Φέτος ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για το Street Mode Festival, για πολλούς λόγους. Αφήνοντας πίσω του μια επιτυχημένη διοργάνωση με πολλά και σημαντικά ονόματα σε εξαιρετικές εμφανίσεις για να γιορτάσει τα πρώτα του δέκα χρόνια, επέστρεψε στο χώρο του λιμανιού και ξεκίνησε την πορεία προς τα επόμενα δέκα. Στη μέχρι τώρα πορεία του έχει δημιουργήσει το δικό του κοινό, έχει συμβάλει σημαντικά στα μουσικά δρώμενα της χώρας και έχει καταφέρει να διατηρήσει τον αρχικό χαρακτήρα του αφιερώνοντας χώρο και χρόνο σε εκφράσεις της κουλτούρας του δρόμου διαφορετικές από τη μουσική. Έχει μεγαλώσει και έχει καθιερωθεί, αλλά μοιάζει πλέον να περνάει μια κρίση ταυτότητας στην προσπάθεια να γίνει όσα θέλει, κρίση που εκφράζεται ποικιλοτρόπως και το αποτρέπει από το να προσφέρει όσα μπορεί.
Τι μπορεί να προσφέρει; Το Street Mode είναι ήδη το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο στη χώρα που δεν σπάει σε ξεχωριστές μέρες. Επίσης, είναι το μοναδικό φεστιβάλ στην ευρύτερη περιοχή με την κουλτούρα του δρόμου στο επίκεντρο. Διακρίνονται, έτσι, τρεις ξεχωριστές κατηγορίες στις οποίες μπορεί κανείς να αναζητήσει την προσφορά του φεστιβάλ αυτού.
Το Street Mode ως φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη
Αρχικά, είναι ένα από τα μακροβιότερα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη με το οποίο δεν εμπλέκονται άμεσα δημόσιοι φορείς (π.χ. Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Δημήτρια, Θέρμης Δρώμενα, Βαλκανική Πλατεία, Παρά Θιν’ Αλός, και λοιπά). Είναι πλέον ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός για την ίδια την πόλη, ανεξάρτητα από το αν παρουσιάζει συναυλίες, ταινίες ή διαγωνισμούς χορού. Διευκρινίζω πως το Street Mode υποστηρίζεται από το Δήμο Θεσσαλονίκης, όπως υποστηριζόταν από το Δήμο Θέρμης στην αρχή της πορείας του, αλλά παραμένει μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Επομένως, το πρώτο που μπορεί να προσφέρει και ήδη το κάνει, χωρίς απαραίτητα να είναι το σημαντικότερο, είναι η διεύρυνση των πολιτιστικών οριζόντων μιας πόλης που ζει στη σκιά της πρωτεύουσας.
Με κριτήριο την κύρια θεματική του το Street Mode διεξάγεται ανέκαθεν σε κατάλληλους χώρους. Δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε ένα φεστιβάλ για την κουλτούρα του δρόμου να απομακρυνθεί από το αστικό τοπίο. Η ανάπλαση της κεντρικής πλατείας της Θέρμης πριν από αρκετά χρόνια έδωσε την ευκαιρία να γεννηθεί το εγχείρημα αυτό και η μεταφορά του δίπλα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ανάπτυξής του. Ο χώρος της Αποθήκης Γ δεν μπορεί να ικανοποιήσει πια τις ανάγκες του, η αλάνα του Fix Factory έχει επίσης αντίστοιχους περιορισμούς, οπότε ο πολύ μεγαλύτερος χώρος γύρω από την Αποθήκη 8 είναι ιδανικός, με τα σημερινά δεδομένα. Είναι ο μεγαλύτερος διαθέσιμος χώρος σε απόσταση λίγων λεπτών περπατήματος από το κέντρο της πόλης, ικανός να φιλοξενήσει αρκετές χιλιάδες κόσμου και τις απαραίτητες εγκαταστάσεις ενός τέτοιου φεστιβάλ (σκηνές, χώρους φαγητού, και λοιπά). Η ανάγκη για ύπαρξη χώρου κατασκήνωσης μέσα στο φεστιβάλ αναιρείται από την αστική φύση του. Απεναντίας, η αστική αυτή φύση επιβάλλει την ανάγκη για θέσεις παρκαρίσματος, που ικανοποιείται από τους παρακείμενους δρόμους και τη διπλανή αλάνα, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για μελλοντική επέκταση του φεστιβάλ. Συνεπώς, το Street Mode στην εντέκατη εκδοχή του έχει βρει τον ιδανικό χώρο για να αναπτυχθεί, ποσοτικά και ποιοτικά.
