Οι Στίχοιμα είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα του εγχώριου hip hop. Όπως πολλοί συνοδοιπόροι τους, έχουν μπόλικα χρόνια στις πλάτες τους κι αυτό γιόρτασαν άλλωστε το Σαββατόβραδο. Η διεύρυνση, όμως, του ακροατηρίου τους έγινε, κυρίως, τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τη γενικότερη άνθιση του εγχώριου hip hop. Στην ανοδική πορεία βοήθησε και ο καλός δίσκος στα τέλη του 2018 («Θάλασσα»), που αν και για πολλούς δεν έφτασε το επίπεδο της προηγούμενης δουλειάς τους («Μηχανές», 2012) ήταν παραπάνω από αρκετός για να τους κάνει να γεμίζουν μαγαζιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Έτσι έγινε πέρυσι στην παρουσίαση του «Θάλασσα», έτσι έγινε στο Street Mode πριν από μερικούς μήνες, έτσι περίμενα πως θα γίνει και στην επετειακή αυτή βραδιά. Κι ενώ το WE γέμισε (χωρίς να ξεπουλήσει), κι ενώ το κοινό ήταν στην πλειονότητά του «ταγμένο» στα όσα άκουγε, δεν μου έμεινε η εντύπωση μιας εξαιρετικής συναυλίας, αλλά μιας καλής εμφάνισης. Ένας νεότερος που τους είδε για πρώτη φορά ζωντανά προχθές ή κάποιος που μεγάλωσε με αυτά τα τραγούδια μπορεί να διαφωνεί, και καλά κάνει, αλλά ως πρόσφατο «μέλος» αυτής της «παρέας» περίμενα περισσότερα από τους Στίχοιμα. Μη νομίσετε πως απογοητεύτηκα. Άξια στάθηκαν, ωραία τραγουδήσαμε (όλοι), και οι δύο ώρες πέρασαν «νεράκι».
Η αρχή έγινε περιπου στις 22:30, λίγο μετά την πολύ σύντομη εμφάνιση του Eschos. Με το WE μισογεμάτο και αρκετούς να καπνίζουν έξω ως εκείνη την ώρα, ο rapper ανέλαβε τη σκυτάλη του «ζεστάματος» από τον Asterix και τα κατάφερε μια χαρά, χωρίς να κουράσει ούτε να ενθουσιάσει στο εικοσάλεπτό του επί σκηνής. Μέρος του κοινού ανταποκρινόταν σταθερά θετικά στα όσα άκουγε, αλλά έχει ακόμα δρόμο για κάτι «μεγαλύτερο», με οποιαδήποτε έννοια. Το «Απόπλους» από τους Στίχοιμα έρχεται αμέσως μετά, με την κάτωθεν «κραυγή της θάλασσας» να τους υποδέχεται πριν συνεχίσουν με το «Βαστίλη», το πιο πρόσφατο τραγούδι τους. Ο εορταστικός τίτλος της βραδιάς τιμήθηκε επαρκώς με τραγούδια από όλη την πορεία του σχήματος και δεν θυμάμαι κάποιο από αυτά να περνάει τελείως απαρατήρητο: υπήρχε ένα μικρό ή μεγάλο μέρος του κοινού που ήξερε κάθε τραγούδι. Αυτό από μόνο του είναι κριτήριο για μια επιτυχημένη συναυλία.
Ωστόσο, καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, όταν πια έφτασε το τέλος συνειδητοποίησα πως απουσίασε μια έντονη κορύφωση στη βραδιά. Σαφώς, υπήρχαν «αναλαμπές», όπως στα «Πατρίδα», «Βία», «Τοίχος» από το «Μηχανές», στα «Μέρα Που Σκεφτήκαμε Εμάς» και «Αετός Και Άρκτος» από το «Θάλασσα», αλλά και σε παλιότερα, όπως το «Ταξιδεύω» («Γεράκι Στο Χώμα», 2006), αλλά δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το άθροισμά τους ως αποτέλεσμα. Στα όσα ακούγονταν η Μαρίνα ήταν εξαιρετική, αλλά το περιεχόμενο ή, τέλος πάντων, η σειρά του, φανέρωσε μικρή κοιλιά μονοτονίας ανά διαστήματα. Ο Xplicit, από την άλλη, είχε το δύσκολο έργο να «φτύνει» λέξεις για δύο ώρες και ενώ σε ελάχιστα σημεία ακούστηκαν μικρολαθάκια (σε λέξεις ή ρυθμό), ήταν συνολικά μια δυνατή, επικοινωνιακή και κυρίαρχη παρουσία επί σκηνής (αν εξαιρέσει κανείς τον καταιγισμό αυτού του «Σαλόνικα» που για κάποιο λόγο επαναλαμβάνεται από πολλούς). Ο Σίφουνας, τρίτο μέλος των Στίχοιμα εδώ και μερικά χρόνια, είχε πολύ μικρότερο ρόλο και περιοριζόταν σε λίγα φωνητικά από την άκρη της σκηνής με εξαίρεση ένα σύντομο a capella.
Κάπως έτσι κύλησε προς το τέλος η βραδιά, με το «Εδώ Αθήνα» να λαμβάνει τόσο θετική αποδοχή την οποία φάνηκε να μην περίμενε το σχήμα, όπως και το «Το Κίνημα Του ‘93» από την προσωπική πορεία του Xplicit πριν ανοίξουν τα φώτα. Φεύγοντας, σκεφτόμουν πως για το ότι δεν ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες μου μπορεί να έφταιγαν και οι ίδιες κι όχι (μόνο) οι Στίχοιμα. Μου έμειναν, όμως, εικόνες, μουσικές και κραυγές κόσμου από αυτό το Σαββατόβραδο οπότε βγήκα κερδισμένος, όπως και όλοι οι άλλοι που γεμίσαμε το WE.