Φέτος, το EJEKT Festival έκλεισε 15 χρόνια κι αυτό δεν είναι λίγο βέβαια, αν λάβουμε υπόψη ότι τα 10 τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, λόγω της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Με σωστές επιλογές, αλλάγες και λάθη βέβαια, τα παιδιά της Detox έχουν καταφέρει να κρατήσουν «ζωντανό» το Φεστιβάλ. Να τα εκατοστήσει λοιπόν!
Στην φετινή έκδοση του, το EJEKT έκανε την καλύτερη επιλογή headliner, με αποτέλεσμα οι Cure να του φέρουν πάνω από 25.000 ανθρώπους στην Πλατεία Νερού. Οι προσθήκες του μεγάλου συγκροτήματος των 90s, των Ride και των «φρέσκων» Michael Kiwanuka, Khruangbin και The Steams δημιούργησαν ένα δυνατό line-up.
Το βράδυ της Τετάρτης, η Πλατεία Νερού μάζεψε το μεγαλύτερο συναυλιακό κοινό της χρονιάς. Όμως, αντέχει αυτός ο χώρος τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου; Η γνώμη μου είναι πως αν το κοινό ξεπεράσει τις 20.000, η Πλατεία Νερού δεν μπορεί να ανταπεξέλθει για πολλούς και διάφορους λόγους. Αυτή είναι η πηγή όλων των προβλημάτων, που αντιμετώπισαν όλοι όσοι επισκέφθηκαν το φετινό EJEKT Festival. Επιτρέψτε μου όμως να τα γράψουμε όλα αυτά σε νέο άρθρο και σ' αυτό να δώσουμε έμφαση στη μουσική και όλα όσα είδαμε κι ακούσαμε από τους Ride, Michael Kiwanuka, Khruangbin και The Steams.
THE STEAMS
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Tους Steams τους γνωρίσαμε τον Δεκέμβρη, που άνοιξαν την συναυλία του Peter Murphy λίγο παραδίπλα, στο Tae Kwon Do. Η ενέργεια και ο ήχος τους ήταν σε καλό επίπεδο, δεδομένης και της ώρας εμφάνισης τους. Πάντα η μπάντα που έχει τον ρόλο να «ανοίξει» την φεστιβαλική μέρα έχει έναν πιο άχαρο ρόλο, αλλά οι Steams έδειξαν πιο άνετοι από ποτέ.
Κινήθηκαν στα γνωστά post punk μονοπάτια και κράτησαν την καλύτερη συντροφιά στους φανατικούς των Cure, οι οποίοι έσπευσαν από νωρίς να πιάσουν κάγκελο. To Αθηναϊκό κουαρτέτο μοιάζει να έχει μπει για τα καλά στην συναυλιακή ατζέντα και το έχει κερδίσει. Κρατήστε το όνομά τους, ψάξτε τους και με την πρώτη ευκαιρία δείτε τους κάπου το χειμώνα.
KHRUANGBIN
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Ένα exotic funk trio από το Texas, με περίεργο όνομα, προσγειώθηκε στην πλατεία Νερού το απόγευμα της 17ης Ιουλίου. Η Laura Lee, στο μπάσο, ο Mark Lee, στην κιθάρα, και ο D.J, στα drums, μετέφεραν στις αποσκευές τους τους πιο χαλαρωτικούς, groovy, καλοκαιρινούς ρυθμούς του καλοκαιριού.
Οι Khruangbin με τον χαρακτηριστικό τους ήχο, έχουν δημιουργήσει ήδη ένα μεγάλο πυρήνα ακροατών στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ήδη τα τελευταία 2-3 χρόνια απασχολούν το διεθνές μουσικό ακροατήριο και με χαροποιεί όταν μπάντες με δικό τους χαρακτήρα έρχονται στα prime τους σε ελληνικά φεστιβάλ.
H εκκίνηση των Khruanbin ήταν καλή -όχι παραπάνω, όχι παρακάτω. Ο ρυθμός έπεσε λίγο πριν από τα μισά του set, αλλά στο δεύτερο μισό βρήκαν τον εαυτό τους και με δύο από τα πιο αγαπημένα τραγούδια, το κοινό άρχισε να λικνίζεται στον ρυθμό. August 10 και Maria Tambien αγαπήθηκαν και επιδοκιμάστηκαν από τους παρευρισκόμενους. Παράλληλα η Lolo (Laura Lee) με το σαγηνευτικό «κούνημα» της και τα φωνητικά παιχνίδια της μάγεψε και τους πιο δύσπιστους.
THE RIDE
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Άραγε πόσοι Έλληνες μουσικόφιλοι γνωρίζουν την αξία αυτού του μεγάλου συγκροτήματος των 90s; Πόσοι ξέρουν ότι μετά την επανένωση τους το 2015 ήταν headliners σε πολλά μεγάλα Μουσικά Φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπως για παράδειγμα στο Primavera Sound Festival, στην Βαρκελώνη; Οι Ride δεν είναι κάποια τυχαία μπάντα.