Σημαντικό βήμα στην περαιτέρω ανάπτυξη είναι η διαχείριση του ιδανικού αυτού χώρου. Το περασμένο τριήμερο έγιναν φανερά λάθη σε αυτό το θέμα, λάθη που φαίνεται πως μπορούν να διορθωθούν. Αρχικά, το κτίριο της Αποθήκης 8 δεν είναι κατάλληλο για συναυλίες οπότε πρέπει να αποφευχθεί. Έχουν γίνει κι άλλες εκδηλώσεις εκεί στο παρελθόν και σταθερά υπήρξαν παράπονα. Δεν είναι μόνο η κατασκευή του κτιρίου που δυσχεραίνει την ακουστική, είναι και οι συνθήκες που αναπτύσσονται σε θερμοκρασίες αρχών φθινοπώρου και πολυκοσμίας στο εσωτερικό του. Οφείλω να αναφέρω πως μικρή ευθύνη σε αυτό έχει και το κοινό, που καπνίζει και ανάβει καπνογόνα ή πυρσούς αλόγιστα. Η λύση του να παρουσιάζονται σχήματα με μικρότερη απήχηση εκεί θα μπορούσε να είναι αποδεκτή, υπό την προϋπόθεση πως μπορεί κανείς να προβλέψει στο πλαίσιο ενός συνολικού προγράμματος την απήχηση αυτή. Ωστόσο, πιο αποδοτική μοιάζει η μεταφορά στο εσωτερικό της αποθήκης του εμπορικού σκέλους του φεστιβάλ, με ορισμένα από τα μπαρ και τα ανταλλακτήρια για μάρκες, όλων των φαγάδικων, και όλων των πάγκων πώλησης ή παρουσίασης προϊόντων των χορηγών ή των καλλιτεχνών. Έτσι, θα μείνει περισσότερος διαθέσιμος χώρος έξω για να υποστηρίξει συναυλίες και, κυρίως, άλλες δραστηριότητες που αγκαλιάζει το φεστιβάλ όπως parkour ή BMX. Οι δραστηριότητες αυτές οφείλουν να μείνουν στα ανοιχτά τόσο λόγω του ύφους τους, αλλά και για πρακτικούς λόγους - πόσος χώρος για ποδήλατο να χωρέσει στην αποθήκη και πόσο κοινό θα μπορεί να παρακολουθεί;
Από την άλλη, στα θετικά της διοργάνωσης, ο εξωτερικός χώρος διαχωρίστηκε ωραία με τη χρήση container. Η οπτική και ηχητική απομόνωση των τμημάτων του φεστιβάλ συμβάλλει στη συνολικότερη εμπειρία θέτοντας ξεκάθαρα όρια στο χώρο και στην αντίληψη των επισκεπτών σχετικά με το «τι συμβαίνει πού». Η τεχνική αυτή μπορεί να βοηθήσει στον ανασχεδιασμό του χάρτη του φεστιβάλ, αν και ούτε πανάκεια είναι, ούτε ιδιαίτερα οικονομική.
Το Street Mode ως μουσικό φεστιβάλ
Ένας τέτοιος ανασχεδιασμός και η απόρριψη της Αποθήκης 8 ως χώρος συναυλιών θα συμβάλλουν σημαντικά στη δεύτερη κατηγορία που μπορεί να προσφέρει το Street Mode, την κατηγορία των μουσικών φεστιβάλ. Οι παράλληλες δραστηριότητες είναι αρκετές, αλλά το κύριο προϊόν του φεστιβάλ είναι οι συναυλίες και για όσο ισχύει αυτό η συνολική συναυλιακή εμπειρία που θα προσφέρει είναι καθοριστική για τη βιωσιμότητα και εξέλιξή του.
