Σε συνέντευξή της χθες Τετάρτη 3 Ιουνίου στο
Δεύτερο Πρόγραμμα και τον Φώτη Απέργη, η Χάρις Αλεξίου ανακοίνωσε πως
αποσύρεται από το τραγούδι, καθώς αισθάνεται πως η φωνή της έχει κουραστεί πολύ
και δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως παλιά. Άκρως εξομολογητική, ανέφερε ότι η
φθορά είναι κάτι που παρατηρεί τα τελευταία χρόνια και που προσπαθούσε να
διαχειριστεί, ίσως για να κερδίσει – θα τολμήσω να αναφέρω – λίγο ακόμη χρόνο. Σεβόμενη
τον εαυτό της και την καριέρα της αποφάσισε, λοιπόν, μετά από τον δίσκο της «Τα Τραγούδια
Της Ξενιτιάς» να αποσυρθεί από το τραγούδι, ενώ δήλωσε ακόμη πως δεν ξέρει αν θα συνεχίσει στο
μέλλον τη συγγραφή στίχων, αφού ό,τι γράφει θέλει να το τραγουδάει.
Αν και η δήλωσή της δεν μας εξέπληξε, καθώς η φθορά και η κούραση της φωνής ήταν κάτι που οι περισσότεροι είχαμε παρατηρήσει, μας έκανε να νιώσουμε λίγο περίεργα. Ανεξάρτητα από το αν η δουλειά της αρέσει ή όχι, η Χάρις Αλεξίου αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ελληνική μουσική, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Δεν άφησε να την πάρει το κύμα και αυτό είναι προς τιμήν της. Την ευχαριστούμε για όλα!
Αν και η δήλωσή της δεν μας εξέπληξε, καθώς η φθορά και η κούραση της φωνής ήταν κάτι που οι περισσότεροι είχαμε παρατηρήσει, μας έκανε να νιώσουμε λίγο περίεργα. Ανεξάρτητα από το αν η δουλειά της αρέσει ή όχι, η Χάρις Αλεξίου αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ελληνική μουσική, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Αυτό που προσωπικά αισθάνθηκα
μετά τη δήλωσή της ήταν ένα κενό. Η φράση που συγκράτησα ήταν «Σεβάσου αυτό που
έχεις κάνει μέχρι τώρα». Σκέφτηκα πόσο δύσκολη είναι για έναν καλλιτέχνη – τον όποιο καλλιτέχνη του όποιου βεληνεκούς – η παραδοχή της φθοράς και του τέλους.
Διότι δεν πρόκειται για μία απόφαση της στιγμής, αλλά για μια διεργασία, μία
εσωτερική πάλη. Απαιτεί μεγάλη δύναμη να αποδεχθείς ότι δεν μπορείς άλλο και ότι
σταματάς. Κι όπως τώρα καταλαβαίνω, στις εμφανίσεις της τα τελευταία χρόνια μάλλον
αντιλαμβανόταν περισσότερο απ' τον καθένα τη φθορά αυτή. Εμάς μας ενοχλούσε, μας
στεναχωρούσε ή μας δημιουργούσε απορίες. Εκείνην όμως φαίνεται πως την πονούσε. Όπως η ίδια δήλωσε:
«Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος στους βράχους του είπα, "δεν τραγουδάω Θάνο μου πια αλλά θα είμαι εκεί για σένα". Πήρα λίγο θάρρος, μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο και ύστερα πήρα την οριστική απόφαση. Ότι δε σου αξίζει να συνεχίσεις. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα.»
Η ίδια ανέφερε πως το πρόβλημα
υπήρχε από το «Χειρόγραφο». Εγώ θα πω από τις εμφανίσεις της στην Άνοδο με την
Τάνια Τσανακλίδου. Δεν ήταν μόνο η αλλαγή στην τονικότητα, που είναι φυσικό
επακόλουθο, αλλά μπορούσα να αντιληφθώ την κούραση, την αλλοίωση. Στην
παράσταση ανέκαμψε και έδειξε την κλίση της και προς το θέατρο, την πρόζα, αφού
ήταν εξαιρετική. Κι ίσως λάθη φωνητικά και παραλείψεις να μην λήφθηκαν υπόψη
λόγω του εκτοπίσματος και της γοητείας της.
Κατ' εμέ, το «Χειρόγραφο», εκτός από μία επιτυχημένη παράσταση, ήταν και μία πολύ έξυπνη επιλογή, γιατί την έφερε σε επαφή με μία άλλη μορφή τέχνης. Σαν να την ξεκούρασε χωρίς να χρειαστεί να αποτραβηχτεί. Επίσης, αν επιλέξει να ασχοληθεί ξανά με το θέατρο, δεν θα θεωρηθεί μία λύση ανάγκης, όπως θα μπορούσε να ειπωθεί από κάποιους, αφού σταμάτησε το τραγούδι. Θα είναι ένα εγχείρημα σε ένα είδος στο οποίο έχει ξαναδοκιμαστεί και, όπως φάνηκε, ήταν πολύ καλή!
Κατ' εμέ, το «Χειρόγραφο», εκτός από μία επιτυχημένη παράσταση, ήταν και μία πολύ έξυπνη επιλογή, γιατί την έφερε σε επαφή με μία άλλη μορφή τέχνης. Σαν να την ξεκούρασε χωρίς να χρειαστεί να αποτραβηχτεί. Επίσης, αν επιλέξει να ασχοληθεί ξανά με το θέατρο, δεν θα θεωρηθεί μία λύση ανάγκης, όπως θα μπορούσε να ειπωθεί από κάποιους, αφού σταμάτησε το τραγούδι. Θα είναι ένα εγχείρημα σε ένα είδος στο οποίο έχει ξαναδοκιμαστεί και, όπως φάνηκε, ήταν πολύ καλή!
Από μικρή άκουγα συνεχώς τα
κομμάτια της. Πήγαινα στις συναυλίες της, όταν ερχόταν στην Κρήτη και απ' όταν
ήρθα στην Αθήνα, την ακολουθούσα στις επιλογές της. Τα τελευταία χρόνια αυτή η
φθορά της με λυπούσε και πολλές φορές ήμουν αρνητική απέναντι σε κάποιο
καινούριο της εγχείρημα. Όμως δεν μπορώ να μην της αναγνωρίσω ότι δεν
επαναπαύτηκε στις επιτυχίες του παρελθόντος και προσπάθησε μέσα από κάθε βήμα της
να αφουγκραστεί την κατάσταση και να εξελιχθεί μουσικά, ακόμη κι αν οι τελευταίοι δίσκοι της δεν
μας συγκινούν τόσο και δεν γνωρίζουμε απ’ έξω τους στίχους από τα τελευταία της κομμάτια.
Δεν άφησε να την πάρει το κύμα και αυτό είναι προς τιμήν της. Την ευχαριστούμε για όλα!
* Η φωτογραφία προέρχεται από την παράσταση «Χειρόγραφο».