Οι Sisters of Mercy είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένα από τα επιδραστικότερα μουσικά σχήματα της γηραιάς ηπείρου. Με μόλις τρεις κυκλοφορίες "First and Last and Always" - 1985, "Floodland" - 1987, "Vision Thing" - 1990 κατάφεραν να γίνουν σημείο αναφοράς της Goth κουλτούρας και να αφήσουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον ευρύτερο χώρο της rock μουσικής.
Παρά τα 30 χρόνια δισκογραφικής σιωπής, ο Andrew Eldritch και το πρόσφατα αναβαθμισμένο σε Macbook Pro drum machine (Doktor Avalanche) εξακολουθούν να χαίρουν της απεριόριστης εκτίμησης του ελληνικού κοινού που γέμισε το Fix Factory Of Sound στη Θεσσαλονίκη.
H πολυμορφία του πλήθους όλων των ηλικιών που συγκεντρώθηκε από νωρίς, αντανακλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το γεγονός ότι οι Sisters of Mercy είναι ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα, αν όχι το μόνο, που μπορεί να συγκεντρώσει μπροστά από το ίδιο stage οπαδούς όλων των κλώνων και ιδιωμάτων της rock, new wave, goth, post punk, heavy metal μουσικής. Φαινόμενο άξιο μουσικολογικής ανάλυσης αν μη τι άλλο!
Η βραδιά ξεκίνησε με την A.A Williams η οποία στα πλαίσια της προώθησης του ντεμπούτου, ομότιτλου E.P. της, ανοίγει τις συναυλίες των Sisters of Mercy στο ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας τους.
Οι ατμοσφαιρικές διαθέσεις και τα μελαγχολικά ηχοτοπία της μουσικής της, αν και αποδόθηκαν με επάρκεια, χάθηκαν κάπου ανάμεσα στο αδιάκοπο μουρμουρητό του πλήθους και τις συζητήσεις που αναδύονταν από τα «πηγαδάκια» που σχημάτιζαν οι παρέες.
Ακολούθησαν οι Sisters Of Mercy. Το έξυπνα σχεδιασμένο light show, ο άπειρος καπνός που έκανε τα πάντα να μοιάζουν με τοπίο στην ομίχλη και οι γνώριμες μελωδίες του "More" στάθηκαν αρκετά για να ξυπνήσουν τον ενθουσιασμό του κόσμου και να δημιουργήσουν προσδοκίες, που, δυστυχώς, δεν εκπληρώθηκαν στη συνέχεια.
Ο Andrew Eldritch, αν και εμφανώς κουρασμένος, παραμένει μία εμβληματική παρουσία με μεγάλο εκτόπισμα πάνω στη σκηνή. Με ένα τσιγάρο μόνιμα στα χέρια ελίσσεται με δεξιοτεχνία παίζοντας με τις δέσμες λευκού φωτός που «γαζώνουν» με προβλέψιμες επαναληπτικές κινήσεις τον χώρο. Η προσεκτικά επιμελημένη σκηνική του παρουσία δεν είναι, όμως, αρκετή για να αποσπάσει την προσοχή από μια μέτρια φωνητική απόδοση, που σε ελάχιστα σημεία παραπέμπει στη μεγαλειώδη φωνή με την αναγνωρίσιμη χροιά που δεκάδες μιμηθήκανε και όλοι μας αγαπήσαμε.
Ο Doktor Avalanche (το Macbook Pro που αναφέραμε παραπάνω) ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του live (που δεν ήταν και τόσο live τελικά). Πέρα από τον αναμενόμενο ρόλο του drum machine ανέλαβε τα πλήκτρα, το μπάσο, όλα τα κρουστά και κάποια από τα φωνητικά.
Τα πιο πολλά θέματα στις κιθάρες ήταν ζωντανά παιγμένα από τους Ben Christo και Dylan Smith, οι οποίοι περισσότερο συνέβαλαν με τη πληθωρική σκηνική τους παρουσία, παρά με τον ήχο τους.
Οι αθεράπευτοι νοσταλγοί μιας άλλης εποχής ίσως κάπου ανάμεσα στο ομιχλώδες τοπίο να διέκριναν υπολείμματα από μεγαλεία του παρελθόντος και αυτό να τους είναι αρκετό.
Για κάποιους άλλους, ίσως το να πιουν μια μπύρα (ή και παραπάνω) με την παρέα τους, ακούγοντας την αγαπημένη τους μουσική υπό το βλέμμα του Andrew Eldritch να είναι αρκετό.
Για μερικούς, το ότι τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν φωτογραφίες και video ως αδιάψευστη μαρτυρία ότι είδαν από κοντά (αν και στη δύση της) μια σημαντική, ασυμβίβαστη, cult φυσιογνωμία, που δεν χωράει σε ταμπέλες και στερεότυπα ίσως, επίσης, να είναι αρκετό.
Δεν ξέρω…. Ίσως ο πήχης των απαιτήσεών μου να ήταν πιο ψηλά από ό,τι έπρεπε, αλλά το να βρίσκομαι σε συναυλία των Sisters of Mercy και να σκέπτομαι πόσο πιο «τίμια» και πιο άρτια είχαν παίξει τις προάλλες το "Lucretia My Reflection" φοιτητές σε τοπικό bar με προβλημάτισε.
Υ.Γ.
I am unattractive, sexually immature, lazy, stupid and mean. What career would suit me best? Journalism. If you fail there, try music journalism!
Τάδε έφη Doktor Avalanche...