Πρώτο και σημαντικότερο μέρος της εμπειρίας αυτής είναι οι εμφανιζόμενοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού πάει στο φεστιβάλ για να δει έναν καλλιτέχνη που γνωρίζει και αγαπά, οπότε το φεστιβάλ πρέπει να ικανοποιήσει αυτήν την ανάγκη. Ανάγκη που, σε πολλές περιπτώσεις, δύσκολα ικανοποιείται στη συγκεκριμένη πόλη. Ενδεικτικά αναφέρω πως έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία επίσκεψη των Ska-P στη Θεσσαλονίκη και δεν βλέπω το πώς μια συναυλία του Max Romeo θα μπορούσε να σταθεί οικονομικά έξω από αυτό το φεστιβάλ λόγω του υψηλού ρίσκου μικρής προσέλευσης. Ταυτόχρονα με την κάλυψη τέτοιων αναγκών, όμως, το Street Mode οφείλει να δημιουργεί καινούριες ανάγκες, δηλαδή να παρουσιάζει νέους μουσικούς στο κοινό του. Κάποιοι από αυτούς θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου και μπορεί να γίνουν οι μελλοντικοί headliners, κάποιοι άλλοι μοιραία θα αποτύχουν, όλοι όμως θα έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη και τη διεύρυνση των επιθυμιών του κοινού του φεστιβάλ. Θυμάστε τους Vodka Juniors το 2009; Τότε έπαιξαν για πρώτη φορά στο φεστιβάλ. Ο 12ος Πίθηκος το 2010. Φέτος επίσης παρουσιάστηκαν νέα ονόματα. Οι Punkreas ήταν από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα που δεν συχνάζουν στη χώρα μας, αν και όχι ιδιαίτερα φρέσκο όπως οι Nova Twins. Παράλληλα με την κάλυψη και τη δημιουργία τέτοιων αναγκών για το κοινό του, είναι απαραίτητο το φεστιβάλ να διατηρεί την ταυτότητά του. Ταυτότητα που σαφώς μπορεί να εξελίσσεται, αλλά όχι να ξεχειλώνεται. Γίγαντας είναι όντως ο Γιάννης Αγγελάκας, απήχηση μεγάλη έχουν οι Nightstalker και οι Naxatras, σπουδαίοι είναι και οι Gang Of Four, αλλά το μόνο που προσφέρουν στο φεστιβάλ είναι μερικά - λίγα - εύκολα εισιτήρια. Σαφώς, το Street Mode είναι το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ στη χώρα και δεν μπορεί παρά να έχει χώρο για τέτοια ονόματα. Όχι όμως πολλά τέτοια ονόματα, κάθε χρόνο. Ακόμα και οι επί χρόνια φίλοι του φεστιβάλ δεν επιθυμούμε να είναι ένα «best-of ελληνικά διάφορα», πόσο μάλλον το ίδιο το Street Mode. Η ταυτότητα του φεστιβάλ μπορεί ενδεχομένως να ξεφεύγει από τον «περιορισμό» της κουλτούρας του δρόμου στη μουσική - τι είναι και τι δεν είναι street culture άλλωστε - ίσως οφείλει να το κάνει κιόλας. Είναι σημαντικό, όμως, να είναι ξεκάθαρη, με τη δική της πορεία στο χρόνο, και θα βοηθήσει το φεστιβάλ στο να κερδίσει περισσότερους και τακτικότερους επισκέπτες.
Το δεύτερο μέρος της προσφερόμενης συναυλιακής εμπειρίας στηρίζεται στο πρώτο, δηλαδή το τι περιέχει το φεστιβάλ, και σχετίζεται συγκεκριμένα με το πώς το προσφέρει. Αρχικά υπάρχει η τεχνική απαίτηση, δηλαδή η ανάγκη για ωραίο ήχο, δυνατό όσο χρειάζεται και καθαρό όσο μπορεί. Στο θέμα αυτό το Street Mode τα πάει σταθερά καλά, αν εξαιρεθεί η κατάσταση στην Αποθήκη 8 φέτος. Το ζητούμενο που εξετάζεται, όμως, είναι η συνολική εμπειρία, και αυτή δεν απαιτεί μόνο τεχνική αρτιότητα από όλους τους εμπλεκόμενους, πάνω, δίπλα και κάτω από τη σκηνή. Όσο δυνατά κι αν τραγουδήσουν δέκα χιλιάδες άνθρωποι μαζί, η συναυλία, ή ακόμα και το τραγούδι, δεν αποτυπώνεται στο μέγιστο βάθος αν δεν δοθεί ο χρόνος να αφομοιωθούν.
