Η Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου προσφέρεται για ιδιαίτερα θεάματα τόσο στη μουσική όσο και στο θέατρο. Η επιβλητική ατμόσφαιρα του χώρου προσδίδει μία άλλη αίσθηση στα δρώμενα που λαμβάνουν χώρα εκεί. Αυτές τις μέρες φιλοξενεί την παράσταση Λήθη. Τρεις νύχτες στην εκκλησία, με οδηγό τους πέντε θεατρικούς μονολόγους «Ηττα-Μνήμη-Μετάνοια-Τέχνη-Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε συν-σκηνοθεσία Βίκυς Αδάμου και Χρήστου Καπενή.
Όπως παρουσιάζεται από τους συντελεστές:
Το σώμα είναι ο εκπρόσωπος του σώματος. Δεν υπάρχει άλλος Θεός. Πόσες βιομηχανίες, άραγε, έχουν στηθεί πάνω στην άρνηση του ανθρώπου να αποδεχτεί το τέλος; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν (υπο)δεχόμασταν τη θνητότητα; Η Βίκυ Αδάμου και ο Χρήστος Καπενής, έχοντας συναίσθηση της καλλιτεχνικής ασημαντότητάς τους, παίζουν με την αυστηρότητα της γραφής και κρατώντας λευκή σημαία, επι(κοινωνούν) τη Λήθη του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα κείμενο – καθημερινή προσευχή γι’ αυτούς που το γνωρίζουν, τη συστήνουν σ’ εκείνους που την αναζητούν κι ας μην το ξέρουν, και προσεγγίζουν τις βαθύτερες α-λήθειες της με τη σοβαρότερη χαρά. Γιατί η μεγαλύτερη χαρά είναι να μη φοβάσαι.
Καθώς εισέρχεται στον χώρο, ο θεατής εισπράττει κάτι το μυστηριακό. Ο χαμηλός φωτισμός και το φως των κεριών, η ύπαρξη πολλών φυτών και το παιχνίδισμα των σκιών στον τοίχο προδιαθέτουν το κοινό για κάποιου είδους μύηση, μία συμφωνία για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Στο πλαίσιο αυτό ξεκινά η αφήγηση μέσα από τα μεγάφωνα, ενώ μετά από αρκετή ώρα εισέρχονται με τη σειρά οι ηθοποιοί, παρουσιάζοντας ο καθένας με διαφορετικό τρόπο τον στοχασμό του κειμένου για την ύπαρξη. Τα φυτά έχουν δεσπόζοντα ρόλο, αφού βρίσκονται και στα ρούχα των ηθοποιών, σε ξεχωριστό σημείο στον καθένα. Για τις ανάγκες της παράστασης χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν όλοι οι χώροι της εκκλησίας, ως και ο άμβωνας, ενώ προς το τέλος υπήρξε μουσική επένδυση με τη χρήση του εκκλησιαστικού οργάνου.
Δεδομένου του χώρου, καθώς και της παραπάνω περιγραφής μας, δημιουργήθηκαν προσδοκίες για μία παράσταση, αν όχι άρτια, τουλάχιστον αρκετά ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική. Αν μη τι άλλο, η απόδοση ενός στοχαστικού κειμένου έχει ένα ενδιαφέρον, ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Η συγκεκριμένη παράσταση, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας ούτε ως προς αυτό. Επρόκειτο για μία υπέρ το δέον προσπάθεια να αποδοθεί σύνθετα και πολυδιάστατα ένα κείμενο, το νόημα του οποίου ήταν απλό και σαφές, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στον θεατή. Ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους στόχους της.
Οι ερμηνείες ήταν επιτηδευμένες, ίσως ηθελημένα. Υπήρξε μία υπερβολή στην ομιλία, στην κινησιολογία, στη γενικότερη παρουσία τους, η οποία δεν άφηνε τον θεατή να αντιληφθεί μία συνέχεια και να παρακολουθήσει απερίσπαστος. Το νόημα των λεγομένων, όπως τουλάχιστον το εισπράξαμε εμείς, είναι το εξής: Είμαστε το σώμα μας και φτάνουμε μέχρι εκεί που φτάνει και αυτό. Όταν το σώμα φτάσει στο τέλος, στο τέλος φτάνει και η ίδια μας η ύπαρξη. Δεν υπάρχει τίποτα μετά, επομένως πρέπει να αποδεκτούμε τη φθορά και την εξαφάνισή μας και να καλωσορίσουμε τη Λήθη, αφού δεν θα απομείνει τίποτα από εμάς.
Ο χώρος της Αγγλικανικής Εκκλησίας σαφώς αποτελεί μία εύστοχη επιλογή για την παρουσίαση ενός τέτοιου, απαισιόδοξου θα λέγαμε, στοχασμού, καθώς υπογραμμίζεται το οξύμωρο. Πιθανότατα η συγκεκριμένη προσέγγιση του κειμένου προσπαθεί να αναδείξει μία πιο αισιόδοξη οπτική, το να εστιάσουμε στο παρόν, να δώσουμε αξία και σημασία στη ζωή μας, να την ζήσουμε τώρα. Μία προσέγγιση που δεν έγινε κατανοητή.
Σαφώς οποιοδήποτε καλλιτεχνικό εγχείρημα πρέπει πρωτίστως να τέρπει και να γεμίζει τους ίδιους τους συντελεστές, για να μπορέσει αυτό να περάσει και στο κοινό, ώστε να υπάρξει επανατροφοδότηση. Η «Λήθη» που εμείς παρακολουθήσαμε φάνηκε να γεμίζει τους ηθοποιούς, όμως σε εμάς παρουσιάστηκε ένα εγχείρημα με απροσδιόριστο αισθητικό αποτέλεσμα. Δεν εισπράξαμε κάποια προσπάθεια επικοινωνίας, παρά μία παρουσίαση.
Οι απόψεις αυτές αποτελούν απλώς σκέψεις ενός ατόμου που έχει παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις και έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό τι παρακολουθεί. Καταλήγω σε ένα συμπέρασμα, που έχω εκφράσει ξανά στο παρελθόν, ότι η υπερβολή αλλοιώνει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Συντελεστές:
Συν-σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου – Χρήστος Καπενής
Σύμβουλος Δραματουργίας: Εύη Προύσαλη
Σχεδιασμός Φωτισμού – Σκηνικού χώρου & Videο projection: Βασίλης Αποστολάτος
Επιμέλεια κοστουμιών: Lazy boy*
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Ορέστης Τάνης
Κίνηση: Πετρίνα Γιαννάκου
Επιμέλεια μαλλιών: Γιώργος Νικολαΐδης
Κατασκευή νυφικού: Νεφέλη Κλαπή – Αριστοτέλης Γεώργιος Ζώγας
Βοηθός Παραγωγής: Μάιρα Πάγκαλου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.
Επί σκηνής: Αδάμου Βίκυ, Καπενής Χρήστος, Κλειώ Ροκανά, Joe Tornabene και η Χριστίνα Αντωνιάδου στο εκκλησιαστικό όργανο
Μια παραγωγή της life after death theatre company με την υποστήριξη του Καλλιτεχνικού Δικτύου Κινητήρας
Σχετικό θέμα