Η Μαρία Παπαγεωργίου απαστράπτουσα και εκθαμβωτική, με την κόκκινη κιθάρα της ανά χείρας, ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι ακριβώς στην ώρα της με το «Άβουλο Θεριό». Αισθαντική και με τη γνωστή ερμηνευτική δεινότητα που την περιγράφει, εξέπληξε από την πρώτη νότα «παλιούς και νέους φίλους» που καταχειροκροτούσαν σε κάθε τραγούδι. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ πολλοί ακροατές είχαν βολευτεί στον καταπράσινο κήπο του Μεγάρου, όλοι ανασηκωνόντουσαν στο τέλος κάθε τραγουδιού ώστε να χειροκροτήσουν και να επευφημήσουν με πάθος.
Το πρόγραμμα ήταν αρκετά ισορροπημένο και με ευρεία ποικιλία κομματιών από πολλά, διαφορετικά είδη, φάνηκε να τέρπει το σχετικά ετερόκλητο ακροατήριο. Η Παπαγεωργίου για πολλοστή φορά ξεδίπλωσε το απαράμιλλο ταλέντο της, φανερώνοντας ταυτόχρονα τη βαθιά μουσική καλλιέργεια, αλλά και τις ψαγμένες μουσικές της επιρροές. Από Angus & Julia Stone έως Μίκη Θεοδωράκη και από Παύλο Παυλίδη έως παραδοσιακά του Πόντου, η Μαρία Παπαγεωργίου ήταν ακριβής και μας μετέφερε στην εκάστοτε συναισθηματική κατάσταση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Σε μια αρμονική εναλλαγή μεταξύ συναισθημάτων, προλόγιζε τα περισσότερα τραγούδια, αφήνοντάς μας λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσουμε το τι έγινε. Και κάθε φορά είχε κάτι τόσο ενδιαφέρον να μοιραστεί που την απολαμβάναμε σχεδόν εξίσου και όταν μιλούσε!
Συνήθως σε κάθε συναυλία έχεις μια-δυο στιγμές που ξεχώρισαν και θυμάσαι για καιρό. Όχι όμως αυτή τη φορά. Κάθε τραγούδι σχεδόν είχε κάτι τόσο μοναδικό και αυθεντικό, όπως και η καλλιτέχνις άλλωστε. Το φωνητικό ντύσιμο που μάλλον αυθόρμητα προέκυπτε στα περισσότερα κομμάτια, μας άφηνε συνεχώς με το στόμα ανοιχτό. Με τους γνωστούς - πάντα εντυπωσιακούς - λαρυγγισμούς στον «Κηπουρό», αλλά και τα πιο αιθέρια ή δυναμικά φωνητικά σε κομμάτια όπως το - πιο πρόσφατο - «Δεν Σε Είδα» ή το διαχρονικό «Θα Σου Ψιθυρίζω Τη Μαρκίζα», η Μαρία έκανε το ακροατήριο «να κρατάει την ανάσα του». Το αξιοθαύμαστο σε όλο αυτό είναι πως ενώ με την μεγαλειώδη φωνή της εντυπωσιάζει και τους πιο απαιτητικούς, την ίδια στιγμή η ταπεινότητα αυτής της «νεράιδας» είναι τόσο προφανής.
Ένα ακόμη αξιέπαινο γεγονός που εν μέρει φανερώνει το ήθος της καλλιτέχνιδος, είναι πως προς το τέλος της βραδιάς, αφιέρωσε λίγο χρόνο στο να δώσει τα εύσημα και να ευχαριστήσει όσο πιο προσωπικά μπορούσε στον λίγο αυτό χρόνο όλους τους συντελεστές της μαγικής αυτής παράστασης.
Συμπερασματικά, είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψω όλα όσα συνέβησαν αυτήν την Παρασκευή του Ιουλίου στον κήπο του Μεγάρου. Είναι εξίσου δύσκολο να σχηματίσω άποψη για την τόσο πολυσχιδή Μαρία Παπαγεωργίου. Ένα είναι πάντως σίγουρο: η Μαρία Παπαγεωργίου έχει ήδη κατορθώσει να εμπλουτίσει την πολιτισμική παρακαταθήκη της ελληνικής μουσικής, ενώ προπορεύεται καλλιτεχνικά έτη φωτός από τη νέα γενιά δημιουργών που έχει τόσα πολλά να μάθει από αυτήν την τόσο ταλαντούχα δασκάλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Μπορεί να μοιάζω προκατειλημμένος μετά τη χθεσινη συναυλία, αλλά μια μόνο εμφάνιση της Μαρίας, αρκεί για να αποδείξει την αξία της.
Υ.Γ. Χρειαζόμαστε πολύ έντονα «φωνάρες» σαν της Μαρίας να βγουν στο εξωτερικό.