Το απαραίτητο αυτό χρονικό διάστημα ανάμεσα σε κάθε εμφάνιση που βοηθά τον ακροατή στο να αντιληφθεί πλήρως όσα έχει ζήσει και τον βοηθά να επανέλθει ξεκούραστος για την επόμενη «κατάδυση», ήταν και πάλι απόν από το φεστιβάλ. Με τρεις σκηνές σε κοινό χώρο να φωτίζονται διαδοχικά δημιουργείται ένα οκτάωρο συνεχόμενης μουσικής, βομβαρδισμού πληροφορίας στην ακροατή. Το πρόβλημα δεν είναι το οκτάωρο, άλλωστε οι περισσότεροι παραμένουν στο φεστιβάλ για λίγο λιγότερες ώρες, αλλά το γεγονός πως η ροή είναι συνεχόμενη. Πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η εμπειρία κάποιας εμφάνισης έχει γίνει ανάμνηση καταχωνιασμένη κάτω από τις επόμενες που έρχονται. Επιπλέον, το τόσο σφιχτό πρόγραμμα οδηγεί την παραμικρή παρέκκλιση σε εκτροχιασμό. Τα απαράδεκτα συμβάντα με το κόψιμο του ήχου όσο ένα σχήμα βρίσκεται επί σκηνής χαλάει τις σχέσεις όλων με όλους. Είναι, ωστόσο, απαραίτητο να συμβεί στην περίπτωση που οι μουσικοί ξεφύγουν κατά πολύ του χρόνου που τους αναλογεί. Δεν νομίζω, όμως, να είναι αυτή η περίπτωση των Pussy Riot που κόπηκαν όσο μιλούσαν και σίγουρα δεν έφταιξε αυτό με τους Fuzztones, οι οποίοι αρχικά αποχώρησαν και έπειτα ξαναβγήκαν για να κοπεί εν τέλει το τραγούδι τους στη μέση. Η χρονική απόσταση των εμφανίσεων είναι απαραίτητη, λοιπόν, για την εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία του φεστιβάλ.
Τα παραπάνω αναφέρονται σαφώς στις σκηνές που απευθύνονται σε κοινό χώρο. Επικαλύψεις με άλλες σκηνές του φεστιβάλ είναι επίσης απαραίτητες, εξ ορισμού. Οπότε, δύο τρόποι υπάρχουν να ξεπεραστούν τα προαναφερθέντα προβλήματα: Ή να απομονωθούν όλες οι σκηνές ή να αφεθεί χρόνος μεταξύ των εμφανίσεων σε εκείνες που απευθύνονται στον ίδιο χώρο. Ο πρώτος σχετίζεται άμεσα με τον ανασχεδιασμό του χάρτη του φεστιβάλ που αναφέρθηκε νωρίτερα. Αναμφίβολα, το να χωρέσουν πέντε ανεξάρτητες σκηνές στην αλάνα έξω από την Αποθήκη 8 απαιτεί πολλά container και ακόμα περισσότερο χώρο, δηλαδή περισσότερα έξοδα και λιγότερο κόσμο ανά σκηνή. Δεν είναι όμως απαραίτητο ένα φεστιβάλ όπως το Street Mode να διατηρεί πέντε διαφορετικές μουσικές σκηνές, μπορεί να επιτελέσει τον όποιο σκοπό του και με λιγότερες. Ο δεύτερος τρόπος απλώς θα εισάγει κενά στο πρόγραμμα. Οι δύο τρόποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και συνδυαστικά, αλλά είναι φανερό από τα παραπάνω πως σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσουν στην εμφάνιση λιγότερων μουσικών σχημάτων στο φεστιβάλ. Ο μέσος επισκέπτης, όμως, θα έρθει για να ακούσει πέντε ονόματα, το αν συνολικά θα είναι πενήντα ή ογδόντα δεν τον απασχολεί. Επίσης, μια τέτοια μείωση θα βοηθήσει στο να μην εμφανίζονται τα κύρια ονόματα πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Τέτοιες μεταμεσονύχτιες