Οι Mark Gardener (φωνητικά, ρυθμική κιθάρα), Andy Bell (φωνητικά, solo κιθάρα, keyboards, πιάνο, harmonica), Steve Queralt (μπάσσο) και Laurence "Loz" Colbert (dums) έχουν μπόλικα καλά τραγούδια από τους 5 δίσκους τους μέσα στην δεκαετία του '90 (1990 - 1996). Τα 10 τραγούδια που επέλεξαν ήταν κυρίως από το ντεμπούτο album τους "Nowhere" (1990) και το προτελευταίο δισκάκι τους "Weather Diaries" (2017).
Από το ξεκίνημα της συναυλίας τους και το τελευταίο single του συγκροτήματος, "Future Love" από το φετινό "This is not a safe place", φάνηκε από τη μια η ενέργεια, καλή διάθεση και ένταση που είχαν οι Ride, αλλά και ο κακός ήχος, κυρίως σε όσους ήταν σχετικά μπροστά στη σκηνή. Σε σχεδόν 1 ώρα, οι Ride «ίδρωσαν τη φανέλα», προσφέροντας μια πολύ δυναμική εμφάνιση σε πολλές χιλιάδες κόσμου, που είχαν έρθει κατά κύριο λόγο για τους Cure και μπορεί να μην ήξεραν κανένα τραγούδι των Βρετανών. Ούτε το αγαπημένο μου "Leave them all behind"...
Αν ο ήχος ήταν αυτός που έπρεπε, τα ξεσπάσματα και τα μακρόσυρτα solo των Ride στα "Seagull", "Leave them all behind', "Taste" και "Vapour Trail" θα απογείωναν την εμφάνιση τους και σίγουρα θα τους προσέφεραν πολλούς νέους φίλους. Αν μάλιστα έπαιζαν πριν τους Cure, θα ταίριαζαν πολύ περισσότερο. Όμως, σ' αυτό το θέμα μπαίνει η ακόλουθη ερώτηση: «Πόσα τραγούδια των Ride και πόσα του Michael Kiwanuka γνωρίζει ο πολύς κόσμος»;
Setlist
Future Love
Lannoy Point
Seagull
Charm Assault
Dreams Burn Down
Leave Them All Behind
Taste
Vapour Trail
Drive Blind
Kill Switch
MICHAEL KIWANUKA
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ
O Michael Kiwanuka είχε την ατυχία να εμφανιστεί ανάμεσα σε 2 σπουδαία, θρυλικά συγκροτήματα θα έλεγα, όπως είναι οι Cure κι οι Ride, με κοινό σχετικά κοινό(sic). Που στο δικό μου μυαλό θα ήταν πιο ταιριαστό να διαδεχθεί το ένα το άλλο, στο χθεσινό πρόγραμμα και να μη στέκεται ανάμεσα τους ο συμπαθέστατος καλλιτέχνης.
To σετ ήταν λιτό και μικρό, μιας και ήταν 10 τα τραγούδια που έπαιξαν. Μέσα σε αυτά, οι μεγάλες επιτυχίες του, που τον έχουν κάνει δημοφιλή και στη χώρα μας, αφού τα ραδιόφωνα τον αγαπάνε (κι όχι αδικαιολόγητα).
Ακούσαμε λοιπόν, τα One More Night (άνοιξε το πρόγραμμα), Cold Little Heart και Love & Hate (τα 2 τραγούδια που έκλεισαν την εμφάνιση αυτή) καθώς και τα Black Man In A White World, Home Again, αλλά και το Money που έχει κυκλοφορήσει με τον Tom Misch φέτος.
Η μπάντα που τον συνοδεύει, αποτελείται από νέους μουσικούς που έχουν δουλέψει τις εμφανίσεις αυτές, παρουσιάζοντας ένα μουσικά άρτιο αποτέλεσμα. Τόσο το χειμώνα που πρωτοείδαμε τον Michael Kiwanuka, όσο κι αυτήν τη φορά, η μουσική απόδοση των τραγουδιών είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Δείχνει όμως, πως χρειάζεται το κάτι παραπάνω για να μπορέσουμε να μιλάμε για ένα πραγματικά ενδιαφέρον live act, που να οφείλεις να πας.
Χθες μάλιστα, κάπου χάθηκε όλο αυτό, μπροστά σε ένα κοινό που στην πλειονότητα του αδιαφόρησε για αυτήν την εμφάνιση. Εμπορικά, από τη μεριά του φεστιβάλ, μπορεί να ήταν μια καλή κίνηση (ήταν τελικά;), αφού ο Michael Kiwanuka ακούγεται πολύ όπως προείπα, δεν είμαι σίγουρος όμως ότι εξυπηρέτησε τη ροή της βραδιάς και πόσο κερδισμένος ήταν ο καλλιτέχνης ή το κοινό.
Να σημειωθεί πάντως, πως από το στόμα φίλης η ατάκα ήταν αυτή: «Η καλή μουσική δεν έχει είδη και χρώματα, απλά είναι εκεί για να την απολαύσεις», οπότε ας μείνουμε καλύτερα εκεί και να αποδώσουμε θετικό πρόσημο, στον αξιοπρεπή Michael Kiwanuka.
