είχε πλάκα, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πώς μοιάζει εξωτερικά. Στο ξεκίνημά μου ονειρευόμουν να γίνω λέκτορας λογοτεχνίας, ίσως κάποια μέρα και καθηγητής, οπότε η ιδέα μιας έδρας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου μού φαίνεται ελκυστική.
Το αρχείο μου είναι μια πιο ρεαλιστική σκέψη. Δώρισα πάνω από 20 κούτες με υλικό στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας και ένας αρχειοφύλακας θα περάσει τα επόμενα χρόνια του αρχειοθετώντας το. Περιλαμβάνει αδημοσίευτες ιστορίες και σενάρια για την τηλεόραση, ένα αδημοσίευτο μυθιστόρημα, παλιά μου ποιήματα και πολλά από γράμματα απόρριψης. Είμαι από τη φύση μου μανιακός συλλέκτης, οπότε είναι σχετικά πλήρες.
ΟΚ: Ίσως θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει με αυτή την ερώτηση. Σας αρέσει να δίνετε συνεντεύξεις; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε, αλλά δεν είχατε την ευκαιρία μέχρι σήμερα;
IR: Προτιμώ τις γραπτές συνεντεύξεις, όπου έχω χρόνο να σκεφτώ τις απαντήσεις μου και μπορώ να γυρίσω πίσω και να τις επιμεληθώ, ώστε να με κάνουν να φαίνομαι πιο έξυπνος και βαθυστόχαστος απ’ όσο είμαι όταν η συνέντευξη γίνεται ζωντανά!
Η αλήθεια είναι ότι λέω ό,τι θέλω να πω για τον κόσμο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων μου. Αυτά μιλούν για μένα και είναι καλύτερα στο να ερμηνεύουν τον εαυτό τους απ’ όσο εγώ...
Όσο για την ερώτηση που θα ήθελα να ερωτηθώ: ποια ήταν η αγαπημένη σας ροκ συναυλία; Αλλά θα πρέπει να μου δώσετε λίγο χρόνο για να σκεφτώ την απάντησή μου.
ΟΚ: Ζούμε σε εποχές υπερηρώων και υπερομάδων. Αν ένας (νεότερος) Τζον Ρέμπους βρισκόταν σε μια αντίστοιχη υπερομάδα «σούπερ αστυνομικών επιθεωρητών», ποιοι θα ήταν οι σύντροφοί του; Και ποιος ο πιο κοντινός του συνεργάτης;
IR: Υποψιάζομαι ότι ο Ρέμπους είναι υπερβολικά μοναχικός για να συμμετάσχει σε κάποια ομάδα οποιουδήποτε είδους. Παρόλα αυτά, η φιλοσοφία του και ο τρόπος δουλειάς του βρίσκεται κοντά με ορισμένους φανταστικούς ντετέκτιβ. Νομίζω ότι θα του άρεσε να γνωρίσει τον Ματ Σκούντερ του Lawrence Block (σ.σ. βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Modern Times). Έμαθα πολλά από αυτά τα βιβλία και μάλιστα ο Κάφερτι είναι φόρος τιμής στον χαρακτήρα του Μικ Μπάλου από αυτά τα βιβλία.
Επίσης, νομίζω ότι ο Ρέμπους και ο Χάρι Μπος (σ.σ. ντετέκτιβ που επινόησε ο Michael Connelly, βιβλία του στα ελληνικά μπορείτε να βρείτε από τις εκδόσεις Κέδρος, Λιβάνη, Bell και Διόπτρα) έχουν παρόμοιες διαδρομές και εμπειρίες. Είναι και οι δύο πρώην στρατιωτικοί και πλέον ημι-συνταξιοδοτημένοι.
Οπότε, παρέα Ρέμπους, Μπος και Σκούντερ για μια περιπέτεια.
ΟΚ: Η αστυνομική λογοτεχνία συνδέεται στενά με την ηθική, τη δικαιοσύνη και τον νόμο. Ωστόσο, τα ηθικά ερωτήματα απαντώνται διαφορετικά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ακόμα και η δικαιοσύνη, που συχνά επιχειρεί να διαμορφώσει μια αντικειμενική ηθική ορθότητα, διαφοροποιείται με τον καιρό. Φέρνω ως παραδείγματα την βία κατά των γυναικών και την παιδική κακοποίηση. Σε ποιο πλαίσιο θα μπορούσε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα να γίνει διαχρονικό;
IR: Είναι ενδιαφέρον ότι όταν σκεφτόμαστε τη φύση του κακού, βρίσκουμε ότι τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα από τη Βίβλο αποτελούν το πιο συχνό κίνητρο πίσω από τα εγκλήματα που γίνονταν στο παρελθόν και τα εγκλήματα που γίνονται σήμερα. Η σκλαβιά βρίσκεται ακόμα εδώ. Ψυχοπαθείς περπατούν ακόμα ανάμεσά μας. Ορισμένους μάλιστα τους δοξάζουμε ως «βιομηχανικούς κολοσσούς» ή εθνικούς ηγέτες. Η καλύτερη αστυνομική λογοτεχνία πάντα έσκαβε βαθιά στην πηγή αυτού που μας καθιστά ανθρώπους. Όπως είπε κάποτε ο Σκωτσέζος λογοτέχνης Muriel Spark, είμαστε όλοι ικανοί για απέραντη καλοσύνη και είμαστε όλοι ικανοί για ανείπωτη αδικία. Μερικές φορές ιστορικά γεγονότα (όπως ο πόλεμος) μάς επιβάλλουν να γείρουμε προς τη μία αντί προς την άλλη πλευρά. Πρόσφατα η αστυνομική λογοτεχνία έχει ξεκινήσει να ασχολείται με τη σκοτεινή πλευρά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της τεχνολογικής εξέλιξης. Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη της αστυνομικής λογοτεχνίας: να αναπλάθει διαρκώς τον εαυτό της ώστε να ασχολείται με τους φόβους και τις ερωτήσεις του κοινού της.