εμφανίσεις ασφαλώς είναι επιθυμητές στο πλαίσιο του φεστιβάλ και υπάρχουν πολλά ονόματα να τις αναλάβουν, αλλά είναι μια ξεχωριστή κατηγορία συναυλιών η οποία δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει τους headliner. Η εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα με τους 100℃ στις 2:00 μπορεί να είχε ενδιαφέρον, και να έδωσε δόση ρεαλισμού στο γνωστό σύνθημα «… που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα», αλλά θα ήταν πολύ πιο ωραία αν γινόταν λίγες ώρες νωρίτερα. Έτσι, η μείωση του αριθμού των εμφανιζόμενων μουσικών κάθε άλλο παρά κακό είναι, ιδιαίτερα με βάση τα παραπάνω και όσα έγραψα για τη μουσική ταυτότητα του φεστιβάλ και το τι προσφέρει.
Πέρα από την υλοποίηση κάποιων εκ των παραπάνω ιδεών, πρέπει ακόμα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της πρόσβασης του κόσμου στις σκηνές που επιθυμεί. Συγκεκριμένα, το σημαντικότερο λάθος του φετινού φεστιβάλ ήταν ο λάθος υπολογισμός της δημοτικότητας ορισμένων εμφανίσεων ονομάτων της hip hop σκηνής. Λάθος που δεν δικαιολογείται με βάση την ιστορία του φεστιβάλ, διότι δεν πιστεύω να μη γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ότι οι Στίχοιμα ή οι Λόγος Τιμής θα μαζέψουν πάνω από χίλια άτομα, αριθμός που υπερβαίνει τη χωρητικότητα της Αποθήκης 8. Είναι θεμιτή και θετική η κίνηση να χωριστούν οι σκηνές με βάση το είδος των μουσικών, αλλά το ελληνικό hip hop, που είναι καζάνι που βράζει εδώ και λίγα χρόνια, φέτος χαντακώθηκε στο φεστιβάλ που το εκφράζει περισσότερο από όλα τα άλλα μαζί. Συνεπώς, πέρα από την επιλογή του τι μουσική προσφέρεται απαιτείται φροντίδα στο πώς προσφέρεται και μέριμνα για το πώς μπορεί να ληφθεί από το κοινό.
Το Street Mode ως φεστιβάλ για την κουλτούρα του δρόμου
Έπειτα, πέρα από ένα μεγάλο μουσικό φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, το Street Mode εκφράζει και προωθεί την κουλτούρα του δρόμου από γεννησιμιού του, και αυτή είναι η τρίτη κατηγορία στην οποία μπορεί να προσφέρει. Η συμβολή του φεστιβάλ στην εξέλιξη του hip hop στη χώρα μας είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά ποτέ δεν έμεινε μόνο στη μουσική. Ούτε και πρέπει να μείνει. Γκραφίτι, χορός, beatboxing, parkour, BMX, και MC battles είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ταυτότητας του φεστιβάλ. Όσο σημαντικά είναι αυτά για την επιτυχημένη διεξαγωγή και εκπλήρωση των στόχων του φεστιβάλ, δηλαδή η προώθηση και η ανάδειξη της κουλτούρας του δρόμου μεταξύ άλλων, τόσο σημαντικό είναι το ίδιο το φεστιβάλ για την πορεία τους στον «έξω κόσμο». Έτσι, ο χώρος και χρόνος που τους δίνεται οφείλει να μελετηθεί και να επιλεχθεί με προσοχή ώστε και ενδιαφέρον θέαμα να προσφερθεί στους επισκέπτες και ο στόχος να επιτευχθεί.
Φέτος είδα πολύ κόσμο να παρακολουθεί τα MC battles στο πλαίσιο του Thessaloniki Hip Hop Festival (με όσα στραβά μπορεί να έχουν τα όσα εξελίσσονται στα battles αυτά, π.χ. σεξισμός), είδα και πάλι αρκετούς να παρακολουθούν τους διαγωνισμούς χορού, αλλά είδα τους χώρους για parkour και BMX σε δύο άκρες για λίγη σχετικά ώρα. Το νέο φετινό θετικό περί κουλτούρας του δρόμου, αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το αν εντάσσεται σε αυτή, ήταν η φιλοξενία φίλων και παιχτών γιο-γιο σε ένα μικρό πάγκο. Όλες αυτές οι δραστηριότητες μπορούν να επεκταθούν, με το πιο εύκολο και σίγουρο βήμα να είναι η επέκταση της διάρκειάς τους. Σκέλη των όσων παρουσιάζει το Street Mode μπορούν εύκολα να απευθυνθούν και σε παιδιά, με τις πόρτες να ανοίγουν ακόμα νωρίτερα, χωρίς απαραίτητα να παρουσιάζεται μουσικό μέρος του φεστιβάλ.
Πλησιάζοντας προς το τέλος, οφείλω επίσης να παρατηρήσω κάτι σχετικά με την έκφραση και το στήσιμο του φεστιβάλ που σχετίζεται με την κουλτούρα στην οποία αναφερόμαστε. Χωρίς να είμαι εμπλεκόμενος άμεσα με κανέναν τρόπο από όσους εκφράζεται η κουλτούρα αυτή, εκτός, ίσως, από το γεγονός πως είμαι ακροατής ορισμένων σχετικών μουσικών, έχω την εντύπωση πως η υπερβολική παρουσία μεγάλων χορηγών μέσα στο φεστιβάλ δε συνάδει με το πνεύμα του φεστιβάλ. Θα μπορούσε κανείς να επαναφέρει το παλιό ερώτημα: «δηλαδή προτιμάς να μη γίνεται καθόλου από το να γίνεται με τη στήριξη του Ant1 [πέρσι] και των Everest [φέτος];» Την απάντηση σε αυτό την έχει το ίδιο το φεστιβάλ - οι άνθρωποί του δηλαδή. Άλλο είναι να πουλάει παπούτσια η Puma μέσα στο φεστιβάλ, κι άλλο να φέρει πάγκο κάποιο από τα (αρκετά) μαγαζιά της πόλης με σχετικό εξοπλισμό ή ρουχισμό. Τη σιγουριά, όμως, πως το Street Mode έχει κερδίσει τη δυνατότητα να είναι (πολύ) πιο ανεξάρτητο από όσο είναι τώρα πιστεύω δεν την έχω μόνος.
Και είναι αυτή η σιγουριά και η κατανόηση της σημαντικότητάς του για τη μουσική και την πόλη (μου) που με έκανε να αποτυπώσω τις παραπάνω σκέψεις και να τις μοιραστώ με τους φίλους του φεστιβάλ. Είναι αυτά που θα με ωθήσουν να αγοράσω εισιτήρια μόλις γίνουν διαθέσιμα, αδιαφορώντας για το τι ονόματα θα παίξουν, χωρίς να εμπλέκομαι άμεσα με την κουλτούρα αυτή των «πιτσιρικάδων», χωρίς να έχω ξεχάσει τις αποτυχίες των προηγούμενων χρόνων. Είναι το φεστιβάλ που φέρνει τους New Model Army, τους Ska-P και τους Punkreas στην πόλη μου, όμως, το φεστιβάλ στο οποίο εκφράζονται αρκετοί από τους γείτονές μου, και αυτό στο οποίο βλέπω έφηβους να παραληρούν με κάτι που θεωρώ μέτριο. Και για όλα αυτά θέλω, απαιτώ, να γίνει ακόμα καλύτερο.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Κορομηλά και το Mixgrill.gr.
*Το άρθρο τροποποιήθηκε καθώς λανθασμένα ανέφερε το Street Mode ως το μακροβιότερο φεστιβάλ ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη Θεσσαλονίκη, το οποίο είναι το Reworks.