ΟΚ: Στο παρελθόν γράφατε ένα βιβλίο το χρόνο. Τώρα γράφετε περίπου ένα βιβλίο κάθε δύο χρόνια. Εκτός από τις περιοδείες σας, τι άλλο κάνετε αυτόν τον έναν έξτρα χρόνο;
IR: Είμαι όσο πολυάσχολος ήμουν πάντα. Περιοδεύω περισσότερο, κάνω περισσότερες προωθητικές δραστηριότητες, με προσκαλούν σε όλο και περισσότερα φεστιβάλ βιβλίου. Και επίσης υποκύπτω στον πειρασμό να γράφω κόμικ, θεατρικά και σενάρια για ταινίες. Επιπλέον, η παραγωγική μου διαδικασία έχει επιβραδυνθεί. Μου παίρνει περισσότερο καιρό να βρίσκω ιδέες και να μετατρέπω αυτές τις ιδέες σε ιστορίες με τις οποίες να είμαι ικανοποιημένος.
ΟΚ: Οφείλω να σας ρωτήσω. Δουλεύετε ήδη σε κάποιο νέο βιβλίο; Ο Ρέμπους θα επιστρέψει, έτσι;
IR: Πέρασα το πρώτο μισό αυτής της χρονιάς με προετοιμασίες για μετακόμιση και μετά με την ίδια τη μετακόμιση. Μετακομίσαμε σε μικρότερο σπίτι, κάτι που υπήρξε δύσκολο και τραυματικό. Μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα, ελπίζω να ξεκινήσω να δουλεύω ένα νέο βιβλίο. Ίσως το φθινόπωρο. Έχω τις πρώτες αναλαμπές για την πλοκή και φαίνεται ότι ο Ρέμπους θα είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να πει την ιστορία...
ΟΚ: Τόσο ο Ρέμπους, όσο και εσείς είστε λάτρεις της μουσικής, με σχετικά παρόμοιο μουσικό γούστο. Τα βιβλία σας βρίθουν από μουσική. Στο παρελθόν είχατε ένα πανκ συγκρότημα με το όνομα The Dancing Pigs. Από το 2017 συμμετέχετε σε ένα συγκρότημα που ονομάζεται Best Picture (σ.σ. ακούστε το πρώτο τους τραγούδι “Isabelle”). Μέσα στα χρόνια έχετε συνεργαστεί με καλλιτέχνες, όπως ο Jackie Leven, ο Aidan Moffat (από τους Arab Strap), ο Tim Burgess (από τους The Charlatans) και ο Van Morrison. Ποιος καλλιτέχνης ή συγκρότημα θα θέλατε να γράψει ένα τραγούδι για τον Ρέμπους;
IR: Ο Jackie Leven έχει ήδη γράψει ένα τραγούδι για τον Ρέμπους με τίτλο “The Haunting of John Rebus”. Υπάρχει ακόμα ο Blue Rose Code ένας μουσικός από το Εδιμβούργο που θα ήθελα να γράψει για τον Ρέμπους. Έχει επιρροές από τον Van Morrison και τον John Martyn, κάτι που φαντάζει ιδανικό.
ΟΚ: Έχετε ακούσει ελληνική μουσική; Έχετε κάποια αγαπημένα;
IR: Δεν γνωρίζω πολλά για την σύγχρονη ελληνική μουσική, αλλά είμαι μεγάλος θαυμαστής της Κρίστη Στασινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη. Ακούω πολύ συχνά τον δίσκο τους “Greekadelia”. Κάποτε τους συνάντησα από κοντά στην Αθήνα και ήταν συναρπαστικό για μένα.
ΟΚ: Επισκέπτεστε συχνά την Ελλάδα, ειδικά την Κεφαλονιά, αλλά η Ελλάδα αναφέρεται σπάνια στα βιβλία σας. Στο πιο πρόσφατο βιβλίο σας «Στον οίκο των ψεμάτων» στείλατε έναν από τους μάρτυρες για διακοπές στην Κέρκυρα. Πώς θα σας φαινόταν να επισκεπτόταν ο Ρέμπους την Ελλάδα με τη φίλη του και να λύσει εδώ έναν φόνο;
IR: Ξέρετε, δεν νομίζω ο Ρέμπους να έχει διαβατήριο. Και σίγουρα δεν κάνει διακοπές σε ζεστές χώρες. Αλλά εγώ θα είμαι ξανά στην Κεφαλονιά αυτό το καλοκαίρι και θα αναζητώ νέες ιδέες...